Bir an'ı sil.

Sağol turuncu.
Geçmişi değiştiremezsin, telefonu açsaydın konuşmanın sonu nasıl bitecek onu da bilemezdin fakat hayat insana keşkelere acabalara takılmamak gerektiğini öğretiyor çünkü keşkeyle başlayan cümlelerin, acabayla başlayan soruların sonu yok, içinden çıkamazsın hiçbirimiz içinden çıkamıyoruz çünkü, ölüm acısı insanın kendini sorgulamasına neden oluyor, ben çok canımı toprağa verdim, hepsinde keşkelerim oldu, kendimi suçladım, şöyle yapsaydım dedim ama kafamda dolaşanlar yalnız beni yedi bitirdi, ölenleri geri getiremedim.

Sende kendine yapma bunu, açmadığın telefona değil güzel anılara sarıl zira ne yaparsan yap ölüme engel olamıyorsun.
 

Hep diyorum ölümün her türlüsü kötü ama ani ölüm en kötüsü. Biz en azından bekliyorduk ölümü kabul etmek zor olsa da. Bir gün önce iyi olanın bir gün sonra olmaması... Allah sabır versin.

Yengemden iki ay önce de dayımı kaybettim ki babamdan daha çok severdim, babamdı... Onu son zamanlardaki haliyle görmeye dayanamıyordum. Dağ gibi adam, herkesin yardımına koşan, her durumu kurtaran, her daim herkesi güldüren canım dayım öyle bir hale geldi ki. Öyle görmeye dayanamıyorum ve gitmiyordum yanına. Çünkü gidince ağlıyordum o da kızaran gözlerimden anlıyordu yanından kaçsam bile. Üzmek istemiyordum onu. Keşke diyorum şimdi, sık sık gitseydim öpseydim sarılsaydım. Ben babama hiç sarılamadım uzun uzun. Şöyle gerçek bir sarılmadan bahsediyorum. Hani göğsüne başını yaslayıp huzur bulursun ya. Küçülürsün, çocuk olursun. Ben dayımı kaybedince bir babaya nasıl sarılınır onu da unuttum. Kocaman sarılırdı dayım, göğsüne bastırırdı böyle sıkıca. Ben baba nasıl sevilir dayımda öğrendim ama onu da kaybettim.
 

Diyorum bazen
Su testisi su yolunda kırılır diyorum mesela.
Bu çocuk bu illete daha lisede bulaştı, zaten bugün olmasa yarın başına iş açacaktı
E O telefonu ben musait olmadigim için de acmayabilirdim.
Yada duymazdım.
Yada biz barışırdık,
Ve ben sapardım. Ki denemeye kalktım.
Kendimi ve diger arkadaslarimi arada takdir de ediyorum.
O yaştaki bir çocuğun idare edemeyeceği şekilde idare ettik biz.
Ama yetmiyor. Bunlar biraz beni götürüyor,
Sonra basa dönüyorum
Cünkü ne diyeceğini bilmiyorum.
 

18 yaş yahu. Çocukmuşsun daha. Ben anne olduktan sonra büyüyebildim ancak. Öncesi çocukluk, toyluk, cahillik. Seni rahatlatmak için demiyorum bunu, gayet samimiyim. 18 yaşında bir çocuğun yapabileceğinden fazlasını yapmışsın zaten.

Şu yaşımda uyuşturucuya bulaşmış birinden uzak durmaya çalışırım. Çünkü o istemedikçe kurtaramayacağımı bilirim. Yahut düzelmek istemeyen biri için kendi düzenimi, huzurumu bozmak istemem. Bu bencillik ya da kötülük değil. Bağımlılığın sonuçları sadece. O yüzden yıpratma kendini. Çocukluk arkadaşını kaybettiğine üzül, o anıların bittiğine üzül. Ancak vicdan azabı çekme.
 

