• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Çocuk sevmeyenlerin çoçuğu olunca....

Sizin korkularınızın hepsini yaşadım,ben de düzenim bozulsun istemiyordum :) rahatıma çok düşkünüm. Eşim istiyordu arkadaşım da dedi ki ben de seninle aynıyım gözünü karartıp hamile kalmazsan kendi isteğinle hiç olmaz dedi.
Dinledim. Şu an oğlum 3,5 yaşında. Sabah düşündüm dediklerinizi. Bana yatakta hikaye anlatıyordu babammış benim :) o bana pıtır pıtır bakan gözlerini görünce bi kez daha iyi ki dedim.
Ama hamilelik de zor sonrası da zor yani. Çok yardımcı olamadım bence :)
 
Ne istediğini-istemediğini bilmek herkese nasip olmuyor. Az önce arkadaşımla konuştum 2014 nisan doğumlu kızı var illa kardeşi de olsun istiyorum dedi şimdi bir de 3 aylık oğlu var kızı huysuz olunca dövüyormuş bağırıyormuş yapma etme deyince de tabi senin bir çocuğun var anlamazsın diye atıfta bulunuyor la ben mi sana dedim illa kardeş yap diye sırf kızın için yapmadın mı çocuğu, dövmek de ne deyince saçmalamaya başlıyor. Eğer istemiyorsanız olmasın çocuğunuz sonra sinirli, tahammülsüz olunca çocuklara yazık oluyor.

Edit: Biraz sert olmuş sözlerim, yanlış anlaşılmasın size karşı değildi yazdıklarım arkadaşıma sinirimden az biraz kızarmışım gibi yazmışım :)
 
Eve
:)
bılınclı olmanıza sevındım
sırf cocugum olsun aradan cıksın dıye cocuk yapmayanlardansınız...

evet cocuk olunca tum duzen rahat bozuluyor hersey tamamen degısıyor
ama bu bı surec
nasıl kedı aldınızda herseyı ona gore ayarlıyorsunuz buda oyle kı bende kedın besledım 10 senedır bızımle yasayan kedımız var 9 aylıkta kızım var

cok zorlandık cok cıddı sıkıntılı bı surec ama gecıyor
sımdı kızımla cok eglenıyoruz ıyıkı dogurmusum dıyorum :)
endıselerınızde haklısınız ama o tempoya alısıyorsunuz...
evet ben evlenince kedi annemde kaldı
Dün annemler tatile gttiler kedimizin düzeni değişmesin diye kocamla toplasıp annemlere geldik bizim düzenimiz değişti
Bi hafta biz bakıcaz minnoşa
 
Güzel bir evliliği mutlu bir hayatı olanlar daha temkinli yaklaşıyor bu bebek olayına. Tam tersi sorunlu evliliği olanlar da ya düzelir umuduyla ya da kendilerine ait bir şeyler istedikleri için pat diye yapıyorlar. İlginç gerçekten. Neyse konu bu değil ama, hayatımdan memnunum bozulur diye korkuyorum dediğiniz için aklıma geldi.
Çocuk olduktan sonra kadın hem anne hm eş oluyor daha çok yoruluyor çocuk ağlyıp anne koşrken koltukta yayılan koca göze çarpıyor sonra mutlu evlilik puffff:sopa:
 
Ben de olgunlaştıkça, kendi ailemin yaşattığı sorunlarla psikolojim bozuldukça çocuk sahibi olma fikrinden tamamen vazgeçtim. 30 yaşındayım, evlilik konusu gündemde olan bir ilişkim var ama sırf çocuk konuları aklıma geldikçe evlilik fikrinden bile soğuyorum. Çocuk sahibi olan arkadaşlarımın hayatlarına şahit oluyorum ve kesin kararım anneliğin bana göre bir şey olmadığı.
Erkek arkadaşım da çocuklardan pek hoşlanmıyor, nasıl ben anne olmak istemiyorsam o da baba olmak istemiyor. Hamileliği, doğumu, bunların getireceği fiziksel ve ruhsal hasarları sen yaşayacaksın, ileride de son karar senin diyor. Buna rağmen yarın bir gün çocuk için ısrar edecek diye ödüm kopuyor, hiç evlilik konusuna girmeden ayrılasım geliyor. :)

Sonuç olarak ne çocuk istiyorum ne de anneliği zerre kadar merak ediyorum. Ama siz bu kadar radikal duygular içinde değilsiniz, içinizde anneliği merak eden, anne olmayı isteyen bir taraf var. Eşinizde istiyor, bence bir psikoloğa danışıp, ne kadar istediğinizi, ne kadar hazır olduğunuzu anlayabilirsiniz. Profesyonel destek ile en sağlıklı kararı verirsiniz diye düşünüyorum.
 
Bende şurada bir köşe de yerimi alıp yorumları okuyayım :kahve:27 yaşıma gireceğim 1 ay sonra 1 buçuk yıllık evli olacağım çocukları sevmem kedi aşığıyım annemler de kedimiz her gün sorarım telefonda ve sık sık görmeye giderim eğer anne sevgisi bundan çok daha büyükse bir yandan istiyorum :işsiz:ama bir yandan bu huzurlu sakin hayatımız bitecek diye korkuyorum daha gezmem gereken görmem gereken o kadar yer var eşimle yapmalıyız diyorum ki maddiyat olarakta aman aman hazır değiliz ama aç kalmaz yani bilemedim:KK53: en azından 1-2 sene daha duralım diyoruz ama pcos hastasıyım ya istediğimizde olmaz ve çok uğraşır pişman olursak diyorum işte beynim bu sorular içerisinde :confused:İnşallah sizde hakkınızda hayırlı olan doğru cevabı bulursunuz:KK36:
Off aynı ben gbisiniz siz de :))))
 
Çocuk sevmeyen demissin ama ben seven biri olarak yazmak istedim :) belki anlattıklarım sana hikaye gibi gelecek ama yine de hislerimi paylaşacağım. Oğlum 3 buçuk aylık. Ben gerçekten anne olduğumdan beri çok çok guclendigimi hissediyorum. Bunca zaman onsuz nasıl yaşamışım bilmiyorum. En güzel yanı da yüzüne baktığımda aşık olduğum adamı, eşimi görmek sanırım. Babasının kopyası :) benim eşimle olan aşkım oğlumun gelişiyle katlanarak arttı diyebilirim. Birlikte yavrumuzun ilk kalp atışını dinlemek, esimin elini karnıma koyup oğlumuzun tekmelerini hissetmeleri, karnımı öptüğünde oğlumun içerde korkup sıçraması :) erken doğum tehlikesi yaşadığımda hastanede geçirdiğimiz günler, oğlumuzu kucağına ilk aldigindaki aşkla bakışı, hem mutlu hem üzüntülü anlar bizi birbirimize sımsıkı bagladi. Yeri geliyor oğlumuzu uyutup başbaşa vakit de geciriryoruz. 2 aylıkken ucumuz tatile bile gittik. Bence o kadar da zor değil çocuk bakimi. Emzirirken bile 10 dk uykuyla uyanıklık arası içim gecse 10 saat uyumuş gibi dinç uyanıyorum. Bence asil zor olan şöyle bir donemde ahlaken düzgün bir birey olarak yetiştirmek, ornek anne baba olabilmek.

Rabbim tüm isteyen ve bu sorumluluğu taşıyabileceklere bu duyguyu tattırsın.
 
Mutlu, uyumlu bir evliliğim var, eşimle zaten çocukluk arkadaşıyız, yer yer karşılıklı odunluklarımız olsa da şükür ki iyi anlaşırız. Evlendik, büyük borçları bitirdik düze çıktık, mal-mülk edindik, belli bir maddi düzeye eriştik. Anne ve babalarımızın, akrabaların, yakın çevremizin tüm o ısrarlı, gıcık sorularına karşın kesinlikle 2 sene çocuk yapmayı düşünmedik, gezdik, tozduk.

Çocuklara aman aman bayılan bir insan değilim, bir bebek görünce ölüp bitmem ama gülümsetirler beni o ayrı. Hiçbir zaman "Kadın anamm" modunda bir insan da olmadım. Şu an yeni doğmuş bir bebeğim var ve evliğimizde 3. senemiz; kendimizi, tüm şartlar olgunlaştığı halde hiçbir zaman tamamen hazır hissetmedik, ne kadar uyumlu da olsak, maddi olarak yeterli de olsak hep korktuk sorumluluğundan ama evvel Allah olursa olur, bakar büyütürüz de dedik.

