Bu mobing değil mi??

lotuscicegii .!.:

Günaydın herkese
Biraz içimi dökmek rahatlamak istiyorum yoksa gerçekten dayanacak gücüm kalmadı
4 yıl önce eğitim araştırma hastanesine atanmış bir hemşireyim. Bunu belirtiyorumki ne kadar yoğun bir hastane anlayın diye.
4 senedir gece gündüz hafta içi hafta sonu demeden afedersiniz it gibi çalışıyorum. Aman birşey eksik olmasın yanlış olmasın diye yeri geliyor oturmadan nöbet teslim ediyorum
Ama ben naparsam yapayım iş yerindeki insanlara yaranamıyorum. Doğru bir tabir mi nasıl ifade edeyim bilmiyorum ama olmuyor hep itilen, küçümsenen, eleştirilen, ezilmeye çalışılan ben oluyorum. Biraz daha detaylandırayım;

4 ay önce tüp mide ameliyatı oldum. 4 aya kadar obez bir insandım yani. Sürekli kilom yüzünden laf sokuldu herkesin içinde rencide edildim. Hatta bana kıdemlim “sen kilolusun erken ölürsün” bile demişti. Böyle şeylerden bahsediyorum ufak tefek şeyler asla değil. Ameliyattan sonra bu baskılar yerini “yavaşladın” “adapte olamıyorsun uzaksın” “sen şimdi sarkar estetikte olursun” “yüzün küçüldü kiloluyken yüzün güzeldi” “ bilmem kimim oldu eski haline döndü aman yeme sende” “sakın çocuk yapma ideal kilona in” diye uzayan bir listeye bıraktı. Pazar günü sporda kaslarımı incitmişim inanın rapor bile almadım göze batmayayım eksik eleman çalışmasınlar diye. Bu gece nöbetimde çok yoğun geçti çok ağrım oldu acilden muayene oldum kas gevşetici verdi biraz rahatladım ve tüm işlerimi bitirmiş bir şekilde teslim ettim sabah. Sorumluma da söyledim haberi olsun diye acile gittim dedim. Bana diyor ki “özel hayatınla işi karıştırma buraya yansıtıyorsun spor zor geliyorsa yapma yavaş zayıfla hızlı vermek zorunda değilsin” gibi cümleler kurdu. Öyle kötü hissettim ki. Elimden gelen herşeyi yapmama rağmen bunları duymak içimde bişeylerin soğumasına sebep oldu. Kırgınlık değil bambaşka değişik bi his. Boşa kürek çekiyorum hissi. Ki tek hemşire çalışıyoruz geceleri onca hastaya kimmbakıyor o zaman? Ameliyat olduğumda bile rapor kullanmadım yıllık izinlerim vardı kullanmadım. Rapor almak istediğimde “rapor bi hak değil” diyorlar. Canım inanılmaz sıkkın karmaşık yazmış olabilirim ama benim artık bişeylere dayanacak gücüm kalmadı. Hayatıma devam etmeye çalıştıkça hatta hayatta kalmaya çalıştıkça böyle zorbalıklar görmek beni yordu. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum tayin hakkım yok bu arada. Kadro geldi ama bir yıl daha beklemem lazımmış. (Normalde 5 yıl olacak ama doğum iznimi saymıyorlar kadroya o yüzden geç düştüm)!Siz söyleyin ben mi alınganım bunlar normal mi? Bir insanın üstüne neden bu kadar gelinir neden böyle eksik hissettirilmeye çalışılır?

