Hayır kesinlikle abartmiyorsunuz. Sizinle zamanında bu kaygıları yaşamış biri olarak diyebilirim ki haklısınız. Herkesin yoğurt yiyişi farklıdır. Siz baskasina bakmayacaksıniz. Ben nasıl yapabilirim. Nasıl mutlu olabilirim. Bunların cevabını verin. Çünkü siz mutlu olursanız mutlu bir çocuk yetişir. Siz yorgun,üzgün olursanız o çocuğa verebileceğiniz hicbirsey olmaz.Herkese tek tek cevap vermek mümkün olmuyor, böyle bir konuya bike muhalefet olup arada sivrilenler çıkıyor bu yüzden alıntılanmasan yazıyorum.
Kimine göre abartı evet ama benim de malum canım var tabii ki kendimi de düşüneceğim benim için yorgunluk da önemli mevzu yorgunluk yüzünden ya gerekli bakımı veremezsem ya ilgimi eksik edersem diye de haliyle düşünüyorum. Ayrıca evet alarma geçmiş gibi de hissediyorum kendimi bu kimine olur kimine olmaz benim gibi fazla düşünen ve geç kalacağı kaygısı taşıyan ya çok meraklısı olmayan biri olabilirsiniz. Her insan farklı. Çalıştığım yer, iş hukukunda yazan neyse onu uyguluyor ve hatta çocuğumu yanımda götürebileceğim kadar rahat sayılır yalnız başıma bir kurum arşivi yönetiyorum ama bu şekilde çocuk büyütülür mü emin değilim. Sanki sadece evde çocukla beraber durarak onu hakkıyla büyütebilirmişim gibi geliyor. Ben mi çok abartıyorum bilmiyorum. Bakıcı konusuna girmiyorum bile asla güvenmem kimseye. İş başlı başına zaman alıyor, ev işi de ayrı bir iş gibi zaten ne kadar kocam yardımcı olsa da ben fazla titizim. Bütün bu hayat gailesinin içinde bebekle baş edilir mi çok ürkütücü geliyor. Sizle sadece üzüntümü paylaşmak için ve yapanlar nasıl yaptı acaba merakımdan yazdım.
Kadın çocuk için işi bırakınca da, koca kişisi veya kendisi koç lardan sabancı lardan değilse, doğan çocuk genelde yarı aç yarı eğitimsiz kalıyor , hele boşanma durumunda sefil oluyor bizim ülkemizde...Herkes ikisini bir arada götürebilir diye birşey yok. Kimi kadın hem iş hem ev hayatını bir arada götüremez. Burada erkeklerin kadınlara destek çıkmasi gerekiyor. Destek çıkmayınca İste kadınlar böyle düşüncelerle yıpranıyor.
Erkeğin insafına güvenmeyeceksek neden evleniyoruz? Ben sizinle aynı fikirde değilim maalesef. Geçinme meselesine gelince. Ömür boyu calimayalim diyen yok. Bir kadın hamile iken ya da çocuk sonrası çalışmak istemeyebilir bu onun en doğal hakkı. Nasıl erkeğin insafına güvenilmemeli diyorsanız o zaman bu dusunce ile de kadının bir robot olmadığı düşüncesine de güvenilmemeli. En nihayetinde biz biyolojik ve psikolojik olarak bu süreçte değişime uğruyoruz. Erkekler de bir zahmet geçimi düşünsün. Yeter ki ben dogurayim demek sözüne de katılmıyorum. Kadın doğuruyor tabi. Bu bile süreç. Öncesi sonrası var. Neden çocuğumun hayatı umrumda değil diyelim. Ne alaka... Her olaya maddi açıdan bakmayın lutfen. Evet şu devirde tek maaşla geçinmek zor ama bu tarz süreçler geçiş süreçleri oluyor. Bir kadın bu süreçte çalışmak istemeyebilir. Riskli gebelik ise kadın ne yapsın mesela. Ben riskli gebelik grubundayim mesela. Ben calisarak riske mi atayım mesela.. Bizler Superman değiliz kusura bakmayınKadın çocuk için işi bırakınca da, koca kişisi veya kendisi koç lardan sabancı lardan değilse, doğan çocuk genelde yarı aç yarı eğitimsiz kalıyor , hele boşanma durumunda sefil oluyor bizim ülkemizde...
Sadece erkeğin gelirine ve insafına güvenip doguranların çocuklarının akıbeti de ortada, hergün onlarca böyle konu okuyoruz burda ..
İkisini bir arada göturemem demek çocuğumun hayatı umrumda değil yeter ki ben dogurayim demek aslında ....
Hoş , sen kocanın insafına terketmedin, 4 aylikken bakıcıya verip buyuttun de ne oldu, bugün iki maaşla bakabiliyor musun, yetebiliyor musun dersen, hayır, o da olmuyor artık... Ek bir işe daha giricem bu sene mecburen...Durum böyle...
