Teşekkür ederim arkadaşlar, benim de hatalarım var biliyorum en büyüğü eşimin ailesi kendi ailem diyip öyle davranmam ve onlarda kalmam. Hatalarımın böyle yüzüme söylenmesi beni üzmüyor aksine kendime getiriyor. Kendi ailem ve arkadaşlarım durumumu biliyor beni suçlamıyorlar o yüzden birilerinin hatalarımı yüzüme söylemesine ihtiyacım var. Ben onlarlayken durumu tam idrak edemedim yani aptallık olabilir ama o zaman öyle gerekiyordu, eşim geliri olmadığı için ailesine mahçup oluyordu, ben onu üzmek istemedim kıyamadım ama o bana kıydı. Daha sonra gerçekleri gördüğümde yaşadığım tam bir hayalkırıklığıydı.
Son iki aya kadar eşimin bizim evimize bir katkısı yoktu, ben bütün sorumluluğu almıştım evin masraflarını karşılıyordum ama eşim sürekli kendi ailesinin ihtiyaçlarına koşuyordu. Artık ben bu olaya dur dedim ve kendimi çektim şimdi kiramızı eşim ödüyor. Anladım ki biz kadınlar ne kadar sorumluluğu üzerimize alırsak erkekler o kadar rahatlıyor ve kendini düşünüyor.
Ben hep mükemmel bir eş olmaya çalıştım, kahvaltısını hazırlarım, yemeğini yaparım, temizlik ve ev işlerini kendim yaparım. Ama bir gün durup dururken kızkardeşlerinin üzerinde çok emeği olduğunu söyledi ne dedim yok çamaşırlarını yıkıyorlarmış, ütülüyorlarmış. Anlamadığım eşim zaten hep yurtlarda kalmış, sonra çalışmış ve uzaktalardı, benden önce sadece bir sene ailesiyle kaldı. Tamam ailesi değerli olsun ama ben biliyorum ben yokken bazen onlarda kalırsa kahvaltı bile hazırlamıyorlar.
Ben onlarda kalırken de annesi eşimin abisinin çalıştığı günler kalkıp kahvaltı hazırlıyordu onun gitmediği diğer günler kahvaltı yok. Bilmiyorum o zamanlar nasıl çektim hayal gibi geliyor demek ki insana bir güç geliyor.