Sırf hissettğiniz o içten gelen baskı bile ilişkinin dinamiğini değiştirip sonunu getirebilir. Asla mecbur değilsiniz o kişiye, öncelikle bunu kabul etmelisiniz ama o bilinçdışı inançlar ah.. kimseye anlatmayın, ilişkiniz de bu durumdan bağımsız düşünüp değerlendirin lütfen.Merhaba kızlar, üyeliği sırf sizinle dertleşebilmek için açtım. 26 yaşındayım ve bir kaç ay önce hayatımın ilk birlikteliğini yaşadım. Birlikte olurken hep içimde “ben bu kişiyle devam edeceğim, doğru kişiyi buldum” dedim. (Lütfen dini açıdan beni yargılamadan okuyun ve yorum yazın) Şu aralar o kişiyle olan bağım kopmak üzere gibi ve ben bu birliktelik yüzünden kendimi çok kötü hissediyorum. Kötü hissetmemin nedeni şu yaşıma kadar böyle bir şeye heves duymadım ya da emin olmadan kimseyle bir şey yaşamadım fakat bu ilişkimde belki de duygusal olarak çok bağlı hissetmemden ve emin olmamdan dolayı olanlar oldu. Eğer bu ilişki biterse kendimi tuhaf hissedeceğim ve sonrasında sanki bir daha biri beni sevmezmiş gibi hissediyorum. Belki toplumsal baskıların kadınlar üzerindeki etkisinden kaynaklanıyor bilmiyorum belki de içten içe her şeye rağmen yaptığımın yanlış olduğunu bilinçaltım söylediği için bu kadar depresif hissediyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Şu anki erkek arkadaşım ne yaparsa yapsın sanki artık onunla olmak “zorunda” gibi hissi de beni korkutuyor. Ailem çok tutucu değil ama bu durumu paylaşabileceğim kadar da rahat değil. Kimseye anlatamıyorum. Yaşadıklarım bana anlamsız geliyor. Sizlerin düşüncelerine ihtiyacım var. Hata mı yaptım eğer ki hataysa da nasıl düzelteceğim? Nerde yanlış yapıyorum? Böyle hissetmelerim doğru mu? Kapana kısılmış gibiyim.
Sırf zorunda hissediyorsunuz diye mi bu ilişkiyi sürdürüyorsunuz? Birlikte olduğunuz kişiye de bunu söylediniz ya da hissettirdiniz mi? Biriyle birlikte olmanız sizi basit biri, kötü biri yapmaz ve inanın çoğu insan artık bunun bilincinde. Böyle hissetmeniz şimdi normal ama bitirince bu ilişkiyi bu his de geçecek. En önemli insan sizsiniz bekaretiniz ya da hayatınızdaki insan boş. Öpüyorum gözlerinizdenMerhaba kızlar, üyeliği sırf sizinle dertleşebilmek için açtım. 26 yaşındayım ve bir kaç ay önce hayatımın ilk birlikteliğini yaşadım. Birlikte olurken hep içimde “ben bu kişiyle devam edeceğim, doğru kişiyi buldum” dedim. (Lütfen dini açıdan beni yargılamadan okuyun ve yorum yazın) Şu aralar o kişiyle olan bağım kopmak üzere gibi ve ben bu birliktelik yüzünden kendimi çok kötü hissediyorum. Kötü hissetmemin nedeni şu yaşıma kadar böyle bir şeye heves duymadım ya da emin olmadan kimseyle bir şey yaşamadım fakat bu ilişkimde belki de duygusal olarak çok bağlı hissetmemden ve emin olmamdan dolayı olanlar oldu. Eğer bu ilişki biterse kendimi tuhaf hissedeceğim ve sonrasında sanki bir daha biri beni sevmezmiş gibi hissediyorum. Belki toplumsal baskıların kadınlar üzerindeki etkisinden kaynaklanıyor bilmiyorum belki de içten içe her şeye rağmen yaptığımın yanlış olduğunu bilinçaltım söylediği için bu kadar depresif hissediyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Şu anki erkek arkadaşım ne yaparsa yapsın sanki artık onunla olmak “zorunda” gibi hissi de beni korkutuyor. Ailem çok tutucu değil ama bu durumu paylaşabileceğim kadar da rahat değil. Kimseye anlatamıyorum. Yaşadıklarım bana anlamsız geliyor. Sizlerin düşüncelerine ihtiyacım var. Hata mı yaptım eğer ki hataysa da nasıl düzelteceğim? Nerde yanlış yapıyorum? Böyle hissetmelerim doğru mu? Kapana kısılmış gibiyim.
