Evet bende öyleyim maalesef. Ve böyleyken bir rahatsızlığının olması da iyice tetikledi
Evet bende öyleyim maalesef. Ve böyleyken bir rahatsızlığının olması da iyice tetiklediO kadar haklısınız ki benim annem de aynı konu sahibi gibiydi. Babam da tip 2 diyabet vardı. Adamı öyle bi darlardı ki bak şunu yerseb ölürsün böyle yaparsan ölürsün diye diye... Ay annem darlayınca adamın şekeri inmek bilmezdi. Tamamen strese bağlı yükselirdi.
Şimdi annem aynısını bana yapıyor. Sabah mesaj atmış cevap vermemişim. Aramasını da duymamışım. Eşimi aramış akşam balık yemiştiniz zehirlenip öldünüz sandım diyesenaryoya bakar mısınız... Ömür törpüsü yeminle.
Lütfen adamın fiziksel ve ruhsal sağlığı için ondan ayrılınGeçmiş oksun. Ömür biçmiyorum kime ne zaman ne olacağını bilemeyiz bunun fwrkındayımz. Ama kaygılı bir insanım ve küçük bir şey de bilemkwygılanırım. Hiçbir rahatsızlığı olmwywn birine karşı wcaba hastalanır mı diye kaygılanmam ama küçükte olsa bir şey varsa o benim kaygımı tetikliyor demek ki. Ayrıca evet çevremde yok ve sadefe internetten araştırmak zorunda kaldım. İnternette de burdaki yorumlar gibi şeyler görmedim o yüdden: yoksa arwştırdıpımda internette de burda okuduklarım gibi olduğunu görseydik bu kadar kaygılanmazdım belki
Evet bende öyleyim maalesef. Ve böyleyken bir rahatsızlığının olması da iyice tetikledi
Araştırdım bu hastalığı yaşayan onlarca insanla sohbet ettim. Evet ömğr biçilmemiş ben zaren bunları söylemiyorum. Problem bende diyorum fazla kaygılıyım ne yapabilirim diyorum
daha önce de yazmıştım yine yazıyorum. öncelikle genetik olarak çocuğa aktarılan bir hastalık olup olmadığını araştırmalı ve aktarılan bi hastalıksa ya çocuk yapmamayı ya da ayrılmayı göze almalısınız.
akabinde de hiçbirimizin yarına çıkacağının garantisi yok. bu takıntılarınız için acilen tedavi görmelisiniz.
hem anne hem baba şeker hastası olduuğu halde şeker hastası olmayan çocuklar var. genetik aktarımı da %100 kabul edemezsiniz.
Teşekkürler .En azından bir kişi empati kurarak kendisi aynı durumda olursa ne yapacağı hakkında yorım yapmış. Ben çoğu yorumu taşlama olarak gördüm. Herkes saldormak istiyor ama kimse ben olsam ne yapardım diye cevap vermiyor bana .ben her halükarda bunu bir risk olarak kabul ederim kişisel olarak. bu da benim çocuk yapma konusundaki bakış açım.
ben her halükarda bunu bir risk olarak kabul ederim kişisel olarak. bu da benim çocuk yapma konusundaki bakış açım.
Teşekkürler .En azından bir kişi empati kurarak kendisi aynı durumda olursa ne yapacağı hakkında yorım yapmış. Ben çoğu yorumu taşlama olarak gördüm. Herkes saldormak istiyor ama kimse ben olsam ne yapardım diye cevap vermiyor bana .
o zaman evlenmeden önce karşınızdaki insanı her türlü genetik teste tabi mi tutacaksınız ? gerçekten merak ettiğimden soruyorum.
bedensel hastalıklarla bitmiyor ki şizofrenisi var bipolar bozukluğu var var da var.adamı 1 aylığına hastaneye yatırıp tüm testlerini yaptırsın da içi rahat etsino zaman evlenmeden önce karşınızdaki insanı her türlü genetik teste tabi mi tutacaksınız ? gerçekten merak ettiğimden soruyorum.
