- Konu Sahibi inceuclusarjiolanvarmi
-
- #61
Canım burada ıkı ıhtımalın var.. Ya gercekten umıdını koreltecek ve unutmak ıcın basını yola koyacaksın.. Yada bır kere daha deneyeceksın.. Ama ayagına bır kez ayrılık camuru dokunduysa, o ayak ne kadar yıkanırsa yıkasın bır kez kırlenmıstır.
'Ayagına bır kez ayrılık çamuru dokunmak' Ne guzel ıfade etmişsiniz...Ayrılık çamurunu bana bulaştıran adamla evlendım ben,hata mıydı hala sorguluyorum,izi kaldı mı bu çamurun,evet kaldı,,,denenmiş bir şeyi tekrar denemek aptallıkmış belkı de.O kadar acı çekmiştim ki,işimden ayrıldım, 1 ay boyunca evime kapandım,hayat bitmişti adeta,,,Arıyordum ustelık,,, delı gıbı arıyordum;açılmayan, hatta yüzüme kapanan telefonlara ragmen...Ne yaptıysa vazgeçemedim.Sonra bi sabah aglama krizine gırdıgım bı dakıka telıme sarıldım aradım,dıyordu ki,
-Sen birileriyle gez,toz;sonra beni ara iyi değilim ayakları yap...
O an öyle bisey oldu ki bana, beynime bi çivi çakılmıştı,inanılmaz bi duyguydu,acıdan öleceğimi sandım.1 ay olmuştu evden adımımı atamamıştım,yorgundum,bitkindim,yaşamıyordum,,,''bu ne şimdi'' diye düşünürken telefon kapandı...Sonra ne mi oldu,ölmedim ben,güçlendim...O çivi beynimde çakılı kaldı,acil gezecek tozacak birilerini (!)aramaya proglamlandı sanki beynim...1 ay boyunca pijamalarımın içinden çıkamayan ben,arkadaşlarımı aradım,kuaförlere gittim,o güzelim masum kumral saçlarımı sapsarı boyattım,yepyeni seksi kıyafetler aldım,sarışın bi bomba olmuştum ve yeni bi iş aradım,çalışmaya başladım tekrar,bu arada boş durmuyorum,yakışıklı bi subayla tanıştım,işten arta kalan zamanlarda geziyoruz tozuyoruz,2 ay bu boyle dvm ederken subay arkadaşım ın tayini çıktı,uzaktaydı,dogudaydı artık,,,msn telefon ıdare edıyorduk...yine bıgun msn de gorusurken benım 'ayrılık çamurum' kendini gösterdi birden,''nasılsın'' diyordu,hiçbirsey olmamış gibi hal hatır soruyordu,erkek arkadasımla gorusme halınde oldugumu soylemedım,ıyıyım vs yazıyorum bı yandan buna.Erkek arkadasıma da yazdıgım için geç yazıyorum ona tabii.Kİminle görüşüyosun fln yazmaya basladı,beklemek ıstemıyo beyefendı! Erkek arkadasımla dedım.Onun da o an beynıne bi çivi çakıldı eminim.Yalan soyledıgımı ıddıa edıyordu,ona gore ben onu unutamam ya,egosunu tatmin edecekti,olmadı...Neden yalan olsun dedım,geziyorum tozuyorum(!) mutluyum...Bİrden degişti adam 'ben boyle olsun ıstemedım,sevmiştim' hatta seviyorum bile dedi yazışmanın bi yerinde...Kapadım msn ı dınlemek istemedim daha fazla...Aradı beni akşamına,bikaç aramadan sonra ne dıyecek dıye açtım, 'seviyorum' dıyordu seviyorum...sevmek için çok geç olduğunu söyledim.Anlamak istemiyordu,kaçan kovalanıra gelmiştik adeta...aramalar,msjlar,güzel sözler şiirler yıkılıyordu 'ayrılık çamurum' gururundan eser yoktu,hayretler içindeydim, 'erkek arkadasım var' dıyordum buna rağman sevıyorum dıyor baska bısey demıyordu...O İstanbul'da yaşıyordu,bense ist'a 5 saat arası olan bi şehirde,gelıyorum dedı bıgun,gelmişti,oturduk konuştuk,umursamıyordum bile,acı çektiğini görmek için gitmiştim,evlenelim diyordu hemen hem de ,şok olmuştum,gözlerine bakamıyordum,gozlerıne bakarsam belkı dayanamam dıye kaçırıp durdum ve git dedım asla olmaz,gıttı,ınanılmaz rahatladım,egom tavan yaptı...Kız arkadaslarımı aradım bulustuk,bırılerıne anlatmalıydım,çok gulduk,konumuz muhteşemdi...Aramalar dvm ettı artarak,acmadıgımda arkadaslarımı arıyordu,mjlar bırakıyordu telefonuma,duygusal oldugumu bıldıgı için 'edebiyat parçalıyordu' deyim yerindeyse...Bu arada erkek arkasımın doguda olması ve işlerin ciddiye gidiyor olması beni endişelendirmeye başlamıştı,çok yakışıklıydı ama aşık olmamıştım ben bu subaya,aşk acımı unutmak için.. kimbilir belki intikam için kendimce..bilemiyorum.Onunla yaşayacagım hayattan korktum ve ayrılmak ıstedıgımı soyledıgımde,çoktan Ayrılık çamurumun evlılık teklıfı kabul ettırmıstım beynıme.Sade bi nikahla evlendik,4 yıldır evlıyız,2aylık bı kızımız var.Bazen ona öyle bir bakışım varmış ki,ondan nefret ettiğimi düşünüyormuş o anlarda,,,Hiçbir zaman bu kadın artık benim diye düşündürmüyorum ona ......her an kaçacak gibi,bi hatasında herseyı yerle bır edecek gıbı,korkuyor yapabileceklerimden gözlerinden anlıyorum ve beni mutlu etmek için bazen doğaüstü çaba harcadığını düşünüyorum...