Kendinden örnek verdin sanırımilk ilişkin olduğu için bağlanman ve etkilenmen normal.yaş ilerledikçe ve deneyim arttıkça hangi gün kiminle sevişmişsin onu bile unutuyorsun, karıştırıyorsun.güçlü duygular hissedebildiğin son anların tadını çıkar.güçlü duygular olumsuza kaysa da yaşadığını hissettiriyor insana.
Töbe töbeYoo unutuyom valla.o kadar normalleşiyor bir süre sonra.
EvetKendinden örnek verdin sanırım
Hiçbirşey yaşayamamanın özgüvensizliği ,beğenilmiyorum diye düşünmenin üzüntüsü, yaşına uygun deneyimleri kaçırma hissi,yaşıtlarından geri kalmak daha zarar verici bence insana.aşk acısı da bir ihtiyaçtır, olgunlaştırır, yaşadığını hissettirir, canlı tutar, zihinsel olarak kalite katar insana.herşey sonuç değildir.hiçbir şey yaşamazsan, başına hiçbir olay gelmez ama bu da insan doğasına uygun değildir.hiçbirşey yaşamamk da oldukça üzücüdür.evleneceğin garanti mi?.her evlenen de çocuk yapmıyor ki onlar nasıl yapıyorsa o da öyle yapsın.arada kaza olursa da çaresine bakilir yapacak birşey yok.Ben evlenmeden önce cinsellik yaşamayı doğru bulmuyorum. Kadın duygusal olarak zarar görüyor. Gebelik olması durumunda da bütün yük kadına yükleniyor. Ya kürtaj olacaksın ya apar topar evleneceksin. Ikiside çok ağır bana göre.
Ama olan olmuş. Erkek arkadaşınla olan ilişkini ölç biç. Doğru bir adam değilse ayrıl. Birlikte oldun diye devam etmek zorunda hissetme kendini. Ailene açıklama yapmak zorunda da degilsin zaten, kim soracak sana birlikte olup olmadığını.
Şimdi ben burda ne kadar cinsiyet eşitliğinden bahsetsem de, seksin cinsiyet gözetmeksizin özgürce yaşanması gerektiği üzerine methiyeler dizsem de bu sizin fikirlerinizi asla değiştirmeyecek ve kendinizi kötü hissetmeye devam edeceksiniz. O sebeple ben sizin görüşünüze sahip kişilerin evlenmeden önce seks yapmasına karşıyım. Ha olan oldu diyeceksiniz.. ona da yapacak bişey yok geçmiş olsun diyeceğimMerhaba kızlar, üyeliği sırf sizinle dertleşebilmek için açtım. 26 yaşındayım ve bir kaç ay önce hayatımın ilk birlikteliğini yaşadım. Birlikte olurken hep içimde “ben bu kişiyle devam edeceğim, doğru kişiyi buldum” dedim. (Lütfen dini açıdan beni yargılamadan okuyun ve yorum yazın) Şu aralar o kişiyle olan bağım kopmak üzere gibi ve ben bu birliktelik yüzünden kendimi çok kötü hissediyorum. Kötü hissetmemin nedeni şu yaşıma kadar böyle bir şeye heves duymadım ya da emin olmadan kimseyle bir şey yaşamadım fakat bu ilişkimde belki de duygusal olarak çok bağlı hissetmemden ve emin olmamdan dolayı olanlar oldu. Eğer bu ilişki biterse kendimi tuhaf hissedeceğim ve sonrasında sanki bir daha biri beni sevmezmiş gibi hissediyorum. Belki toplumsal baskıların kadınlar üzerindeki etkisinden kaynaklanıyor bilmiyorum belki de içten içe her şeye rağmen yaptığımın yanlış olduğunu bilinçaltım söylediği için bu kadar depresif hissediyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Şu anki erkek arkadaşım ne yaparsa yapsın sanki artık onunla olmak “zorunda” gibi hissi de beni korkutuyor. Ailem çok tutucu değil ama bu durumu paylaşabileceğim kadar da rahat değil. Kimseye anlatamıyorum. Yaşadıklarım bana anlamsız geliyor. Sizlerin düşüncelerine ihtiyacım var. Hata mı yaptım eğer ki hataysa da nasıl düzelteceğim? Nerde yanlış yapıyorum? Böyle hissetmelerim doğru mu? Kapana kısılmış gibiyim.