Şu an affedersin de ağzımıza ediyor sıpa. Eşimle zombiye dönüşmüş haldeyiz. Geçen gün bi dışarı çıkalım gezelim dedik, anladık ki gezmeler şu an haram bize, moklu, çişli, kusmuklu, bağıran çığıran, rahat uyku uyutmayan bi varlık... Saç baş yolduğum doğrudur. Ama "Pişman mısın?" deseler, hayır derim. Kendimden bu kadar verebileceğimi, biri için karşılıksız çabalayacağımı tahmin edemezdim. Ya uykusuzluktan gözlerim yanarken, onu uykusunda izlemekten kendimi alamıyorum. Şimdi yeni yeni gözlerimin içine içine bakmaya başladı mesela, kalbim küt küt... Bu sabah eşimi işe yollarken uykulu ve fakat ağzı kulaklarındaydı, "Bana gülümsedi" dedi. Gün be gün gözümüzün önünde büyüyor, yeni heyecanlar katıyor hayatımıza.

Böyle bir şey işte, tam toparlayamadım da...
Allah isteyen, bakabilecek herkese, hayırlısı ile yaşatsın bu duyguyu.
 
Her kadın illa anne olacak diye birşey yok elbette ama dünyanın en güzel duygularından biri olduğunu da inkar edemem. Çocuk yapmanızdan yanayım açıkçası,çünkü anladığım kadarıyla annelik duygusu size çok uzak değil. Başta hayırlısı neyse o olsun tabi ama çocuğunuz olursa inanın 1-2 sene sonra hayatımda verdiğim en doğru karar diyeceksiniz.
 
Ne istediğini-istemediğini bilmek herkese nasip olmuyor. Az önce arkadaşımla konuştum 2014 nisan doğumlu kızı var illa kardeşi de olsun istiyorum dedi şimdi bir de 3 aylık oğlu var kızı huysuz olunca dövüyormuş bağırıyormuş yapma etme deyince de tabi senin bir çocuğun var anlamazsın diye atıfta bulunuyor la ben mi sana dedim illa kardeş yap diye sırf kızın için yapmadın mı çocuğu, dövmek de ne deyince saçmalamaya başlıyor. Eğer istemiyorsanız olmasın çocuğunuz sonra sinirli, tahammülsüz olunca çocuklara yazık oluyor.

Edit: Biraz sert olmuş sözlerim, yanlış anlaşılmasın size karşı değildi yazdıklarım arkadaşıma sinirimden az biraz kızarmışım gibi yazmışım :)
Ypk hayır ben sizi anladım
Bnm kuzenim de böyle
İki cocugu var sürekli bagırıp cagırıyor cocuklara ve hep şikayet ediuor onlardan
Neden doğurdun madem iki tane dimi
Hala da diyor ki arabam olsa üçüncüyü doğurırım :))
 
hep bu kuzenin yüzünden ece :D
hep o yaptı seni böyle:KK70:
şaka bi yana bence insan buna hiçbir zaman tam manasıyla hazır olmaz
bence istiyorsanız hayırlısı diyip hemen niyetlenin
zaten hayırlı ise olur hayırsız ise olmaz
 
Klişe şeyler,ama annelik kedi köpek kuş vs ile asla kıyaslanamayacak kadar farklı bir duygu

Onu içinden çıkartıyorsun yanı bir kıyası yok.

Yaşınız 36 da kalmayacak , onun pişmanlığını yaşayınca istesenizde olmayacak

Ama ileri yaşta da kedi bakabilirsiniz

Su da var, tahammül bence ilk şart bebek için sevgi değil.cunku her insan evladını sever, sabır edebilirseniz , onu iyi bir birey olarak yetiştirebilecek kapasite görüyorsanız kendinizde hiç beklemeyin size anne baba es sevgisinden öte bir sevgiden bahsediyorum

Ayrıca kedi severim, çok severim ama, kedinin bir sorumluluğu yok ki kolaycilik ona çocuğum diyenlere üzülüyorum

Ona sevgi verirsiniz tamam yemek bakım tamam.ama.cocuk öyle değil ahlak edep hayat gorusu yanı bir çok şey var kedi ile evlat kıyas edilemez.

