- 26 Ocak 2015
- 648
- 935
Kızlar valla öyle sinirliyim ki gelip burada içimi dökeyim dedim.
Bugün bir arkadaşımla buluşmuştuk neyse ayrıldık falan ben metrobüse bindim. Ama nasıl yorgunum, topuklu giymeye alışkın değilim ama bayram diye değişiklik yapayım dedim. Artık ayaklarımın üstüne basacak dermanım kalmamış 6 saat topuklularla ayakta dolanmışım zaten. Hatta metrobüsten inince otobüs durağına nasıl yürüyeceğim diye kara kara düşünüyorum.
Neyse 40'lı yaşlarda bir çift bindi metrobüse 5 yaşlarında oğulları var. Ayakta gidiyorlar. Normalde herkese yer vermeye çalışırım ama diyorum ya ineceğim durağa kadar 1 saate yakın ayakta durabilecek dermanım yoktu ayakkabılar yüzünden. Başka birinin yer vermesini bekledim, yinede kimse yer vermezse ben kalkarım diye düşündüm. Neyse biri yer verdi ama o kadın bana taktı kalkmadım diye, gözleriyle yedi bitirdi. En son "devir değişmiş gençler oturuyor, yaşlılar ayakta" falan dedi. Bayram bayram muhatap olmak istemedim taktım kulaklığımı konuştuğunu da duymayayım dedim. Zaten oturmuş daha derdi neydi onu da çözemedim. İlle de benim verdiğim yere oturmak zorundaymış gibi laf ediyordu en son.
Peşine başka bir aile binmiş metrobüse. Benim arkamda ayakta duruyorlarmış. Meğer kadın hastaymış ama kimse yer vermemiş. Ben zaten arkamda olan biteni görmüyorum sanki arkamda gözüm var gibi davranmamı bekliyor millet. Kulaklıkta kulağımda konuşulanları da duymuyorum. İnmeme 7 durak falan kala bir ara kulaklığın sesini kıstım biraz, o ara konuşulanları duymaya başladım. O ilk başta ki kadınla, 2. binen aile bildiğiniz dakikalardır benim dedikodumu yapıyormuş. Bak hala yer vermiyor, utanma kalmamış, gencecik kız hasta kadını ayakta bırakıyor. Bunlarda saygı ne gezer diye. Biri de "Rica edin, hastayım oturabilir miyim kızım? " diyin dedi. Buna karşılık kadının kızı da diyor ki "aman ne söyleyeceğiz, böylelerine söylesen de bir şey değişmez. Ayakta ölsen umurlarında olup, dönüp bakmazlar."
Ben bu insanları cidden anlamıyorum. Arkamdan saatlerce atıp tutup aldığım terbiyeden girip, saygımdan çıkana kadar dürtüp "kızım hastayım da rica etsem oturabilir miyim, sen gençsin nasıl olsa" dese "tabi teyze buyur otur, lafımı olur" diyeceğim, sorun çözülecek. Ama sağolsun kimse de karşısındakiyle iletişim kurup, kibarca derdini anlatıp bir şey rica etme olayı yok. Bekliyorlar ki ben arkamdaki gözümle onların ayakta olduğunu göreceğim hemen otur teyze diye el pençe olacağım.
Kaldı ki etrafta diğer oturan insanlarda elden ayaktan düşmüş yaşlı birileri değil, çoğu 30'lu yaşların başında, istese hepsi ayakta gidebilir. Ama kimsede onlara laf söyleme eğilimi yok çünkü o civarda oturanların içinde en genci benim ve ben kalkmak mecburiyetindeyim. Böyle bir şey var mı ya? Belki ben hastayım, belki ayakta duramayacak kadar halsizim o gün. Herkes her zaman ayakta gidebilecek durumda olamaz ki.
Hayır benim annemde ayakta gidemez mesela, ama bindiğinde kimse kaşından gözünden hasta olduğunu oturmak zorunda olduğunu anlayamıyor ki. Çoğunlukla yer verende olmaz, annem genç gördüğü birinden "kızım/oğlum rahatsızlığın falan yoksa oturabilir miyim, ayakta gidemiyorum" der, daha sonra illa yer veren birileri çıkar, sorun kalmaz. Yani gencecik, çocuğu yaşındaki insanları o kadar kişinin içinde yerin dibine sokmaya çalışmak yerine, derdini anlatarak her yolculuğunu sorunsuz geçirir. Ama insanlarımızın çoğunda böyle bir olay yok, kibarlıkla bir işimizi halletmeye çalışmıyoruz. Vallahi bıktım usandım artık, yolculuk yapa yapa sinirlerim gerildi çeşit çeşit insanla muhatap olmak zorunda kaldığım için.
Haksız mıyım ben şimdi kızlar? Hem o kadınlara kızdım hemde bir metrobüs dolusu insanın kınamasına maruz kalmışım. Üstelik bunlar olurken haberim bile yok, çoğunu duymamışım. Siz olsanız anneniz ayakta giderken oturanlara atıp tutmak yerine, birinden kalkmasını rica etmez misiniz? Ben mi yanlış düşünüyorum yani? Ben olsam yolda annem millete böyle saydırsa, kimse yer vermek zorunda değil ki anne, bu kişinin vicdanına kalmış bir şey. Sen bir sus ben birilerinden rica edeyim derim. Normal olanda bu değil midir ki?
