Son kullanma tarihi geçmiş, bayatlamış bir tarayıcı kullanıyorsanız. Mercedes kullanmak yerine tosbaya binmek gibi... Websiteleri düzgün görüntüleyemiyorsanız eh, bi zahmet tarayıcınızı güncelleyiniz. Modern Web standartlarını karşılayan bir tarayıcı alternatifine göz atın.
Merhabalar.. Kendimle dertleşeceğim uzun bir post olacak. Sözlerime başlamadan önce genel olarak haksız olduğumu düşündüğümü ama düşüncelerimi değiştiremediğimi belirtmek istiyorum. Bu konuyu açma amacım birilerinden fikir veya akıl almak.. Aslında nereden başlayacağım ne anlatacağım onu da bilmiyorum yazdıkça gelir belki.. Düşünceleriniz benim için yol gösterici olacak paylaşırsanız çok sevinirim.. Ağustos 2021’de evlendim.. 9 yıllık sevgililik sürecimiz olmuştu.. Eşimle sevgiliyken birkaç kez görüştük haram olduğu için.. Ama evlendikten sonra tahmin ettiğimden daha iyi bir insan çıktı karşıma.. Benim için tek kötü yanı annesine bağımlı olması(kendi kabul etmese de). Evlendiğimizin ertesi günü asla duygusal bi insan olmamasına rağmen ağladı ve ben şok olmuştum ne yapacağımı bilemedim.. Ailesinden ilk kez ayrılmış falan.. Bu arada yürüme 6dklık mesafede yan sitede oturuyorlar.. Sonra şarj aletini alma bahanesiyle oraya gitti.. O gün benim için bi travma gibi oldu.. Sonra ailesi köye çıktı bir haftalığına bence anladılar oğullarının saçma bir şey yaptığını.. Neyse sonra sürekli bir görüşme isteği içinde oldu kayınvalidem. Ben zaten çalışıyorum ve sürekli görüşmek istemiyorum. Ailesi bana hep soğuk gelmiştir evlerinde sanki hep bi ciddiyet var. Hala öyle geliyor sıcak bi aile ortamı yok. Ha olsa da gitmek istemiyorum sürekli. Ben eşimle evimde vakit geçirmek istiyorum. Onlarla evlenmedim sonuçta(!) Kayınvalidem aşırı konuşan hiç susmayan ve maalesef boş konuşan biri ve bu cümlenin aynısını kendisi de sık sık kuruyor. Cidden kendisinden artık nefret ediyorum. İlk zamanlar eşimle bu gidip gelme mevzusunda sürekli tartıştık. Ben yakın oturuyorum diye sürekli gidip gelmek istemiyorum deyip durdum. O da her akşam orada yemek yiyelim eve gelelim kafasındaydı. Gerçekten sürekli tartışıyorduk. Ben kayınvalidemin kafasını anladığım için taviz tavizi doğurur diyerek ekstra uzaklaşmaya çalıştım. Bize burada kalın bile diyip duruyordu yani ev 6 dklık mesafede ne alaka neden burada kalayım cidden bana böyle şeyler çok salakça geliyor. Eşim evlendiğimizde çalışmıyordu ve her gün öğlene doğru gidip kahvaltısını orada yapıyordu ona da sinir olduğum oluyordu.. Çünkü ilişkilerine takmıştım bir kere. Sonra eşim askere gitti bedelli. Yine bana sürekli gel burada kal burada yemek ye demeye başladı. Kaynanam ve eşim. İkisi de sürekli anne kız olmamızı istediler. Ama ben asla istemedim yani benim annem var ayrıca. Ya böyle saçmasapan ufak tefek şeylerden ben git gide soğudum soğudum soğudum. Eşimin anne tarafı da hep bu sitede oturuyor bi de. Onlarla sık görüşmüyorum diye de hep laf işittim eşimle tartıştım. Hiçbir zaman geri adım atmadım çünkü onları hiçbir zaman kendi akrabalarım gibi görmedim. Bu arada kendi akrabalarımla da çok sık görüşen bi tip değilim. Onlar birbirine aşık bi sülale oldukları için beni de öyle yapmak istediler ama ben istemedim. Ama ufak tefek şeylerle kayınvalideme hep bi bilendim sanırım. Sonra hamile kaldım.. Hamilelikte zaten çok kilo aldım işe zor gidiyordum eve gelip yatıyordum çok karışan olamadı güzel bi dönemdi.. ocak ayında bebeğim doğdu lohusalık falan da beni etkiledi sanırım.. her şeye karışması her konuda laf söylemesi çok konuşması beni çıldırtıyor artık. Eşime normal gelen konuşmalar beni çileden çıkartabiliyor. Ya bir sürü mevzu oluyor basit basit. Mesela fissler düdüklü tencere aldım bir hafta olmadı. Kendisi korkar düdüklüden kullanmıyor. Neyse o gün geldi ellerini mutfakta yıkadı (ki buna da sinir oldum dışarıdan gelip mutfakta el mi yıkanır) ben de dedim işte konuşmuştuk düdüklü aldım diye.. ayy o düdüklü müydü gördüm de işte ben de bu tencereyi bilmiyorum dedim (her tenceremi neden bilesin) sapı falan ne biçim dedi. Yani böyle küçük de olsa her b.ku eleştirir. Ben artık tahammül edemiyorum. Artık torunu olduğu için de mecbur görüşüyoruz. Geçen gün eşim görüntülü aradı. Her gün o da ben de görüntülü arıyoruz ailelerimizi. Neyse akşam 9da çıktı geldi. Neymiş çok güzel duruyormuş. 