-
- Konu Sahibi kalmayanhevesler
- #41
Sizin bir aile hayatınız yok ve senin de eşinle bir bağın kalmamış eşinin ilgisizliğinden dolayı benim anladığım bu, hiçbir şekilde seni yargılayamam durumuna gerçekten çok üzüldüm işte insanlar ne hayaller ile evleniyor %90 türk kadınlarının geldiği nokta bu. Bebişin kaç yaşında bilmiyorum ama biraz daha büyüdükten sonra boşan bebeğini kreşe var annenle yaşa çalışmaya başla kafan rahat mis gibi geçinir gidersin. İnsanlar 26 yaşında üniversiteden mezun oluyor artık ya 28 yaş neymiş allah aşkına çok gençsin emin olabilirsin her türlü işe de seni alırlar tecrüben de yok bembeyaz bir sayfa gibisin. Yine de evliliğimi kurtarmak istiyorum çık emek verdim diyorsan bir eşinle konuş bakalım biraz kendine çekidüzen verecek mi? Yine de denemedim demezsin6 senedir evliyim 1 yaşında bebeğim var. Kendi memleketimi bıraktım ve 6 senedir eşimin memleketinde yaşıyorum. Eşim muhafazakar ve çalışmamı istemedi. Bende bunu bilerek evlendim ama sonrasında bu durum beni çok özgüvensiz ve yalnız birine çevirdi fakat eşimin fikri değişmedi. Eşim evliliğimizin başından beri bilgisayar bağımlısıydı benimle adam akıllı ilgilenmedi. Ama kime bu sorunumdan bahsetsem ki ailemde buna dahil, ne güzel işte evde oturuyor oyun oynuyor kumarı yok, içkisi yok, karı kız ayağı yok hep gözünün önünde dediler. Bende demek ki ben şımarığım diye düşündüm. Hamileyken eşim kendi internet kafesini açtı ve geceleri dükkanda çalışmaya başladı. Sabah eve gelip uyuyup sonra direkt yine işe gidiyor. Evde hayatım tek başıma geçiyor. 2 senedir bir gün bile tatil yapmadı. Dışarı bebeğimle cıkıyorum ve ailecek gezen insanlara o kadar özeniyorum ki. Eşim, cok para lazım gececi eleman da bulamıyorum diyip her gün sabaha kadar calısıyor. Benimle asla ilgilenmiyor. Bir özel günümüz, anımız yok. Kendi ailemden bahsetmem gerekirse annem 69 yaşında babam yok. Çalışma hayatım yok. Bırak herşeyi dön annenin evine çalış paranı kazan diyorum kendime. Sonrada durup bebeğine kim bakıcak büyütücek ya herşey daha zor olursa diyorum… yaşım 28 buarada. Akıl verirseniz cok sevinirim.
İnanın evladımı o kadar çok düşünüyorum ki. Zaten savrulmaktan, hata yapmaktan, ilgisizim yalnızım derken evladımı tek bırakmaktan korkuyorum. Boşanırsam evladıma ya bakıcı bulucam ya kreşe vericem bunu gönlüm hiç istemiyor. Sonrada ya mutsuz bir anne olursam? Mutluluğu, sevilmeyi hak etmiyor muyum? Diye kendimide düşünüyorum. İki taraflıda maalesef baştan sonra kaybedilmiş bir hikaye gibi hissediyorum. Tek istediğim evladımın mutlu olması ve tabiki kendimde mutlu olmak istiyorum tabi mümkünse..
Zaten bende bunu düşünüp korkuyorum inanın.Bu ekonomik sartlarda cocugunuza maddi manevi hic birsey veremezsiniz
28 yasinda sifir tecrube ile nerede calisip mutlu olabilecek cocugunuza maddi manevi nasil yetebileceginizi dusunuyorsunuz? Yorgunluktan caniniz cikana kadar calistiracaklar sonra mutlu olup cocukla mi ilgileneceksiniz?
Yapmayin Allah askina, olacak is degil
Bebeğim 1 yaşına yeni girdiFarkındaysanız kimse size boşanma tavsiyesinde bulunmadı. Şu kocan olacak adamın huzurunu azık bozup çalışmaya ikna edebilirsiniz. Çocuğunuz 2 yaşındaymış insanlar bu yaşta sosyalleşmesi için bile kreş yada buna benzer yerlere verebiliyor.
