Deprem ve yıkılan hayatım

Depremzede1 .!.:

Merhaba arkadaşlar. Öyle kötü üzgün kırgınım ki nasıl kelimelerle ifade ederim bilmiyorum. Konumu okursaniz çok sevinirim.
6 şubat depremini Hatay Antakya da yaşadım. Annemi kardeşimi 3 yeğenimi yengemi kuzenimi ablamı eşini teyzelerimi eşlerini çocuklarını kaybettim . En yakın dostlarımı komşularımı sayısız tanidiklarimi kaybettim.
Benim gibi bir çok insan bir çok sevdiklerini kaybetti.
Antakya bitti hiç kimse kalmadı. Bizim hayatta kalmamız bir mucize.
Depremde kimse yardımımıza gelmedi canlarımızı kurtaramadık gücümüz yetmedi. 10 gün boyunca cenazelerimizi aradık bulduk kefensiz yıkanmadan kendimiz kazdık kendimiz gömdük . Yaşadığımız acı şok travma çok kötüydü.Cok büyük bir depremdi zaten yardim 3. Gun geldi cunku 11 ilde oldu ve imkanlar zordu.
Biz şehrimizi terkedip başka bir ilçeye geldik acılı yıkık dökük işsiz parasız eşyasız. Yaşayan bilir. Hepimizin psikolojisi bozuldu çekirdek ailem ile hayat mücadelesi veriyoruz. Bu süreçte eşimin psikolojisi bozuldu çok kötü davrandı bana kalan akrabalarıma. Boşanma aşamasına geldim. Çok şaşkındım yaptıklarına inanamadım. Herkes birbirine sarıldı destek oldu bu süreçte eşim kimseyi istemedi. Kalan kardeşlerimi istemedi. Benim onlara en çok ihtiyacım olduğu dönemde beni çok ağlattı.
Inanamiyordum bu duruma rüyada gibiydim. Alkol almaya başladı onun da kardeşi ve ailesinden 16 kişi vefat etti bu depremle. Onu anlamaya çalıştım ama olmadı.
Bana kaybettiğim aileme döktüğüm gözyaşı kadar gözyaşı döktürdü bu olaylarla.
Zaten sıkıntılı bir evliliğim vardı. Cocuklarim için sürdürdüğüm. Deprem sonrası kenetlendik ilk günler. Dedim artık yeni bir hayat var önümüzde düzelir geçer artık. Ama olmadı misliyle devam etti.
İşyeri yok birikimi enkazda yokoldu elde var sıfır. Dedim haklı eşim o da zor durumda normal şeyler yaşamıyor onu da anlamam lazım diye teselli ettim kendimi .
Ben zaten alışık olmadigim bir düzende adapte olmaya çalışırken boşanmayı düşünüyorum.
Çok minnettarım bazı yakınlarıma bize destek oldular eşya verdiler eskide olsa . Ev tutmamıza yardım ettiler. Ayda bir miktar temel gıda yardımı yaptılar. Sayelerinde bir düzen kurduk. Çalışmak istiyorum bende başvurdum birçok yere ama cevap yok. Eşim evde çalışmıyor işyerinin yapılmasını bekliyor. Cocuklarim öğrenci henüz. Ben okulları ile ilgilenemedim bile . Kendimi çok kötü hissediyorum. Deprem herşeyimizi aldı. Yine ben acı üstüne acı yaşıyorum.
Anne kardeş acısı o kadar ağır ki nasıl hafifler bilmiyorum.
Anlatacak dertlesecek çok şey var ama ben kafamı toplayıp yazAmiyorum.
Biz Ailemizi çocukluğumuzu anılarımızı evlerimizi işlerimizi şehrimizi kaybettik.

Genişletmek için tıkla...

pembe tokam .!.:

Allah yardımcınız olsun.Depremden sonra eşimin ailesi ile kayınvalidelerin yazları gittiğimiz bir evlerine gittik.Orası bizi idare etti bir süre.Yine Allah razı olsun.Ama bir gün başımda durup makineye ne kadar çamaşır attığımı kontrol etti kayınvalidem.Kalabalığız bozulmasın sürekli çalışıyor dedi.Çok gücüme gitti.İnanılmaz içerledim.Zaten çok eşya yok .üstümüzde depremde evden çıktığımız kıyafetlerimiz vardı. marketlerden aldık o gittiğimiz yerde.Sonra banyoyu 15 kişi kullanıyoruz zaten.Banyo yapmadan önce temizleyivereyim şu klozeti lavaboyu dedim içimden.Suyu bir açtım duş başlığı patladı.boncukluydu .etrafa saçıldı boncuklar .eşimi çağırdım.gösterdim o da kızdı mı.babam şimdi bunla uğraşır yaşlı adam. ne temizliyorsun sanane dedi.gitti.İçerde de söyledi sesi geldi.Aslında kimse de bir şey demedi Sadece Nasıl olmuş ya filan dedilerBen nasıl ağladım anlatamam.Hem ağladım hem boncukları topladım, o duş başlığını tamir ettim.banyoyu temizledim , yıkandım ama hep hüngür hüngür ağladım o hıçkırıklarımı , içimdeki o boşluğu , boğazımdaki yumruyu hiç unutmuyorum.Evimi özledim, ama ev ne durumda,eve gidebilecek miyiz belli değil.Depremler oluyor sürekli ev yerinde mi nasıl etkileniyor bilmiyoruz.komşulardan öğreniyoruz olduğu kadar.o kaldığımız yerde de bütün depremleri hissediyoruz.hiç uyumuyoruz.bazen gece sallanıyoruz.çocukları uyandırmamak için eşimle sallanıyor , sallandık mı , başım mı dönüyor diye diye korkumuzu fısıltı ile anlatıyoruz.Kaldığımız bina sağlam mı , zemini nasıl bilmiyoruz.Ama depreme en uzak kalınacak yer orası.elimizden bir şey gelmiyor.Hepsinin acısı o banyoda çıktı artık.

Sizi çok iyi anlıyorum.Allah Yardımcınız olsun.İçinize yüreğinize,hayatınıza ferahlık versin.Bir an önce düzeninize kavuşursunuz inşallah.Hem manen hem ruhen hem madden

Genişletmek için tıkla...

tugcemma .!.:

Merhaba, okudukça ağladım. Biz İstanbul'dayız. Eşim de Antakyalı. Can kaybımız yok şükür. Sizin de bir ihtiyacınız varsa elimden geldiğince destek olmak isterim. Size buradan sarılıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Depremzede1 .!.:

Çok teşekkür ederim. Umarım...
Öyle sınıfta kaldık ki. En başta en yakinlarimiz bizi bırakıp gitti. O günün şokuyla kimse ne yaptığını bilemedi.ama biz orada 10 gün kaldık. Gelip acimiza ortak olmadılar. Cenazelerimiz ben çocuğum eşim ve 2 kardeşimle gomduk. Akrabadan dosttan hayır görmedik. Çok şey var yaşadığım anlatamadığım..

Genişletmek için tıkla...