Ben o hanımefendinin söylediğine katılıyorum demedim bu 1. Sadece gerçekten empati kurup yorum yaptığını düşündüm ve öyle yazdım . 2. Olarak benim konum da psikolojij rahatsızlığım değildi onu zaten kabul edip anksiyetem olduğunu destek slacsğımı belirttim ve şuanki durumda onun dışında neler yapabilecrğimi sordım . Abartıyorsam ya da internetten yamloi bilgiler slıp canımı sıkmışsam onları öğrenmek ietedim.insanların sizde eleştirdiği konu bu değil. sizin de aslında bir rahatsızlığınız varken bunu önemsemeyip sadece karşıdaki kişiye takılmanız.
sizin önce kendinizi iyileştirmeniz lazım.
yoksa o erkek de psikolojik rahatsızlığı olan bir kadından aynı yatkınlıkta çocukları olacağını düşünüp sizi istemeyebilir. mümkün, değil mi ?
şuna inanabilirsiniz, eşimle 5 yıl sevgili kaldım bu süre zarfında ailesindeki tüm fertlerin sağlık durumlarını didik didik ettim. benim ailemde de genetik bir problem yoktu ve biz bunu hep konuştuk zaten eşimle. ikimizin de anneanne/babaanne/dedeleri 85 üzerinde ve ırsi bir hastalık olmadan yaşadılar hep.
doğuracağım çocuk için sağlıklı genler benim için önemli. tabi ki doğum esnasında veya sonrasında da bir sürü sıkıntı olabilir bunlar her daim kabulümüz ama kendi elimizde olabilecek ve kontrol edebileceğimiz şeyler varken bunları gözardı etmek bana makul gelmiyor. bu da benim görüşüm.
örnek vermeden geçemeyeceğim, bir komşumuz karı koca talasemi taşıyıcısı olduklarını bile bile evlendi ve 3 çocuk yaptı, çocukların 3ü de hasta. şimdi hangimiz daha makul bunu bi düşünelim.
Ben o hanımefendinin söylediğine katılıyorum demedim bu 1. Sadece gerçekten empati kurup yorum yaptığını düşündüm ve öyle yazdım . 2. Olarak benim konum da psikolojij rahatsızlığım değildi onu zaten kabul edip anksiyetem olduğunu destek slacsğımı belirttim ve şuanki durumda onun dışında neler yapabilecrğimi sordım . Abartıyorsam ya da internetten yamloi bilgiler slıp canımı sıkmışsam onları öğrenmek ietedim.
bedensel hastalıklarla bitmiyor ki şizofrenisi var bipolar bozukluğu var var da var.adamı 1 aylığına hastaneye yatırıp tüm testlerini yaptırsın da içi rahat etsin
genetiğe hak verelim haydi bir trafik kazasına bir depreme kapar ölmezsek sakat kalması yatağa bağımlı olunması.ailemin genetiğinde 3 nesildir olmayan hastalıklarım var mesela o nolacak?komik geliyor bana o yüzden bu kadar irdelenmesi.bilemiyorum. ben bu derece kontrolcülüğü yapamıyorum. zaten yazdığım gibi hastalıklar birkaç kuşak geriden de geliyor olabilir. yani ben babaannemi biliyorum ama babaannemin babaannesini bilmem zor.
ki sadece insanların sağlık durumlarına bakıp genetik yatkınlık olmaz demek yeterli olsaydı sanırım "moleküler biyoloji ve genetik" bölümleri olmaz, oralardan bilim adamları çıkmaz.
resesif genler nedeniyle 3 kuşak görülmeyen bir hastalık, bir şekilde ileriki kuşaklardan birinde görülebilir. yani bütün bunları oturtmak çok zor bence
Bir adam vardı sevdiğinin öleceğini bile bile evlenmişti , sevgilisi hastahanede evet demişti ona , ve evlendikten bikac ay sonra kanserden kaybetti karısını, bence sevmek böyle bişey... Sevginizden emin değilseniz uzak durun , bu kaygılarla yaşanmaz...Arkadaşlar merhaba daha evvelde bu konu hakkında konu açtığımdan dolayı bana kızacak arkadaşlar olacaktır . Şimdiden kusura bakmayın.
