- Konu Sahibi Neriman_15
- #1
Merhabalar.
Üyelik benim kardeşime aittir. Bilmiyorum, bir erkeğin yazması yasak mıdır diye, eğer öyleyse konuyu silebilirsiniz.
Kafama takılan bir konu var ve çevremde bunu paylaştıklarım hep erkekti. Herhalde meslekle alakalı bir durum -makine mühendisiyim- :) Bayanların yorumunu merak ettiğim için buraya yazayım dedim. Okuyanın/okumayanın canı sağ olsun.
Uzun uzadıya anlatıp kimsenin canını sıkmak istemiyorum akşam akşam. Lisede en samimi arkadaşımla üniversite 2'de kendisinin teklif eder gibi yapıp benim de işte beklediğim an gelip deyip atlamamla hayatımda ilk kez bir ilişkiye başladım. Gerçi daha önce kimseyi de sevmemiştim. Fakat o farklıydı, hep beğeniyordum.
Fakat bir sorun vardı ki, ayrı şehirlerde okuyorduk -İzmir/İstanbul- Kafamızdaki plan okul bittikten sonra aynı şehirlerde buluşmaktı. Ve gerçekten ciddi bir ilişkiydi. Ben zaten prensip olarak öyle cıvık insanlarla hayatta birlikte olmam, anlık zevklerin peşinde koşmam.
Tabi ayrı kaldığımız için dönem dönem sıkıntılar oluyordu. Buna bir etken de benim ailemin maddi durumunun çeşitli nedenlerle eskiye göre biraz gerilemesi. Onu görmek için okulda yemek yemeyip para biriktirdiğim zamanlar bile olmuştu. Çünkü ben ona açtım, ne kadar erken görsem kârdır diye düşünüyordum.Tabi sık sık gidemesem de kendimi unutturmamak için çiçek vb. gönderiyordum. Pek edebi yönüm gelişmese de güzel şeyler söyleyerek onu hoş tutmaya çalışıyordum. Çünkü biliyorum ki ilgiyi seven biri, eh ben de elimden geleni yapmak isterim tabi.
Şimdi bunu yazdığımda ıyyy kıro mu yoksa demeyin, sadece içinde bulunduğum şartlara rağmen onla en iyi şekilde ilgilenmek için yaptığımı belirtmek istiyorum, buraya ailesinin yanına geldiğinde istediği her yere götürdüm, gözünde hiçbir şey kalmasın dedim, hediye aldım, çiçekler aldım, öğrencilerin hemen hemen tamamı yazın sıcağında kışın soğuğunda yağmurunda otobüslerde, dolmuşlarda sürünürken ben sürekli arabayla gezdiriyordum. Her zaman evinden aldım, evine bıraktım.
Ailesiyle de iyi anlaşıyorduk. Yani, bir kusurum yok ki adamlar bana gıcık olsun gerçi. Kızlarını istedikleri saatte bırakırdım, özel günlerde erkenden arardım vs.
Okul bitti, ben bir an önce kavuşalım diye üniversitem ile kavga dövüş çıkış belgemi alarak apar topar askere gittim, ve döndüm. Askerde iken iş teklifleri almaya başladım. Buraya döndükten sonra bir hafta içinde 5 yer ile görüştüm. Fakat bunlar hep kendi yaşadığım şehirdeydi. Çünkü yeni mezun birini başka şehirden işe almaya pek yanaşmıyorlar-burada bir işe başvurduysam, orada 5 işe başvurmuşumdur hatta belki 10- ama aramadılar işte.
Ben de çektim karşıma söyledim. Bak dedim, durum bu. Ben buraya gireyim, bu yaştan sonra ailemden harçlık almayayım. Bir yandan sürekli oradan iş bakayım, iyi bir fırsatta hemen geleyim yanına. Başka bir şehirde vasat bir maaşla tek başıma nasıl yaşayayım, haksız mıyım?
Kendisi öyle nikâh yeter tarzından biri değil. Hatta bence biraz doyumsuzluğu var. Her şey birden olsun istiyor. Lüks gelinlikler, lüks bir mekanda düğün, arabam var zaten, hemen bir ev, eşyalar iyisinden olsun vs. Bu konuda tartışmışlığımız da vardır, hayatta kademe kademe ilerlemek istemiyor. Bunu ancak çok zengin biriyle evlenerek yapabilirsin demişliğim de vardır.
Yine de bunların çok büyük bir kısmını karşılayabilecek durumum vardı. Evet, ailemin aylık bazda geliri azalmıştı; ama benim için yapılmış bir birikim de vardı tabi ki.