Teşekkür ediyorum umut dolu yorumunuz için..Sizin bir aile hayatınız yok ve senin de eşinle bir bağın kalmamış eşinin ilgisizliğinden dolayı benim anladığım bu, hiçbir şekilde seni yargılayamam durumuna gerçekten çok üzüldüm işte insanlar ne hayaller ile evleniyor %90 türk kadınlarının geldiği nokta bu. Bebişin kaç yaşında bilmiyorum ama biraz daha büyüdükten sonra boşan bebeğini kreşe var annenle yaşa çalışmaya başla kafan rahat mis gibi geçinir gidersin. İnsanlar 26 yaşında üniversiteden mezun oluyor artık ya 28 yaş neymiş allah aşkına çok gençsin emin olabilirsin her türlü işe de seni alırlar tecrüben de yok bembeyaz bir sayfa gibisin. Yine de evliliğimi kurtarmak istiyorum çık emek verdim diyorsan bir eşinle konuş bakalım biraz kendine çekidüzen verecek mi? Yine de denemedim demezsin
Zaten siz kocanızı ikna edip iş bulana kadar 2 yaşını doldurur çocuk.Bebeğim 1 yaşına yeni girdi
Ben 17 yaşındayken babam 82 yaşındaydı ve son evre kanser yüzünden vefat etti. Annemde babamda çok yaşlıydı ve açıkcası pek sevgi dolu aile hayatımda yoktu. Eşimi çok sevdim ve aile kurmak istedim. Hedefim kariyer olmadı sadece mutlu bir aileye sahip olmaktı.sizi hayattan bu denli soyutlayan ve aynı zamanda hayatı yaşamaktan alıkoyan birisini nasıl seviyorsunuz, sevmeyi sürdürebiliyorsunuz ve hatta bağınızın asla kopmaması için bir de çocukla taçlandırıyorsunuz anlayamıyorum. ama şu kadarını söyleyeyim ki, siz bir birey değilsiniz. o yüzden boşanmamanız sizin açısınızdan daha iyi olur.
Zaten bende bunu düşünüp korkuyorum inanın.
Ben 17 yaşındayken babam 82 yaşındaydı ve son evre kanser yüzünden vefat etti. Annemde babamda çok yaşlıydı ve açıkcası pek sevgi dolu aile hayatımda yoktu. Eşimi çok sevdim ve aile kurmak istedim. Hedefim kariyer olmadı sadece mutlu bir aileye sahip olmaktı.
Ben sizin durumunuzu hiç umutsuz görmedim, anneniz kendi evinde oturuyor kendi babasından maaş alıyor siz de boşanırsanız kendi babanızdan maaş bağlanacak bir de çalışırsanız oradan da yine asgari bir ücret gelecektir az çok, kira derdiniz olmayacak sadece geçim ve kreş derdi olur, devlet kreşleri var bunlar bir seçenek olarak düşünülebilir eğer boşanmak istiyorsanız, ama bana sorarsanız bebeğinizin en azından 3 4 yaşına gelmesini bekleyin böyle bir planınız varsa önünüzü daha rahat görürsünüz, çalışıyor olmak artık bu devirde bir garanti değil maalesef memursanız garantide oluyorsunuz bence. Ama eşinizle de bir konuşun bu durumu belki çalışma konusunu en azından çözümleyebilirsiniz ya da size daha fazla vakit ayırmasını sağlayabilirsiniz deneyin bakalım nolcakTeşekkür ediyorum umut dolu yorumunuz için..