Daha evvel bahsetmiştim şimdi özet geçeceğim. Bir çocukla tanıştık 6-7 ay oldu . Başta mantıklı şekilde düşündüğüm için her şeyi uygun diyerek başladım. Fikirler görüşler yaşam tarzı her şey aynı sayılır . İyi bir insan olduğuna da inandım hissettim artık.
Tip 1 diyabet rahatsızlığı var 12 seneden beri, başlarda mantıklı açıdan düiündüğüm için evlenince neler yaşarım neler olur diye düşünüyordum. Şimdi ise onu çok özlüyorum ve sürekli vakit geçirmek istiyorum . Birlikte çok keyifli vakit geçiriyoruz . O yüzden onunla devam etmeye ve bu şekilde iyi giderse evlenmeyi düşünüyorum . Buna engel bir durumumuz yok çünkü maddi manevi bir pürüz yok şimdilik.
Ama şimdide bende kaybetme korkusu oluştı. Aslında hastalığını aşmıştım. Ama son bir haftadır ne olduysa uyuyamaz oldum sürekli aklıma kötü şeyler gelmeye başkadı. İleride daha da alışırsam ve allah korusun kaybedersem nasıl dayanırım gibi saçma sapan düşünceler beynimi kemirmeye başladı . ( evet hastalık olmasa da üç gün sonra ne olacağını bilemeyiz bunun da farkındayım ama hastalık olunca kaygılarımı tetikledi sanırım)
Bu arada bilmeyenler için söyleyeyim tip 1 diyabet sürekli şeker ölçüp yediklerine dikkat etmesi gerekşyor. İnsülin kullanıyor ve ömrünün sonuna kadar bu şekilde devam edecek .
Ben kesinlşkle onunla devam etmek istiyorum , ama korkularım yüzünden kendimi çok fazla mutsuz ediyorum ve bununla başa çıkamazsam onu da mutsuz edeceğim . Kısaca bir örnek vereyim mesela, instagramda tesadüfen bir kadının paylaşımını gördüm eşini kaybetmiş küçük bir şocığu var . Profilini inceledim eşi vefat etmedn önce nasıl mutlu olduklarına baktım şimdi nasıl üzgün olduğuna baktım ve tüm gece ağladım sanki aynı şey benimde başıma gelecekmiş gibi hissedip iki gün kendime gelemedim. Mesela güzel mutlu evli çiftleri görünce bir anbizde böyle olabilecek miyiz o hep yanımda olacak mı diye düşünmeye başkıyorum. Umarım anlıyorsunuzdur..
Sizce bu korkularım abartılı ve yersiz mi? Ve bunun için ne yapabilirim? Psikolojik destek diyeninizde olscaktır evet araştırıyorum bir haftaya halledeceğim kaygı problemim için destek alacağım. Sizler ne düşünüyorsunuz acsba ? Benim gibi olanınız var mı? ( bu arada ailem henüz bilmiyor ve onların ne düşüneceğini demkafamda kötü şekilde kurgulayıp kendimi üzüyorum. Ve sürekli erteliyorum anlatma durumunu ) . Bu arada 28 yaşında iş güç sahibi ailesine bağımlı olmayan biriyim . Elbette kimse karışamaz hayatıma böyle bir konuda . Ama ailem konusunda o kadar hassasım ki en ufak kötü yorumları bile beni epey üzer ve bu yüzden erteliyorum . Takımtılıyım ve kafama fazlasıyla takarım, bu halime bir de onun mutsuzluğı eklenir. Lütfen yardımlarınıza ihyacım var
genetiğe hak verelim haydi bir trafik kazasına bir depreme kapar ölmezsek sakat kalması yatağa bağımlı olunması.ailemin genetiğinde 3 nesildir olmayan hastalıklarım var mesela o nolacak?komik geliyor bana o yüzden bu kadar irdelenmesi.