1 saat oturdu. Ya ben seni bu saatte misafir etmek zorunda mıyım. Kızımı da kendi kızı gibi seviyor boş boş konuşuyor. Benim prensesim benim bal küpüm. O böyle şeyler dedikçe çıldırıyorum. Kadın ne dese cidden bana sövmüş gibi hissediyorum. Emzirirken gelip göğsümü parmağıyla tutuyor kızımın burnu kapanmasın diye. Ben de sinirlenince birden büyük bi tepki vereceğim için susmayı tercih edip gidip eşime sızlanıyorum. Ya sen yokken bu çocuk nefessiz mi kalıyor sence? Başka odaya geçmeme rağmen peşimden geliyor ağlıyorsa poposunu pışpışlıyor. Sanki ben halledemiyorum onsuz yapamıyorum. Bayramda köye gideceğiz eşime maksimum üç gün kalırım dedim ama şu an bana ölüm gibi geliyor. Emzirmek için odaya girdiğimde kapıyı kilitleyeceğim dedim. Cidden hiçbir şeyden anlamıyor. Yazdıkça sinirleniyorum. Bu arada eşime her şeyi de söylüyorum. Bol bol sütüm olmasına rağmen bebeğim ağlıyor diye birkaç kez sütün yağlı mı değil acaba falan dedi. Yani bana laf atmak için de yer arıyor bence. Eşime göre de melek gibi bi insan herkes tarafından çok seviliyor. Bense nefret ediyorum. Gerçekten bu yüzden boşanmayı düşünüyorum. Eşimle birkaç gündür bu konuda ekstra tartışıyoruz. Eşim biraz sesini yükseltiyor. Sonra gelip özür diliyor. Tabi ki benim haklı olduğumu düşünmüyor. Yine de genelde annesine gidip “şöyle deme böyle deme rahatsız oluyor” diyor. Bunlar benim için çözüm değil artık maalesef. Çünkü gerçekten ne dese batıyor. Eşime ailenle görüşme asla demem bu yüzden hiç istemesem de sanırım boşanmam gerekecek. Çünkü gerçekten kafayı yiyeceğim. Haddi olmamasına rağmen sürekli ikinci çocuktan bahsediyor. İlk çocuğumuz olana kadar böyle bi yorum hiç yapmazdı. Net bir şekilde istemediğimi söylememe rağmen habire yok kardeşi olur falan diyor. Ben başka çocuk düşünmüyorum diyorum açıkça. Olacağı varsa olurmuş falan filan. Sırf bu yüzden eşimle doğru dürüst birlikte bile olmadım doğumdan sonra psikolojimi bozdular. Ki sağlam bir psikolojim hiçbir zaman olmadı. Şu an sonuç olarak kızımı sevmesi konuşması kendisini görmem her şey beni sinir ediyor. Eşim de sanki çocuğu o sevsin diye yapmış gibi davranıyor. Normalde çocukla çok oynamayan eşim(aylardır evden çalışıyor hep evde) kucağına kızını aldıysa anlıyorum ki anasını görüntülü arayacak. Böyle söyleyince de kızıyor. Benim ailem başka şehirde yaşıyor bu arada. Hiçbiri bu düşüncelerimi bilmiyor. Bi ara bir depresyona girmiştim yataktan çıkmadım bir gün. Eşim annemle konuşmuş falan. Sonra kayınvalidem geldi bi şeyler dedi. Bizimle görüşmek istemiyorsan görüşmeyebilirsin ama ben oğlumu torunumu göreceğim falan bi şeyler dedi. Amacım ilişkiyi tamamen kesmek değil. Keşke sevsem kendisini keşke iyi geçinsek. Ama nefret ettiğim birine artık sevgi besleyebilir miyim hiç bilmiyorum. Gerçekten denediğim zamanlar oldu. Bugün 1 haftadır evlerine gitmiyoruz diye gittik iki saat oturduk. Zaten sürekli bu konuda da eşimle tartışıyoruz. Benim yüzümden bize gelmiyorlarmış. Neyse sonra eve döndük birkaç saat sonra ben tuvalete girdim baktım eşim hemen almış eline telefonu anasını aramış. Gittim odaya astım suratımı. Hemen geldi yanıma noldu falan dedi. Bi şey yok konuşma benimle dedim. Çünkü artık tartışmaktan da yoruldum. Yok ben ailemi arayamayacak mıyım. Yani gittik orada o kadar vakit geçirdik. Şimdi ne diye arıyorsun. Benim sinir olduğumu biliyorsun bu ara sürekli tartışıyoruz. İnadına mı yapıyorsun. Neyse baya tartıştık bağırdık çağırdık sonra gitti birazdan geldi evlilik terapisti bakıyorum dedi. Öpmeye falan çalıştı çok bakmadım ben. Sürekli görmezden gele gele bu hale geldik zaten. Sonra aradan biraz zaman geçti yine konu nasıl açıldı hatırlamıyorum tekrar tartışma bağırış çağırış ve boşanalım dedik gitti yattı. Saat sabah 5 kızımı yeni uyuttum. Girdim buraya biraz kayınvalide sorunları olanları okudum sonra ben de yazayım dedim. İnsanlarınki gibi büyük problemlerim de yok. Belki bir çoğu benim kayınvalidemi tercih ederdi. Başından beri sürekli evimi temizleme isteği içindeydi ben istemedim. Sık sık yemek gönderir. En başlarda sinir oluyordum. Şimdi takmıyorum ama genelde yemiyorum da. Keşke evlenmeseydim de diyemiyorum dünya güzeli bir kızım var.. Ama bugün onlara gittiğimizde kendi kendime ‘ben ömrümün sonuna kadar bu insanlarla görüşmek zorunda mıyım?’ Diye düşündüm.. Hissettiklerimi hiçbirinizin anlayabileceğini de sanmıyorum zaten sanırım çok normal bi ruh haliyle de düşünmüyorum. Bazen büyü mü yapıldı bize diye bile düşünüyorum. Çünkü yaşadıklarım çok saçma. Uyanacağım yeni gün bana sadece mutsuzluk veriyor. Hepsinden nefret ediyorum.
Evlendiğimizin ertesi günü asla duygusal bi insan olmamasına rağmen ağladı ve ben şok olmuştum ne yapacağımı bilemedim.. Ailesinden ilk kez ayrılmış falan.. Bu arada yürüme 6dklık mesafede yan sitede oturuyorlar..
Hic sasmaz konunun devaminda uzun uzun kayinvalidenden bahsetmissin. Kayinvalidene bu kadar kurulmana gerek yok cunku sorun tamamen esinde. Ben bu sitede sutten kesilmeden evlenenlerin degistigini hic gormedim.
