Herkese merhaba. Çok zor günler geçiriyorum ve yalnızım. Hemcinslerimin fikrine ihtiyacım var çünkü kadınlar hissediyor. Ben de görmesem de hissediyorum ve artık bu hislerle başa çıkmakta cidden zorlanıyorum.
Eşimle fakültede tanışmıştık. İlişkimiz hep çalkantılı oldu. Ben fakülteden sonra işe girme sürecindeyken evlenmek istemiştim. Maddi sıkıntılar nedeniyle o evlenmek istemediginde bekledik ve ben işe girip rest çektim. Artik evlenmezsek bu ilişki biter diye. Borçlarını ben kapattim ve 5 yillik sevgililik dönemimizden sonra evlendik. 4 yildir da evliyiz, cocugumuz yok. Doğu'da kucuk bir yerde gorev yapiyoruz ve benim kurumumun lojmaninda kaliyoruz. Ben 31 o 33 yaşında.
Agustos ayinda benim iznim olmadigi icin esim arkadasiyla tatile gidecekti. Tanıdığım bir arkadaşı, bekarken de beraber tatile giderlerdi zaten sorun bu degil. Ben de doguda tek başima görevdeydim. Ancak tatil planini bizim konuştuğumuzdan farkli yapmislar ve ben buna kızıp iletişimimi kestim. 1 aydan uzun bir süre o beni arada bir aradi mesaj atti vs hic geri dönmedim. Döndüğünde hicbir sey yapmadiklarini genelde evde olduklarını soyledi. Ben de tamam dedim. Ama iki gün sonra baska şehirde yapılan harcamalara dair fişler buldum. Telefonunu göstermesini yoksa içime bunu gizlediği düşüncesini sindirecemeyecegimi söylediğimde tamam göstereceğim sinirin geçsin dedi. Aradan iki ay gecti hâlâ telefon yok. Göstermiyor. Bunu aşamıyorum.
Şimdi de cuma akşamı, ankaraya gitmesi gerektigini bir incelemede beyanina basvurmak icin cağirdiklarini soyledi. Cumartesi sabah saatlerce hazirlanip gitti. Cumartesi akşam aradiğimda açmadı. Bir saat sonra geri döndü. Telefonu bir saat yanindan ayiracak adam değildir. Ben de ani bir kararla her yerden engelledim. Yarın gelecek. Benimse onu görmeye tahammülüm yok. İçimden bir ses yalan söylediğini fısıldayap duruyor bana. Ankara beyan falan olayinin tamamen uydurma olduğunu düşünüyorum. Bu zamana kadar aklıma bile gelmeyen olaylari çok farkli şekilde yorumlamaya başladım ve herbiri aldatildiğim dusuncesiyle zihnimde son buluyor. Hiçbirini gözümle görmedim ama bu hisle başa çıkamıyorum. Boşanma kararini bir türlü alamıyorum. Çok seviyorum ve içim eziliyor. Güzel hayallerimiz vardi birakip gidemiyorum. Kısa vadede yarin evden ayrilmayi ve kafami toplayana kadar onu görmemeyi düşündüm. Ama bu küçük yerde lojmanda kalmayip kamu misafirhanesine gittiğim fark edilecek ve dedikodu çıkacak. Evinde kalabileceğim arkadaşım yok. Öfkeyle mi gitmiş olurum? Dönmesini bekleyip tüm soru işaretlerini konuşmalı miyim? Yoksa zaten her sey ortada, oturup boynuzlarimi cilalamaktansa cekip gitmeli miyim? Kararsızım. Fikirleriniz için şimdiden teşekkürler