Herkese merhabalar,
Bu sitede daha önce pek çok şey için gezdim fakat ilk defa başlık açıyorum, o yüzden yanlış bir şey yaptıysam özür dilerim.
Ben 26 yaşında bir barda garsonluk yapan bir kadınım. Öncesinde başka bir iş yapıyordum fakat pandemi yüzünden işten çıkarıldım. Erkek arkadaşım çalıştığım barın sahibinin yeğeni, o da burada çalışıyor. Yani hergün beraberiz. Tam olarak değil ama aynı evde yaşıyor sayılırız.
Benim sorunum şu ki, öncelerde ben kendime çok bakan bir kadındım. Kıyafetim makyajım saçım herşeyim jilet gibi olmadan dışarı çıkmazdım. Kendimi çok severdim, kilom çok yerindeydi ve dışarı çıktığımda herkes bana hayran olurdu. Pandemide bile kendi bakımımı hiç eksik etmedim. Fakat sonradan sonraya kendime bakmamaya başladım. 2 sene içerisinde çöktüm, çok kilo aldım, sporu bıraktım, hobilerimi bıraktım, yataktan çıkamaz oldum. Mesai saatlerim akşam 18, gece 4. Ve tek yaptığım uyanıp işe gitmek, işten dönüp uyumak. Duş almaya, saçımı taramaya bile üşenir oldum. Önceden böyle bir insan olmadığım için şimdi yaşadığım hayat zoruma gidiyor. Fakat içimden hiçbir şey yapmak da gelmiyor. Bar ortamında çalıştığım için genelde gelen tüm kadınlar güzel giyimli bakımlı makyajlı oluyor. Onların yanında kendimi çok kötü hissediyorum. Fakat motivasyonum olmadığı için aynısını yapasım gelmiyor. Erkek arkadaşım çok anlayışlı, beni her halimle seviyor. Hiç benden uzaklaşma gibi bir durumu olmadı o yüzden içim o konuda rahat, fakat ben kendim için bu ruh halinden çıkmak istiyorum. Sizler de benim gibi bir durum yaşadınız mı? Bundan nasıl kurtuldunuz? Çok arkadaşı olan biri değilim, genelde diğer insanlara derdimi anlatamam. Yakın olduğum birkaç kadın arkadaşım eski haline dön, çık artık bu depresyon kafasından diyor ama ben bir türlü bunu başaramıyorum. Onların dedikleri beni motive etmiyor. Ne yapmalıyım, lütfen yardım edin.
Bu sitede daha önce pek çok şey için gezdim fakat ilk defa başlık açıyorum, o yüzden yanlış bir şey yaptıysam özür dilerim.
Ben 26 yaşında bir barda garsonluk yapan bir kadınım. Öncesinde başka bir iş yapıyordum fakat pandemi yüzünden işten çıkarıldım. Erkek arkadaşım çalıştığım barın sahibinin yeğeni, o da burada çalışıyor. Yani hergün beraberiz. Tam olarak değil ama aynı evde yaşıyor sayılırız.
Benim sorunum şu ki, öncelerde ben kendime çok bakan bir kadındım. Kıyafetim makyajım saçım herşeyim jilet gibi olmadan dışarı çıkmazdım. Kendimi çok severdim, kilom çok yerindeydi ve dışarı çıktığımda herkes bana hayran olurdu. Pandemide bile kendi bakımımı hiç eksik etmedim. Fakat sonradan sonraya kendime bakmamaya başladım. 2 sene içerisinde çöktüm, çok kilo aldım, sporu bıraktım, hobilerimi bıraktım, yataktan çıkamaz oldum. Mesai saatlerim akşam 18, gece 4. Ve tek yaptığım uyanıp işe gitmek, işten dönüp uyumak. Duş almaya, saçımı taramaya bile üşenir oldum. Önceden böyle bir insan olmadığım için şimdi yaşadığım hayat zoruma gidiyor. Fakat içimden hiçbir şey yapmak da gelmiyor. Bar ortamında çalıştığım için genelde gelen tüm kadınlar güzel giyimli bakımlı makyajlı oluyor. Onların yanında kendimi çok kötü hissediyorum. Fakat motivasyonum olmadığı için aynısını yapasım gelmiyor. Erkek arkadaşım çok anlayışlı, beni her halimle seviyor. Hiç benden uzaklaşma gibi bir durumu olmadı o yüzden içim o konuda rahat, fakat ben kendim için bu ruh halinden çıkmak istiyorum. Sizler de benim gibi bir durum yaşadınız mı? Bundan nasıl kurtuldunuz? Çok arkadaşı olan biri değilim, genelde diğer insanlara derdimi anlatamam. Yakın olduğum birkaç kadın arkadaşım eski haline dön, çık artık bu depresyon kafasından diyor ama ben bir türlü bunu başaramıyorum. Onların dedikleri beni motive etmiyor. Ne yapmalıyım, lütfen yardım edin.