Merhabalar.. Kendimle dertleşeceğim uzun bir post olacak. Sözlerime başlamadan önce genel olarak haksız olduğumu düşündüğümü ama düşüncelerimi değiştiremediğimi belirtmek istiyorum. Bu konuyu açma amacım birilerinden fikir veya akıl almak.. Aslında nereden başlayacağım ne anlatacağım onu da bilmiyorum yazdıkça gelir belki.. Düşünceleriniz benim için yol gösterici olacak paylaşırsanız çok sevinirim.. Ağustos 2021’de evlendim.. 9 yıllık sevgililik sürecimiz olmuştu.. Eşimle sevgiliyken birkaç kez görüştük haram olduğu için.. Ama evlendikten sonra tahmin ettiğimden daha iyi bir insan çıktı karşıma.. Benim için tek kötü yanı annesine bağımlı olması(kendi kabul etmese de). Evlendiğimizin ertesi günü asla duygusal bi insan olmamasına rağmen ağladı ve ben şok olmuştum ne yapacağımı bilemedim.. Ailesinden ilk kez ayrılmış falan.. Bu arada yürüme 6dklık mesafede yan sitede oturuyorlar.. Sonra şarj aletini alma bahanesiyle oraya gitti.. O gün benim için bi travma gibi oldu.. Sonra ailesi köye çıktı bir haftalığına bence anladılar oğullarının saçma bir şey yaptığını.. Neyse sonra sürekli bir görüşme isteği içinde oldu kayınvalidem. Ben zaten çalışıyorum ve sürekli görüşmek istemiyorum. Ailesi bana hep soğuk gelmiştir evlerinde sanki hep bi ciddiyet var. Hala öyle geliyor sıcak bi aile ortamı yok. Ha olsa da gitmek istemiyorum sürekli. Ben eşimle evimde vakit geçirmek istiyorum. Onlarla evlenmedim sonuçta(!) Kayınvalidem aşırı konuşan hiç susmayan ve maalesef boş konuşan biri ve bu cümlenin aynısını kendisi de sık sık kuruyor. Cidden kendisinden artık nefret ediyorum. İlk zamanlar eşimle bu gidip gelme mevzusunda sürekli tartıştık. Ben yakın oturuyorum diye sürekli gidip gelmek istemiyorum deyip durdum. O da her akşam orada yemek yiyelim eve gelelim kafasındaydı. Gerçekten sürekli tartışıyorduk. Ben kayınvalidemin kafasını anladığım için taviz tavizi doğurur diyerek ekstra uzaklaşmaya çalıştım. Bize burada kalın bile diyip duruyordu yani ev 6 dklık mesafede ne alaka neden burada kalayım cidden bana böyle şeyler çok salakça geliyor. Eşim evlendiğimizde çalışmıyordu ve her gün öğlene doğru gidip kahvaltısını orada yapıyordu ona da sinir olduğum oluyordu.. Çünkü ilişkilerine takmıştım bir kere. Sonra eşim askere gitti bedelli. Yine bana sürekli gel burada kal burada yemek ye demeye başladı. Kaynanam ve eşim. İkisi de sürekli anne kız olmamızı istediler. Ama ben asla istemedim yani benim annem var ayrıca. Ya böyle saçmasapan ufak tefek şeylerden ben git gide soğudum soğudum soğudum. Eşimin anne tarafı da hep bu sitede oturuyor bi de. Onlarla sık görüşmüyorum diye de hep laf işittim eşimle tartıştım. Hiçbir zaman geri adım atmadım çünkü onları hiçbir zaman kendi akrabalarım gibi görmedim. Bu arada kendi akrabalarımla da çok sık görüşen bi tip değilim. Onlar birbirine aşık bi sülale oldukları için beni de öyle yapmak istediler ama ben istemedim. Ama ufak tefek şeylerle kayınvalideme hep bi bilendim sanırım. Sonra hamile kaldım.. Hamilelikte zaten çok kilo aldım işe zor gidiyordum eve gelip yatıyordum çok karışan olamadı güzel bi dönemdi.. ocak ayında bebeğim doğdu lohusalık falan da beni etkiledi sanırım.. her şeye karışması her konuda laf söylemesi çok konuşması beni çıldırtıyor artık. Eşime normal gelen konuşmalar beni çileden çıkartabiliyor. Ya bir sürü mevzu oluyor basit basit. Mesela fissler düdüklü tencere aldım bir hafta olmadı. Kendisi korkar düdüklüden kullanmıyor. Neyse o gün geldi ellerini mutfakta yıkadı (ki buna da sinir oldum dışarıdan gelip mutfakta el mi yıkanır) ben de dedim işte konuşmuştuk düdüklü aldım diye.. ayy o düdüklü müydü gördüm de işte ben de bu tencereyi bilmiyorum dedim (her tenceremi neden bilesin) sapı falan ne biçim dedi. Yani böyle küçük de olsa her b.ku eleştirir. Ben artık tahammül edemiyorum. Artık torunu olduğu için de mecbur görüşüyoruz. Geçen gün eşim görüntülü aradı. Her gün o da ben de görüntülü arıyoruz ailelerimizi. Neyse akşam 9da çıktı geldi. Neymiş çok güzel duruyormuş. 