Demekki daha zamanı var kendimle barışmamın.
Anlatamam sanıyordum, kelimeleri yazdığımda görmeye tahammül edemiyordum
Belki zamanla keşkelerden, acabalardan kurtulurum
En çok vakit geçirdiğimiz zamanlar yok mune.
Gerçekten hafıza kaybı gibi.
Küçük yaşlardan bahsetmiyorum, hanı hatırlamıyorum diyeyim.
9-14 yaşlarımda bayaga bir şey yok.
Isın garibi, ne zamandan beri yok, ne Zaman fark ettim, onu da Bilmiyorum.
 
O kadar cok var ki...Ama en icimi yakan kardesimin öldügü gece. Kardesimin ölümüyle yitip giden yeri doldurulamayan anilar. Koskocaman bir bosluk. Ölecegi gunun sabahi kahvalti masasinda ettigimiz kavga. Yemegini yiyemeden masadan kalkisi. Doktorlardan beyin olumunun gerceklesmeye basladigi haberini duymam. Yogun bakimda yatarken solunum cihazindan alinisi ve kendi cabasiyla nefes almaya calismasi ama her dakika gogsunun daha az inip kalkmasi...Ayaklarinin buz gibi olusu, annemin yikilisi..Cenazesi, ona son kez bakisim...Annemin babam yuzunden defalarca sinir krizi gecirdigi anlar..Babamdan yedigim kufurler, dedemden yedigim dayaklar, cocukluk travmalarim..Silebilseydim keske..
 
Ölümünde seninde sorumlu olduğunu düşündüğün andan itibaren güzel anıları aklının en derinlerine gömmüş olabilirsin, ben ilk yıllar kardeşimi hiç hatırlamak istemedim, rüyalarıma giriyor diye uykularımdan vazgeçmiştim, sanki rüyalarımda abla neden öyle dedin diyecekmiş senin yüzünden öldüm deyip hesap soracakmış gibi gelirdi, aklında kendini suçlamışsın beraberinde vicdan azabını da yüreğine yüklemişsin, hala da aynısını yapıyorsun, ki 18 yaş çok da büyük bir yaş değil çocukmuşsun aslında, bir gün kendinle barıştığında onun ölümüne sebep olmadığını, telefonu açsaydın bile ölümüne engel olamayacağını anladığında arkadaşınla geçirdiğiniz güzel günler hafızanda eski yerini alacaktır bence.
 

Şimdi ben de uzak dururum.
Bazen duyduğumda, hiç bulaşma, git ihbar et derim.
Bırak kendi secimi, sen uzak dur, çamuru sana bulaşmasın derim.
Of idrak. Bilmiyorum.
Kardeş Işte. Farkı yoktu.
Elimde olsa da yok etsem o telefon detayını.
Bu kadar hırpalamazdım kendimi.
Yada Sanki oğlunun ölümünde payım varmış gibi hissettigim anda Annesi bana öyle Sımsıkı sarılmasa. Sanki oğluna gitmesin diye, ona sarılıyormuş gibi

Dedim Ya kotu birine donustu, donusuyordu.
Ama Ilk sinemaya birlikte gittik, aslan kral.
4. Sınıfta, 23 nisanda ankaraya gittik, rahmetli ecevit 4 ciltlik türk dili sözlüğü hediye etmişti, benimle ayni kiloda
Otobüse kadar o ikimizinkini de taşıdı.
Babasi hasta oldugunda, annesi onunla ilgilenirken, o bizim evde yasadi desem abartmış olmam.
Işte insan hep iyileri hatırlıyor :)
 
ciğerim parçalandı bana da babam ilk defa 18 yaşımda beni okumam için bıraktığı eve ilk defa ziyaretime geldiğinde sıkı sıkı sarılmıştı..ilk ve tek sarılışıydı bana sıkı sıkı..şimdi ne zaman çok zorlansam, yorulsam hayattan babamın o sarılışını görüyorum rüyalarımda ve çok iyi geliyor.
3nity diyecek söz bulamadım. içim yandı
 
Konuya çok üzüldüm. Tüm yorumları da okudum , içimi derin bir hüzün kapladı.


