- 14 Ekim 2012
- 1.416
- 38
anlatım şeklin çok güldürdü beni yaaa
evet gözden kaçırmışım kusura bakmayın.
ya çok ilginç bir şey, öncelikle hamilelik aşaması çok korkunç geliyor, sanki karında bir uzaylı yetişiyor gibi. sonra doğum aşamasından korkuyorum, canavar doğurmaktan..
özellikle 3-10 yaş arasındaki çocuklardan çok çok çok korkuyorum. bunu ifade edemiyorum, ama sanki içlerinde şeytan var gibi, hepsi exorcist filminden fırlamış gibi, kenetlenmiş bakışlar, küçücük elleriyle bardak tutmalar, kocaman kafalar falan.
anlatamıyorum, ama sanki beni öldürürler gibi geliyor..
toplu taşıma araçlarında küçük çocuklarla uzun süre göz göze gelince korkuyorum hemen, gece uyuyamıyorum bazen o çocuğu düşünüp.
özellikle renkli gözlü çocuklardan korkuyorum.
bu arada yaşım 23. aklım mantığım almıyor bu korkumu, neden olduğunu bilmiyorum. kendi çocuğumun olmasını da günün birinde çok isterim, ama bu korkumu yenmeden bu konuda ciddi bir adım atamam.
anlatım şeklin çok güldürdü beni yaaailahiiii. "küçük el, koca kafa" falan direkt aklıma şey geldi, acaba chucky filmini izledin küçükken ondan mı? o da renkli gözlü mesela ve özellikle renkli gözlü çocuklardan korkuyorum demişsin? yani izledin de hatırlamıyor musun acaba? hipnoz çözüm olmaz mı ki? ya da sebebi anlamaya yardımcı olmaz mı ki?
canım sıkıldıkça çok uzun süredir bu başlığa girip okuyorum, takip etmeye çalışıyorum yazılanları.
ben çocuk sevmiyor değilim, seviyorum, çok seviyorum, ama uzaktan... en az 5 - 10 metre uzaktan.
benim size bir sorum var, eğer topa tutulmayacaksam fikirlerinizi almak isterim.
çocuklardan korkan var mı aranızda?
çocukların içine şeytan girdiğinden korkan?
tırsan?
yani sevmemek değil - korkmak..
çocuklarla ilgili çok film izledim, muhtemelen onlarında etkisi vardır :)
bir fikrim var aslında nedeniyle ilgili, hani psikologlar hep der ya "çocukluğuna dönelim" diye, ben de bu sorunum hakkında düşünürken kendi çocukluğumu düşündüm.
yazlıkta kalabalık bir gruptuk 4 yaşından 13 yaşına kadar böyle geçti, herkes toplanıp o yaşlarda fix olan korkunç şeyleri yapardık, ben 12 13 yaşlarındaydım, arkadaşlarım benden 2 3 yaş daha büyüktü hepsi, yok evlerle ilgili lanetli hikayeler uydurulurdu, yok birimizin içine şeytan girmiş diğerleri onun sürüsüne katılmış gibi salak oyunlar vardı, bir arkadaşım da beni bir kere içine exorcist girmiş şakasıyla korkutmuştu..
yani ben tam 10 - 13 yaşları arasındayken, bu tarz korkular yaşadım, şaka da olsa, çocuk oyunu da olsa, sanırım korkaktım bunlardan ben.
yaşım ilerledikçe bu arttı arttı bu hale geldi diye düşünüyorum.
Ne zor bir fobi türüymüş bu yahu:44:
Allah yardımcın olsun canım
çocuklarla ilgili çok film izledim, muhtemelen onlarında etkisi vardır :)
bir fikrim var aslında nedeniyle ilgili, hani psikologlar hep der ya "çocukluğuna dönelim" diye, ben de bu sorunum hakkında düşünürken kendi çocukluğumu düşündüm.
yazlıkta kalabalık bir gruptuk 4 yaşından 13 yaşına kadar böyle geçti, herkes toplanıp o yaşlarda fix olan korkunç şeyleri yapardık, ben 12 13 yaşlarındaydım, arkadaşlarım benden 2 3 yaş daha büyüktü hepsi, yok evlerle ilgili lanetli hikayeler uydurulurdu, yok birimizin içine şeytan girmiş diğerleri onun sürüsüne katılmış gibi salak oyunlar vardı, bir arkadaşım da beni bir kere içine exorcist girmiş şakasıyla korkutmuştu..
yani ben tam 10 - 13 yaşları arasındayken, bu tarz korkular yaşadım, şaka da olsa, çocuk oyunu da olsa, sanırım korkaktım bunlardan ben.
yaşım ilerledikçe bu arttı arttı bu hale geldi diye düşünüyorum.
pedofobiyi araştırmaya başlayacağım :)
herkese anlatamıyorum bunu, dalga geçiyorlar, gülüyorlar, ciddiye almıyorlar.
çocuklar melek gibi biliyorum, bazıları çok tatlı, insanın görünce yiyesi geliyor, ama gözlerimin içine baktıkları anda insanlığı öldürmek için dünyaya yollanmış küçük şeytanlar olduğunu düşünüyorum.
yaşım ilerledikçe bu hastalık beni etkilemeye başladı iyicene.
düğünlere gitmiyorum tanıdıkların olsun aileden olsun çok çoluk çocuk gelen olur belki diye. içinde çocuk olabilecek her şeyden kaçmaya çalışıyorum
4 sene boyunca okula vapurla gittim geldim, öğlen saatlerinde çocuklu kadınların takılma yerinin vapur olduğuna orada karar verdim :)
hepsi de sanki benim çevremdeydi, çok inceleme fırsatı buldum.
hatta bir kere bir anneden "neden kızıma öyle bakıyorsunuz" diye azar bile işittim. diyemedim tabi inceliyorum diye, "çok tatlıymış" deyip uzaklaşmak zorunda kaldım.
okul bitince bu yaz çocuklardan oldukça uzak kaldım, uzun süredir karşılaşmadım, çok rahatım, ama nasolsa karşılaşıcam hep hayatım boyunca, daha da büyüğü, ben de çocuk sahibi olmak istiyorum.
ama allah korusun anne olursam, ve çocuğumdan korkarsam, o beni öldürmesin diye ben onu öldürürsem ne yaparım o zaman?
en büyük korkum bu.
yardım almam lazım ama, bu konuyla ilgili ilk kez bu kadar ayrıntılı açabildim kendimi.
şimdi psikologa gitmek için biraz daha güç toplamam lazım sanırım