• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Çocuk sevmeyenlerin çoçuğu olunca....

ben kendi firmamızda calısıyorum
belkı 2 ay kadar doğum izni bile alamayacağım
olursa eger kvalidem baska sehırde bana gelıp bakmasına tahammul edemem:)

annemin de bazı hastalıkları var ona da kıyamıyorum

odama getirip burada kendım bakmayı düşünuyorum :))
burayı bebek için uygun bi ortama getirip :)
inanın çok daha güzel olur
size birde yardımcı tutarsınız
yanınızda gözünüzün önünde olur
 
aslında çok yoktu ece, çünkü ben benim olan her şeyi severim diyordum kendime hep :KK53: şimdi kucağımda 1 yaşındaki limon yeğenimle yazıyorum, ağladığı için sümükleri elime akıyor ama zerre iğrenmiyorum.. oysa ben bebeklerin kafalarındaki olan kepekleri bile annesinin pisliğine bağlardım eskiden :KK70: benimkilerde olmasın diye her gün zeytinyağı sürdüm, mis gibi gelirdi bana.. ama kuzenimin bebeği oldu "cınııım ni tıtlı" dedim öyle diyim :KK53: yanaklarını sıkarak öptüğüm 4 bebek oldu hayatımda, ikisi oğluşlarım ikisi de kızlarım yani yeğenlerim.. adım gibi eminim sende kendininkilere aşık olacaksın ama diğerleri senin için yine çok bir şey ifade etmeyecek :)
ne mutlu sana sevındım senın adına
benım kuzenım benı cocuk fotosuna boguyor
burada konu acmıstım hatta
umarım bende de oyle guzel duygular olusur
 
Bence evlilik gerçekten mutlu ise çocuk olunca bozulmaz.. goremediginiz görmezden geldiğiniz sorunlar varsa onlar gün yüzüne çıkar mutsuz olunur..

Eşinizin iyi bir baba ve aynı anda iyi bir eş! olabileceğine inaniyorsaniz aynısı sizin için de geçerli ve istiyorsanız ne ala.. 2 kişilik değil 3 kişilik mutluluk olur o zaman..

Kediniz belki size annelik duygusunu yaşatıyor bu yüzden büyük bir eksiklik duymuyorsunuz bu da normal..

iyi düşünün çünkü çocuğum var diye pişman olan pek yoktur ama keşke olsaydı demek ağır gelebilir ileride.. tabi ki çocuksuz da mutlu olunur daha rahat olacağınız da kesin.. hayırlısı olsun..
 
Erteleme ve biran önce olsun yaşın geçmeden ..eşinle sizi daha çok birbirinize bağlayacak bir bag ..iyiki tatmışım diyeceksiniz ..
 
bende hep mutlu evliliğimin mutsuzluga donusecegı korkuusu var
sankı bakamayacakmısım cocuktan sıkılacakmısım, evımızde yabancı bı ınsan olacakmıs hıslerıne kapılıyorum
aslında bu hıslerım yersiz insan kendı cocugundan sıkılır mı bilemıyorum
eşimle basbasa evımız oyle guzel ki
ama anneliği de yasamak ıstıyorum bazen
Canım benden yaşça büyüksün.ben 25 yaşındayım.20 yaşında anne oldum.şuan 2.bebeğimi doğurdum 6 aylık.bana dünyanın en zor ama en güzel şeyi nedir diye sorsalar annelik derim.evet gerçekten çok zor.ben evlenir evlenmez hamile kaldım.ilk hamileliğim çok sorunlu geçti her bakımdan.yani evliliğim boyunca öyle eşle canının istediği gibi gezmek istediğin saatte yatıp öğlene kadar uyumak sonra kalkıp dışarıya çıkmak hiç yaşamadım böyle şeyleri.evet çocuk karınına düşer düşmez hayatında bişeyler değişmeye başlıyo.eski düzenin olmuyo.herşeyini onlara göre ayarlıyosun.canının istediği zaman istediğini yapamıyosun.ama bu geçici bi süreç.bigün onlarda büyüycek ve yetişkin birer birey olcak.kızım şimdi 5 yaşında ve benim küçük arkadaşım.öyle alışamam filan diye düşünme.yüzünü gördüğün an hayatın ondan önce ne kadar anlamsız olduğunu anlıyosun ve bu hayattaki herkesten herşeyden çok seviyosun o minik şeyi.onun bi gülüşü tüm yorgunluğunu alıp götürüyo.inşallah tatmak isteyen herkese tattırsın rabbim evlat sevgisini.
 