1 saat oturdu. Ya ben seni bu saatte misafir etmek zorunda mıyım. Kızımı da kendi kızı gibi seviyor boş boş konuşuyor. Benim prensesim benim bal küpüm. O böyle şeyler dedikçe çıldırıyorum. Kadın ne dese cidden bana sövmüş gibi hissediyorum. Emzirirken gelip göğsümü parmağıyla tutuyor kızımın burnu kapanmasın diye. Ben de sinirlenince birden büyük bi tepki vereceğim için susmayı tercih edip gidip eşime sızlanıyorum. Ya sen yokken bu çocuk nefessiz mi kalıyor sence? Başka odaya geçmeme rağmen peşimden geliyor ağlıyorsa poposunu pışpışlıyor. Sanki ben halledemiyorum onsuz yapamıyorum. Bayramda köye gideceğiz eşime maksimum üç gün kalırım dedim ama şu an bana ölüm gibi geliyor. Emzirmek için odaya girdiğimde kapıyı kilitleyeceğim dedim. Cidden hiçbir şeyden anlamıyor. Yazdıkça sinirleniyorum. Bu arada eşime her şeyi de söylüyorum. Bol bol sütüm olmasına rağmen bebeğim ağlıyor diye birkaç kez sütün yağlı mı değil acaba falan dedi. Yani bana laf atmak için de yer arıyor bence. Eşime göre de melek gibi bi insan herkes tarafından çok seviliyor. Bense nefret ediyorum. Gerçekten bu yüzden boşanmayı düşünüyorum. Eşimle birkaç gündür bu konuda ekstra tartışıyoruz. Eşim biraz sesini yükseltiyor. Sonra gelip özür diliyor. Tabi ki benim haklı olduğumu düşünmüyor. Yine de genelde annesine gidip “şöyle deme böyle deme rahatsız oluyor” diyor. Bunlar benim için çözüm değil artık maalesef. Çünkü gerçekten ne dese batıyor. Eşime ailenle görüşme asla demem bu yüzden hiç istemesem de sanırım boşanmam gerekecek. Çünkü gerçekten kafayı yiyeceğim. Haddi olmamasına rağmen sürekli ikinci çocuktan bahsediyor. İlk çocuğumuz olana kadar böyle bi yorum hiç yapmazdı. Net bir şekilde istemediğimi söylememe rağmen habire yok kardeşi olur falan diyor. Ben başka çocuk düşünmüyorum diyorum açıkça. Olacağı varsa olurmuş falan filan. Sırf bu yüzden eşimle doğru dürüst birlikte bile olmadım doğumdan sonra psikolojimi bozdular. Ki sağlam bir psikolojim hiçbir zaman olmadı. Şu an sonuç olarak kızımı sevmesi konuşması kendisini görmem her şey beni sinir ediyor. Eşim de sanki çocuğu o sevsin diye yapmış gibi davranıyor. Normalde çocukla çok oynamayan eşim(aylardır evden çalışıyor hep evde) kucağına kızını aldıysa anlıyorum ki anasını görüntülü arayacak. Böyle söyleyince de kızıyor. Benim ailem başka şehirde yaşıyor bu arada. Hiçbiri bu düşüncelerimi bilmiyor. Bi ara bir depresyona girmiştim yataktan çıkmadım bir gün. Eşim annemle konuşmuş falan. Sonra kayınvalidem geldi bi şeyler dedi. Bizimle görüşmek istemiyorsan görüşmeyebilirsin ama ben oğlumu torunumu göreceğim falan bi şeyler dedi. Amacım ilişkiyi tamamen kesmek değil. Keşke sevsem kendisini keşke iyi geçinsek. Ama nefret ettiğim birine artık sevgi besleyebilir miyim hiç bilmiyorum. Gerçekten denediğim zamanlar oldu. Bugün 1 haftadır evlerine gitmiyoruz diye gittik iki saat oturduk. Zaten sürekli bu konuda da eşimle tartışıyoruz. Benim yüzümden bize gelmiyorlarmış. Neyse sonra eve döndük birkaç saat sonra ben tuvalete girdim baktım eşim hemen almış eline telefonu anasını aramış. Gittim odaya astım suratımı. Hemen geldi yanıma noldu falan dedi. Bi şey yok konuşma benimle dedim. Çünkü artık tartışmaktan da yoruldum. Yok ben ailemi arayamayacak mıyım. Yani gittik orada o kadar vakit geçirdik. Şimdi ne diye arıyorsun. Benim sinir olduğumu biliyorsun bu ara sürekli tartışıyoruz. İnadına mı yapıyorsun. Neyse baya tartıştık bağırdık çağırdık sonra gitti birazdan geldi evlilik terapisti bakıyorum dedi. Öpmeye falan çalıştı çok bakmadım ben. Sürekli görmezden gele gele bu hale geldik zaten. Sonra aradan biraz zaman geçti yine konu nasıl açıldı hatırlamıyorum tekrar tartışma bağırış çağırış ve boşanalım dedik gitti yattı. Saat sabah 5 kızımı yeni uyuttum. Girdim buraya biraz kayınvalide sorunları olanları okudum sonra ben de yazayım dedim. İnsanlarınki gibi büyük problemlerim de yok. Belki bir çoğu benim kayınvalidemi tercih ederdi. Başından beri sürekli evimi temizleme isteği içindeydi ben istemedim. Sık sık yemek gönderir. En başlarda sinir oluyordum. Şimdi takmıyorum ama genelde yemiyorum da. Keşke evlenmeseydim de diyemiyorum dünya güzeli bir kızım var.. Ama bugün onlara gittiğimizde kendi kendime ‘ben ömrümün sonuna kadar bu insanlarla görüşmek zorunda mıyım?’ Diye düşündüm.. Hissettiklerimi hiçbirinizin anlayabileceğini de sanmıyorum zaten sanırım çok normal bi ruh haliyle de düşünmüyorum. Bazen büyü mü yapıldı bize diye bile düşünüyorum. Çünkü yaşadıklarım çok saçma. Uyanacağım yeni gün bana sadece mutsuzluk veriyor. Hepsinden nefret ediyorum.
Eşiniz evlendiğinizin ertesi günü ‘anneeğğğ’ diye ağladıktan sonra nasıl saygı duymaya devam ettiniz? 3 yaşında kreş çocukları bile ağlamıyor bazen okulun ilk günü. Annesinin memesine geri göndermeniz gerekirdi o gün :)
Bacim sen saf misin? Esinle sevgiliyken haram oldugu icin gorusmuyorsun ama 9 sene sevgililik helal mi oluyor?
Hem adamla gorusmuyorsun hem sok oluyorsun.
Hic sasmaz konunun devaminda uzun uzun kayinvalidenden bahsetmissin. Kayinvalidene bu kadar kurulmana gerek yok cunku sorun tamamen esinde. Ben bu sitede sutten kesilmeden evlenenlerin degistigini hic gormedim.