Ben evlenene kadar yaşamadım cinsellik. Bu benim kendi tercihindi neden begenilmiyorum diye düşüneyim ki.Ayrica bir kadının cinsellik yaşaması begenildigi anlamına gelmez. Dünyanın en çirkin ve bakımsız kadını bile olsa gel diyince peşinden gelecek adam bulur.Heykelle bile sevişmeye çalışan adamlar var memlekette.Hiçbirşey yaşayamamanın özgüvensizliği ,beğenilmiyorum diye düşünmenin üzüntüsü, yaşına uygun deneyimleri kaçırma hissi,yaşıtlarından geri kalmak daha zarar verici bence insana.aşk acısı da bir ihtiyaçtır, olgunlaştırır, yaşadığını hissettirir, canlı tutar, zihinsel olarak kalite katar insana.herşey sonuç değildir.hiçbir şey yaşamazsan, başına hiçbir olay gelmez ama bu da insan doğasına uygun değildir.hiçbirşey yaşamamk da oldukça üzücüdür.evleneceğin garanti mi?.her evlenen de çocuk yapmıyor ki onlar nasıl yapıyorsa o da öyle yapsın.arada kaza olursa da çaresine bakilir yapacak birşey yok.
Herkesin algısı farklı işte.genc evlendiniz mi bari.Ben evlenene kadar yaşamadım cinsellik. Bu benim kendi tercihindi neden begenilmiyorum diye düşüneyim ki.Ayrica bir kadının cinsellik yaşaması begenildigi anlamına gelmez. Dünyanın en çirkin ve bakımsız kadını bile olsa gel diyince peşinden gelecek adam bulur.Heykelle bile sevişmeye çalışan adamlar var memlekette.
Cinsellik yaşamamış bir insanda özgüven eksikliği de olmaz, heyecan olur. O heyecanı da eşle yaşamak daha anlamlı, daha özel. Aşk sevgi bunlar güzel duygular, ama sevişmeden de yaşanabilirler. Illa yatağa girmek şart değil.
eşimden önce seviştiğim kişiler oldu iyiki de sevişmişim diyorum o ilk olmadığını biliyor ama ona da söyledim son olmak öenmli onunda ilki ben değildim sonuçta takılmayın ayrılısanız da hayat devam ediyor, her daim sizi sevecek birileri olacak hem bunu herkese duyurmak zorunda da değilsiniz ne ailenize ne arkadaşlarınıza.Merhaba kızlar, üyeliği sırf sizinle dertleşebilmek için açtım. 26 yaşındayım ve bir kaç ay önce hayatımın ilk birlikteliğini yaşadım. Birlikte olurken hep içimde “ben bu kişiyle devam edeceğim, doğru kişiyi buldum” dedim. (Lütfen dini açıdan beni yargılamadan okuyun ve yorum yazın) Şu aralar o kişiyle olan bağım kopmak üzere gibi ve ben bu birliktelik yüzünden kendimi çok kötü hissediyorum. Kötü hissetmemin nedeni şu yaşıma kadar böyle bir şeye heves duymadım ya da emin olmadan kimseyle bir şey yaşamadım fakat bu ilişkimde belki de duygusal olarak çok bağlı hissetmemden ve emin olmamdan dolayı olanlar oldu. Eğer bu ilişki biterse kendimi tuhaf hissedeceğim ve sonrasında sanki bir daha biri beni sevmezmiş gibi hissediyorum. Belki toplumsal baskıların kadınlar üzerindeki etkisinden kaynaklanıyor bilmiyorum belki de içten içe her şeye rağmen yaptığımın yanlış olduğunu bilinçaltım söylediği için bu kadar depresif hissediyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Şu anki erkek arkadaşım ne yaparsa yapsın sanki artık onunla olmak “zorunda” gibi hissi de beni korkutuyor. Ailem çok tutucu değil ama bu durumu paylaşabileceğim kadar da rahat değil. Kimseye anlatamıyorum. Yaşadıklarım bana anlamsız geliyor. Sizlerin düşüncelerine ihtiyacım var. Hata mı yaptım eğer ki hataysa da nasıl düzelteceğim? Nerde yanlış yapıyorum? Böyle hissetmelerim doğru mu? Kapana kısılmış gibiyim.
