En mantıklısı bu bence. İş yeri sonuçta kime ne senin özel hayatınızdan. Eğer özel hayatınla ilgili bir laf sokmaua kalkarlarsa direkt özel hayatla işi karıştırmayalım lütfen deAslında paylaşmadığım içinde olabilir ben çok samimiyet seven biri değilim yazarak anlatırım kendimi ama konuşmayı ve mıç mıç olmayı sevmem onlar öyleler belkide onlara uyumadığım için dışlanıyorum ameliyat olduğumu bile olunca söyledim ben
Ordada bu tip insanlar olacak sizin özel hayatinizi anlatmayin kimseye babanızın meslegini bile havadan sudan söz edin gecin hepBir yıl kaldı gözümde on yıl gibi inşallah biran önce geçer zaman gittiğim yer burdan daha güzel olur
Psikiyatri tedavimi 6 ay önce tamamlamıştım (yakın zamanda abimi be babamı kaybettim) ancak o süreçte kullandığım ilaçlarla sabredebiliyordum ben bunlara. Sanırım tekrar gitsem iyi olacak yoksa kendime zarar vermeye başlayacağım böyle üzülerek. Ve evet haklısınız beni ailem fazla sessiz ve fedakar olmaya zorlayarak büyüttü. Aman sorun çıkmasın diye herşeyi yaptırdılar şimdi de biöyle özgüvensiz kırılgan saf salak bir insan oldum. Biri bişey diyince susuyorum sonrada devamı geliyor böylePsikolog yardımı ile bu düşünceleri aşmaya çalışın bence. Hayır bu asla salaklık değil, ailede kazandığımız belli alışkanlıklar sadece. Aşırı baskıcı veya dışarıya aşırı fedakar ailelerimiz varsa otomatik olarak takdir toplamaya çalışma, kendini kanıtlama, insanlara fazla değer verme ve onları alttan alma eğilimi gösteriyoruz.
Bu tarz insanlara değer bile vermeyin, kırılırlar mı üzülürler mi hiç sallamadan ağızlarının payını verip susturun. İşte o zaman kıymetli olacaksınız. Herkes bükemediği bileği öper saygı gösterir çünkü.
Ne güzel atanmışsınız, mesleğiniz elinizde, sağlığınızı da yoluna koyuyorsunuz. Güzel şeylere odaklanın ve işinizde göreviniz ne kadarsa o kadarını yapın.
Hem obezsin diyip geri dönüp siz zayıflayınca da bu sefer sporu bırak demeleri zaten onların hasetliğini ortaya koyuyor.
Allah rahmet eylesin çok üzüldüm, yakın zamanda iki aile bireyinizi kaybetmişsiniz ve iş arkadaşlarınız bunu bile bile size böyle kötü ve acımasız davranıyorlar, gerçekten çok iğrenç insanlarmış. Böyle insanlara hak ettiği gibi davranmalısınız. Umarım hakkınızda her şey yoluna girer. Tedaviye devam etmek iyi gelecektirPsikiyatri tedavimi 6 ay önce tamamlamıştım (yakın zamanda abimi be babamı kaybettim) ancak o süreçte kullandığım ilaçlarla sabredebiliyordum ben bunlara. Sanırım tekrar gitsem iyi olacak yoksa kendime zarar vermeye başlayacağım böyle üzülerek. Ve evet haklısınız beni ailem fazla sessiz ve fedakar olmaya zorlayarak büyüttü. Aman sorun çıkmasın diye herşeyi yaptırdılar şimdi de biöyle özgüvensiz kırılgan saf salak bir insan oldum. Biri bişey diyince susuyorum sonrada devamı geliyor böyle
fazla fedakarlık karşınızdakileri zalimleştirir.İnsanlar kırıldığını üzüldüğünü gördüğü kişi üzerine giderler.. evde ezilir mutsuzdur.. üzerine amiri onu ezer laf sokar hemen daha hassas kişi üzerinden kendilerini tatmin etmeye başlar..