Eşiniz evlendiğinizin ertesi günü ‘anneeğğğ’ diye ağladıktan sonra nasıl saygı duymaya devam ettiniz? 3 yaşında kreş çocukları bile ağlamıyor bazen okulun ilk günü. Annesinin memesine geri göndermeniz gerekirdi o gün :)
Anne diye ağlamadı normal ağladı gözlerinden yaşlar geldi Açıkçası o gün kötü düşünmemiştim neden bilmiyorum normal olduğunu sanarak hayatıma devam ettim.. Ne zaman ki kayınvalidem ile neden sorun yaşıyorum diye düşündüm o zaman bunu fark ettim.. Eşimle de paylaştığımda annesi için ağlamadığını hayatında ilk kez evinden ayrıldığı için duygulandığını bir daha evine dönemeyeceğini düşündüğü için böyle olduğunu söyledi ve özür diledi.. Ama açıkçası açıklaması benim için bi şey değiştirmedi..
Dalga geçeceksiniz herseyle ama herseyle:) çocuğu emzirirken memeyi mi kaldırdı geçen 3 kere boğuldu iyi ki kaldırdın! Görüntülü mu aradi biraz önce gorustugunuzden bisey anlamadınız mı? Zekaları küçümseyecek şekilde beyinsiz olduklarını vurgulayarak şekilde dalga geçeceksiniz. Yaptım ise yaradi
Merhabalar.. Kendimle dertleşeceğim uzun bir post olacak. Sözlerime başlamadan önce genel olarak haksız olduğumu düşündüğümü ama düşüncelerimi değiştiremediğimi belirtmek istiyorum. Bu konuyu açma amacım birilerinden fikir veya akıl almak.. Aslında nereden başlayacağım ne anlatacağım onu da bilmiyorum yazdıkça gelir belki.. Düşünceleriniz benim için yol gösterici olacak paylaşırsanız çok sevinirim.. Ağustos 2021’de evlendim.. 9 yıllık sevgililik sürecimiz olmuştu.. Eşimle sevgiliyken birkaç kez görüştük haram olduğu için.. Ama evlendikten sonra tahmin ettiğimden daha iyi bir insan çıktı karşıma.. Benim için tek kötü yanı annesine bağımlı olması(kendi kabul etmese de). Evlendiğimizin ertesi günü asla duygusal bi insan olmamasına rağmen ağladı ve ben şok olmuştum ne yapacağımı bilemedim.. Ailesinden ilk kez ayrılmış falan.. Bu arada yürüme 6dklık mesafede yan sitede oturuyorlar.. Sonra şarj aletini alma bahanesiyle oraya gitti.. O gün benim için bi travma gibi oldu.. Sonra ailesi köye çıktı bir haftalığına bence anladılar oğullarının saçma bir şey yaptığını.. Neyse sonra sürekli bir görüşme isteği içinde oldu kayınvalidem. Ben zaten çalışıyorum ve sürekli görüşmek istemiyorum. Ailesi bana hep soğuk gelmiştir evlerinde sanki hep bi ciddiyet var. Hala öyle geliyor sıcak bi aile ortamı yok. Ha olsa da gitmek istemiyorum sürekli. Ben eşimle evimde vakit geçirmek istiyorum. Onlarla evlenmedim sonuçta(!) Kayınvalidem aşırı konuşan hiç susmayan ve maalesef boş konuşan biri ve bu cümlenin aynısını kendisi de sık sık kuruyor. Cidden kendisinden artık nefret ediyorum. İlk zamanlar eşimle bu gidip gelme mevzusunda sürekli tartıştık. Ben yakın oturuyorum diye sürekli gidip gelmek istemiyorum deyip durdum. O da her akşam orada yemek yiyelim eve gelelim kafasındaydı. Gerçekten sürekli tartışıyorduk. Ben kayınvalidemin kafasını anladığım için taviz tavizi doğurur diyerek ekstra uzaklaşmaya çalıştım. Bize burada kalın bile diyip duruyordu yani ev 6 dklık mesafede ne alaka neden burada kalayım cidden bana böyle şeyler çok salakça geliyor. Eşim evlendiğimizde çalışmıyordu ve her gün öğlene doğru gidip kahvaltısını orada yapıyordu ona da sinir olduğum oluyordu.. Çünkü ilişkilerine takmıştım bir kere. Sonra eşim askere gitti bedelli. Yine bana sürekli gel burada kal burada yemek ye demeye başladı. Kaynanam ve eşim. İkisi de sürekli anne kız olmamızı istediler. Ama ben asla istemedim yani benim annem var ayrıca. Ya böyle saçmasapan ufak tefek şeylerden ben git gide soğudum soğudum soğudum. Eşimin anne tarafı da hep bu sitede oturuyor bi de. Onlarla sık görüşmüyorum diye de hep laf işittim eşimle tartıştım. Hiçbir zaman geri adım atmadım çünkü onları hiçbir zaman kendi akrabalarım gibi görmedim. Bu arada kendi akrabalarımla da çok sık görüşen bi tip değilim. Onlar birbirine aşık bi sülale oldukları için beni de öyle yapmak istediler ama ben istemedim. Ama ufak tefek şeylerle kayınvalideme hep bi bilendim sanırım. Sonra hamile kaldım.. Hamilelikte zaten çok kilo aldım işe zor gidiyordum eve gelip yatıyordum çok karışan olamadı güzel bi dönemdi.. ocak ayında bebeğim doğdu lohusalık falan da beni etkiledi sanırım.. her şeye karışması her konuda laf söylemesi çok konuşması beni çıldırtıyor artık. Eşime normal gelen konuşmalar beni çileden çıkartabiliyor. Ya bir sürü mevzu oluyor basit basit. Mesela fissler düdüklü tencere aldım bir hafta olmadı. Kendisi korkar düdüklüden kullanmıyor. Neyse o gün geldi ellerini mutfakta yıkadı (ki buna da sinir oldum dışarıdan gelip mutfakta el mi yıkanır) ben de dedim işte konuşmuştuk düdüklü aldım diye.. ayy o düdüklü müydü gördüm de işte ben de bu tencereyi bilmiyorum dedim (her tenceremi neden bilesin) sapı falan ne biçim dedi. Yani böyle küçük de olsa her b.ku eleştirir. Ben artık tahammül edemiyorum. Artık torunu olduğu için de mecbur görüşüyoruz. Geçen gün eşim görüntülü aradı. Her gün o da ben de görüntülü arıyoruz ailelerimizi. Neyse akşam 9da çıktı geldi. Neymiş çok güzel duruyormuş. 