Buraya yazmadan rahat edemezdim. Bu da benim hikayem:(

zaman34 .!.:

Ay konuyı okuyunca eski oldugunu farketmedim,bir an 8 yıl önceki ben canlandı gözümde aynı bu şekilde bir ilişkim olmuştu kısacıktı ama beni derinden sarsmıştı.Yemeden içmeden kesilmiştim ,sınıfta kalmıştım,Sürekli ağlıyordum ve onu tamamen unutmak 5 yılımı aldı ,hala o dönemde yaşadığım üzüntünün izlerini taşıdığıma inanıyorum ,gencecik yasımda kendime ettiğin eziyete üzülüyorum,özgüvensizliğimi hep bu olaya bağlarım yada aşırı duygusal oluşumu,ne gerek vardı ki.Şuan görsem göz ucuyla bakmayacak kadar umrumda değil.Sakın boyle aşk sandığınız saplantılarla psikolojinizi bozmayın

Genişletmek için tıkla...

redvelvetcake .!.:

Merhaba kızlar..

Bu satırları yazmak benim icin cok zor.
Bizim hikayemiz cok değişik başladı, sanki karşılaşmamız tesadüf değil de planlı gibi. Cok uzun kusura bakmayın.

Nisan ortası gibiydi. Biz taşınacaktık ve ben de taşınacağımız semtin resimlerine bakıyordum instagramdan. Sonra bir resim gördüm, beğendim, sonra resmi koyan kişinin profiline baltim. Cok üstünde durmadım ama sonra birkaç kere daha baktım. Aklımda kaldı bir şekilde, hoşuma gitti. Birkaç saat sonra takipçi isteği geldi, o çocuktan. Kabul etmeyecektim bir süre etmedim ama sonra hesabımın kilidini kaldırınca otomatik olarak kabul edildi. Huzursuz oldum, engelleyecektim tanımadığım bir çocuk sonuçta. Biraz kalsın silerim dedim. Nedense huzursuz oldum bir şeyler ters gidiyormuş gibi.

İki üç gün sonra instamessagedan yazdı. O sure zarfında birkaç resmimi beğenmişti. Cok tanıdık geliyorsun ...'da mı oturuyorsun dedi, şu okulda mı okuyorsun dedi.. Bir sürü şey söyledi benim hakkımda. Gecen gün seni gördüm dedi. Bölümümü sordu, sinirlendim neden beni bu kadar merak ediyorsun dedim, iyi geceler dedim çıktım. Ertesi gün günaydın avukat hanım diye mesaj atmış sabah. Bu kadar merak hoşuma gitmedi dedim belki de ileride hoşuna gider dedi. Hayır gitmez dedim sonra bir şekilde telefonum bozuldu vs diye iletişimi kestim.

Bir resminde en yakın arkadaşımın bir aile dostunu gördüm benim de daha önce tanıştığım. O arkadaşıma söyledim. Ben soracağım dedi. Bir gün arkadaşım aradı cocuğu dedi şu şahıs nasıl biri vs. Çok düzgün bir çocukmus, ailesi cok iyiymiş cevresi vs. Arkadaşım da bunun üzerine zorla mesaj attırdı telefonumu yaptırdım falan diye. Mesaj attım. O gün sabaha kadar konuştuk. Ertesi gün de öyle. Bir sonraki gün de.

O benim okuduğum okulda benden iki üst donemdeymiş. O akşam okulun festivali vardı ben gidiyorum sen de gel dedi gitmedim. Geceleri mesaj atardı senin evinin önünden geçiyorum dondurma ister misin, Canın bir şey istiyor mu diye. İki üç gün böyle konuştuk. Sonra Cumartesi akşamı kahve icmeye davet etti. Beni en son gördüğü yerde buluştuk. Ben onu hiç görmemiştim resimleri hariç ama o beni hep görüyormuş.

Onu ilk gördüğüm anı unutamam. yıllardır beklediğim insan karşımdaydı sanki. hani bir etkileşim olur ya, bilirsin, anlarsın, öyle.