Kendi mutsuzlukları aslında size yansittiklari...
Ayrıca rapor bir hak... ameliyat oldunuz elbette rapor alacaksınız.. kendinizden çok vermişsiniz insanlarda sizi kullanmaya devam etmiş...
Hassas olmayı bir kenara bırakın.. siz değerlisiniz ve güzelsiniz.. işinizi hakkıyla yapıyorsunuz.. kimsenin üzmesine izin vermeyin.. benim hayat mottom.. içime atıp ben şişeceğime söylerim o şişsin...
Ruh hastası insnalarla aynı ortamda olduğun için senin adına çok üzüldüm, bu sana hayatın verdiği bir ders olsun öyle bak olaya hayatta hep önceliğin kendin olmalısın ,yanlız kalmasınlar diye rapor almamak nedir birak ne halleri varsa görsünler, kimseyi düşünmek zorunda değilsin hepiniz aynı şartlarla geldiniz o konuma ,büyük küçük iyi kötü ayrım yapma özelini açma boş konuşmaları dinleme muhattap olma işini kendi huzurun kaçmayacak kadar önemse bak sonra neler oluyorGünaydın herkese
Biraz içimi dökmek rahatlamak istiyorum yoksa gerçekten dayanacak gücüm kalmadı
4 yıl önce eğitim araştırma hastanesine atanmış bir hemşireyim. Bunu belirtiyorumki ne kadar yoğun bir hastane anlayın diye.
4 senedir gece gündüz hafta içi hafta sonu demeden afedersiniz it gibi çalışıyorum. Aman birşey eksik olmasın yanlış olmasın diye yeri geliyor oturmadan nöbet teslim ediyorum
Ama ben naparsam yapayım iş yerindeki insanlara yaranamıyorum. Doğru bir tabir mi nasıl ifade edeyim bilmiyorum ama olmuyor hep itilen, küçümsenen, eleştirilen, ezilmeye çalışılan ben oluyorum. Biraz daha detaylandırayım;
4 ay önce tüp mide ameliyatı oldum. 4 aya kadar obez bir insandım yani. Sürekli kilom yüzünden laf sokuldu herkesin içinde rencide edildim. Hatta bana kıdemlim “sen kilolusun erken ölürsün” bile demişti. Böyle şeylerden bahsediyorum ufak tefek şeyler asla değil. Ameliyattan sonra bu baskılar yerini “yavaşladın” “adapte olamıyorsun uzaksın” “sen şimdi sarkar estetikte olursun” “yüzün küçüldü kiloluyken yüzün güzeldi” “ bilmem kimim oldu eski haline döndü aman yeme sende” “sakın çocuk yapma ideal kilona in” diye uzayan bir listeye bıraktı. Pazar günü sporda kaslarımı incitmişim inanın rapor bile almadım göze batmayayım eksik eleman çalışmasınlar diye. Bu gece nöbetimde çok yoğun geçti çok ağrım oldu acilden muayene oldum kas gevşetici verdi biraz rahatladım ve tüm işlerimi bitirmiş bir şekilde teslim ettim sabah. Sorumluma da söyledim haberi olsun diye acile gittim dedim. Bana diyor ki “özel hayatınla işi karıştırma buraya yansıtıyorsun spor zor geliyorsa yapma yavaş zayıfla hızlı vermek zorunda değilsin” gibi cümleler kurdu. Öyle kötü hissettim ki. Elimden gelen herşeyi yapmama rağmen bunları duymak içimde bişeylerin soğumasına sebep oldu. Kırgınlık değil bambaşka değişik bi his. Boşa kürek çekiyorum hissi. Ki tek hemşire çalışıyoruz geceleri onca hastaya kimmbakıyor o zaman? Ameliyat olduğumda bile rapor kullanmadım yıllık izinlerim vardı kullanmadım. Rapor almak istediğimde “rapor bi hak değil” diyorlar. Canım inanılmaz sıkkın karmaşık yazmış olabilirim ama benim artık bişeylere dayanacak gücüm kalmadı. Hayatıma devam etmeye çalıştıkça hatta hayatta kalmaya çalıştıkça böyle zorbalıklar görmek beni yordu. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum tayin hakkım yok bu arada. Kadro geldi ama bir yıl daha beklemem lazımmış. (Normalde 5 yıl olacak ama doğum iznimi saymıyorlar kadroya o yüzden geç düştüm)!Siz söyleyin ben mi alınganım bunlar normal mi? Bir insanın üstüne neden bu kadar gelinir neden böyle eksik hissettirilmeye çalışılır?