İnsanları gördüğümüz kadarıyla biliyoruz ama herkesin içine gömdüğü, unutmak istediği ne büyük acılar var aslında. Çoğunu da unutmak istediğimizden olsa gerek beynimizin bir köşesinde kilitleyip hatırlamıyor gibi hissediyoruz. Yaşın 18 miş, şimdi otuzu geçtikçe fark ediyorum ki ne kadar küçük yaşlarmış18 ler. Şuan ki sen olsan o telefonu ya açardın yada biraz zaman geçince geri arardın onu. Ama o yaşlarda insan düşünemiyor işte ne ölümü,ne başka bir şeyi. Anı yaşadığımız yaşlar sadece. Kendini affetmen lazım yoksa hep hatırlamıyor gibi hissedersin onunla olan anılarınızı.

Benimde çocukken bir arkadaşım vefat etmişti yıllar önce. Babalarımız çok iyi arkadaştılar o zamanlar, ailecek görüşürdük. Hatta o kadar küçükmüşüz ki onunla olan pek anım yok hafızamda. O vefat ettiğinde annemle babamın çok uzun süre üzüldüğünü hatırlıyorum. Hatta babam cenazeden geldiğinde epey üzgündü. Sonra seneler sonra babalarıyla babamın arası bozuldu, uzaklaştık. Farklı yerlere taşınma , ergenliğe giriş hayat meşgalesi derken zaman geçti. Görüşmüyorduk senelerdir, yakın bir zaman önce o arkadaşımın babasının da vefat ettiğini öğrendim. İçime bir fil oturdu sanki, saatlerce ağladım. Hatta bu kadar üzüldüğüme bile şaşırdım, farkında olmadan o kadar değerli bir yere mi koymuşum içimde hepsini dedim . Çünkü yıllardır görmemiştim hiçbirini, ama sanki bir son kez kısa da olsa görebilmiş olmak istediğimi hissettim. Çok severdi bizi, biz cocukken oynarken babamla ikisi gelirdi. Diğer çocuklarının babasına olan sevgisi, şimdi yaşadıkları acı hepsini düşündükçe içim burkuldu. Babamla ikisinin yakınlığı geldi aklıma, son kez görüşmüş olmalarını isterdim mesela. Ama ikisi de yetişkin sonuçta, kendi bilecekleri bir durumdu. Konuyu okuyunca bu geldi aklıma nedense.


Herkesin mutlaka geç kaldığını düşündüğünü yada şöyle olsaydı dediği bir şeyler vardır mutlaka. Ama zaman geçtikçe insanın gözünde hayat kavramı çok başka bir yere oturuyor. Her sene önceki yıl düşünmediğim şeyleri düşünmeye yada olaylara daha da başka bakmaya başlıyorum.Yakın birinin kaybını yaşayanlar da bence hayata çok daha farklı bakmaya başlıyorlar, arkadaşınızı kaybetmeseydiniz şuan yaşıyor olsaydı belki de görüşmediğiniz için bir an bile pişman olmazdınız. Ama o yaşlarda da sizden daha farklı davranmanız beklenemezdi. Her şeyi kendi yaşanılan zamanı içinde değerlendirmek gerekiyor aslında.
 