Neyse, dedim bak bir yandan burada çalışayım. Hem tecrübe olur, iyi bir maaşla oraya geçerim. Pek sesini çıkarmadı, fakat ne olduysa ben burada işe girince oldu. Birden değişti, yok niye böyle olmuş. Ben kalıcı olacakmışım, orada geçinemeyeceksem burada geçici çalışmak istiyorsam vatan bilgisayar, teknosada falan çalışsaymışım -Yuh be, ben askerliğini yapmış mühendisim, gelen teklifleri reddedip tezgâhtarlık yapacağım. Millet bana güler be- Tabi bende kayış koptu artık, ilk kez saçma sapan konuşma dedim. Kötü söz nedir bilmezdim ben, yani bilirdim sağolsun o arada saydırırdı. Benim söylemişliğim yoktur.
Bu iş burada biter dedi. Bana hâlâ koyan da budur. O çok ilgiye muhtaç, sürekli sevilmek isteyen kız bir anda taş kalpli oldu resmen. Ne bir üzülme belirtisi var, ne başka bir şey... Onu son kez evine bıraktığımda valla benim gözüm doldu, onda bir şey yoktu. Yol boyunca eve zor attım kendimi kazasız belasız.
Ailem onu çok seviyordu. Benim yapmaya cesaret edemediğim şey için onlar cesaretlendirdi. Al çiçeği, git kapısına dediler. Onu da yaptık, ama yine taş kalpli. Ondan sonra okuluna döndü, hiçbir şekilde iletişimimiz de olmadı. Gerçi arkadaş kalabilirmişiz diye facebook'tan silmedi sanırım, ben ona dedim ama; yemişim arkadaşlığını. Benim arkadaşım var zaten.
Şimdi gelelim uzun yazının sonuna.
Ben öyle ilişki tecrübesi olan biri değilim, ciddiyet severim -bu demek değil ki, birlikte olduğum kişiyle eğlenmeyi sevmem- o yüzden tecrübesizliğime verin. Benim ne kabahatim vardı bunda, millet afedersiniz sürekli kızlara yavşama derdinde, bakıyorsun o adam daha çok değer görüyor. Ben evlenmeyi isteyince bu dedi ki galiba, nasılsa cebimde istediğimi yaparım. Ben yeri geldiğinde kendimi zorlayarak her şeyi yapmaya çalıştım, gördüğüm muamele de bu.
Herkese iyi akşamlar...
Üyelik benim kardeşime aittir. Bilmiyorum, bir erkeğin yazması yasak mıdır diye, eğer öyleyse konuyu silebilirsiniz.
Kafama takılan bir konu var ve çevremde bunu paylaştıklarım hep erkekti. Herhalde meslekle alakalı bir durum -makine mühendisiyim- :) Bayanların yorumunu merak ettiğim için buraya yazayım dedim. Okuyanın/okumayanın canı sağ olsun.
Uzun uzadıya anlatıp kimsenin canını sıkmak istemiyorum akşam akşam. Lisede en samimi arkadaşımla üniversite 2'de kendisinin teklif eder gibi yapıp benim de işte beklediğim an gelip deyip atlamamla hayatımda ilk kez bir ilişkiye başladım. Gerçi daha önce kimseyi de sevmemiştim. Fakat o farklıydı, hep beğeniyordum.
Fakat bir sorun vardı ki, ayrı şehirlerde okuyorduk -İzmir/İstanbul- Kafamızdaki plan okul bittikten sonra aynı şehirlerde buluşmaktı. Ve gerçekten ciddi bir ilişkiydi. Ben zaten prensip olarak öyle cıvık insanlarla hayatta birlikte olmam, anlık zevklerin peşinde koşmam.
Tabi ayrı kaldığımız için dönem dönem sıkıntılar oluyordu. Buna bir etken de benim ailemin maddi durumunun çeşitli nedenlerle eskiye göre biraz gerilemesi. Onu görmek için okulda yemek yemeyip para biriktirdiğim zamanlar bile olmuştu. Çünkü ben ona açtım, ne kadar erken görsem kârdır diye düşünüyordum.Tabi sık sık gidemesem de kendimi unutturmamak için çiçek vb. gönderiyordum. Pek edebi yönüm gelişmese de güzel şeyler söyleyerek onu hoş tutmaya çalışıyordum. Çünkü biliyorum ki ilgiyi seven biri, eh ben de elimden geleni yapmak isterim tabi.