Her şeyden önce rapor bir hak, haklarınızı kullanmayarak büyük hata ediyorsunuz. Onlara rapor alacağım demeniz de gerekmiyor. Hastaysanız raporunuzu alıp yatarsınız. Önden haber vermek zorunda değilsiniz. Anladığım kadarıyla sessiz mülayim bir insansınız ve bunu sizi ezmek için fırsat olarak görüyorlar. "sen şimdi deri ameliyatı da olırsun" diyenlere, hayat benim gerektiğini düşünürsem olurum demeniz gerekirdi. Senede 20 gün izni olan bir insan böyle şeyler için elbet rapor hakkını kullanacak. Bu yaşadıklarınız mobbing haklısınız ama sebebi sizin sessizliğiniz ve kendinizi değersiz hissetmeniz. Bu konusunda destek alırsanız bu hadsizlere cevap verecek gücü de bulursunuz.Günaydın herkese
Biraz içimi dökmek rahatlamak istiyorum yoksa gerçekten dayanacak gücüm kalmadı
4 yıl önce eğitim araştırma hastanesine atanmış bir hemşireyim. Bunu belirtiyorumki ne kadar yoğun bir hastane anlayın diye.
4 senedir gece gündüz hafta içi hafta sonu demeden afedersiniz it gibi çalışıyorum. Aman birşey eksik olmasın yanlış olmasın diye yeri geliyor oturmadan nöbet teslim ediyorum
Ama ben naparsam yapayım iş yerindeki insanlara yaranamıyorum. Doğru bir tabir mi nasıl ifade edeyim bilmiyorum ama olmuyor hep itilen, küçümsenen, eleştirilen, ezilmeye çalışılan ben oluyorum. Biraz daha detaylandırayım;
4 ay önce tüp mide ameliyatı oldum. 4 aya kadar obez bir insandım yani. Sürekli kilom yüzünden laf sokuldu herkesin içinde rencide edildim. Hatta bana kıdemlim “sen kilolusun erken ölürsün” bile demişti. Böyle şeylerden bahsediyorum ufak tefek şeyler asla değil. Ameliyattan sonra bu baskılar yerini “yavaşladın” “adapte olamıyorsun uzaksın” “sen şimdi sarkar estetikte olursun” “yüzün küçüldü kiloluyken yüzün güzeldi” “ bilmem kimim oldu eski haline döndü aman yeme sende” “sakın çocuk yapma ideal kilona in” diye uzayan bir listeye bıraktı. Pazar günü sporda kaslarımı incitmişim inanın rapor bile almadım göze batmayayım eksik eleman çalışmasınlar diye. Bu gece nöbetimde çok yoğun geçti çok ağrım oldu acilden muayene oldum kas gevşetici verdi biraz rahatladım ve tüm işlerimi bitirmiş bir şekilde teslim ettim sabah. Sorumluma da söyledim haberi olsun diye acile gittim dedim. Bana diyor ki “özel hayatınla işi karıştırma buraya yansıtıyorsun spor zor geliyorsa yapma yavaş zayıfla hızlı vermek zorunda değilsin” gibi cümleler kurdu. Öyle kötü hissettim ki. Elimden gelen herşeyi yapmama rağmen bunları duymak içimde bişeylerin soğumasına sebep oldu. Kırgınlık değil bambaşka değişik bi his. Boşa kürek çekiyorum hissi. Ki tek hemşire çalışıyoruz geceleri onca hastaya kimmbakıyor o zaman? Ameliyat olduğumda bile rapor kullanmadım yıllık izinlerim vardı kullanmadım. Rapor almak istediğimde “rapor bi hak değil” diyorlar. Canım inanılmaz sıkkın karmaşık yazmış olabilirim ama benim artık bişeylere dayanacak gücüm kalmadı. Hayatıma devam etmeye çalıştıkça hatta hayatta kalmaya çalıştıkça böyle zorbalıklar görmek beni yordu. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum tayin hakkım yok bu arada. Kadro geldi ama bir yıl daha beklemem lazımmış. (Normalde 5 yıl olacak ama doğum iznimi saymıyorlar kadroya o yüzden geç düştüm)!Siz söyleyin ben mi alınganım bunlar normal mi? Bir insanın üstüne neden bu kadar gelinir neden böyle eksik hissettirilmeye çalışılır?