1 saat oturdu. Ya ben seni bu saatte misafir etmek zorunda mıyım. Kızımı da kendi kızı gibi seviyor boş boş konuşuyor. Benim prensesim benim bal küpüm. O böyle şeyler dedikçe çıldırıyorum. Kadın ne dese cidden bana sövmüş gibi hissediyorum. Emzirirken gelip göğsümü parmağıyla tutuyor kızımın burnu kapanmasın diye. Ben de sinirlenince birden büyük bi tepki vereceğim için susmayı tercih edip gidip eşime sızlanıyorum. Ya sen yokken bu çocuk nefessiz mi kalıyor sence? Başka odaya geçmeme rağmen peşimden geliyor ağlıyorsa poposunu pışpışlıyor. Sanki ben halledemiyorum onsuz yapamıyorum. Bayramda köye gideceğiz eşime maksimum üç gün kalırım dedim ama şu an bana ölüm gibi geliyor. Emzirmek için odaya girdiğimde kapıyı kilitleyeceğim dedim. Cidden hiçbir şeyden anlamıyor. Yazdıkça sinirleniyorum. Bu arada eşime her şeyi de söylüyorum. Bol bol sütüm olmasına rağmen bebeğim ağlıyor diye birkaç kez sütün yağlı mı değil acaba falan dedi. Yani bana laf atmak için de yer arıyor bence. Eşime göre de melek gibi bi insan herkes tarafından çok seviliyor. Bense nefret ediyorum. Gerçekten bu yüzden boşanmayı düşünüyorum. Eşimle birkaç gündür bu konuda ekstra tartışıyoruz. Eşim biraz sesini yükseltiyor. Sonra gelip özür diliyor. Tabi ki benim haklı olduğumu düşünmüyor. Yine de genelde annesine gidip “şöyle deme böyle deme rahatsız oluyor” diyor. Bunlar benim için çözüm değil artık maalesef. Çünkü gerçekten ne dese batıyor. Eşime ailenle görüşme asla demem bu yüzden hiç istemesem de sanırım boşanmam gerekecek. Çünkü gerçekten kafayı yiyeceğim. Haddi olmamasına rağmen sürekli ikinci çocuktan bahsediyor. İlk çocuğumuz olana kadar böyle bi yorum hiç yapmazdı. Net bir şekilde istemediğimi söylememe rağmen habire yok kardeşi olur falan diyor. Ben başka çocuk düşünmüyorum diyorum açıkça. Olacağı varsa olurmuş falan filan. Sırf bu yüzden eşimle doğru dürüst birlikte bile olmadım doğumdan sonra psikolojimi bozdular. Ki sağlam bir psikolojim hiçbir zaman olmadı. Şu an sonuç olarak kızımı sevmesi konuşması kendisini görmem her şey beni sinir ediyor. Eşim de sanki çocuğu o sevsin diye yapmış gibi davranıyor. Normalde çocukla çok oynamayan eşim(aylardır evden çalışıyor hep evde) kucağına kızını aldıysa anlıyorum ki anasını görüntülü arayacak. Böyle söyleyince de kızıyor. Benim ailem başka şehirde yaşıyor bu arada. Hiçbiri bu düşüncelerimi bilmiyor. Bi ara bir depresyona girmiştim yataktan çıkmadım bir gün. Eşim annemle konuşmuş falan. Sonra kayınvalidem geldi bi şeyler dedi. Bizimle görüşmek istemiyorsan görüşmeyebilirsin ama ben oğlumu torunumu göreceğim falan bi şeyler dedi. Amacım ilişkiyi tamamen kesmek değil. Keşke sevsem kendisini keşke iyi geçinsek. Ama nefret ettiğim birine artık sevgi besleyebilir miyim hiç bilmiyorum. Gerçekten denediğim zamanlar oldu. Bugün 1 haftadır evlerine gitmiyoruz diye gittik iki saat oturduk. Zaten sürekli bu konuda da eşimle tartışıyoruz. Benim yüzümden bize gelmiyorlarmış. Neyse sonra eve döndük birkaç saat sonra ben tuvalete girdim baktım eşim hemen almış eline telefonu anasını aramış. Gittim odaya astım suratımı. Hemen geldi yanıma noldu falan dedi. Bi şey yok konuşma benimle dedim. Çünkü artık tartışmaktan da yoruldum. Yok ben ailemi arayamayacak mıyım. Yani gittik orada o kadar vakit geçirdik. Şimdi ne diye arıyorsun. Benim sinir olduğumu biliyorsun bu ara sürekli tartışıyoruz. İnadına mı yapıyorsun. Neyse baya tartıştık bağırdık çağırdık sonra gitti birazdan geldi evlilik terapisti bakıyorum dedi. Öpmeye falan çalıştı çok bakmadım ben. Sürekli görmezden gele gele bu hale geldik zaten. Sonra aradan biraz zaman geçti yine konu nasıl açıldı hatırlamıyorum tekrar tartışma bağırış çağırış ve boşanalım dedik gitti yattı. Saat sabah 5 kızımı yeni uyuttum. Girdim buraya biraz kayınvalide sorunları olanları okudum sonra ben de yazayım dedim. İnsanlarınki gibi büyük problemlerim de yok. Belki bir çoğu benim kayınvalidemi tercih ederdi. Başından beri sürekli evimi temizleme isteği içindeydi ben istemedim. Sık sık yemek gönderir. En başlarda sinir oluyordum. Şimdi takmıyorum ama genelde yemiyorum da. Keşke evlenmeseydim de diyemiyorum dünya güzeli bir kızım var.. Ama bugün onlara gittiğimizde kendi kendime ‘ben ömrümün sonuna kadar bu insanlarla görüşmek zorunda mıyım?’ Diye düşündüm.. Hissettiklerimi hiçbirinizin anlayabileceğini de sanmıyorum zaten sanırım çok normal bi ruh haliyle de düşünmüyorum. Bazen büyü mü yapıldı bize diye bile düşünüyorum. Çünkü yaşadıklarım çok saçma. Uyanacağım yeni gün bana sadece mutsuzluk veriyor. Hepsinden nefret ediyorum.
