Galiba aileniz araba surmenizi desteklemezken o desteklemisti. Ama beni daha önceki boşanma işi sasirtti. Yani o despot halinden vazgeçip size yalvardı. Buna çok şaşırdım. Çünkü bu kadar ciddi bir boşanma olayından sonra erkekler genellikle eski davranışlarından vazgeçiyor. Boşanma blofu değil. Gerçekten bosanabileceginizi anladığında.
Bir ay ya sürdü ya da sürmedi. Sonra başka yerde çalışmaya başladı ve haftada bir gelmeye başladı eve. O zaman o kadar rahatlamıştım ki çok mutluydum. Sonra bana bu sürpriz hediye olarak araba alacakmış. Eve geldi tezgahın üstünde az bi bulaşık vardı. Gece onbire geliyordu sanırım. Annemi aradı, teyze sen kızının düzenine bakıyor musun, gel de bir bak diye, bir gün önce de temizlikçi gelmiş evi komple temizlemişti. Ben kv ve görümcenin eşi doldurduğunu düşünüyorum, çünkü beni beceriksiz göstermeye bayılırlar, eş de görümcede kalıyordu o zamanlar kv de oradaydı. Ben de dedim sen benim annemi bu saatte ararsan ben de seninkini ararım. Ben annesini ararken telefonumu aldı 8.kattan attı. Ben de evden kovdum. 2 ay küs kaldık, herkes duydu, ikimiz de boşanmaya karar vermiştik. Hafta sonları oğlumu alıyordu. Oğlum dizanteri olmuş, öylece kapıma attı çocuğu. Ben de bir başınayım, çalışıyorum, çocuğun vücudunda su kalmamış, ateşi düşmüyor, sürekli ishal, aldım kendim hastaneye götürdüm. Eşe mesaj yazdım, çocuk böyle böyle çok hasta diye, bana doktorun numarasını atmış sadece. Ben de her yerden engelledim. Oğluma serum takıldı ama hastanede ben iki gözü iki çeşme ağlıyorum artık sinirlerim nasıl bozulduysa. Kv ve kaynım geldiler, ben kv’yi hastaneden kovdum, o zaman da gitmedi
Ben hastanede çıldırıyorum, hepsine saydırıyorum. Sonra doktor oğluma hastanede yatış verdi, CRP 500’e falan çıkmıştı 4 yaşındaki çocuğun. Bu sefer eş geldi, illa benim çalıştığım hastanede yatacak. Ben olmaz istemiyorum, bu çocuk bu hale gelene kadar neredeydin, o zaman niye yatırmadın da getirdin ağlata ağlata kapıma attın diye yine eşle birbirimize girdik, eşin halası be dayısı da gelmişlerdi onlar araya girdiler, ben onları kurmadım, beş gün oğlum hastanede yattı ve eşle hiç konuşmadık. Görümcem ziyarete geldi onu da hastaneden kovdum. Benim için her şey bitmişti. Eve döndük oğlumla, bu süreçte her zaman olduğu gibi ailem beni yalnız bıraktı. O kadar şey yaşamışım, abim beni hastaneden eve getirdi ve annem hiç oralı bile olmadı, annem babam izin verirse nefes alır, varlığıyla yokluğu aynıdır bizim için. Ben artık herkese ilan ettim boşanacağımı. Evimde oğlumla gerçekten çok rahattım. Sonra ne oldu, ev sahibi evi satılığa çıkarttı. Yine güzel bir sitedeydik. Ben o zaman çöktüm. Komşularım çok çok iyilerdi, oğlumla eşsiz çok mutluyduk ama o evin satılması beni çok sarstı. Bir yandan eşin akrabaları barışın diye arıyorlar, bir yandan eve bakmaya geliyorlar, bir yandan oğlum babamı istiyorum diye ağlıyor. Ben de dayanamadım, yaşadığımız yerden ev alması koşuluyla barıştım. O da aldı gerçekten. Taşınınca da bu adamla muhatap olmayacağım, yurt dışına gideceğim dedim. Almanca kursuna yazıldım. İkinci çocuğu da hiç istemedim, oğlum tedaviyle olmuştu, doktor ikinci de tüp bebekle olur demişti, ben de zaten tüp bebekle falan uğraşmayacağım için bir daha olmaz diyordum, meğer polikistik over zamanla düzelirmiş ve geç yaşta hamileliklere sebep olurmuş, şimdi spirali taktırdım üçüncüyü kaldıramam
Taşınınca ve hamile kalınca bayağı bi düzeldi her şey, kv de kalan her şeyi yerle bir etti.