Kahve içtik. Üç saat kadar oturduk. Cok güzel geçti zaman. Mesajlarda verdiği imajdan daha mutevazi daha sakin bir çocuğa benziyordu. Hiç sıkılmadım. O kadar nazikti ki kahveme şekeri bile o attı, o karıştırdı. Babası geldi bir ara, ona maçla ilgili bir şey sormak için gelmiş. Benimle eve kadar yürüdü. O akşam ilk defa kalbimin uzun sure sonra tekrar öyle çarptığını hissettim. Ve ilk kez "ya benden hoşlanmazsa" korkusunu yaşadım. Yıllardır aslında birbirimizin hayatındaymısız. Bizim eski apartmanımız onlarınmış, hatta apartmanın ismi bile cocuğun adıydı. Bizim o an oturduğumuz evin alt katını onlar almış ama sonra satmışlar. Kim bilir belki de karsılasmısızdır onceden. Ne kadar iç içeymiş her şey.

Sanki bir girdaba sürükleniyordum. Her şey güzel giderken ben cok korkuyordum bilmiyorum belki de hissettim olacakları. Bir sonraki gün bir arkadaşımla buluştum ona da anlattım. Her şey cok güzel gidiyor ama bir şey olacak diye Bozulacak diye.

Ertesi gün yine aynı şekilde. Konuşuyoruz sürekli. Akşam yürüyüşe çıkmıştım ben dısarıdayım şuraya gideceğim gelmek ister misin dedi. Kimseye haber vermeden çıkmıştım evden geç de dönmeyeyim eve diye gitmedim onunla; ama o gitmeden görüştük aynı yerde oturuyoruz nasılsa. O gün ondan ayrıldıktan sonra eve giderken kendimi cok kötü hissettim. O olmadan, onsuz bir anım geçmek bilmiyordu ve ben gercekten cok garip hissediyordum. Anlamamıstım

Ertesi gün konuşuyoruz yine ama bir gariplik var sanki daha az konuşuyor daha soğuk. O gün okula gitmemiştim ona da söyledim nasılsa boştu gelir diye düşünmüştüm, gelmedi. Aksam bir arkadaşımla buluştum, o ara konuşuyorduk dedim ki istersen gel sizin şirketin oradayız. Aile yemeği var sonra konuşalım dedi. Bir saat sonra baktım instagramdan bir resim beğenmiş. Bir saat daha gecti bana mesaj attı yemekten sonra uyumuştum cok pardon diye. O akşam ilk hatamı yaptım. Seninle konuşmayınca seni görmeyince eksikliğini hissediyorum dedim.

Sınav donemiydi bizim de. Okula cok gitmiyordum çünkü artık son dersler genelde evde çalışıyorduk son gaz. Okula gittim ertesi gün cok sinirim bozuktu saatlerce ağladım. Neden peki? Bilmiyorum. O gün cok geç mesaj attı öğleden sonra. Konuştuk cok mutlu oldum. O aksam ek ders vardı, biz geç çıktık bayağı saat dokuz gibi hatta on. Buluşacağız diye konuşmuştuk gündüzden.

Aksam döndüm eve park ettim, eve giderken fark ettim ki notlarımı unutmuşum. Geri dondüm aldım notları tam eve gireceğim mesaj attı. Evdeymiş çıkmış geliyormuş. Şuranın önünde buluşalım dedi. Evler yakın bizim genelde her yere yürürüz ama Bir baktım arabayla gelmiş. Seni bekletmek istemedim dedi. Bindim arabaya konuştuk biraz trafik açıldı hadi gidelim dedim, önce bir öpeyim dedi. Hala en küçük ayrıntıyı bile hatırlıyorum.

Bir yere gittik, cok rüzgar vardı. Ben ona biraz sokuldum çünkü cok soguktu. Saclarını topla yüzünü göremiyorum dedi. O gece ilk defa elimi tuttu. Sarıldı. Cok az konuştuk. Senin yanında sacmalamaktan korkuyorum dedi. O gece ikinci hatamı yaptım. Beni bırakmayacaksın değil mi, daha önce de böyle başlayan bir şey yaşadım ve uzun sure kendime gelemedim dedim. Halbuki normal bir insan üzülür yazık kıza der daha bir hassas davranır. Tabii o an bir şey olmadı da, sonra...