Dalga geçeceksiniz herseyle ama herseyle:) çocuğu emzirirken memeyi mi kaldırdı geçen 3 kere boğuldu iyi ki kaldırdın! Görüntülü mu aradi biraz önce gorustugunuzden bisey anlamadınız mı? Zekaları küçümseyecek şekilde beyinsiz olduklarını vurgulayarak şekilde dalga geçeceksiniz. Yaptım ise yaradi
Yani sorun tamamen eşiniz. Kayınvalidede aman aman bşr sorun görmedim ben. Siz kayın aileden çıkarmaya çalıştıkça siniriniz eşiniz sizi aaa bak ailemi sevmiyor moduna geçiyor. Eşinizle konuşun eşinizle halledin, problem EŞİNİZ.
Inan bana kimsenin helali ya da harami beni hic ilgilendirmiyor, derdim bunun tartismasini yapmak hic degil. 9 senelik sevgililik surecinde haram diye gorusmedigini yazan sensin. Boyle tanimadan etmeden evleniyorsunuz sonra kayinvalidelere bileniyorsunuz.
Çok bilenmişsiniz. Ortada çok da kafaya takacak bir şey göremedim, klasik kv. İçini bilemem olayın ama eğer böyleyse fazla kafaya takıp nefret etmişsiniz boş yere. Erkekler annelerinin sevilmediğini hissettiklerinde o evde huzur bırakmıyorlar. Ya bu deveyi güdeceksin ya da bu diyardan gideceksin. İlişki terapisini bir düşünün derim.
Kv niz standart kv ama sizin sorununuz zaten kadın değil. Siz eşinizin saçma sapan davranışları yüzünden bilenmişsiniz. Yoksa torununa prensesim dedi diye sinir olmaz kimse. Bence önce duygularınızın gerçek muhatabını belirleyin. Kv ye yansıttığınız nefretin kaynağı çok açık kocanız. Ona toz kondurmak istemediğiniz için olmadık şeyleri dert ediyorsunuz. Bence evlilik terapisi deneyin belki faydası olur.
9 sene de insan bir kaç kez nasıl görüşür? Haram işlemek istemeyen 2-3 konuşur baktı kafasına yattı evlenir bu kadar sene beklemez. Baştan tuhaf başlamışsınız. 9 senede aileci bir adamla evleneceğinizi de anlamış olmanız lazım. Muhtemelen fark ettin ama görmezden geldin. Evlenip çocuğu da yapmışsın takılmayacaksın artık. Zaten aileci adam da değişmez. Sütten kesilmemiş belli ki.
Olayları cok gereksiz büyütmüşsünüz ben ilgili kv seviyorum. Benim kv cok alakasiz bizle ondan galiba. Aile şefkati isterdim eşimin ailesinde keske her gun cagirsalar koşarak giderim ama asla çağrılmiyorum. Çalışıyormussunuz sizinde bu durum işinize gelir evde iş temizlik sorumluluğu azalir
Eşiniz normal değil. O konuda haklısınız. Ama siz de her şeyi kafada büyütüyorsunuz. Nefretiniz ekrandan fışkırıyor. Bu kadar nefreti nereye sığdırdınız?
Dalga geçeceksiniz herseyle ama herseyle:) çocuğu emzirirken memeyi mi kaldırdı geçen 3 kere boğuldu iyi ki kaldırdın! Görüntülü mu aradi biraz önce gorustugunuzden bisey anlamadınız mı? Zekaları küçümseyecek şekilde beyinsiz olduklarını vurgulayarak şekilde dalga geçeceksiniz. Yaptım ise yaradi
Liseden sonra tanıştık ve ailesini tanımadım hiç evet.. Eşimi çok seviyordum hala çok seviyorum gerçekten iyi bir insan olduğunu düşünüyorum.. Her zaman bana yardımcıdır benden çok ev işi yapar, şimdi bebeğimiz var diye her sabah bana kahvaltı hazırlar.. Sürekli isteklerimi sorar.. Ne istesem yapmaya çalışır, ne istesem alır.. Çok sevecendir, sıcak kanlıdır bana karşı.. Konu annesi hariç bi şey olduğunda gerçekten hayalimdeki erkek…
Yani sorun tamamen eşiniz. Kayınvalidede aman aman bşr sorun görmedim ben. Siz kayın aileden çıkarmaya çalıştıkça siniriniz eşiniz sizi aaa bak ailemi sevmiyor moduna geçiyor. Eşinizle konuşun eşinizle halledin, problem EŞİNİZ.
Bunu duyduğuma şaşırdım açıkçası.. Sorunun bende olduğunu o kadar benimsemişim ki başka biririn sorun eşinizde demesi bana çok garip geldi… Ben de mantıklı düşündüğümde kaynanamın çok kötü bir insan olmadığını hatta iyi bir insan olduğunu da düşünüyorum. Eşim de sürekli ‘annem kaynanan olmasaydı çok iyi anlaşırdınız’ diyor.. Ama şu anda kaynanam.
Eşinize olan sinirinizi direk olarak k.validenize baglamissiniz. Onun yüzünden oluyor gibi düşünürek oysa asıl sorun eşiniz. Çok düşkündü ailesine kalsın ömür boyu ailesiyle neden evlendi. Bence k.validenize rahatsız olduğunuz konuları o anda söyleyin kızarak demek zorunda değilsiniz ama söyleyin kırmadan. Eşinize gelince çok abartmis ilk gunden ağlama falan ne bu ya. Keşke deseydin 6 dk yol git özlem gider gel diye.dalga gecerek Bu kadar yakın evlerde niye oturdunuz ki. Mesafe olsaydı gelemezdi belki k.valideniz. Bırak ana oğul nasılsa öyle olsunlar. Torununu da sevsin sonuçta onların da oğlunun çocuğu. Yeri geldiginde k.valideni uyar direk. Eşine laf sokmani söylemişler bak bu çok güzel en azından saçma sapan hareketleri olduğunu fark ederler. Çok da kendini yıpratma yazık böyle böyle sinir hastasi oluyor insanlar. Kendi sağlığını düşün değmez hickimse için beynini bu kadar yorduguna.