Abimle babamı kaybettim yakın zamanda o zamanlarda bile bu insanlar hep eleştirdi beni asla bi destek görmedim ben kafayı sıyırmamaya çalışırken sorumlum bana “seni daha çok hasta başında görmek istiyorum” dedi
Özellikle Devlet hastanelerinde çok olduğunu biliyorum böyle şeylerin.Takmamaya çalışmanız gerekiyor,ne kadar çirkinleşirlerse çirkinleşsinler.İşinizi yapıp,kimseyle muhatap olmayın.İzin gerektiği yerde kullanacaksınız tabi ki,kimsenin babasının çiftliği değil orası ve siz de bir Devlet memurusunuz.Süresi geldiğinde hastanenizi ve ya bölümünüzü değiştirirsiniz.Size bunları yapanlar,kendi komplekslerini bastırmaya çalışan aciz insanlar,lütfen sizi incitmelerine izin vermeyin.Günaydın herkese
Biraz içimi dökmek rahatlamak istiyorum yoksa gerçekten dayanacak gücüm kalmadı
4 yıl önce eğitim araştırma hastanesine atanmış bir hemşireyim. Bunu belirtiyorumki ne kadar yoğun bir hastane anlayın diye.
4 senedir gece gündüz hafta içi hafta sonu demeden afedersiniz it gibi çalışıyorum. Aman birşey eksik olmasın yanlış olmasın diye yeri geliyor oturmadan nöbet teslim ediyorum
Ama ben naparsam yapayım iş yerindeki insanlara yaranamıyorum. Doğru bir tabir mi nasıl ifade edeyim bilmiyorum ama olmuyor hep itilen, küçümsenen, eleştirilen, ezilmeye çalışılan ben oluyorum. Biraz daha detaylandırayım;
4 ay önce tüp mide ameliyatı oldum. 4 aya kadar obez bir insandım yani. Sürekli kilom yüzünden laf sokuldu herkesin içinde rencide edildim. Hatta bana kıdemlim “sen kilolusun erken ölürsün” bile demişti. Böyle şeylerden bahsediyorum ufak tefek şeyler asla değil. Ameliyattan sonra bu baskılar yerini “yavaşladın” “adapte olamıyorsun uzaksın” “sen şimdi sarkar estetikte olursun” “yüzün küçüldü kiloluyken yüzün güzeldi” “ bilmem kimim oldu eski haline döndü aman yeme sende” “sakın çocuk yapma ideal kilona in” diye uzayan bir listeye bıraktı. Pazar günü sporda kaslarımı incitmişim inanın rapor bile almadım göze batmayayım eksik eleman çalışmasınlar diye. Bu gece nöbetimde çok yoğun geçti çok ağrım oldu acilden muayene oldum kas gevşetici verdi biraz rahatladım ve tüm işlerimi bitirmiş bir şekilde teslim ettim sabah. Sorumluma da söyledim haberi olsun diye acile gittim dedim. Bana diyor ki “özel hayatınla işi karıştırma buraya yansıtıyorsun spor zor geliyorsa yapma yavaş zayıfla hızlı vermek zorunda değilsin” gibi cümleler kurdu. Öyle kötü hissettim ki. Elimden gelen herşeyi yapmama rağmen bunları duymak içimde bişeylerin soğumasına sebep oldu. Kırgınlık değil bambaşka değişik bi his. Boşa kürek çekiyorum hissi. Ki tek hemşire çalışıyoruz geceleri onca hastaya kimmbakıyor o zaman? Ameliyat olduğumda bile rapor kullanmadım yıllık izinlerim vardı kullanmadım. Rapor almak istediğimde “rapor bi hak değil” diyorlar. Canım inanılmaz sıkkın karmaşık yazmış olabilirim ama benim artık bişeylere dayanacak gücüm kalmadı. Hayatıma devam etmeye çalıştıkça hatta hayatta kalmaya çalıştıkça böyle zorbalıklar görmek beni yordu. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum tayin hakkım yok bu arada. Kadro geldi ama bir yıl daha beklemem lazımmış. (Normalde 5 yıl olacak ama doğum iznimi saymıyorlar kadroya o yüzden geç düştüm)!Siz söyleyin ben mi alınganım bunlar normal mi? Bir insanın üstüne neden bu kadar gelinir neden böyle eksik hissettirilmeye çalışılır?