Şimdi bunu yazdığımda ıyyy kıro mu yoksa demeyin, sadece içinde bulunduğum şartlara rağmen onla en iyi şekilde ilgilenmek için yaptığımı belirtmek istiyorum, buraya ailesinin yanına geldiğinde istediği her yere götürdüm, gözünde hiçbir şey kalmasın dedim, hediye aldım, çiçekler aldım, öğrencilerin hemen hemen tamamı yazın sıcağında kışın soğuğunda yağmurunda otobüslerde, dolmuşlarda sürünürken ben sürekli arabayla gezdiriyordum. Her zaman evinden aldım, evine bıraktım.
Ailesiyle de iyi anlaşıyorduk. Yani, bir kusurum yok ki adamlar bana gıcık olsun gerçi. Kızlarını istedikleri saatte bırakırdım, özel günlerde erkenden arardım vs.
Okul bitti, ben bir an önce kavuşalım diye üniversitem ile kavga dövüş çıkış belgemi alarak apar topar askere gittim, ve döndüm. Askerde iken iş teklifleri almaya başladım. Buraya döndükten sonra bir hafta içinde 5 yer ile görüştüm. Fakat bunlar hep kendi yaşadığım şehirdeydi. Çünkü yeni mezun birini başka şehirden işe almaya pek yanaşmıyorlar-burada bir işe başvurduysam, orada 5 işe başvurmuşumdur hatta belki 10- ama aramadılar işte.
Ben de çektim karşıma söyledim. Bak dedim, durum bu. Ben buraya gireyim, bu yaştan sonra ailemden harçlık almayayım. Bir yandan sürekli oradan iş bakayım, iyi bir fırsatta hemen geleyim yanına. Başka bir şehirde vasat bir maaşla tek başıma nasıl yaşayayım, haksız mıyım?
Kendisi öyle nikâh yeter tarzından biri değil. Hatta bence biraz doyumsuzluğu var. Her şey birden olsun istiyor. Lüks gelinlikler, lüks bir mekanda düğün, arabam var zaten, hemen bir ev, eşyalar iyisinden olsun vs. Bu konuda tartışmışlığımız da vardır, hayatta kademe kademe ilerlemek istemiyor. Bunu ancak çok zengin biriyle evlenerek yapabilirsin demişliğim de vardır.
Yine de bunların çok büyük bir kısmını karşılayabilecek durumum vardı. Evet, ailemin aylık bazda geliri azalmıştı; ama benim için yapılmış bir birikim de vardı tabi ki.
Neyse, dedim bak bir yandan burada çalışayım. Hem tecrübe olur, iyi bir maaşla oraya geçerim. Pek sesini çıkarmadı, fakat ne olduysa ben burada işe girince oldu. Birden değişti, yok niye böyle olmuş. Ben kalıcı olacakmışım, orada geçinemeyeceksem burada geçici çalışmak istiyorsam vatan bilgisayar, teknosada falan çalışsaymışım -Yuh be, ben askerliğini yapmış mühendisim, gelen teklifleri reddedip tezgâhtarlık yapacağım. Millet bana güler be- Tabi bende kayış koptu artık, ilk kez saçma sapan konuşma dedim. Kötü söz nedir bilmezdim ben, yani bilirdim sağolsun o arada saydırırdı. Benim söylemişliğim yoktur.
Bu iş burada biter dedi. Bana hâlâ koyan da budur. O çok ilgiye muhtaç, sürekli sevilmek isteyen kız bir anda taş kalpli oldu resmen. Ne bir üzülme belirtisi var, ne başka bir şey... Onu son kez evine bıraktığımda valla benim gözüm doldu, onda bir şey yoktu. Yol boyunca eve zor attım kendimi kazasız belasız.
Ailem onu çok seviyordu. Benim yapmaya cesaret edemediğim şey için onlar cesaretlendirdi. Al çiçeği, git kapısına dediler. Onu da yaptık, ama yine taş kalpli. Ondan sonra okuluna döndü, hiçbir şekilde iletişimimiz de olmadı. Gerçi arkadaş kalabilirmişiz diye facebook'tan silmedi sanırım, ben ona dedim ama; yemişim arkadaşlığını. Benim arkadaşım var zaten.
Şimdi gelelim uzun yazının sonuna.
Ben öyle ilişki tecrübesi olan biri değilim, ciddiyet severim -bu demek değil ki, birlikte olduğum kişiyle eğlenmeyi sevmem- o yüzden tecrübesizliğime verin. Benim ne kabahatim vardı bunda, millet afedersiniz sürekli kızlara yavşama derdinde, bakıyorsun o adam daha çok değer görüyor. Ben evlenmeyi isteyince bu dedi ki galiba, nasılsa cebimde istediğimi yaparım. Ben yeri geldiğinde kendimi zorlayarak her şeyi yapmaya çalıştım, gördüğüm muamele de bu.
Herkese iyi akşamlar...