Genişletmek için tıkla...

lotuscicegii .!.:

Günaydın herkese
Biraz içimi dökmek rahatlamak istiyorum yoksa gerçekten dayanacak gücüm kalmadı
4 yıl önce eğitim araştırma hastanesine atanmış bir hemşireyim. Bunu belirtiyorumki ne kadar yoğun bir hastane anlayın diye.
4 senedir gece gündüz hafta içi hafta sonu demeden afedersiniz it gibi çalışıyorum. Aman birşey eksik olmasın yanlış olmasın diye yeri geliyor oturmadan nöbet teslim ediyorum
Ama ben naparsam yapayım iş yerindeki insanlara yaranamıyorum. Doğru bir tabir mi nasıl ifade edeyim bilmiyorum ama olmuyor hep itilen, küçümsenen, eleştirilen, ezilmeye çalışılan ben oluyorum. Biraz daha detaylandırayım;

4 ay önce tüp mide ameliyatı oldum. 4 aya kadar obez bir insandım yani. Sürekli kilom yüzünden laf sokuldu herkesin içinde rencide edildim. Hatta bana kıdemlim “sen kilolusun erken ölürsün” bile demişti. Böyle şeylerden bahsediyorum ufak tefek şeyler asla değil. Ameliyattan sonra bu baskılar yerini “yavaşladın” “adapte olamıyorsun uzaksın” “sen şimdi sarkar estetikte olursun” “yüzün küçüldü kiloluyken yüzün güzeldi” “ bilmem kimim oldu eski haline döndü aman yeme sende” “sakın çocuk yapma ideal kilona in” diye uzayan bir listeye bıraktı. Pazar günü sporda kaslarımı incitmişim inanın rapor bile almadım göze batmayayım eksik eleman çalışmasınlar diye. Bu gece nöbetimde çok yoğun geçti çok ağrım oldu acilden muayene oldum kas gevşetici verdi biraz rahatladım ve tüm işlerimi bitirmiş bir şekilde teslim ettim sabah. Sorumluma da söyledim haberi olsun diye acile gittim dedim. Bana diyor ki “özel hayatınla işi karıştırma buraya yansıtıyorsun spor zor geliyorsa yapma yavaş zayıfla hızlı vermek zorunda değilsin” gibi cümleler kurdu. Öyle kötü hissettim ki. Elimden gelen herşeyi yapmama rağmen bunları duymak içimde bişeylerin soğumasına sebep oldu. Kırgınlık değil bambaşka değişik bi his. Boşa kürek çekiyorum hissi. Ki tek hemşire çalışıyoruz geceleri onca hastaya kimmbakıyor o zaman? Ameliyat olduğumda bile rapor kullanmadım yıllık izinlerim vardı kullanmadım. Rapor almak istediğimde “rapor bi hak değil” diyorlar. Canım inanılmaz sıkkın karmaşık yazmış olabilirim ama benim artık bişeylere dayanacak gücüm kalmadı. Hayatıma devam etmeye çalıştıkça hatta hayatta kalmaya çalıştıkça böyle zorbalıklar görmek beni yordu. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum tayin hakkım yok bu arada. Kadro geldi ama bir yıl daha beklemem lazımmış. (Normalde 5 yıl olacak ama doğum iznimi saymıyorlar kadroya o yüzden geç düştüm)!Siz söyleyin ben mi alınganım bunlar normal mi? Bir insanın üstüne neden bu kadar gelinir neden böyle eksik hissettirilmeye çalışılır?

Genişletmek için tıkla...

lotuscicegii .!.:

Günaydın herkese
Biraz içimi dökmek rahatlamak istiyorum yoksa gerçekten dayanacak gücüm kalmadı
4 yıl önce eğitim araştırma hastanesine atanmış bir hemşireyim. Bunu belirtiyorumki ne kadar yoğun bir hastane anlayın diye.
4 senedir gece gündüz hafta içi hafta sonu demeden afedersiniz it gibi çalışıyorum. Aman birşey eksik olmasın yanlış olmasın diye yeri geliyor oturmadan nöbet teslim ediyorum
Ama ben naparsam yapayım iş yerindeki insanlara yaranamıyorum. Doğru bir tabir mi nasıl ifade edeyim bilmiyorum ama olmuyor hep itilen, küçümsenen, eleştirilen, ezilmeye çalışılan ben oluyorum. Biraz daha detaylandırayım;