Bakma konusunda sıkıntı olacaksa bence dusunmeyin hiç yetersizlik hissediyorsaniz yazık olur sırf doğurmak için
 
eşim zaten bana yardımcı olur her konuda
bebek konusunda da konustum ben her yardımı yaparım sana dedi
altını değişirim , mamasını yediririm , yıkarım bile diyor.
eşimde de vardı bu korkular ama sanırım onunki isteğe dönmüş artık.
evden uzaklasma benden uzaklasma konusunu da soyledım, öyle sey olur mu ben sizi hep yanımda isterım falan dıyor:)
Esine katiliyorum esim isten cikar cikmaz hemen eve geliyor ve yolda dua ediyormus insallah uyumuyodur cok ozledim kizimi diye.kizim desen babasi anahtari kapiya dokundurdugu an kapiya kosuyo gorunce babasini evin icinde sevincinden kosturuyor şimariyor ve ben 3 yil sonra cocuk sahibi oldum.esim diyor ki zamaninda korunmasaydik diye..ve canim sunu anladim su yasima kadar yasadigim en guzel duygu mutluluk evladim anne baba kardes es herseyin onune gecti..oyle bir seviyorsunki sevgisi fazla bile geliyo cosuyosun.bende baslarda severmiyim baglanirmiyim diye tereddutlerim oldu.Allah iste sana o mucizevi bagi veriyor.sen anne karninda iken hareketlerini hissettikce sevmeye baslayacaksin.bak simdi annee diye geldi sarildi gitti nasil sevmezsin.zaten mutluymussunuzda dahada mutlu olursunuz insallah.Ve Rabbim isteyen her anneye babaya hayirlisiylan versin diye hep dua ediyorum.
 
Sizinle aynı endişeleri halen yasamaktayım. Evde iki tane kediciğim var ve bir de bebek gelince zorlanacagimi düşünüyorum temizlik noktasında. Uykusuzluğa hiç dayanamıyorum soyle ki şu an bebek doğunca rahat uyuyamiycam diye düşününce uykudan yeni uyanmış halimle bile tekrar uykumu getirip uyuyorum:KK45: en başından beri hep sizin gibi düşünmüştüm olmasa da olur diye ama gerçekten deneyip olmayınca yaş da geçince tedaviyle hamile kaldım. Bence de yaşınız geçmeden bir evladınız olsun. bana arkadaslarim hep kedilere baktığının yarısını baksan bebeğine zaten çok iyi bir anne olursun der :KK53:
 
1 kızım var. Söylediklerinizi ondan öncede düşünmüştüm, şimdi acaba ikinci için hamile miyim diye şüplenirken de düşünüyorum.
Açıkcası kızım olmasa nasıl bir hayatım olurdu bilmiyorum ama olması hayatımı olumsuz anlamda etkilemedi hiç. Yani yapacağım hiç birşeyden geri kalmadım. 40'ı çıkmamış çocuğu evden çıkarmayanların tersine, uçağa bile bindik biz. Şimdi 8 yaşında müthiş birşey insanın bir çocuğunun olması, -tamam arada saçma evhamlar bende yapıyorum- ama onun dışında hadi kalk şuraya gidelim dediğimde yanımda en iyi arkadaşım.
Önümüzdeki aylarda yurt dışına götüreceğim onu. Şimdiden beraber plan yapıyoruz. Derslerine abartılı çalışıyor, kitabını fazladan okuyor ki öğretmen amann bu çocuk geri kalır demesin.
Bana hiç engel olduğunu düşünmüyorum ki. Fıstık gibi işini bırakıp, hayalindeki mesleğe kızı 6 yaşındayken başlamış birisiyim..
Demem o ki siz bir anne olarak iç dengenizi ve sakinliğinizi koruduğunuz sürece oda aynı şekilde devam edecektir.
Dipnot: Anne evhamları olacak. Onlar başa dert ama demedi demeyin. Çocuk bir gün benimle az ilgilendin dese içinize oturacak ama sanırım bu işlerle alakalı yapacak bir şey yok. :)
 