Konu dısı ama ameliyatı nerede oldunuz bende cok aradım bulamadım iyi bir yer?Günaydın herkese
Biraz içimi dökmek rahatlamak istiyorum yoksa gerçekten dayanacak gücüm kalmadı
4 yıl önce eğitim araştırma hastanesine atanmış bir hemşireyim. Bunu belirtiyorumki ne kadar yoğun bir hastane anlayın diye.
4 senedir gece gündüz hafta içi hafta sonu demeden afedersiniz it gibi çalışıyorum. Aman birşey eksik olmasın yanlış olmasın diye yeri geliyor oturmadan nöbet teslim ediyorum
Ama ben naparsam yapayım iş yerindeki insanlara yaranamıyorum. Doğru bir tabir mi nasıl ifade edeyim bilmiyorum ama olmuyor hep itilen, küçümsenen, eleştirilen, ezilmeye çalışılan ben oluyorum. Biraz daha detaylandırayım;
4 ay önce tüp mide ameliyatı oldum. 4 aya kadar obez bir insandım yani. Sürekli kilom yüzünden laf sokuldu herkesin içinde rencide edildim. Hatta bana kıdemlim “sen kilolusun erken ölürsün” bile demişti. Böyle şeylerden bahsediyorum ufak tefek şeyler asla değil. Ameliyattan sonra bu baskılar yerini “yavaşladın” “adapte olamıyorsun uzaksın” “sen şimdi sarkar estetikte olursun” “yüzün küçüldü kiloluyken yüzün güzeldi” “ bilmem kimim oldu eski haline döndü aman yeme sende” “sakın çocuk yapma ideal kilona in” diye uzayan bir listeye bıraktı. Pazar günü sporda kaslarımı incitmişim inanın rapor bile almadım göze batmayayım eksik eleman çalışmasınlar diye. Bu gece nöbetimde çok yoğun geçti çok ağrım oldu acilden muayene oldum kas gevşetici verdi biraz rahatladım ve tüm işlerimi bitirmiş bir şekilde teslim ettim sabah. Sorumluma da söyledim haberi olsun diye acile gittim dedim. Bana diyor ki “özel hayatınla işi karıştırma buraya yansıtıyorsun spor zor geliyorsa yapma yavaş zayıfla hızlı vermek zorunda değilsin” gibi cümleler kurdu. Öyle kötü hissettim ki. Elimden gelen herşeyi yapmama rağmen bunları duymak içimde bişeylerin soğumasına sebep oldu. Kırgınlık değil bambaşka değişik bi his. Boşa kürek çekiyorum hissi. Ki tek hemşire çalışıyoruz geceleri onca hastaya kimmbakıyor o zaman? Ameliyat olduğumda bile rapor kullanmadım yıllık izinlerim vardı kullanmadım. Rapor almak istediğimde “rapor bi hak değil” diyorlar. Canım inanılmaz sıkkın karmaşık yazmış olabilirim ama benim artık bişeylere dayanacak gücüm kalmadı. Hayatıma devam etmeye çalıştıkça hatta hayatta kalmaya çalıştıkça böyle zorbalıklar görmek beni yordu. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum tayin hakkım yok bu arada. Kadro geldi ama bir yıl daha beklemem lazımmış. (Normalde 5 yıl olacak ama doğum iznimi saymıyorlar kadroya o yüzden geç düştüm)!Siz söyleyin ben mi alınganım bunlar normal mi? Bir insanın üstüne neden bu kadar gelinir neden böyle eksik hissettirilmeye çalışılır?