O gece eve bıraktı beni arabada uzun uzun konuştuk. Aksam evde de konuştuk. Ertesi gün okuldan çıkınca konuştuk, eve davet etti. Cok yorgunmuş bir kahve iceriz dışarı çıkmayalım dedi. Evine gitmek istemedim. Hava güzel dışarıda buluşalım dedim. Zaten o cevap yazana kadar ben coktan eve girmiştim. Sonra onu da babası çağırdı zaten, işi çıkmış. Aksam buluşalım dedi dokuz gibi, ama saat ona doğru benim uykum geldi söyledim işi uzamış ben de uyudum. Babası inşaat işleriyle uğraşıyor bu arada, bu da babasına yardım ediyor işlerde. Yani öyle işte.

Gece mesaj atmış, sabah gördüm. Konuştuk biraz. O gün haftasonuydu ama okula gittik ek ders vardı. Aksam gorusecektik. Sonra arkadaşıma gittim okul çıkışı akşam onda kalacaktım. Okuldan arkadaşıma giderken yolda hiç yapmadığım bir şeyi yaptım araba kullanırken durdugu an ona cevap yazıyordum. o duygu o heyecan bile guzeldı. Arkadaşımla akşam altı yedi gibi çıktık yemeğe. Mesaj attım biz çıkıyoruz istersen gel diye. Babamlayım is var ama konuşalım dedi. Üç dört saat mesaj atmadı. Arkadaşımla yemek bitti kahve içiyorduk mesaj attı. Uzakta bir yerdeymiş sonra başka bir yere gidecekmiş zamanınız var mı diye sordu cok yok eve doneriz dedim ben yetişirim geleceğim dedi. Yarım saat sonra geldi. O kadar mutluyum ki o gün herhalde 20 yıllık ömrümde en mutlu oldugum anlardı onu beklediğim o dakikalar. Bir arkadaşıyla gelmiş. Dördümüz oturduk konuştuk güzel gecti zaman..

Kalkarken önce benim arkadaşım sonra onun arkadaşı kalktı o bekledi ben de bekledim en son onlar onden giderken geldi sarıldı bana teşekkürler dedi, iyi ki geldin dedim yanağından öptüm. Öyle sarılarak yürüdük. Sonra ayrıldık. Arabadayken arkadaşım dedi ki, seninkinin arkadaşı bana "bu iş olsun, ayarlayalım" dedi. O an kalp krizi gecirebilirdim. Mutluluktan uçuyordum. Arkadaşımın evine giderken benimki ve arkadaşı yanımızdan geçtiler arabayla el salladılar hatta.

Eve geldiğimizde mesaj attım her şey için teşekkürler, iyi geceler diye. Cevap vermedi. Ertesi gün de hiç cevap gelmedi. Aksam aradım, acmadı. Sabah uyanınca baktım gece beş gibi instagramda resim beğenmiş. Mesaj da atmamıştı bana cok şaşırdım. Ertesi gün finallerim başlıyordu ve ben kafayı yemek üzereydim. Akşama doğru mesaj attım cevap gelmedi. Aradım meşgule aldı. Babamlaydım en kısa zamanda döneceğim cok özür dilerim dedi. İki gün geçti, dönmedi.

Ben de o ara iki tane finale girdim. Ağlaya ağlaya. İkisinde de boş kağıt verdim. Bir sınavdan önce o kadar kötüydüm ki hizmetli bir teyze de fark etti ona sarıldım ağladım. Cok sarsıldım, cok üzüldüm. Bu kısa sürede neden böyle oldu demeyin, her şey birden oldu.

İki gün sonra mesaj attım, yarım saatini bana ayırır mısın, biraz konuşalım diye. Okudu ama Cevap gelmedi. E bu kadarmış demek ki dedim.

Sonraki hafta benim instagramdaki bir resmimi beğendi. Twitterda yazdığım iki şeyi retweetledi. Anlamadım ne yapmaya çalışıyor. İki hafta gecti. Hiçbir şey yapmadı ama sürekli instagramda cok manidar resimler beğeniyordu. Bütün gun kızlarla konustum, kıskandığını biliyorum yazan bir resim beğendi. sonra ben bir resim beğenmiştim "hoşlandığın kişinin mesaj atmasına ne denir, mucize" diye. O resmi profil resmi yapmış. Böyle böyle geçiyordu.

Böyle bir süre b ana like attı sadece, ben de bır gün cok sıkıldım artık onun profiline girip bir resmini beğendim ki bir sinyal göndermek için. O gece resmini beğendikten sonra beni unfollowlamış. Yani takip ettiklerinden çıkarmış. Çok kötü hissettim. Sanki dünya başıma yıkıldı (4 dersten kaldım yıkılmadı ama o an yıkıldı) birkaç saat düşündüm. Arkadasıma anlattım artık yapacak bir şey yoktu artık bunun bir ilerisi yok. Ben de onu her yerden sildim, engelledim. Ona ait hiçbir şey görmek istemiyordum.