Evet kendisiyle cok konuştum. Ağzıda güzel laf yapar. Beni cok sevdiğini söyler hep ama sevgimi göstermeyi bilmiyorum der. Daha önceleri bilgilsayar oynayıp bana ilgisiz davranması için açıklaması “bağımlıyım farkında olmuyorum geçirdiğim vakitin, yapıcak birşey bulamıyorum, işin stresini böyle atıyorum amacım seni üzmek değil” falan diyordu. Şimdide “kendi dükkanımı açtım cok yoruluyorum kafam cok dolu ama seni seviyorum seninle sorunum yok. Bende eve gelmek istiyorum ama çalışıcak kimseyi bulamıyorum falan diyor. Ama baska arkadasada yazdığım gibi 2 senedir bir gece bile eve gelmedi. Hiç mi aklına gelmedi dediğimde hiç düşünemedim yorgunluktan diyor. Ve bir gece bile olsa para paradır diyor.Bu durumu kendisiyle konustunuz mu? Konustuysanız ne tepki veriyor? Seviyor sevildiginizi hissediyor musunuz?
Ben 17 yaşındayken babam 82 yaşındaydı ve son evre kanser yüzünden vefat etti. Annemde babamda çok yaşlıydı ve açıkcası pek sevgi dolu aile hayatımda yoktu. Eşimi çok sevdim ve aile kurmak istedim. Hedefim kariyer olmadı sadece mutlu bir aileye sahip olmaktı.
Açıkcası ben artık durumu kafamda normalleştirmiştim. Sanki herkesin eşi böyleymiş evliliğimizde sorun yokmuş ben kafamdan sorun buluyormuşum gibi düşünüyordum. Birde herkes yaşın geçiyor bak genç anne ol diyip duruyordu. Annem beni 41 yaşında doğurdu ve bunun zorluğunu cok yaşadım. Evladıma genç ve iyi bir anne olmak istedim. Hepsi bu6 yıldır evlisin 4 sene bu adama cocuk yapmadın 5.senede seni çocuğa iten ne oldu mesela ? Adam bastan beri boyleymis sen birde cocukla taclandırmışsın değişir falan sandın herhalde hep aynı klişe.
Ben 17 yaşındayken babam 82 yaşındaydı ve son evre kanser yüzünden vefat etti. Annemde babamda çok yaşlıydı ve açıkcası pek sevgi dolu aile hayatımda yoktu. Eşimi çok sevdim ve aile kurmak istedim. Hedefim kariyer olmadı sadece mutlu bir aileye sahip olmaktı.
Teşekkür ediyorum.Anneniz o kadarda yaşlı değilmiş, fakat babanız baya yaşlıymış. Maalesef yaşlı babalar evde yaşayan yaşlı bir adam olmak dışında çocuklarına babalık hissini veremiyor. Bu konuda sizi anlıyorum.
Benim hatam bu hayatı kendi seçmiş olmamdı ama kimse boşanmak için evlenmez. Mutlu bir yuvam olmasını istemekten başka düşüncem olmadı bu yola cıkarken.Kusura bakmayın ama birey olamayışınızın bahanesi değil bunların hiçbirisi. Muhtemelen çok zorludur hayatınız ama herkesin kendine yükü ağırdır. Kat kat ağırını yaşamışken kendi kararlarını alabilen, kendi ayakları üzerinde durabilen, bağımsız nice kadınlar var. Bunların hepsi sizin bahaneniz çünkü böylesi bir hayat yaşamak ve sonra da kabahati başkalarına kurmak çok kolay. alıntıladığım yerde bir kez olsun kendi başınıza sebebiyet verdiğiniz bir şeyden bahsetmemişsiniz.
Ama bu adamla zaten mutlu değilsiniz birde yanınıza yoldaş eklemişsiniz. Hasta ve aksi bir baba fedakar mutsuz bir anne ile büyüdüm. İnanın mutsuz bir ailede büyüyen bir çocuğu ilerde sahip olduğu şeyler mutlu etmeye yetmiyor.Açıkcası ben artık durumu kafamda normalleştirmiştim. Sanki herkesin eşi böyleymiş evliliğimizde sorun yokmuş ben kafamdan sorun buluyormuşum gibi düşünüyordum. Birde herkes yaşın geçiyor bak genç anne ol diyip duruyordu. Annem beni 41 yaşında doğurdu ve bunun zorluğunu cok yaşadım. Evladıma genç ve iyi bir anne olmak istedim. Hepsi bu
Benim hatam bu hayatı kendi seçmiş olmamdı ama kimse boşanmak için evlenmez. Mutlu bir yuvam olmasını istemekten başka düşüncem olmadı bu yola cıkarken.