merhaba canım neler hissettiğini çok iyi anlıyorum...belkide seni en iyi anlayabilecek kişilerden biriyim...benimde 16 yaşından bu yana süregelen ilişkim bitti...8 yıl sürdü benim için ölen biriydi bu kişi üstelikte....dirayetli çıktım Rabbime sığındım ve atlattım..o evlendi..benimde şiimdi mükemmel bi ilişkim var sözlendim..ondan daha karakterli daha yakışıklı daha eğitimli biriyle üstelikte..benim hayatıma bakanlar mucize birşey yaşadın Allahın değneyi deydi sana diyorlar kimbilir belkide öyle herşeye rağmen şükür etmeyi bilip ondan geleni iyi veya kötü baş tacı yaptığım için rabbim beni sözlümle tanıştırdı üstelikte ilişkim bittikten 2 ay sonra..geçecek inan bana unutacaksın ve kimseye güvenmemeyide öğrenecek erkeklere karşı daha gerçekçi olacaksın...Rabbim yar ve yardımcın olsun...
'İnanın, bunu yapabilecek son kişilerden biriydi.'
Herkes her ilişkisinden sonra bu cümleyi kullanıyor. Son Kişiydi , nasıl olduda bunu yaptı sorular sorular
Hemde cevabı olmayan sorular
Sevmiyor işte kısa ve öz
Hepimizin başından aynı şeyler geçti emin ol
Hatta ben daha beterini yaşadım
Sevmiyor işte adam napıyım kendimi öldürüyüm sevmesi için?
Sende bir yerden başla hayatını tekrardan kazanmak için
Herşeyde bir hayır vardır..
kendini tutamayıpta msj atmanı hiç kınamıyorum çünkü bende ne sözler verdim kendime ama tutamayıp attım.cvp gelse keşke ama gelmiyor gelmeyecek taaakiiiii hatasını anlarsa ama ne acı demi hatasını anladığında sen.ben.bunu yaşamış biçük bayan...tükenmiş oluyor.ben bitek benim başımda sanardım görüyorumki herkes aynı şeyleri yaşıyor hemen hemen sanırım özelliklede uzun süreli ilşkilerde oluyo bu.erkek baştan çok peşde koştumu yoruluyo heralde evlilik yaklaşıncada sorumlulukdan kaçıyo.bitiyo aşkda heycanda
Merhaba ahali. Bugün üye oldum bu foruma. Açıkcası bu tür forumlara pek uğramazdım, haz etmezdim. Ancak o kadar çaresizim ki, tecrübeli kişilerin önerilerine muhtaç durumdayım. Biraz uzun yazacağım. Umarım okursunuz...
Bundan 4 yıl önce girdi hayatıma. 20 yaşındaydım. İlk aşkım ve ilk ilişkimdi. Zira ben aşka inanmazdım. Bu yüzden kimseyi dahil etmemiştim hayatıma, o'na kadar. Öylesine ilgili ve aşk doluydu ki, zamanla kalbim ısındı ona. Henüz 1 sene geçmemişken "evleneceğim kadınsın" derdi bana. Ben ise temkinliydim, zira ailevi farklılıklar çok fazlaydı. Benim ailem muhafazakar bir yapıya sahipken, onun ailesi oldukça farklıydı. İnanç farklılıkları da söz konusuydu. Her neyse zamanla beni her şeyin yolunda gideceğine, her türlü fedakarlığı yapacağına, gerekirse ailesine rest çekeceğine inandırdı. Güvendim ona, inandım. Aşkı öylesine büyüktü ki, inanmamak elde değildi. Her şeyin ilkini onunla yaşadım ve maalesef ki aşkı da...
