Bu siteye üye olma nedenim sevdiğim kişiydi. İlk konumda onunla alakalıydı. İsteyenler okuyabilir. Üstünden 2.5 sene geçti ve yine konum o. Ben 2.5 senedir bir şekilde tekrar oluruz diye, daha doğrusu çok sevdiğim için kendimi buna inandırarak onu bekledim. Arada bir iki mesajlık konuşmalar geçti ama hiç bir zaman onu rahatsız eden biri haline gelmedim.
Seven kişiye sevdiğinin susması bile bir umuttur derler. Gerçekten öyle oldu. Ne kimseyle görüşebildim ne de konuşabildim. Zaten tempolu geçen bir okul hayatım olduğu için, derslerime yoğunlaştım, alanımla ilgili projelere işlere katılmaya başladım. Ama bunların hepsi olurken bile aklımda o vardı hep bekledim. Ne kadar çevreme " çok yoğunum ilişki yaşayamam" desem de içimde hep onu bekleyişlerim vardı. Uzaktan seviyordum ama bu bile yetiyordu.
Bir kaç gün önce whatsapp profil resmini değiştirdi. Girdim ve baktım. Düğün davetiyesi. İki hafta sonra evleniyor. Ona kızmıyorum tabii ki. Yapması gerekeni yapmış hayatına devam etmiş. Çevremdeki herkes bana mantıkla evlenmek için geldiğini sevmediğini söylemişti 2.5 sene önce, sitedekiler dahil. Ben inanmamıştım. Sanırım haklıydım. Çünkü niyeti gerçekten evlenmek olsa bu kadar beklemezdi. Daha önce evlenirdi.
Öğrendiğim günden beri yemek yiyemiyorum, uyuyamıyorum, ruh gibiyim. Tepkilerim bile azaldı. Sanki dışarıdan kendimi izliyorum. Onunla birlikte kurduğum her hayalde yanında başkasının olacağı fikri kalbimi paramparça ediyor. insanlarla konuşurken kendimi dışardan izliyor gibiyim, sanki konuşan ben değilim.
Tek değişmeyen şey ona olan sevgim. İki hafta sonra onu tamamen kaybetmiş olacağım. Bu düşünceyi kabullenemiyorum. Bu saatten sonra kendimi iyileştirmeye çalışmaktan başka çarem de yok.
İnşallah hep mutlu olurlar iki cihanda da bunu diliyorum. Onun mutsuz olmasını istemem ama kendime yardım edemiyorum. İki hafta sonra evli bir adamı seveceğim fikri bile kendimden rahatsız olmama neden oluyor. Ama yine de bitiremiyorum. Gözlerimde hep yaş var. Allahım daha büyük acılar vermesin ama bu yaşımda böyle bir imtihan yaşamayı hiç beklemiyordum.
Arkadaşlarım belki biri tanıştırdı fikirleri uydu evlenmeye karar verdiler ( benden öncede böyle birşey denemiş anlaşamayınca sözü atmışlar) uzun süreli yada sevgiye dayalı bir evlilik değildir diyorlar ama bunun bir önemi yok. Sonuç olarak evleniyorlar.
Sizinle sadece hislerimi paylaşmak istedim. Kendime iyi gelmeye çalışıyorum ama olmuyor. Bunda da vardır elbet bi hayır diyorum ama yine de canım yanmaya devam ediyor. Sabreden muradına ererdi hani diyorum. Susuyorum sonra isyana girer diye. Sadece bana dua edin bu imtihansa benim için eğer hakkımla geçeyim. Canım çok yanıyor daha ne kadar dayanabilirim gerçekten bilmiyorum çünkü.
Okuyan herkese teşekkür ederim..
Seven kişiye sevdiğinin susması bile bir umuttur derler. Gerçekten öyle oldu. Ne kimseyle görüşebildim ne de konuşabildim. Zaten tempolu geçen bir okul hayatım olduğu için, derslerime yoğunlaştım, alanımla ilgili projelere işlere katılmaya başladım. Ama bunların hepsi olurken bile aklımda o vardı hep bekledim. Ne kadar çevreme " çok yoğunum ilişki yaşayamam" desem de içimde hep onu bekleyişlerim vardı. Uzaktan seviyordum ama bu bile yetiyordu.
Bir kaç gün önce whatsapp profil resmini değiştirdi. Girdim ve baktım. Düğün davetiyesi. İki hafta sonra evleniyor. Ona kızmıyorum tabii ki. Yapması gerekeni yapmış hayatına devam etmiş. Çevremdeki herkes bana mantıkla evlenmek için geldiğini sevmediğini söylemişti 2.5 sene önce, sitedekiler dahil. Ben inanmamıştım. Sanırım haklıydım. Çünkü niyeti gerçekten evlenmek olsa bu kadar beklemezdi. Daha önce evlenirdi.
Öğrendiğim günden beri yemek yiyemiyorum, uyuyamıyorum, ruh gibiyim. Tepkilerim bile azaldı. Sanki dışarıdan kendimi izliyorum. Onunla birlikte kurduğum her hayalde yanında başkasının olacağı fikri kalbimi paramparça ediyor. insanlarla konuşurken kendimi dışardan izliyor gibiyim, sanki konuşan ben değilim.
Tek değişmeyen şey ona olan sevgim. İki hafta sonra onu tamamen kaybetmiş olacağım. Bu düşünceyi kabullenemiyorum. Bu saatten sonra kendimi iyileştirmeye çalışmaktan başka çarem de yok.
İnşallah hep mutlu olurlar iki cihanda da bunu diliyorum. Onun mutsuz olmasını istemem ama kendime yardım edemiyorum. İki hafta sonra evli bir adamı seveceğim fikri bile kendimden rahatsız olmama neden oluyor. Ama yine de bitiremiyorum. Gözlerimde hep yaş var. Allahım daha büyük acılar vermesin ama bu yaşımda böyle bir imtihan yaşamayı hiç beklemiyordum.
Arkadaşlarım belki biri tanıştırdı fikirleri uydu evlenmeye karar verdiler ( benden öncede böyle birşey denemiş anlaşamayınca sözü atmışlar) uzun süreli yada sevgiye dayalı bir evlilik değildir diyorlar ama bunun bir önemi yok. Sonuç olarak evleniyorlar.
Sizinle sadece hislerimi paylaşmak istedim. Kendime iyi gelmeye çalışıyorum ama olmuyor. Bunda da vardır elbet bi hayır diyorum ama yine de canım yanmaya devam ediyor. Sabreden muradına ererdi hani diyorum. Susuyorum sonra isyana girer diye. Sadece bana dua edin bu imtihansa benim için eğer hakkımla geçeyim. Canım çok yanıyor daha ne kadar dayanabilirim gerçekten bilmiyorum çünkü.
Okuyan herkese teşekkür ederim..
