- 15 Eylül 2020
- 358
- 182
- 53
- Konu Sahibi cikolatalipankek
-
- #1
Öncelikle herkese iyi akşamlar, ben yurtdışında doğdum büyüdüm okudum. Liseye kadar okudum ve sonra geri devam etmedim, çünkü okulun bana göre olmadığını farkettim, okumayı sevemedim bir türlü. Bu arada, yaşım 20.
sonra ailem Türkiye'ye taşınma kararı aldı, bende onlarla geldim, istesem yurtdışında abimlerle kalabilirdim, ama sevdiğim Türkiye'de olduğu için fırsat bildim ve hiç birşeyi düşünmeden geldim, geldikten sonra nişan kestik ettik.
ben şu an çok küçük bir ilçede yaşıyorum, çok büyük bir boşluğa düştüm, yurtdışındayken sosyal hayatım vardı, arkadaşlarımla çıkar gezerk kafeye falan filan giderdik. Ama şimdiki olduğum ilçe o kadar küçük ve boş ki, bir tane kafe, bir tane doğru düzgün mağaza bile yok, onu geçtim hiç bir tane bile arkadaşım, tanıdığım yok, annem babam, anneannem dedem ve annemin akrabaları haricinde kimseyi görmüyorum. Hepsi büyük büyük 40-70 arasında insanlar, çok sıkılıp bunalmaya başlıyorum, hiç bir şey yapmıyorum bütün gün boş boş oturuyorum evin içinde, kendimi çok gereksiz hissediyorum. Çıkıp kendi kendimede gelemem, ailem izin vermiyor, küçük ilçe olduğu için tehlikeliymiş.
kendimi o kadar mutsuz ve neşesiz hissediyorum ki.. anlatamam, keşke bir uğraş bulsam, bir şeyle ilgilensem, vakit geçirecek bir şeyim olsa diyorum..
nişanlım benden uzakta yaşıyor ve çalıştığı için her zaman gelemiyor, o da 1 ay sonra gelicek ancak.
bütün günümü orta yaş/yaşlı insanlarla geçirmek beni çok yoruyor bazen.. her şeyime karışıyorlar, gereksiz yorumlar yapıyorlar, ama yaşlı oldukları için aldırış etmiyorum. Keşke sosyal hayatım olsa diyorum, veya böyle bir tane kafa dengi bir arkadaşım olsa diyorum, ama nasıl olucak? Sokağa çıkıp insanlara gel benimle arkadaş ol diyemem.. gerçi annem veya babam olmadan hiç tek başıma bir yere gidemiyorum, çünkü gidecek yer yok. Büyük şehirler bana 1/ 1.30 saatlik mesafede, ve dediğim gibi tek başıma bir yere gitmem mümkün değil..
artık o kadar bunaldım ki, bunu utanarak söylüyorum ama "evlensemde kurtulsam" diye düşündüğümde oluyor bazen. Acaba ne olucak benim bu halim diye çokca düşünüyorum, ama olsun, yinede Halime şükrediyorum, en azından sağlığım yerinde,başımı sokacak evim var.
sonra ailem Türkiye'ye taşınma kararı aldı, bende onlarla geldim, istesem yurtdışında abimlerle kalabilirdim, ama sevdiğim Türkiye'de olduğu için fırsat bildim ve hiç birşeyi düşünmeden geldim, geldikten sonra nişan kestik ettik.
ben şu an çok küçük bir ilçede yaşıyorum, çok büyük bir boşluğa düştüm, yurtdışındayken sosyal hayatım vardı, arkadaşlarımla çıkar gezerk kafeye falan filan giderdik. Ama şimdiki olduğum ilçe o kadar küçük ve boş ki, bir tane kafe, bir tane doğru düzgün mağaza bile yok, onu geçtim hiç bir tane bile arkadaşım, tanıdığım yok, annem babam, anneannem dedem ve annemin akrabaları haricinde kimseyi görmüyorum. Hepsi büyük büyük 40-70 arasında insanlar, çok sıkılıp bunalmaya başlıyorum, hiç bir şey yapmıyorum bütün gün boş boş oturuyorum evin içinde, kendimi çok gereksiz hissediyorum. Çıkıp kendi kendimede gelemem, ailem izin vermiyor, küçük ilçe olduğu için tehlikeliymiş.
kendimi o kadar mutsuz ve neşesiz hissediyorum ki.. anlatamam, keşke bir uğraş bulsam, bir şeyle ilgilensem, vakit geçirecek bir şeyim olsa diyorum..
nişanlım benden uzakta yaşıyor ve çalıştığı için her zaman gelemiyor, o da 1 ay sonra gelicek ancak.
bütün günümü orta yaş/yaşlı insanlarla geçirmek beni çok yoruyor bazen.. her şeyime karışıyorlar, gereksiz yorumlar yapıyorlar, ama yaşlı oldukları için aldırış etmiyorum. Keşke sosyal hayatım olsa diyorum, veya böyle bir tane kafa dengi bir arkadaşım olsa diyorum, ama nasıl olucak? Sokağa çıkıp insanlara gel benimle arkadaş ol diyemem.. gerçi annem veya babam olmadan hiç tek başıma bir yere gidemiyorum, çünkü gidecek yer yok. Büyük şehirler bana 1/ 1.30 saatlik mesafede, ve dediğim gibi tek başıma bir yere gitmem mümkün değil..
artık o kadar bunaldım ki, bunu utanarak söylüyorum ama "evlensemde kurtulsam" diye düşündüğümde oluyor bazen. Acaba ne olucak benim bu halim diye çokca düşünüyorum, ama olsun, yinede Halime şükrediyorum, en azından sağlığım yerinde,başımı sokacak evim var.