Merhaba, konu açmak içimden pek gelmedi şimdiye kadar kafam o kadar karışık ki ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Yorumlarımı okuyan, arada görüştüğüm arkadaşlar benim durumumu biliyor bilmeyenler için kısaca anlatıcam, yorumlarınızı bekliyorum.
Eşimle Ankara'da tanıştık ben öğrenciydim son sınıfta o çalışıyordu ancak işinden memnun değildi geliri azdı.
Sonra ben okulu bitirdim işe girdim, onu cesaretlendirip istifa etmesini sağladım o dönemde çok zorluk çektik ama ikimiz birbirimize destek olduk,
hayatlarımızı birbirimize endeksledik, çok iyi anlışıyorduk, o beni hep mutlu etmeye çalışıyordu, ben de ona o dönemde sıkıntı çekmemesi için elimden geleni yaptım. İşinden ayrıldı tabi planlarımızı yapmıştık, o memleketine gidecek stajını yapacak serbest çalışacaktı, ben de bir yıl sonra onun memleketine gidecektim, gitmeden söz nişan yapıp orda evlenecektik.
Dediğimiz gibi oldu, staja başladı, beni istemeye geldiler dedi ki aileme ben diyemem ben evlenicem istemeye gidelim şunu yapalım diye herşeyi ikimiz yapıcaz dedi, tamam dedim. Onların geliş gidiş uçak biletlerini, alyansımızı, getirdikleri çikolatayı bile ben ödedim. Sonra ben geldim, ailesi ile tanıştım annesi bana bir kolye almış inanın beklentim yoktu başka neyse ben bir süre onlarda kaldım doğuda olduğumuz için yok burda tek başına kalamazsın, yok hırsızlık kapkaç çok olur senin yabancı olduğunu anlarlar falan, ayrıca istemeye geldiklerinde o kadar masrafı üstlendiğim için ev tutacak bir param yoktu, hem zaten evlenicez eşyalarımızı alıcaz ne gerek var diye düşündüm ama hayatımda yaptığım en büyük hata oymuş meğer.
Annem kızım insanı işi sevdirir derdi hep, hiç işten kaçmadım ne gerekiyorsa yaptım, kayınvalidem ben bir haftasonu arkadaşımla görüşücem diye eşimin pantalonunu ütülemedim diye o ütülerken vah vah labellevie yokken elini ütüye sürmezdin şimdi ütü yapıyorsun demiş.
Halbuki evde iki tane bekar kızkardeşi var ve eşim de zaten çalışmıyor, evde tek çalışan bendim zaten, abisi dersen haftada 2 gün çalışıyor ama ben sabah 7.30 da evden çıkıp akşam 8 de eve geliyordum, günde 3 saat yollardaydım ilçeye gidiş dönüş yapıyordum, akşam artık yorgunluktan ölüyordum ama sofra kurmaya yardım ediyordum, kaldırmak ta hep bana düşüyordu yemeği onlar yapıyor ya, kimse şimdiye kadar yorgunsun sen otur dememiştir.
Ki farkında değildim herşey iyi gidiyordu, ben maaş kartımı eşime vermiştim o da ailesine veriyordu, kiralarını ödüyordu sesimi çıkarmadım, haftasonuna bırakıyorlardı temizliği ben de yapayım diye yapıyordum. Bir gün üç hafta şehir dışındaydım geldim yorgunum ertesi gün arife ramazanın son günü, sabah kalktım herkes uyuyor, tekrar yattım halsizdim, bir uyandım üstümde yorgan yok, süpürge sesleri geliyor, kalktım bunlarda bir surat, gidip yardım etmedim yalan yok, eşim geldi onlar bir haftadır temizlik yapıyorlar niye yardım etmiyorsun diye bağırdı ben de yorgunum hem ben de çalışıyorum dedim, o çalışıyorsan kendine çalışıyorsun, zaten sürekli ya yorgunsun ya hastasın dedi, ben de bundan sonra ben kendime mi çalışıyorum vs şeyler dedim kırdık birbirimizi. Kızkardeşi akşam sordu niye kavga ettiniz diye ben de söyledim bana insan biri iş yaparken yardım eder, sofra kaldırırken yardım eder bu görgü kuralıdır dedi. Ertesi gün hem bayram hem benim doğumgünümdü, eşim bir bileklik almıştı bana, bunu gördü sordu dedim doğumgünüm o yüzden hediye almış diye, akşama pasta falan alıp kutladılar. Bayramın 2. günü benim memleketime gittik.