Kv niz standart kv ama sizin sorununuz zaten kadın değil. Siz eşinizin saçma sapan davranışları yüzünden bilenmişsiniz. Yoksa torununa prensesim dedi diye sinir olmaz kimse. Bence önce duygularınızın gerçek muhatabını belirleyin. Kv ye yansıttığınız nefretin kaynağı çok açık kocanız. Ona toz kondurmak istemediğiniz için olmadık şeyleri dert ediyorsunuz. Bence evlilik terapisi deneyin belki faydası olur.
Gerçekten sorunu kocamda değil kendimde görüyordum.. Ama birkaç görüş bunu söylemiş.. Nasıl bir tavır takınması gerekiyor acaba.. Söyleyeceklerimi dinlemeyecek biri değil.. O da ister iyi olalım..
9 sene de insan bir kaç kez nasıl görüşür? Haram işlemek istemeyen 2-3 konuşur baktı kafasına yattı evlenir bu kadar sene beklemez. Baştan tuhaf başlamışsınız. 9 senede aileci bir adamla evleneceğinizi de anlamış olmanız lazım. Muhtemelen fark ettin ama görmezden geldin. Evlenip çocuğu da yapmışsın takılmayacaksın artık. Zaten aileci adam da değişmez. Sütten kesilmemiş belli ki.
Yaşımız küçük olduğu için bekledik.. Önce üniversite kazandık, okullar bitti iş bulduk.. Daha doğrusu ben iş buldum atandım memleketim ve eşimin yaşadığı yere.. Eşim iş bulamamış olmasına rağmen ve askerliğini yapmamış olmasına rağmen evlendik.. Fazla süre geçtiğinin biz de farkındaydık ama şartlar.. Fark ettim mi bilmiyorum açıkçası belki dediğiniz gibi olmuştur..
Olayları cok gereksiz büyütmüşsünüz ben ilgili kv seviyorum. Benim kv cok alakasiz bizle ondan galiba. Aile şefkati isterdim eşimin ailesinde keske her gun cagirsalar koşarak giderim ama asla çağrılmiyorum. Çalışıyormussunuz sizinde bu durum işinize gelir evde iş temizlik sorumluluğu azalir
Evet gereksiz büyüdüğünün farkındayım.. Kaynanam aşırı ilgi sever ve ilgi de gösterir.. Ben de hiç öyle bi insan değilim.. Düşünceniz o yüzden benim için çok garip.. Keşke sizin gibi olabilseydim belki o zaman hiç sorunumuz olmazdı..
Eşiniz normal değil. O konuda haklısınız. Ama siz de her şeyi kafada büyütüyorsunuz. Nefretiniz ekrandan fışkırıyor. Bu kadar nefreti nereye sığdırdınız?
Yorumunuzu okuduğumda ağladım.. Gerçekten bu kadar kafaya takmak, sadece eşimle paylaşabilmek ve onun da beni asla tam olarak anlamaması her şeyi daha kötü hale getiriyor.. Nefretimi artık sığdırabileceğim bir yer kalmadı.. Maalesef geldiklerinde veya onlara gittiğimizde surat asıp oturuyorum.. Gerçekten elimden daha iyisi gelmiyor..
Eşinize olan sinirinizi direk olarak k.validenize baglamissiniz. Onun yüzünden oluyor gibi düşünürek oysa asıl sorun eşiniz. Çok düşkündü ailesine kalsın ömür boyu ailesiyle neden evlendi. Bence k.validenize rahatsız olduğunuz konuları o anda söyleyin kızarak demek zorunda değilsiniz ama söyleyin kırmadan. Eşinize gelince çok abartmis ilk gunden ağlama falan ne bu ya. Keşke deseydin 6 dk yol git özlem gider gel diye.dalga gecerek Bu kadar yakın evlerde niye oturdunuz ki. Mesafe olsaydı gelemezdi belki k.valideniz. Bırak ana oğul nasılsa öyle olsunlar. Torununu da sevsin sonuçta onların da oğlunun çocuğu. Yeri geldiginde k.valideni uyar direk. Eşine laf sokmani söylemişler bak bu çok güzel en azından saçma sapan hareketleri olduğunu fark ederler. Çok da kendini yıpratma yazık böyle böyle sinir hastasi oluyor insanlar. Kendi sağlığını düşün değmez hickimse için beynini bu kadar yorduguna.
Yazdıklarınız benim için o kadar değerli ki.. Cidden kendimi aşırı yalnız hissettiğimi fark ettim.. Evet evlenmeden önce mesafenin çok sorun olacağını düşünmemiştim ve burada evleri vardı.. Eşim de çalışmadığı için çok bi şey demedim.. Böyle olacağını bilsem evlenmezdim..
Yazdıklarınız benim için o kadar değerli ki.. Cidden kendimi aşırı yalnız hissettiğimi fark ettim.. Evet evlenmeden önce mesafenin çok sorun olacağını düşünmemiştim ve burada evleri vardı.. Eşim de çalışmadığı için çok bi şey demedim.. Böyle olacağını bilsem evlenmezdim..
Yalnızlıktan bazı sıkıntıların. Küçük çocuk ,eş, eşinin ailesi sürekli kısır döngüde seni bunaltır. Arkadaş edin, kurslara git, hava al yani kendine özel sadece sana özel zman ayir. Nefes alman lazım. Kızma ama kadının bı kaç hareketi (gogusunu falan nefes alsın diye dokunması abartı ben emzirirken içeri kimseyi almazdım bile) dışında çok da bişey yok aslında klasik kvalide. Sen kendine odaklan. Aslında yanlızligin, kendine zaman ayirmayisinin dışa vuruşu herşey herkes batıyor gibi oluyor sana
Açıkçası o gün kötü düşünmemiştim neden bilmiyorum normal olduğunu sanarak hayatıma devam ettim.. Ne zaman ki kayınvalidem ile neden sorun yaşıyorum diye düşündüm o zaman bunu fark ettim.. Eşimle de paylaştığımda annesi için ağlamadığını hayatında ilk kez evinden ayrıldığı için duygulandığını bir daha evine dönemeyeceğini düşündüğü için böyle olduğunu söyledi ve özür diledi.. Ama açıkçası açıklaması benim için bi şey değiştirmedi..