Ben mizaç olarak sinirli, tez canlı, canı çabuk sıkılan, keyfimin bozulmasına, huzursuzluğa, gürültüye tahammül edemeyen biriyim. Şimdi yiyorum, içiyorum, geziyorum, tozuyorum. Ama çocuk olursa hayatım tepetaklak olacak. Sürekli her şekilde bana muhtaç bir bebekle nasıl oluyor acaba diyorum. Bazen de herkes yapıyorsa sen de yaparsın diyorum. Hayali evet güzel, eşim sapsarı bir bebekti, bebeğim sapsarı olsun isterim diye hayaller kuruyorum. Ama icraata dökmeye gelince ödüm kopuyor.
İlk 3 yıl evet zor bunu 3,5 yaşında bir kız annesi olarak söylüyorum..kızımın kokusunu bana annecim seni çok seviyorum deyişini sarılıp öpmesini dünyalara değişmem ve iyi ki doğurmuşum..hayatımda verdiğim ve yaptığım en güzel şey kızım..korkunuzu anlıyorum zorlukları var yok değil ama anne olmak çok güzel bir duygu..keşke daha önce doğursaymışım diyorum hep..30 yaşındayım, çalışıyorum. Zaten çalışırken insan kendine belirli zaman ayırabiliyor. Çocuk olduğu zaman nasıl yaşayacağım diye düşünmekten kafayı yiyorum... Çocuk çok istiyorum ve yaşımın da geldiğini düşünüyorum artık ama bebek büyütmek beni çok korkutuyor hem çalış hem bütün gece uyuma gazıdır, ağlamasıdır, ateşlenmesidir... Hiç çalışırken çocuk sahibi olan var mı? Nasıl başa çıktınız? Ben böyle ne yapacağım... Çocuk yaparsam kendime ayıracağım zaman hepten silinip gidecek mi? O kadar üzülüyorum ki anlatamam, çalışmasam da geçinemeyiz böyle bi zamanda maalesef zaten çocuk olunca masraflar artacak. Yazarken bile gözlerim dolu ben hiç çocuk sahibi olamıcam gibi geliyor evde oturursam ancak doğru düzgün bakabilirim gibi.
Ben icimde tutacağım bu gidişleKiz sen dogurmadin mi, tez zamanda kucagina alirsin insallah
Allah bagislasin. Gerçekten bebek dünyaya gelene kadar yada kendimizi hazirladigimiz o süreçte hep bi kaygılar oluyor. Ama dünyaya geldiğinde cogu kaygı gidiyor. Bende cocuklarimi severken iyiki doğurmuşum diye seviyorumİlk 3 yıl evet zor bunu 3,5 yaşında bir kız annesi olarak söylüyorum..kızımın kokusunu bana annecim seni çok seviyorum deyişini sarılıp öpmesini dünyalara değişmem ve iyi ki doğurmuşum..hayatımda verdiğim ve yaptığım en güzel şey kızım..korkunuzu anlıyorum zorlukları var yok değil ama anne olmak çok güzel bir duygu..keşke daha önce doğursaymışım diyorum hep..
Sizi anlıyorum. Bi yandan ömür boyu cocuk sahibi olmasam daha iyi diyorum, öte yandan ilerde kesin pisman olurum diye düşünüyorum. Önümüz zaten kış, enerji fiyatlari falan, o konulara hic girmiyorum. Anne olmak cidden çok fazla fedakarlik anlamina geliyor, finansal fedakarlıkta var tabii bu işin içinde. Almanya da son yıllarda bu konuya ilişkin bir kac araştırma yapildi, sonuçları korkunç tabii, biz kadinlar için. Türkiye deki durumu bilmiyorum ama farkli değildir eminim. Bende 31me gireceğim, suan icin zaten düşünmüyorum ama bu gidişat insani endişelendiriyor.30 yaşındayım, çalışıyorum. Zaten çalışırken insan kendine belirli zaman ayırabiliyor. Çocuk olduğu zaman nasıl yaşayacağım diye düşünmekten kafayı yiyorum... Çocuk çok istiyorum ve yaşımın da geldiğini düşünüyorum artık ama bebek büyütmek beni çok korkutuyor hem çalış hem bütün gece uyuma gazıdır, ağlamasıdır, ateşlenmesidir... Hiç çalışırken çocuk sahibi olan var mı? Nasıl başa çıktınız? Ben böyle ne yapacağım... Çocuk yaparsam kendime ayıracağım zaman hepten silinip gidecek mi? O kadar üzülüyorum ki anlatamam, çalışmasam da geçinemeyiz böyle bi zamanda maalesef zaten çocuk olunca masraflar artacak. Yazarken bile gözlerim dolu ben hiç çocuk sahibi olamıcam gibi geliyor evde oturursam ancak doğru düzgün bakabilirim gibi.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?