Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum
Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.