çocuk iyi giden evlılıklerı daha iyi,kötü olan evlılıklerı daha kötü yapabılır,eşlerın arası zaten kotuyse çocugu bahane edıp kavgalarına yenı bır boyut katarlar,ama aksine iyi anlaşan çiftler bebeklerının sorumluluklarını paylaşıp tek tarafa yıkmadan daha güçlü bir aile olup devam ederler..
evet gelen bebekle birlikte şuanki düzenın degişecek,ama yenı bor düzen kurulacak..
hayat hep böyle degilmi zaten,hangi süreç,ya da hangi dönemde kurdugunuz düzen aynen devam etti??
çocukken gençken,bekarken ohh ıyıyım böyle dersın,evlenırsın hayda sil baştan yeni düzen kurarsın bu sefer ona alışırsın ohh bu iyi dersin,sonra çocuk gelir herşey tepetaklak olur,geceler gündüze döner,kişisel bakım azalır,sosyal hayat sıfırlanma derecesıne gelir...
amaaa..
sen bir insanın meleği olursun,onun gözlerine baktıgında her defasında nasıl yanı bu bebek benim mi,ben annemıyım sımdı dersın..
gün içinde bazen yorgun,bazen bir savaşçı kadar güçlü olursun,yavrun ağlasa ya da hasta olsa dagları yıkacak kadar güçlü bir savaşçıya dönüşürsün..kocanla birbirinize bakıp hangımıze daha çok benziyo,agzı sen,burnu aynı ben diye sohbetlere başlarsın..
iki kişilik gezmelere birde bebek arabası eklenir:)avmlerde bebek odası ararsın sık sık...:)
arkadaslarınla sohbetlerın,hele ki onlarında çocugu varsa,sürekli bebek üzerine olur..
ve daha niceleri...
kesınlıkle çocuk istemıyorum demedigin ve acabaların oldugu için sana bunu yazdım,,ileride hele ki biyolojık saat geçtikten sonra ya keske 4-5 sene once bi çocuk yapsaydım bak şimdiye büyümüş olurdu dememek için eşinle etraflıca oturup bir konuşun..
şu sakin relaks özgür hayatın kalmayacak,
ama eğlenceli,uykusuz,hareketli,daha güçlü,sevgi dolu bir hayatın olacak..
belki o hayatı daha çok seveceksın ve denemeden bilemezsın arkadaşım..
amma yazmışım he:)
 
eceezgi eceezgi bende yazayım fikrimi .

Nihayetinde ne yazarsak yazalım , en doğru karar senin kararın olacaktır .

26 da evlendim . Ortak zevkleri , hobileri çok olan bir çiftiz . Gram sıkılmadık.
Bir sene ...iki sene .. üç sene ...
Çocuk hiç konuşmuyorduk.
Aramızda konusu dahi geçmeden korunmaya başlamıştık zaten.
Ki ben çocuk çok severim . Bunu hiç abartmıyorum ... çocuklarla iletişimim çok kuvvetli.

Yine çocuk düşünmedik. Sabaha karşı 4-5 te yatıp , 7 de uykulu gözlerle işe kalkardık .

Sorumluluk yok ya :)

30 da hamile kaldım ...31e ramak kala doğum.

Oğlum şimdi 7 yaşında . Hayatımın merkezi olduğunu itiraf ediyorum:) çokta mutluyum bu şekilde.

Ha şimdi de kardeş isteği başladı onun , bazen ağlıyor:(

Evliliğimde gram kötü yansıma olmadı. Bir değişim olduysa da müspet oldu .

Karar senin . Ben iyi ki daha fazla ertelememişim dedim .
 
Uzak bir akrabam var. Çocukları yok. Karı koca gençlik lerinde bol bol gezmiş hayatlarını yaşamışlar. Şu anda çok yaşlılar ve kadın sürekli ağlıyor. Keşke bir çocuğum olsaydı yada evlat edinseydim diye. Trilyonluk mal varlığı var vakıflara bağışladılar.
Bana gelince ben çocukları önceden çok severdim. Daha sonraları içime bir soğukluk geldi. Şimdi sadece kendi çocuklarımı ve yeğenlerimi seviyorum. Herkesin çocuğunu kucağıma bile almam. Kendi yeğenlerimi bile belli bir yaşa kadar kucağıma alırım sadece. Benim eşim de çocuk fikrine pek sıcak bakmıyordu. Hamile kaldığım da biraz tepkiliydi. Kızım doğdu eşim resmen aklını yitirdi. Bir sene sonra 1 tane daha kızım oldu eşim gece yatarken bile bunlar benim hayatımın anlamı diyor. Çocuklar dan dolayı araya bazı konularda mesafe girdi fakat başka konularda yaklaştırdı.
 
:)
bılınclı olmanıza sevındım
sırf cocugum olsun aradan cıksın dıye cocuk yapmayanlardansınız...

evet cocuk olunca tum duzen rahat bozuluyor hersey tamamen degısıyor
ama bu bı surec
nasıl kedı aldınızda herseyı ona gore ayarlıyorsunuz buda oyle kı bende kedın besledım 10 senedır bızımle yasayan kedımız var 9 aylıkta kızım var

cok zorlandık cok cıddı sıkıntılı bı surec ama gecıyor
sımdı kızımla cok eglenıyoruz ıyıkı dogurmusum dıyorum :)
endıselerınızde haklısınız ama o tempoya alısıyorsunuz...
 
Herkese selam;
Bir konuda fikir almak istiyorum.
36 yaşındayım , 3 senelik evliyim.
Evde bir kedimiz var ,4 yıldır bizimle yasıyor ve ben ona resmen aşığım , çocuğum gbi seviyorum ilgileniyorum.
Eskiden çocukları çok sever iken , kedimiz gelince benim cocuklara olan ilgim , sevgim azaldı bakıs acım değişti.

3 yıldır hiç korunmadık ve çcouk da çok istemedık eşimle.
Zaten çocugumuz olmadı, ya aşılama ya da tüp bebek yöntemi ile olabilecek gibii görünüyor.
Bir yandan cocugu olanlara özenirken , bir yandan da çocugum olmadığı için nasıl bir rahatlığın içindeyim buna sevınıyorum.
Eşimle aramız çok iyi, eşim de ben de duygusal merhametli, aile bagları güçlü olan evcimen insanlarız.
Eşim de benimle yaşıt , o da bana ve evine çok bağlı.
Çocuk konusunu kendı aramızda bile çok gündeme getirmedik , onun da bende oldugu gbi korkular vardı sanırım.
Bu hafta sonu benimle konustu ve artık bizim de cocugumuz olmasını istediğini, evde pıtır pıtır bir yavrunun dolanmasını görmek istediğini belirtti.
Günde 10 saat çalışıyorum , günde 2-3 saat yakın bir zamanım yolda geçiyor işe gidip gelirken,
Eve gidince yemekten snr keyfime bakıyorum , evimiz sessiz sakin , huzur verici.
Bebek bir yandan istiyorum , anneliği tatmak istiyorum , ikimizin bir parçası olan evladımız olsun istiyorum ama bir yandan da düzenımızın bozulacagı korkusu var içimde, rahatımız kaçaçak , artık hiç boş vakt,m olmayacak , sürekli bebekle ilgilenmek zorunda kalacağım , eşimle başbasa olan zamanlarımız kısıtlanacak ,gibi gibi gibi....
Bu düşünceler beynimi yiyiyor resmen.
Arkadaslarım kendı cocugun olursa seversın , alışırsın kediye bile bakıyorsun dıyorlar.
Bundan ben de eminim ama benim sormak istediğim şu; bu korkuları benım gbı yasayan kişiler anne olunca ne gibi duygular oluştu sizde.
Bu korkularınız geçti mi?
Bir de burada okuyorum çocuktan snr bazı eşler olumsuz anlamda çok fazla değişiyorlar, evden uzaklaşıyorlar , eşlerinden uzaklaşıyorlar,evde cocukların sesine , hastalığına , zor zamanlarına falan tahammül edemeyen erkekler var.
Bunlar da beni çok korkutuyor.
Fikirlerinizi alabilir miyim bu duygulara sahip olan anne olmuş kişilerden.
Canim bende cok cocuk heveslisi degildim once korunduk sonra istedik uzunca bi sure olmadi ama cocugum olduktan sonra keske daha once ugrassaymisim zaman kaybetmeseymisim dedim inanilmaz anlatilamayacak kadar guzel bisey rabbim bekleyen isteyen herkese nasipetsin insallah kolay degildi ilk baslarda ama deger
Yap pisman olmiycaksin diyorum ben
 
Güzel bir evliliği mutlu bir hayatı olanlar daha temkinli yaklaşıyor bu bebek olayına. Tam tersi sorunlu evliliği olanlar da ya düzelir umuduyla ya da kendilerine ait bir şeyler istedikleri için pat diye yapıyorlar. İlginç gerçekten. Neyse konu bu değil ama, hayatımdan memnunum bozulur diye korkuyorum dediğiniz için aklıma geldi.
 
Kocanla geçirdiğin zamanı iş olarak görüyor Musun mesela yada kocamana yemek yapmak senin için düzen bozulması mı. Kocan hastalansa o iyileşene kadar bakımında yardımda bulunmak zoruna gider mi. Yada kocanla vakit geçirirken bu sana ağır bir yük külfet gibi geliyor mu. Bubları düşün eğer cevabın hayır kocamla olan seyleri zevkle yapıyorum diyorsan işte çocuk da öyle. Kocandan bile daha çok seveceğin biri için yemek hazırlamak bi süre uykusuz kalmak onunla ilgilenip zaman geçirmek de aynı böyle zoruna gitmeyecek hatta zevk alacaksın
 
daha fazla erteleyecek zamanım kalmadı zaten
37 yasıma gireceğim :)
tek korkum bu
yaşıtız bizimde çocuğumuz yok farkımız bizim 6 yıllık evliliğimizde 2 aşılama,4 tüp yaptırıp yine de kavuşamamamız bebeğimize bir süre sonra sendeki duygulara kapılıyor insan galiba, yıllardır uğraşıp sonuç alamayıp çoook yıpranınca mı oluştu bu duygular acaba diye düşünürken konunu gördüm :kahve:
 
ben bundan 10 yıl evvel komşuların bebeklerını eve alır bakardım
o kadar cok severdım cocukları
yolda bır cocuk goreyım ılla konusacagım seveceğim yani o derece
şimdi cocuklara karsı cok tepkisizm hatta bazı cocuklara cok sınır oluyorum:)))

kediden snr çpk değişti benım fikirlerim
sadece çok uslu bebeklerı sevebılıyorum suanda onlar dıkkatımı cekıyor arada

Ben oldum olasi sevemedim
Ne komsu cocuklarini ne kuzenlerimi
Sizin içinizde yine bi sevgiler bişeyler varmis
Bence yapin çünkü sonra pisman olur muyum hissi geldi bana yazdiklarinizdan
 
Şu kadarını söyleyeyim bebek geldiginden beri kedimi gözüm görmüyor :)
Ayni korkular bende de vardi fazlasiyla. Üstelik bütün korkularim gercek oldu. Zor bir lohusalik gecirdim. Hala da zorlaniyorum. Evimle, kendimle, kocamla ve kedimle ilgilenemiyorum. Sık sık "ben ne halt ettim" diye düşünüyorum.
Ama zamanla alışılıyor sanirim. Simdilik benim icin her gün yenilgiyle bitiyor ama her sabah yeniden başlıyorum.
Resmen yazacak güzel bi sey bulamadim galiba doktora falan gitmem gerek :)
 
Dışarda gördüğüm çocuklara hayran hayran bakmadım.
Arkadaşlarımın, akrabalarımın çocuklarını ayıp olmasın diye sevdim, yeğenlerimi çok özlerdim ama onlarla da pek uzun zaman geçiremez sıkılırdım.

Düşünmediğim bir zamanda hamile kaldım.
5. gün ağlamayı bırakıp kabullendim.
Psikolojik olarak kötü bir hamilelik geçirmedim ama ara ara hayatım bitti diye ağladım.
Tek başıma evde vakit öldürmeye bayılırım bu arada, hatta uzun süre yalnız kalamazsam hasta bile olabilirim.

Her neyse işte 55 gün oldu oğlumla.
Bu mesajı belki yarım saattir yazmaya çalışıyorum ve bundan hiç rahatsızlık duymuyorum.
Gözlerine derin derin bakıp gülümseyen bir şey varken insan kendi isteklerini çok rahat arka plana atabiliyor.
Evet rahatım bozuldu ama ne güzel bozuldu.
Ve başka çocukları da daha çok sevmeye başladım.
Çocuk sevmiyorum deyince merhametsiz biri elbette değildim ama şimdi başka oldu.
Başkası söylediğinde ay çok bayık derdim ama mutluluktan ağlıyorum ben hâla : )

Bu arada 'şimdiye kadar ne yapmışım, keşke daha önce olsaymış' gibi klasik cümleler kurmadım.
Yine olsa yine istemem, o ruh halimle çok güzel empati yapıp ona hak veriyorum.
Ama iyi ki oldu.

Yirim.

Şunu da eklemek isterim çocuğu anneme 1 saat bırakıp takılınca acayip mutlu oluyorum, çok özgür hissediyorum, sonra eve gelip bebeğe sarılınca daha çok mutlu oluyorum.
Saçma sapan ruh halleri.
Güzel.
 
5 6 yil sonra sıkılırsın 10 sene sonra isyan edersin 15 20 sene cok uzulursun . korkma ivinde annelik sana yol gosterir sabir verir
 
Bende şurada bir köşe de yerimi alıp yorumları okuyayım :kahve:27 yaşıma gireceğim 1 ay sonra 1 buçuk yıllık evli olacağım çocukları sevmem kedi aşığıyım annemler de kedimiz her gün sorarım telefonda ve sık sık görmeye giderim eğer anne sevgisi bundan çok daha büyükse bir yandan istiyorum :işsiz:ama bir yandan bu huzurlu sakin hayatımız bitecek diye korkuyorum daha gezmem gereken görmem gereken o kadar yer var eşimle yapmalıyız diyorum ki maddiyat olarakta aman aman hazır değiliz ama aç kalmaz yani bilemedim:KK53: en azından 1-2 sene daha duralım diyoruz ama pcos hastasıyım ya istediğimizde olmaz ve çok uğraşır pişman olursak diyorum işte beynim bu sorular içerisinde :confused:İnşallah sizde hakkınızda hayırlı olan doğru cevabı bulursunuz:KK36:
 
çocuk iyi giden evlılıklerı daha iyi,kötü olan evlılıklerı daha kötü yapabılır,eşlerın arası zaten kotuyse çocugu bahane edıp kavgalarına yenı bır boyut katarlar,ama aksine iyi anlaşan çiftler bebeklerının sorumluluklarını paylaşıp tek tarafa yıkmadan daha güçlü bir aile olup devam ederler..
evet gelen bebekle birlikte şuanki düzenın degişecek,ama yenı bor düzen kurulacak..
hayat hep böyle degilmi zaten,hangi süreç,ya da hangi dönemde kurdugunuz düzen aynen devam etti??
çocukken gençken,bekarken ohh ıyıyım böyle dersın,evlenırsın hayda sil baştan yeni düzen kurarsın bu sefer ona alışırsın ohh bu iyi dersin,sonra çocuk gelir herşey tepetaklak olur,geceler gündüze döner,kişisel bakım azalır,sosyal hayat sıfırlanma derecesıne gelir...
amaaa..
sen bir insanın meleği olursun,onun gözlerine baktıgında her defasında nasıl yanı bu bebek benim mi,ben annemıyım sımdı dersın..
gün içinde bazen yorgun,bazen bir savaşçı kadar güçlü olursun,yavrun ağlasa ya da hasta olsa dagları yıkacak kadar güçlü bir savaşçıya dönüşürsün..kocanla birbirinize bakıp hangımıze daha çok benziyo,agzı sen,burnu aynı ben diye sohbetlere başlarsın..
iki kişilik gezmelere birde bebek arabası eklenir:)avmlerde bebek odası ararsın sık sık...:)
arkadaslarınla sohbetlerın,hele ki onlarında çocugu varsa,sürekli bebek üzerine olur..
ve daha niceleri...
kesınlıkle çocuk istemıyorum demedigin ve acabaların oldugu için sana bunu yazdım,,ileride hele ki biyolojık saat geçtikten sonra ya keske 4-5 sene once bi çocuk yapsaydım bak şimdiye büyümüş olurdu dememek için eşinle etraflıca oturup bir konuşun..
şu sakin relaks özgür hayatın kalmayacak,
ama eğlenceli,uykusuz,hareketli,daha güçlü,sevgi dolu bir hayatın olacak..
belki o hayatı daha çok seveceksın ve denemeden bilemezsın arkadaşım..
amma yazmışım he:)
Yemege cıkmıstım suanda yorumunu okuyunca gözlerim doldu
Duygulandım cok tesekkur ederim
 
annelik soyle bisey cocugun olana kadar aman olmasada olur boyle mutluyum diyebiliyorken, olduktan sonra niye daha once yapmadim diye kendine kiziyorsun..
ben rahatima cok duskundum cocuklara da oyle bayilmazdim.. olmasada olur biseydi benim icin..
ama simdi kendi bebegim olunca cok degisti duygularim.. keske bu sevgiyi daha once yasasaydim.. su dunyadaki en essiz sevgi bu.. bence tatmalisin..

bu arada bebek olunca kisa bir sureligine bir kac ay evet kisitlaniyorsunuz ama sonra onu kendi yasantiniza adapte ettigi izde bir sorun kalmiyor..
biz bebekle hergun disardayiz daha once ne yapiyorduysak hala ayni seyleri yapiyoruz.. 6 aylik suan.. tatile gittik 1 ay once.. deli gibi gezdik..turkiyeyi turladik resmen
1 yasinda yurt disina gitme planimiz var
bunlardan korkmayin..
 
Back