4 ay önce tüp mide ameliyatı oldum. 4 aya kadar obez bir insandım yani. Sürekli kilom yüzünden laf sokuldu herkesin içinde rencide edildim. Hatta bana kıdemlim “sen kilolusun erken ölürsün” bile demişti. Böyle şeylerden bahsediyorum ufak tefek şeyler asla değil. Ameliyattan sonra bu baskılar yerini “yavaşladın” “adapte olamıyorsun uzaksın” “sen şimdi sarkar estetikte olursun” “yüzün küçüldü kiloluyken yüzün güzeldi” “ bilmem kimim oldu eski haline döndü aman yeme sende” “sakın çocuk yapma ideal kilona in” diye uzayan bir listeye bıraktı. Pazar günü sporda kaslarımı incitmişim inanın rapor bile almadım göze batmayayım eksik eleman çalışmasınlar diye. Bu gece nöbetimde çok yoğun geçti çok ağrım oldu acilden muayene oldum kas gevşetici verdi biraz rahatladım ve tüm işlerimi bitirmiş bir şekilde teslim ettim sabah. Sorumluma da söyledim haberi olsun diye acile gittim dedim. Bana diyor ki “özel hayatınla işi karıştırma buraya yansıtıyorsun spor zor geliyorsa yapma yavaş zayıfla hızlı vermek zorunda değilsin” gibi cümleler kurdu. Öyle kötü hissettim ki. Elimden gelen herşeyi yapmama rağmen bunları duymak içimde bişeylerin soğumasına sebep oldu. Kırgınlık değil bambaşka değişik bi his. Boşa kürek çekiyorum hissi. Ki tek hemşire çalışıyoruz geceleri onca hastaya kimmbakıyor o zaman? Ameliyat olduğumda bile rapor kullanmadım yıllık izinlerim vardı kullanmadım. Rapor almak istediğimde “rapor bi hak değil” diyorlar. Canım inanılmaz sıkkın karmaşık yazmış olabilirim ama benim artık bişeylere dayanacak gücüm kalmadı. Hayatıma devam etmeye çalıştıkça hatta hayatta kalmaya çalıştıkça böyle zorbalıklar görmek beni yordu. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum tayin hakkım yok bu arada. Kadro geldi ama bir yıl daha beklemem lazımmış. (Normalde 5 yıl olacak ama doğum iznimi saymıyorlar kadroya o yüzden geç düştüm)!Siz söyleyin ben mi alınganım bunlar normal mi? Bir insanın üstüne neden bu kadar gelinir neden böyle eksik hissettirilmeye çalışılır?

Genişletmek için tıkla...

UmutsuzPolyanna .!.:

İnsanlar kötü kalpli artık yorum dahi yapamıyorum size sabır dilerim.
Konuyla alakasız olacak açıklamanız varsa bile yeniyim pek forumu anlayamadım kusura bakmayın ama mide ameliyatı olmuşsunuz sanırım ve çocuğunuz var galiba. Bende 10 ay önce doğum yaptım bebeğim emmiyor. Birde 6 yaşında oğlum var ameliyat olmayı düşünüyorum. Sizce 2 çocukla, özellikle bir bebekle bu süreç ilerletilebilir mi? İlk 1 hafta 10 gün için yardım eder annem ve kayınvalidem ama sonrası nasıl olur bebeği kucağa almak, ağır kaldırmak, cinsel ilişki vs hakkında uyarılar neler. Kaç gün hastanede kaldınız? 10 ayda hareketli olmama ve normalde yememe rağmen 83 den 105 kg çıktım artık nefes zor alıyorum devamlı uyku apnesi, yorgunluk, hantallık canıma tak etti. Bebekle, çocukla yönetilebilir bi süreç mi ?