Bence pek çoğumuz bu şekilde büyüdük. Karşılık verme, kavga etme, sen iyi davran, sen doğruluktan ayrılma, o kötüyse sen iyi ol. Falan falan. Nezaket anlayana gösterilir. Burada meşhur bir söz vardı "bir cinnet her şeyi çözer" diye. Ben gerçekten katılıyorum buna. Bir kere o tarafını göstermeli insan. Eşine, iş arkadaşına, dostuna, komşusuna. Kendisini ezmeye niyetlenen kim varsa. Ekmeğinizi onlar vermiyor, o zavallılara da hiçbir mecburiyetiniz yok. İşiniz açısından onlardan geride de değilsiniz. Boynunuzu bükmenizi gerektiren hiçbir şey yok. Neden katlanacaksınız ki bu kötülere? Ben de eskiden pek naziktim ama anlayana artık. Kim bana neyle ve nasıl bir hızla geliyorsa ben de aynı şekilde gidiyorum. İş yerinde ben bunu 1 kez ve çok sert yaptım. Bakın kimse uğraşamıyor şu an. Ve üzülmemiz gereken bir şey ama toplumda kötüye saygılı davranıyorlar. İnsan olan da kendi çizgisini bozmayana saygı duyuyor. Çoluk çocuk sahibi yetişkin insanlarız. Kimsenin tribini çekecek halimiz yok. Çocuklarımızı da kendi çizgisini koruyabilen insanlar olarak yetiştirmek istiyorsak kendimizden başlamalıyız. Siz kaliteli bir insansınız. Sadece iletişim kurarken anladıkları dilden konuşmanız gerekiyor.Psikiyatri tedavimi 6 ay önce tamamlamıştım (yakın zamanda abimi be babamı kaybettim) ancak o süreçte kullandığım ilaçlarla sabredebiliyordum ben bunlara. Sanırım tekrar gitsem iyi olacak yoksa kendime zarar vermeye başlayacağım böyle üzülerek. Ve evet haklısınız beni ailem fazla sessiz ve fedakar olmaya zorlayarak büyüttü. Aman sorun çıkmasın diye herşeyi yaptırdılar şimdi de biöyle özgüvensiz kırılgan saf salak bir insan oldum. Biri bişey diyince susuyorum sonrada devamı geliyor böyle
Devlette nasılsa 657 yim diye kimse unursamıyor nasılsa bişey olmayacakOkurken o kadar sinirlendim ki. Devlettesiniz nasil oluyor da rapor alamiyorsunuz. Onlar kimki onlara aciklama yapip gozlerine girmeye calisiyosunuz. 1 seneniz varmis, 1 sene boyunca mesafenizi koruyup hayatiniz hakkinda tek bir kelime etmeyin. Tavsiyem sonrasinda baska bi yerde yeni bi baslangic yapmaniz.