24 yaşında evlendim. Haklısınız herkesin algısı farklıHerkesin algısı farklı işte.genc evlendiniz mi bari.
Merhaba kızlar, üyeliği sırf sizinle dertleşebilmek için açtım. 26 yaşındayım ve bir kaç ay önce hayatımın ilk birlikteliğini yaşadım. Birlikte olurken hep içimde “ben bu kişiyle devam edeceğim, doğru kişiyi buldum” dedim. (Lütfen dini açıdan beni yargılamadan okuyun ve yorum yazın) Şu aralar o kişiyle olan bağım kopmak üzere gibi ve ben bu birliktelik yüzünden kendimi çok kötü hissediyorum. Kötü hissetmemin nedeni şu yaşıma kadar böyle bir şeye heves duymadım ya da emin olmadan kimseyle bir şey yaşamadım fakat bu ilişkimde belki de duygusal olarak çok bağlı hissetmemden ve emin olmamdan dolayı olanlar oldu. Eğer bu ilişki biterse kendimi tuhaf hissedeceğim ve sonrasında sanki bir daha biri beni sevmezmiş gibi hissediyorum. Belki toplumsal baskıların kadınlar üzerindeki etkisinden kaynaklanıyor bilmiyorum belki de içten içe her şeye rağmen yaptığımın yanlış olduğunu bilinçaltım söylediği için bu kadar depresif hissediyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Şu anki erkek arkadaşım ne yaparsa yapsın sanki artık onunla olmak “zorunda” gibi hissi de beni korkutuyor. Ailem çok tutucu değil ama bu durumu paylaşabileceğim kadar da rahat değil. Kimseye anlatamıyorum. Yaşadıklarım bana anlamsız geliyor. Sizlerin düşüncelerine ihtiyacım var. Hata mı yaptım eğer ki hataysa da nasıl düzelteceğim? Nerde yanlış yapıyorum? Böyle hissetmelerim doğru mu? Kapana kısılmış gibiyim.
Yaptığınızda yanlış bir şey yok bence .Sizin yaşınızda hangi erkek keşke yapmasaydım derdi ,istemiş yapmışsınız kimseye anlatmak zorunda değilsiniz özelinizi, çocuk değilsiniz. Doğru erkek bu konuda sizi sorgulamadan sevecektir zaten.Merhaba kızlar, üyeliği sırf sizinle dertleşebilmek için açtım. 26 yaşındayım ve bir kaç ay önce hayatımın ilk birlikteliğini yaşadım. Birlikte olurken hep içimde “ben bu kişiyle devam edeceğim, doğru kişiyi buldum” dedim. (Lütfen dini açıdan beni yargılamadan okuyun ve yorum yazın) Şu aralar o kişiyle olan bağım kopmak üzere gibi ve ben bu birliktelik yüzünden kendimi çok kötü hissediyorum. Kötü hissetmemin nedeni şu yaşıma kadar böyle bir şeye heves duymadım ya da emin olmadan kimseyle bir şey yaşamadım fakat bu ilişkimde belki de duygusal olarak çok bağlı hissetmemden ve emin olmamdan dolayı olanlar oldu. Eğer bu ilişki biterse kendimi tuhaf hissedeceğim ve sonrasında sanki bir daha biri beni sevmezmiş gibi hissediyorum. Belki toplumsal baskıların kadınlar üzerindeki etkisinden kaynaklanıyor bilmiyorum belki de içten içe her şeye rağmen yaptığımın yanlış olduğunu bilinçaltım söylediği için bu kadar depresif hissediyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Şu anki erkek arkadaşım ne yaparsa yapsın sanki artık onunla olmak “zorunda” gibi hissi de beni korkutuyor. Ailem çok tutucu değil ama bu durumu paylaşabileceğim kadar da rahat değil. Kimseye anlatamıyorum. Yaşadıklarım bana anlamsız geliyor. Sizlerin düşüncelerine ihtiyacım var. Hata mı yaptım eğer ki hataysa da nasıl düzelteceğim? Nerde yanlış yapıyorum? Böyle hissetmelerim doğru mu? Kapana kısılmış gibiyim.