- 31 Ağustos 2011
- 1.019
- 18
- Konu Sahibi sevdicegim
- #1
Merhaba Kızlar..
Uzun zamandır kadınlar kulübüne yazamıyorum. Çalışıyorum çok yoğun bir şekilde. Hayatımda çoooook şey değişti nişanlandım nişan attım. Ailesi kaynaklı çok problem yaşadım vs. vs. İnşallah onları da bir gün paylaşırım musait zamanda.
Şuan sizden ciddi anlamda yardım istiyorum kuracağınız cümleler benim için çok önem teşkil ediyor.
Kısaca, zor bir hayat yaşadım. babasız büyümüş bir kız çocuğu olmanın en ağır yüklerini sırtlandım. Özellikle liseye geçtiğimde bunu agresifliğin dibine vurarak yaşadım. Herşeye kızan, herşeye çabucak sinirlenen pire için yorgan yakan son söylenecek şeyi hep en başta söyleyen birisi oldum. Evin en küçüğüydüm ama erkeklik görevini üstlenmiştim. O yüzden katı yanımı ailemi bir arada tutmak için daha çok sivrilttim..
Öfke kontrol sıfır düzeyde.. Bu konuda yardım bekliyorum. Bir zaman tedavi gördüm çok başarılı gibiydi. Ancak şimdi düşünüyorum da, 16-17 yaşındaki birisine ağır ilaçlar verirsen tabiki düzelir gibi görünür. Beynim ilaçlardan uyuşuyordu pasif oluyordum. Çevrem düzeldim sanıyordu. Ancak o sadece ilaçların etkisiydi. Düzelemedim..
Hayatıma heyecan katan birisi var. Ayaklarım yerden kesiliyor. Onu görünce kitleniyorum vs. Ama ben ona çok zarar veriyorum.. Şu şekilde.. Güzel kelimeler söylüyor.. Bu beni benden alıyor. Ancak o kelimelere ters cevaplar veriyorum elimde olmadan. Sanki benim sınırlarımı ihlal edecek diye korkuyorum. Beni bebek sever gibi seviyor cümleleriyle ama ben sürekli eleştiri halindeyim. Sürekli savaşıyorum sürekli tırnaklarımı geçirecek yer arıyorum. Oysa ki ben böyle olmak istemiyorum sevgili kk üyeleri. En ufak birşeyde rest çeken, sinirlenen, düşünmeden konuşan sonra pişmanlıktan kıvranan , ama saçma gururu yüzünden geri adım atmayan birisi olmak istiyorum. " Burnun yere düşse eğilip almazsın " tabirine yakıştırılmak istemiyorum. İlla o kişi için değil, sonraki olabilecekler için de geçerli olarak, kimse böyle birisini çekmez. Ben bile kendime tahammül edemiyorum davranışlarım gözüme batıyor insanlar hiç tahammül etmezler. İlerimi görüyorum da, hep yarım bırakılmış ilişkilerle dolu bir yalnızlık.
Kendimin farkındayım.. Yapmamam gereken şeyleri. Ama esas konu da bu rahatsız olduğum şeyleri yapmamayı öğrenmek. Bunu nasıl yaparım. Acı kelimelerimden, herşeye restlerimden, herşeyin altında birşey aramaktan, bundan ötürü de saldırmak için kaçınmamaktan bıktım. Şeffaf olmamak için korunmak için koyduğum bu kalkan beni tüketti artık. Ne öneririsiniz bana. Farkındalığımdan sonra daha kolay olur sanki bunları çözmek gibime geldi. Lütfen yardım edin bana.
Uzun zamandır kadınlar kulübüne yazamıyorum. Çalışıyorum çok yoğun bir şekilde. Hayatımda çoooook şey değişti nişanlandım nişan attım. Ailesi kaynaklı çok problem yaşadım vs. vs. İnşallah onları da bir gün paylaşırım musait zamanda.
Şuan sizden ciddi anlamda yardım istiyorum kuracağınız cümleler benim için çok önem teşkil ediyor.
Kısaca, zor bir hayat yaşadım. babasız büyümüş bir kız çocuğu olmanın en ağır yüklerini sırtlandım. Özellikle liseye geçtiğimde bunu agresifliğin dibine vurarak yaşadım. Herşeye kızan, herşeye çabucak sinirlenen pire için yorgan yakan son söylenecek şeyi hep en başta söyleyen birisi oldum. Evin en küçüğüydüm ama erkeklik görevini üstlenmiştim. O yüzden katı yanımı ailemi bir arada tutmak için daha çok sivrilttim..
Öfke kontrol sıfır düzeyde.. Bu konuda yardım bekliyorum. Bir zaman tedavi gördüm çok başarılı gibiydi. Ancak şimdi düşünüyorum da, 16-17 yaşındaki birisine ağır ilaçlar verirsen tabiki düzelir gibi görünür. Beynim ilaçlardan uyuşuyordu pasif oluyordum. Çevrem düzeldim sanıyordu. Ancak o sadece ilaçların etkisiydi. Düzelemedim..
Hayatıma heyecan katan birisi var. Ayaklarım yerden kesiliyor. Onu görünce kitleniyorum vs. Ama ben ona çok zarar veriyorum.. Şu şekilde.. Güzel kelimeler söylüyor.. Bu beni benden alıyor. Ancak o kelimelere ters cevaplar veriyorum elimde olmadan. Sanki benim sınırlarımı ihlal edecek diye korkuyorum. Beni bebek sever gibi seviyor cümleleriyle ama ben sürekli eleştiri halindeyim. Sürekli savaşıyorum sürekli tırnaklarımı geçirecek yer arıyorum. Oysa ki ben böyle olmak istemiyorum sevgili kk üyeleri. En ufak birşeyde rest çeken, sinirlenen, düşünmeden konuşan sonra pişmanlıktan kıvranan , ama saçma gururu yüzünden geri adım atmayan birisi olmak istiyorum. " Burnun yere düşse eğilip almazsın " tabirine yakıştırılmak istemiyorum. İlla o kişi için değil, sonraki olabilecekler için de geçerli olarak, kimse böyle birisini çekmez. Ben bile kendime tahammül edemiyorum davranışlarım gözüme batıyor insanlar hiç tahammül etmezler. İlerimi görüyorum da, hep yarım bırakılmış ilişkilerle dolu bir yalnızlık.
Kendimin farkındayım.. Yapmamam gereken şeyleri. Ama esas konu da bu rahatsız olduğum şeyleri yapmamayı öğrenmek. Bunu nasıl yaparım. Acı kelimelerimden, herşeye restlerimden, herşeyin altında birşey aramaktan, bundan ötürü de saldırmak için kaçınmamaktan bıktım. Şeffaf olmamak için korunmak için koyduğum bu kalkan beni tüketti artık. Ne öneririsiniz bana. Farkındalığımdan sonra daha kolay olur sanki bunları çözmek gibime geldi. Lütfen yardım edin bana.