Anna olmadan bilemezsin baglanip baglanmayacagini zor olup olmayacagini..22yasimda anne oldum.yanimda kv vardi o yardim etti hep.cok uykusuzluk yorgunluk cekmedim.hatta bebegimi kiskandim hep herkesden hep ben ilgileneyim istedim (yorgunken bile):)) hayatimda pek bir degisum olmadi.hatta iyiki dogurmusum diyorum.kizimla anne kiz degil arkadas olacagiz hep)) iyiki kizim olmus ilk.ben daha simdiden?ikinciyi isterim.ama sartlara bakilirsa en az 3sene sonra insallah.ama anne olmadikca bilemezsiniz.bebege sevgi ve bag daha hamileyken olusuyor.kendiniz?bile farkina varmadan asik olacaksiniz bebeginizi.dusunmeden?caninizi verecek?kadar hatta.cok?seveceksiniz
 
Herkese selam;
Bir konuda fikir almak istiyorum.
36 yaşındayım , 3 senelik evliyim.
Evde bir kedimiz var ,4 yıldır bizimle yasıyor ve ben ona resmen aşığım , çocuğum gbi seviyorum ilgileniyorum.
Eskiden çocukları çok sever iken , kedimiz gelince benim cocuklara olan ilgim , sevgim azaldı bakıs acım değişti.

3 yıldır hiç korunmadık ve çcouk da çok istemedık eşimle.
Zaten çocugumuz olmadı, ya aşılama ya da tüp bebek yöntemi ile olabilecek gibii görünüyor.
Bir yandan cocugu olanlara özenirken , bir yandan da çocugum olmadığı için nasıl bir rahatlığın içindeyim buna sevınıyorum.
Eşimle aramız çok iyi, eşim de ben de duygusal merhametli, aile bagları güçlü olan evcimen insanlarız.
Eşim de benimle yaşıt , o da bana ve evine çok bağlı.
Çocuk konusunu kendı aramızda bile çok gündeme getirmedik , onun da bende oldugu gbi korkular vardı sanırım.
Bu hafta sonu benimle konustu ve artık bizim de cocugumuz olmasını istediğini, evde pıtır pıtır bir yavrunun dolanmasını görmek istediğini belirtti.
Günde 10 saat çalışıyorum , günde 2-3 saat yakın bir zamanım yolda geçiyor işe gidip gelirken,
Eve gidince yemekten snr keyfime bakıyorum , evimiz sessiz sakin , huzur verici.
Bebek bir yandan istiyorum , anneliği tatmak istiyorum , ikimizin bir parçası olan evladımız olsun istiyorum ama bir yandan da düzenımızın bozulacagı korkusu var içimde, rahatımız kaçaçak , artık hiç boş vakt,m olmayacak , sürekli bebekle ilgilenmek zorunda kalacağım , eşimle başbasa olan zamanlarımız kısıtlanacak ,gibi gibi gibi....
Bu düşünceler beynimi yiyiyor resmen.
Arkadaslarım kendı cocugun olursa seversın , alışırsın kediye bile bakıyorsun dıyorlar.
Bundan ben de eminim ama benim sormak istediğim şu; bu korkuları benım gbı yasayan kişiler anne olunca ne gibi duygular oluştu sizde.
Bu korkularınız geçti mi?
Bir de burada okuyorum çocuktan snr bazı eşler olumsuz anlamda çok fazla değişiyorlar, evden uzaklaşıyorlar , eşlerinden uzaklaşıyorlar,evde cocukların sesine , hastalığına , zor zamanlarına falan tahammül edemeyen erkekler var.
Bunlar da beni çok korkutuyor.
Fikirlerinizi alabilir miyim bu duygulara sahip olan anne olmuş kişilerden.
çocuk sahibi olmadan önce ben oluyorsun. ben rahatım, ben evde tv izlerim, dinlenirim vs vs
çocuk olunca ise eski günlerini insan hiç özlemiyor.
bu nasıl bi duyguymuş , bu nasıl güzel bi şeymiş. evlat aşkı oluyor o zaman insanda.
dolayısıyla etrafına karşı bakış açın da değişiyor. başka çocukları da seviyorsun, merhamet duygun daha çok artıyor.

bence aşılama ya da tüp yöntemini denemelisin.

ileride yaşlılığa doğru, çocuğun seni arar annecim nasılsın der . hayattaki tek zenginlik bence çocuktur. bir gülüşü yeter .
 
Back