Genişletmek için tıkla...

lotuscicegii .!.:

Fiziksel olarak hiçbir zorluğu yok bence ben çok yoğun çalışıyorum hatta birazdan nöbete gideceğim:) psikolojik olarak hazırsanız gerisi kolay. Önemli olan sizi bu kadar kısa sürede yemeğe iten sebep ne? Ameliyat olup eski alışkanlıklarınızı bırakmak sizi zorlar mı? Yiyememek değil olay gayette yiyip doyuyorsunuz demek istediğim daha fazlasını yiyememek sizi üzer mi? Bunu düşünün. Onun dışında hiçbir zorluğu yok fiziksel olarak ilk bir ay ağır kaldırmamaya dikkat edersiniz (15 kg oğlumu kucağıma alıyordum sonrasında)

Genişletmek için tıkla...

lotuscicegii .!.:

Günaydın herkese
Biraz içimi dökmek rahatlamak istiyorum yoksa gerçekten dayanacak gücüm kalmadı
4 yıl önce eğitim araştırma hastanesine atanmış bir hemşireyim. Bunu belirtiyorumki ne kadar yoğun bir hastane anlayın diye.
4 senedir gece gündüz hafta içi hafta sonu demeden afedersiniz it gibi çalışıyorum. Aman birşey eksik olmasın yanlış olmasın diye yeri geliyor oturmadan nöbet teslim ediyorum
Ama ben naparsam yapayım iş yerindeki insanlara yaranamıyorum. Doğru bir tabir mi nasıl ifade edeyim bilmiyorum ama olmuyor hep itilen, küçümsenen, eleştirilen, ezilmeye çalışılan ben oluyorum. Biraz daha detaylandırayım;

4 ay önce tüp mide ameliyatı oldum. 4 aya kadar obez bir insandım yani. Sürekli kilom yüzünden laf sokuldu herkesin içinde rencide edildim. Hatta bana kıdemlim “sen kilolusun erken ölürsün” bile demişti. Böyle şeylerden bahsediyorum ufak tefek şeyler asla değil. Ameliyattan sonra bu baskılar yerini “yavaşladın” “adapte olamıyorsun uzaksın” “sen şimdi sarkar estetikte olursun” “yüzün küçüldü kiloluyken yüzün güzeldi” “ bilmem kimim oldu eski haline döndü aman yeme sende” “sakın çocuk yapma ideal kilona in” diye uzayan bir listeye bıraktı. Pazar günü sporda kaslarımı incitmişim inanın rapor bile almadım göze batmayayım eksik eleman çalışmasınlar diye. Bu gece nöbetimde çok yoğun geçti çok ağrım oldu acilden muayene oldum kas gevşetici verdi biraz rahatladım ve tüm işlerimi bitirmiş bir şekilde teslim ettim sabah. Sorumluma da söyledim haberi olsun diye acile gittim dedim. Bana diyor ki “özel hayatınla işi karıştırma buraya yansıtıyorsun spor zor geliyorsa yapma yavaş zayıfla hızlı vermek zorunda değilsin” gibi cümleler kurdu. Öyle kötü hissettim ki. Elimden gelen herşeyi yapmama rağmen bunları duymak içimde bişeylerin soğumasına sebep oldu. Kırgınlık değil bambaşka değişik bi his. Boşa kürek çekiyorum hissi. Ki tek hemşire çalışıyoruz geceleri onca hastaya kimmbakıyor o zaman? Ameliyat olduğumda bile rapor kullanmadım yıllık izinlerim vardı kullanmadım. Rapor almak istediğimde “rapor bi hak değil” diyorlar. Canım inanılmaz sıkkın karmaşık yazmış olabilirim ama benim artık bişeylere dayanacak gücüm kalmadı. Hayatıma devam etmeye çalıştıkça hatta hayatta kalmaya çalıştıkça böyle zorbalıklar görmek beni yordu. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum tayin hakkım yok bu arada. Kadro geldi ama bir yıl daha beklemem lazımmış. (Normalde 5 yıl olacak ama doğum iznimi saymıyorlar kadroya o yüzden geç düştüm)!Siz söyleyin ben mi alınganım bunlar normal mi? Bir insanın üstüne neden bu kadar gelinir neden böyle eksik hissettirilmeye çalışılır?

Genişletmek için tıkla...