Arkadaşlar çok çökkün hissediyorum. Hiçbir şey yapasım yerimden kımıldayasım bile gelmiyor. 4 saat önce duş almıştım hala yerimden kalkıp giyinecek kuvveti bulamadım.
Yarın işe gitmem gerekiyor. İşte hiç arkadaşım yok, sevildiğimi düşünmiyorum zaten küçücük bir yerde yaşıyorum. Çok küçük bir hastanede çalışıyorum. Kimse benden haz etmiyormuş gibi geliyor, günaydın dediğimde bazen cevap veren olmuyor, ortak sohbetler hep bensiz oluyor. Yani iş hayatım bomboş bir odada tek başıma çalışıyorum. Hata yapmaya çok açık bir mesleğim var ve dikkatim asla yerinde değil sürekli anksiyete yaşıyorum geceleri uyuyamıyorum. Uykumda sürekli hasta bakıyorum, hata yapıyorum yani rüyamda bile meslekten çıkamıyorum. Küçücük bir ilçede yaşıyorum, yaşlı nufüs daha fazla ve burada yalnızım. Kazandığım para beni mutlu etmiyor zerre kadar. Harcamıyorum bile. Ailemle fazla konuşmuyorum, eskiden konuştuğum kimseyle konuşmuyorum zaten üniverse bitirdiğimde iletişimde olduğun 3 insan vardı toplam, şimdi kimse yok. Gerçekten çok yalnızım uzun süredir. Evden dışarı çıkmıyorum iş ve ev. Sürekli ağlayacakmış gibi hissediyorum, bu duygu durumundan çıkamıyorum. Terapiye gittim, 4-5 tane kişisel gelişim kitabı okudum spor yapmaya çalıştım hiçbir şey beni düzeltmiyor. İlaca başlamıştım ama yazdıracağım psikiyatri doktoru yok burada ve diğer en yakın hastane 3 saat. Sevgilim var ama depresyondan mı bilmiyorum ilgimi kaybettim. Hani öylesine günü kurtarmak için konuşuyorum sanki onunla. Ayrılsam bile fark etmez. Eskiden ilgiliydim ama her şeye karşı ilgim kayboluyor. Bu kadar umutsuz yalnız ve çökkün hissettiğinizde siz ne yapıyorsunuz ? Yarın nasıl kalkacak gücü bulacağım bilmiyorum saatlerdir üstümü giyecek saçımı tarayacak ve kurutacak gücü bile bulamamışken. Bunları anlatacak kimsem olmadığı için buraya yazıyorum. Kimden yardım isteyebilirim bilmiyorum.
Yarın işe gitmem gerekiyor. İşte hiç arkadaşım yok, sevildiğimi düşünmiyorum zaten küçücük bir yerde yaşıyorum. Çok küçük bir hastanede çalışıyorum. Kimse benden haz etmiyormuş gibi geliyor, günaydın dediğimde bazen cevap veren olmuyor, ortak sohbetler hep bensiz oluyor. Yani iş hayatım bomboş bir odada tek başıma çalışıyorum. Hata yapmaya çok açık bir mesleğim var ve dikkatim asla yerinde değil sürekli anksiyete yaşıyorum geceleri uyuyamıyorum. Uykumda sürekli hasta bakıyorum, hata yapıyorum yani rüyamda bile meslekten çıkamıyorum. Küçücük bir ilçede yaşıyorum, yaşlı nufüs daha fazla ve burada yalnızım. Kazandığım para beni mutlu etmiyor zerre kadar. Harcamıyorum bile. Ailemle fazla konuşmuyorum, eskiden konuştuğum kimseyle konuşmuyorum zaten üniverse bitirdiğimde iletişimde olduğun 3 insan vardı toplam, şimdi kimse yok. Gerçekten çok yalnızım uzun süredir. Evden dışarı çıkmıyorum iş ve ev. Sürekli ağlayacakmış gibi hissediyorum, bu duygu durumundan çıkamıyorum. Terapiye gittim, 4-5 tane kişisel gelişim kitabı okudum spor yapmaya çalıştım hiçbir şey beni düzeltmiyor. İlaca başlamıştım ama yazdıracağım psikiyatri doktoru yok burada ve diğer en yakın hastane 3 saat. Sevgilim var ama depresyondan mı bilmiyorum ilgimi kaybettim. Hani öylesine günü kurtarmak için konuşuyorum sanki onunla. Ayrılsam bile fark etmez. Eskiden ilgiliydim ama her şeye karşı ilgim kayboluyor. Bu kadar umutsuz yalnız ve çökkün hissettiğinizde siz ne yapıyorsunuz ? Yarın nasıl kalkacak gücü bulacağım bilmiyorum saatlerdir üstümü giyecek saçımı tarayacak ve kurutacak gücü bile bulamamışken. Bunları anlatacak kimsem olmadığı için buraya yazıyorum. Kimden yardım isteyebilirim bilmiyorum.
