Arkadaşlar merhaba. Size iyi günler diliyorum, ben herzaman ki gibi dünü bitiremeden bugüne başladım. Sorun şu ki başlıkta da belirttiğim gibi çok mutsuzum.
Daha önce 1.buçuk yaşındaki kızımın uykusuzluğından bahsettim, hayatımızda değişen hiçbişey olmadı aksine daha da zor bir hal aldı. En azından 2 3 saat uyurdu, artık onu da uyumuyor. Denemediğim yöntem kalmadı, çözemedim yapamıyorum. Artık takatim de kalmadı. Eşim de ben de perişan olduk, kendimi çok kötü hissediyorum. Yetersiz hissediyorum sorunu kendimde arıyorum artık, beceremedim anneliği sanırım diyorum bilmiyorum, üstelik 6 aylık hamileyim. Agresif tahammülsüz bir insan oldum, eşime çatıyorum, herhangi bir müdahalesi yorumu eleştirisi beni çileden çıkarır hale geldi, çok yorgunum, çok uykusuzum. Kızım doğduğundan beri üstelik... Yetmeye yetişmeye çalışıyorum, hamileliğimi bile hiç anlamadım.. 6 ay nasıl geçti, midem bulandı mı... Vücut ağrılarım oluyor, azıcık ayaklarımı uzatıp dinlediğim bir gün hatırlamıyorum. Evden iş yapıyorum aynı zamanda günün bir kaç saati, kızımla bunu yapabilmek o kadar zor ki. Eşim gece çalışıyor sabit. Birbirimizi bazen dinlendirebiliyoruz, bazen de ikimiz de tahammülsüz sinirli olduğumuz için oturuyoruz sabahlara kadar. O uykusuz işe gidiyor ben uykusuz evde çocuk, iş, ev işi.. Afedersiniz hamilelikten ötürü tuvalet sıkıntısı yaşıyorum, şuan dünden beri kızımın uyumasını bekliyorum tuvalete girebilmek için. Onla girsem olmuyor.. Biz sürekli gezen insanlarız çocuğumuz için özellikle. Oyun parkı, sahil, yürüyüş yolu, yeterki enerjisini atsın, hava alsın, sosyalleşsin çocuklarla vakit geçirsin diye uygun ortamlara giriyoruz. Ama bizim çocuğumuz bizi perişan ediyor, eve kendimizi nasıl atıyoruz anlatamam sanki üzerimizden 40 tane kamyon geçmiş. Dışarı çıkmaya gezmeye can atan ben artık o bile zulüm geliyor içimden gelmiyor. Özetle çok mutsuzum arkadaşlar, bana bu günler geçecek deyin bişey deyin, gerçekten her günüm ağlamakla geçiyor.. Ne yapacağımı bilmiyorum artık...
Daha önce 1.buçuk yaşındaki kızımın uykusuzluğından bahsettim, hayatımızda değişen hiçbişey olmadı aksine daha da zor bir hal aldı. En azından 2 3 saat uyurdu, artık onu da uyumuyor. Denemediğim yöntem kalmadı, çözemedim yapamıyorum. Artık takatim de kalmadı. Eşim de ben de perişan olduk, kendimi çok kötü hissediyorum. Yetersiz hissediyorum sorunu kendimde arıyorum artık, beceremedim anneliği sanırım diyorum bilmiyorum, üstelik 6 aylık hamileyim. Agresif tahammülsüz bir insan oldum, eşime çatıyorum, herhangi bir müdahalesi yorumu eleştirisi beni çileden çıkarır hale geldi, çok yorgunum, çok uykusuzum. Kızım doğduğundan beri üstelik... Yetmeye yetişmeye çalışıyorum, hamileliğimi bile hiç anlamadım.. 6 ay nasıl geçti, midem bulandı mı... Vücut ağrılarım oluyor, azıcık ayaklarımı uzatıp dinlediğim bir gün hatırlamıyorum. Evden iş yapıyorum aynı zamanda günün bir kaç saati, kızımla bunu yapabilmek o kadar zor ki. Eşim gece çalışıyor sabit. Birbirimizi bazen dinlendirebiliyoruz, bazen de ikimiz de tahammülsüz sinirli olduğumuz için oturuyoruz sabahlara kadar. O uykusuz işe gidiyor ben uykusuz evde çocuk, iş, ev işi.. Afedersiniz hamilelikten ötürü tuvalet sıkıntısı yaşıyorum, şuan dünden beri kızımın uyumasını bekliyorum tuvalete girebilmek için. Onla girsem olmuyor.. Biz sürekli gezen insanlarız çocuğumuz için özellikle. Oyun parkı, sahil, yürüyüş yolu, yeterki enerjisini atsın, hava alsın, sosyalleşsin çocuklarla vakit geçirsin diye uygun ortamlara giriyoruz. Ama bizim çocuğumuz bizi perişan ediyor, eve kendimizi nasıl atıyoruz anlatamam sanki üzerimizden 40 tane kamyon geçmiş. Dışarı çıkmaya gezmeye can atan ben artık o bile zulüm geliyor içimden gelmiyor. Özetle çok mutsuzum arkadaşlar, bana bu günler geçecek deyin bişey deyin, gerçekten her günüm ağlamakla geçiyor.. Ne yapacağımı bilmiyorum artık...