Bugün bir arkadaşımla buluşmuştuk neyse ayrıldık falan ben metrobüse bindim. Ama nasıl yorgunum, topuklu giymeye alışkın değilim ama bayram diye değişiklik yapayım dedim. Artık ayaklarımın üstüne basacak dermanım kalmamış 6 saat topuklularla ayakta dolanmışım zaten. Hatta metrobüsten inince otobüs durağına nasıl yürüyeceğim diye kara kara düşünüyorum.
Neyse 40'lı yaşlarda bir çift bindi metrobüse 5 yaşlarında oğulları var. Ayakta gidiyorlar. Normalde herkese yer vermeye çalışırım ama diyorum ya ineceğim durağa kadar 1 saate yakın ayakta durabilecek dermanım yoktu ayakkabılar yüzünden. Başka birinin yer vermesini bekledim, yinede kimse yer vermezse ben kalkarım diye düşündüm. Neyse biri yer verdi ama o kadın bana taktı kalkmadım diye, gözleriyle yedi bitirdi. En son "devir değişmiş gençler oturuyor, yaşlılar ayakta" falan dedi. Bayram bayram muhatap olmak istemedim taktım kulaklığımı konuştuğunu da duymayayım dedim. Zaten oturmuş daha derdi neydi onu da çözemedim. İlle de benim verdiğim yere oturmak zorundaymış gibi laf ediyordu en son.
Peşine başka bir aile binmiş metrobüse. Benim arkamda ayakta duruyorlarmış. Meğer kadın hastaymış ama kimse yer vermemiş. Ben zaten arkamda olan biteni görmüyorum sanki arkamda gözüm var gibi davranmamı bekliyor millet. Kulaklıkta kulağımda konuşulanları da duymuyorum. İnmeme 7 durak falan kala bir ara kulaklığın sesini kıstım biraz, o ara konuşulanları duymaya başladım. O ilk başta ki kadınla, 2. binen aile bildiğiniz dakikalardır benim dedikodumu yapıyormuş. Bak hala yer vermiyor, utanma kalmamış, gencecik kız hasta kadını ayakta bırakıyor. Bunlarda saygı ne gezer diye. Biri de "Rica edin, hastayım oturabilir miyim kızım? " diyin dedi. Buna karşılık kadının kızı da diyor ki "aman ne söyleyeceğiz, böylelerine söylesen de bir şey değişmez. Ayakta ölsen umurlarında olup, dönüp bakmazlar."
Ben bu insanları cidden anlamıyorum. Arkamdan saatlerce atıp tutup aldığım terbiyeden girip, saygımdan çıkana kadar dürtüp "kızım hastayım da rica etsem oturabilir miyim, sen gençsin nasıl olsa" dese "tabi teyze buyur otur, lafımı olur" diyeceğim, sorun çözülecek. Ama sağolsun kimse de karşısındakiyle iletişim kurup, kibarca derdini anlatıp bir şey rica etme olayı yok. Bekliyorlar ki ben arkamdaki gözümle onların ayakta olduğunu göreceğim hemen otur teyze diye el pençe olacağım.
Kaldı ki etrafta diğer oturan insanlarda elden ayaktan düşmüş yaşlı birileri değil, çoğu 30'lu yaşların başında, istese hepsi ayakta gidebilir. Ama kimsede onlara laf söyleme eğilimi yok çünkü o civarda oturanların içinde en genci benim ve ben kalkmak mecburiyetindeyim. Böyle bir şey var mı ya? Belki ben hastayım, belki ayakta duramayacak kadar halsizim o gün. Herkes her zaman ayakta gidebilecek durumda olamaz ki.
Hayır benim annemde ayakta gidemez mesela, ama bindiğinde kimse kaşından gözünden hasta olduğunu oturmak zorunda olduğunu anlayamıyor ki. Çoğunlukla yer verende olmaz, annem genç gördüğü birinden "kızım/oğlum rahatsızlığın falan yoksa oturabilir miyim, ayakta gidemiyorum" der, daha sonra illa yer veren birileri çıkar, sorun kalmaz. Yani gencecik, çocuğu yaşındaki insanları o kadar kişinin içinde yerin dibine sokmaya çalışmak yerine, derdini anlatarak her yolculuğunu sorunsuz geçirir. Ama insanlarımızın çoğunda böyle bir olay yok, kibarlıkla bir işimizi halletmeye çalışmıyoruz. Vallahi bıktım usandım artık, yolculuk yapa yapa sinirlerim gerildi çeşit çeşit insanla muhatap olmak zorunda kaldığım için.
Haksız mıyım ben şimdi kızlar? Hem o kadınlara kızdım hemde bir metrobüs dolusu insanın kınamasına maruz kalmışım. Üstelik bunlar olurken haberim bile yok, çoğunu duymamışım. Siz olsanız anneniz ayakta giderken oturanlara atıp tutmak yerine, birinden kalkmasını rica etmez misiniz? Ben mi yanlış düşünüyorum yani? Ben olsam yolda annem millete böyle saydırsa, kimse yer vermek zorunda değil ki anne, bu kişinin vicdanına kalmış bir şey. Sen bir sus ben birilerinden rica edeyim derim. Normal olanda bu değil midir ki?
Son düzenleme: