- 9 Eylül 2023
- 28
- 13
- 40
- Konu Sahibi Depremzede1
- #1
Merhaba arkadaşlar. Öyle kötü üzgün kırgınım ki nasıl kelimelerle ifade ederim bilmiyorum. Konumu okursaniz çok sevinirim.
6 şubat depremini Hatay Antakya da yaşadım. Annemi kardeşimi 3 yeğenimi yengemi kuzenimi ablamı eşini teyzelerimi eşlerini çocuklarını kaybettim . En yakın dostlarımı komşularımı sayısız tanidiklarimi kaybettim.
Benim gibi bir çok insan bir çok sevdiklerini kaybetti.
Antakya bitti hiç kimse kalmadı. Bizim hayatta kalmamız bir mucize.
Depremde kimse yardımımıza gelmedi canlarımızı kurtaramadık gücümüz yetmedi. 10 gün boyunca cenazelerimizi aradık bulduk kefensiz yıkanmadan kendimiz kazdık kendimiz gömdük . Yaşadığımız acı şok travma çok kötüydü.Cok büyük bir depremdi zaten yardim 3. Gun geldi cunku 11 ilde oldu ve imkanlar zordu.
Biz şehrimizi terkedip başka bir ilçeye geldik acılı yıkık dökük işsiz parasız eşyasız. Yaşayan bilir. Hepimizin psikolojisi bozuldu çekirdek ailem ile hayat mücadelesi veriyoruz. Bu süreçte eşimin psikolojisi bozuldu çok kötü davrandı bana kalan akrabalarıma. Boşanma aşamasına geldim. Çok şaşkındım yaptıklarına inanamadım. Herkes birbirine sarıldı destek oldu bu süreçte eşim kimseyi istemedi. Kalan kardeşlerimi istemedi. Benim onlara en çok ihtiyacım olduğu dönemde beni çok ağlattı.
Inanamiyordum bu duruma rüyada gibiydim. Alkol almaya başladı onun da kardeşi ve ailesinden 16 kişi vefat etti bu depremle. Onu anlamaya çalıştım ama olmadı.
Bana kaybettiğim aileme döktüğüm gözyaşı kadar gözyaşı döktürdü bu olaylarla.
Zaten sıkıntılı bir evliliğim vardı. Cocuklarim için sürdürdüğüm. Deprem sonrası kenetlendik ilk günler. Dedim artık yeni bir hayat var önümüzde düzelir geçer artık. Ama olmadı misliyle devam etti.
İşyeri yok birikimi enkazda yokoldu elde var sıfır. Dedim haklı eşim o da zor durumda normal şeyler yaşamıyor onu da anlamam lazım diye teselli ettim kendimi .
Ben zaten alışık olmadigim bir düzende adapte olmaya çalışırken boşanmayı düşünüyorum.
Çok minnettarım bazı yakınlarıma bize destek oldular eşya verdiler eskide olsa . Ev tutmamıza yardım ettiler. Ayda bir miktar temel gıda yardımı yaptılar. Sayelerinde bir düzen kurduk. Çalışmak istiyorum bende başvurdum birçok yere ama cevap yok. Eşim evde çalışmıyor işyerinin yapılmasını bekliyor. Cocuklarim öğrenci henüz. Ben okulları ile ilgilenemedim bile . Kendimi çok kötü hissediyorum. Deprem herşeyimizi aldı. Yine ben acı üstüne acı yaşıyorum.
Anne kardeş acısı o kadar ağır ki nasıl hafifler bilmiyorum.
Anlatacak dertlesecek çok şey var ama ben kafamı toplayıp yazAmiyorum.
Biz Ailemizi çocukluğumuzu anılarımızı evlerimizi işlerimizi şehrimizi kaybettik.
6 şubat depremini Hatay Antakya da yaşadım. Annemi kardeşimi 3 yeğenimi yengemi kuzenimi ablamı eşini teyzelerimi eşlerini çocuklarını kaybettim . En yakın dostlarımı komşularımı sayısız tanidiklarimi kaybettim.
Benim gibi bir çok insan bir çok sevdiklerini kaybetti.
Antakya bitti hiç kimse kalmadı. Bizim hayatta kalmamız bir mucize.
Depremde kimse yardımımıza gelmedi canlarımızı kurtaramadık gücümüz yetmedi. 10 gün boyunca cenazelerimizi aradık bulduk kefensiz yıkanmadan kendimiz kazdık kendimiz gömdük . Yaşadığımız acı şok travma çok kötüydü.Cok büyük bir depremdi zaten yardim 3. Gun geldi cunku 11 ilde oldu ve imkanlar zordu.
Biz şehrimizi terkedip başka bir ilçeye geldik acılı yıkık dökük işsiz parasız eşyasız. Yaşayan bilir. Hepimizin psikolojisi bozuldu çekirdek ailem ile hayat mücadelesi veriyoruz. Bu süreçte eşimin psikolojisi bozuldu çok kötü davrandı bana kalan akrabalarıma. Boşanma aşamasına geldim. Çok şaşkındım yaptıklarına inanamadım. Herkes birbirine sarıldı destek oldu bu süreçte eşim kimseyi istemedi. Kalan kardeşlerimi istemedi. Benim onlara en çok ihtiyacım olduğu dönemde beni çok ağlattı.
Inanamiyordum bu duruma rüyada gibiydim. Alkol almaya başladı onun da kardeşi ve ailesinden 16 kişi vefat etti bu depremle. Onu anlamaya çalıştım ama olmadı.
Bana kaybettiğim aileme döktüğüm gözyaşı kadar gözyaşı döktürdü bu olaylarla.
Zaten sıkıntılı bir evliliğim vardı. Cocuklarim için sürdürdüğüm. Deprem sonrası kenetlendik ilk günler. Dedim artık yeni bir hayat var önümüzde düzelir geçer artık. Ama olmadı misliyle devam etti.
İşyeri yok birikimi enkazda yokoldu elde var sıfır. Dedim haklı eşim o da zor durumda normal şeyler yaşamıyor onu da anlamam lazım diye teselli ettim kendimi .
Ben zaten alışık olmadigim bir düzende adapte olmaya çalışırken boşanmayı düşünüyorum.
Çok minnettarım bazı yakınlarıma bize destek oldular eşya verdiler eskide olsa . Ev tutmamıza yardım ettiler. Ayda bir miktar temel gıda yardımı yaptılar. Sayelerinde bir düzen kurduk. Çalışmak istiyorum bende başvurdum birçok yere ama cevap yok. Eşim evde çalışmıyor işyerinin yapılmasını bekliyor. Cocuklarim öğrenci henüz. Ben okulları ile ilgilenemedim bile . Kendimi çok kötü hissediyorum. Deprem herşeyimizi aldı. Yine ben acı üstüne acı yaşıyorum.
Anne kardeş acısı o kadar ağır ki nasıl hafifler bilmiyorum.
Anlatacak dertlesecek çok şey var ama ben kafamı toplayıp yazAmiyorum.
Biz Ailemizi çocukluğumuzu anılarımızı evlerimizi işlerimizi şehrimizi kaybettik.
psikiyatriye gitmeyi düşündü mü hiç?