Sonra eşim stajını bitirdi, ruhsatı için 1.500 tl lazımdı ben verdim o hafta bir işe başvurdu ve girdi, şuanda çok memnun işinden, sonra biz eşya almaya başladık kendimiz yaptık herşeyi, eşyalarımızı aldık ben lojmanda kalmak istemiyordum yok daha güvenli dediler zorla oraya taşındım, her yerde böcek vardı, sonra evlencez eşim kredi çekti bir kısmını kardeşine gönderdi sesimi çıkarmadım, eşyalarımız tamdı ben de evlenmeden önce yerleştim evimize.
Bir kez kardeşim geldi, bizi yemeğe çağırdılar gittik ahım şahım hiç birşey yapmamışlar neyse herkese çay dağıttılar bana vermediler, kırıldım, sesimi çıkarmadım, sonra dayanamadım eşime söyledim beni suçladı, unutmuşlardır, sen fesatsın, kötü düşünüyorsun vs şeyler söyledi. Ben beni savunmuyorsan defol git dedim gitti, ablası beni aradı biz sana şunu şunu yaptık, taaa şuraya seni istemeye gittik, yok sana hep iyi davrandık, abim yurtdışından gelirken bize getirdiği hediyelerden sana da getirdi vs şeyler. Kızkardeşleri için de onlar da haklı, bütün evin yükü onların üzerinde, açıköğrenim okuyorlar ders çalışamıyorlar dedi. Sonra biz yine barıştık eşimle, sonra da onlarla. Annesinden hiçbirşey görmedim, hiç yapıcı olmadı, beni koruyup kollamadı. Eşim de hep beni suçladı, onları savundu. İkide bir laf sorarlardı, yok abime bir kız bulmuştuk şöyle güzeldi böyle iyiydi ama olmadı, ikimiz bir yere gideriz eşimi övmeler bana dikkat et kaptırma demeler, sürekli kendilerini övmeler.
Neyse düğünümüz oldu çoğu şeyden fedakarlık yaptım, iki yerde düğün olacaktı o yüzden kına istemedim, akrabaları yok olmaz kına yapalım sen yarın gel yemek yeriz sonra da kendi aramızda eğleniriz kına yaparız dediler, kotla gömlekle gittim, bir baktım bütün akrabalarını bütün komşularını çağırmışlar, herkes süslenip gelmiş, haberim yok bana bir elbise giydirdiler, saçımı makyajımı kendim yaptım, kendi arkadaşlarım sonradan arayıp bizi niye çağırmadın diye sordular. Benim bile haberim yoktu ki.
Bana hiçbirşey yapmadıkları gibi, eşimden para alıp kendilerine 2 şer 3 er elbiseler almışlar, akrabalarına bohça yapmışlar. Evlendik ilk hafta sonumuzda eşim çalışıyordu, akşam geldi telefon ettiler tüp doldurulacak diye, abisi var ama o yapmaz, gitti yaptı. Eşim benim için kalkıp birşey yapmaz, onlar için sabahın köründe kalkıp köy yoğurdu alıp getiriyor, 2-3 ayda bir tüplerini alıp doldurtuyor, kızkardeşleri bir düğüne misafirliğe gidecekse onları bırakır, sonra gider alır, bunun dışanda hala para isterler, biz kredi ödüyoruz eşya borçlarını ödüyoruz abisi arayıp kirayı öde dedi yok diyince daha geçen hafta maaşını aldın ne çabuk bitirdin dedi. Ya o kadar çok ki anlatamıcam daha fazla. Taşındık toplamaya yardıma geldiler sonra başka bir gün biz sana taşınırken yardım ettik diyorlar. Artık hiçbirini görmek istemiyorum, araba aldık eşim onları gezdirme planları yapıyor, birgün bir yere gidicez ben öne oturdum sen arkadaya geç annem öne oturacak dedi eşim. Son zamanlarda biraz iyileşir gibi oldu benle ilgilenmeye başladı ama artık benim içimden gelmiyor çok soğudum ona karşı, en son ayrılmak istiyorum dedim kabul etmedi, ciddiye bile almadı ona göre sorun yok olsa da ben çıkartıyorum.
Şuanda evimizi taşıycaz ev arıyoruz ben bu zahmetlere bile girmek istimiyorum, bu 3. evimiz olucak, yeni bir ev taşınma yerleşme hiç takatim yok.
Ona söyledim ayrılalım ev arama derdinden kurtulalım sen annenlere yerleşirsin ben de Ankaraya giderim dedim, tabi ciddiye aldığı yok, kapris yapıyorum sanıyor, ama ben çok yoruldum, ayrılmak istiyorum, ortada şuanda bir sorun gözükmüyor yani o olaylar geçmişte kaldı ama ben unutamıyorum.
Yeniden başlamam eşimi yeniden sevmem çok zor. Yorumlarınızı bekliyorum.