ALLAH anasına sabırlar versi oncelikle.O telefonu açmadığınız için vicdan yapıyorsunuz ama bence bı düşünün belki iyikide açmadiniz. Evlisiniz evladınız var ALLAH sağlıkli ömür versin. Etrafınizda madde kullanan birisini istemeniz ne kadar mantıklı? Tamam arkadaşlık dostluk şahane birşey ama kimse ilkokulda ki gibi kalmıyor. Size zarar verebilirdi kaldık i bir kere vurmuş sanırım yanlış anlamadıysam. Bence yapılması gereken zaten uzak durmakmis ondan. Zor bir hayatı olmuş evet ama her zor hayatı olanda o yollara sapmaz ki... vicdan yapmayın lütfen. Telefonu acsaydiniz belki de siz zor durumda kalacaktıniz. Her serde var bir hayır demisler. Geçmişi unutmaya calisin.
 
ağladım ve eski zamanları hatırladım hayat pişmanlıklar üzerine kurulmamalı çünkü bunlarla yaşayarak çocuklarımıza haksızlık ederız Rabim günahlarımızı affetsın...
 
idrakyollariiltihabi .!.:
Oğlun peki, kaç yaşındaydı babası öldüğünde? Kuzum ya atlattı mı çok zorlandı mı kıyamam...

Aman be turuncu çıkamıyorum da konudan. İçimi deşti bu konu.
Genişletmek için tıkla...

Bebekti henüz , 13 aylıktı , ilk başlar çok zordu sonra babasını unuttu ama 3 yaşındayken çevresinde baba görmeye başlayınca benim niye yok diye sorgulamaya başladı , çok zor günlerdi
Ben zaten daha vefat haberini aldığım gün doktorumuzu arayıp bir pedagog tavsiye etmesini istedim ve süreci hep pedagogla yürüttüm
Bir şekilde üstesinden geldik , ama kreşte babasizligi yüzünden zorbalığa bile uğradı kuzum
Sonra eşimle tanıştı 6 yaşındayken , ikinci görüşünde eşimi bizimle yaşamasını istedi , iki ay sonra ona baba demeye başladı vs vs
Şimdi çok mutlu babasıyla , atlattı zor günleri
 
O telefonu açsa idin belki daha kötü bir veda yaşayacaktınız böyle düşün birde.
Allah rahmet eylesin.
Beynimizin işte bize en güzel kazığı bu kötü anları sık sık iyileri nadir hatırlatması.
Soruna gelince evet benimde var üstelik çok daha fazla silinmesini istediğim an lar ama gitmiyor işte orda duruyorlar öylece.
 
Başınız sağolsun. Bilemezdiniz böyle olacagını ölüm malesef hiçbirimizin aklına gelmiyor.
Ben de annemin ölüm haberini alışımı silmek isterdim, her yıl o günü kara kutulara koyup yok etmek istiyorum, her yıl o güne uyanmak o acıyı bana kat kat daha fazla hatırlatıyor..
 
Siz elden geleni yapmışsınız.
Iyileşmek istemeyen hastayı zorla tedavi edemezsiniz.
Vicdan sahibi birisiniz ki şu an bu satırları yazabiliyorsunuz.
Üzüldüm ama elden de birşey gelmiyor işte
 
Çok üzücü ama bence boş yere vicdan azabi çekmeyin. Sizin bir hatanız yok ki, elinizden geleni yapmaya çalışmışsınız. Uyuşturucu bağımlısı biriyle muhatap olmaya bile çekinir insan.
 
Ağlıyorum. Çok çok üzüldüm...Rabbim ailesine sabir versin mekanı cennet olsun arkadaşınızın.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

E
Napıcam annem herşeyi öğrendi nasıl topluycam...
2 3 4
Yorumlar
60
Görüntüleme
2K
akasayalar
A
İntihar etme düşüncesi aklımdan çıkmıyor
Yorumlar
16
Görüntüleme
1K
handeguner_
H
Babamla aramızdaki mesafe, annemle bitmeyen problemleri..
Yorumlar
10
Görüntüleme
565
Salon Kadini
Z
Ailem bana ve eşime küstü
5 6 7
Yorumlar
122
Görüntüleme
3K
zeynepokcuy
Z
Z
Eşimin ailesi ile görüşmüyorum bunu kafaya takıyorum
2 3
Yorumlar
47
Görüntüleme
2K
Zamanmakinesi
Z
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…