Toplam bir aylık sürede birbirimizin hayatındaydık, sadece bir haftası cok aktif olarak o da. Lütfen sevgimi sorgulamayın.. Kısa sürede böyle sevemezsin diyen arkadaşlarım oldu, kimin ne düşündüğü umrumda değil. Ben onu cok sevmiştim ve bu bütün soruların cevabıydı benim için.

Bir süre profiline bakmadım. Aylar gecti. Cok açık söylüyorum bu güne kadar ağlamadığjm tek gün olmadı. Adet dengem bozuldu, 7 kilo verdim, saclarım döküldü, neyse ki Allah yardım etti de kaldığım bütün derslerden butunlemede geçtim. Ağlaya ağlaya ders çalışmıştım. O kadar kötü bir dönem geçirdim ki. Sınavlar bitti ertesi gunü taşındık. Fiziksel yorgunluk, kafam allam Bulak, her şey üst üste. Cok yorulmuştum her seyden. Cok ağladım cok üzüldüm. Hiçbir şey yemiyordum, gülmüyorum, hayalet gibiydim. Kaç gün hastanede kaldım. Sebebi asırı yorgunluk, bitlinlik. Mevsimdendir, hormonaldir dediler. Cildim bozuldu. Dermatologa gittim, asırı stres dedi, ne oldu diye sorunca kadına sarılıp ağlamaya başladım. Ne kadar saçma aslında.. Gercekten benım psikolojim bozukmus.

Neden peki? Sanki ölüyordum. İnsan sevmeye değer birini bulunca kaybetmeyi göze alamıyor. Kaybedince, kendisini de kaybediyor

Bir ara psikologa gidecektim, ama sonra tatile gittik hava değişikliği oldu kendimi daha iyi hissettim gercekten de. Cok fazla soru işareti var aklımda. O son aksam arkadaşına yolda ne demiş acaba gelirken de o benim arkadaşıma bunların işi olsun dedi.. Ya da o akşam ne oldu. Birden başkasından mı hoşlanmaya başladı. Bilmiyorum. Sınavlarımdan iki gün önce böyle bir şey yapması.. Bilerek acı verdi bana. Hiç cevap vermedi ve beni benim insafına bıraktı. Kendi kendime acı çektim. Hala üzülüyorum. Geri donse ne olur ki ama, ben ona artık güvenmedikten sonra? Bu yaşadıklarımı bir daha yasamaya niyetim yok.

Cok uzun oldu özür dilerim, ben gece sıkılınca severdim buradaki uzun hikayeleri okumayı belki biri olur okumak isteyen.. Bu arada benim arkadaşımın aile dostu vardı bu cocuğu tanıyan. Ona bir şey sordurmadık söylemedik de. Zaten o kızla ne oldu diye soracak kadar samimiyeti yoktu.

Genişletmek için tıkla...

redvelvetcake .!.:

Offf aynen.... sanırım her insan böyle şeyler yaşıyor hayatında bir kez de olsa. Bayağı sarsılmıştım ben de dönüp baktığım zaman o gencecik Halime kendime yaşattıklarıma çok üzüldüm

Genişletmek için tıkla...

Levvrek .!.:

Tamamini okudum, cok masum ve hassas kalpliymissin gercekten. Ne yasandigini bilemezsin ama sana etkisi baya kirici olmus. Bazen bu kadar kisa zamanda boyle olabiliyor, universitedeyken bana da olmustu ama ben 2 hafta sonra unutmustum:) Lutfen yeniden adapte ol ve yuzde yuz guvenerek bir seye baslama. Eminim etrafinda birileri vardir, biraz kafani dagitabilirsin yeniden guzel seyler olabilir. Hayat bu, herkes herkesi birakabilir. Daha sakin ve kendini guvende tutarak devam edebilirsin bence. Umarim en kisa surede daha iyi hissedersin❤

Genişletmek için tıkla...

Levvrek .!.:

Ay inanmiyorum eskiymis buuuu ne kadar surede gecti? Simdi nasilsin cok merak ettiiiiiim

Genişletmek için tıkla...