Annesi, kardeşleri ve teyzeleriyle tanıştırdı beni. Hatta kuzenleriyle de. Hepsi aynı şeyi söylüyordu. O, ilk kez bir kız arkadaşını tanıştırdı bizimle. Gelin muamelesi görüyordum hepsinden. Her şey çok güzeldi ailevi farklılıkların bizi bunaltması dışında.
Sonra askere gitmesi gerekti. Güneydoğuya gitti. Her gün o bölgeden şehit haberleri geliyordu ve ben tam 15 ay canım burnumda bekledim onu. Ona bir şey olursa korkusuyla yaşamaya çalıştım tam 15 ay boyunca. Askere gitmeden önce defalarca ayrılmamız gerektiğini, çok büyük farklılıklar olduğunu, yapamayacağımızı söylemiştim. Her defasında ağlayıp yalvararak beni ikna etti. Ben her şeyi üstlenirim dedi. Seviyordum, çok seviyorum ve vazgeçemedim ben de.
O askerdeyken ben de durumumu annemle paylaştım. Başlarda onaylamasa da sevdiğim için kabullendi. Tabi babamın henüz haberi yoktu. Uygun bir dille söylenecekti zamanla. Nihayet askerden geldi. Kavuşmuştuk hiç ayrılmayacaktık nasılsa. 1 ay geçtiği halde hala iş aramıyordu. Annem ailem bana baskı yapıyordu. Bir adı konmalı diye. Bu durumu onunla paylaştım biraz da sert bir üslupla. Çünkü 3 buçuk yıl boyunca hep rahat bir insan olmuştu. Askere de 10 ayda ancak gitmeyi başarabilmişti. İşe girdi ama bir şeyler değişmeye başlamıştı. 3 buçuk yıl boyunca bir kez bile beni kırmamış, sesini yükseltmemiş adam, askerden gelip sorumluluk alınca bana karşı sert bir tutum sergilemeye başlamıştı. Kırıcı sözlerin haddi yoktu...
Derken annesi ve teyzelerini getirdi bize. Aileler tanıştı. Her şey evliliğe doğru ilerliyordu. Ki zaten bana hep "karım" derdi. Benim ailem ve teyzelerim duydukları karşısında pek hoşnut olmasalar da belli etmediler. Çok iyi ağırladık onları. Onlar da bizden çok memnun kalmışlardı. Bir sorun yoktu. Biz zaten aramızda alyanslarımızı takmıştık. Herkes, tüm çevremiz biliyordu.
Sonra ne olduysa o bunalıma girdi. İçine kapandı. Benimle konuşmak istemiyordu. Sorduğumda ise "seninle alakası yok ben çok bunaldım. Kimseyi sevmiyorum istemiyorum" diyordu. 2 ay sürdü bu hali. Ne yaptıysam, ne denediysem değişmedi. Bir gün bir mail yazdım. Olmuyor ya toparlanalım ya bitsin dedim. Sandım ki toparlayacak kendini. Eskisi gibi olacağız yine.
4 gün sonra mailime cevap geldi. "Düzeleceğime, düzeleceğimize inanmıyorum. Bizimle ilgili bir umudum yok artık.Çok farklıyız. Bitsin bu ilişki. Seni hala seviyor özlüyorum ama seninle görüşme birlikte olma fikri omzuma yük bindiriyor. Boğuyor beni" demişti. Ve daha birçok şey. Şoka girmiştim. Aradım onu. Ağlayarak durumu anlamaya çalıştım. "İSTEMİYORUM" diyordu sadece. Ama sevmediğini söylemiyordu. Defalarca aradım, mesaj yazdım. Mail yazdım. Karşımda beton gibi bir adam vardı. "sensiz ölürüm" diyen kişi, o kadar soğuktu ki, canım yanıyordu artık. Son bir kez deneyelim dedim. Kabul etti ve bunu kendisinin de istediğini söyledi. Sadece umudum yok dedi. Bitmediğini değil uzatmaya girdiğini düşünüyorum dedi.
Aradan 3 gün geçti. Ben düzeleceğimize dair umut beslerken, o bana bir mail daha yazdı. "sen benden ayrıldığın için acı çekiyorsun ama benim üzerimden yük kalktı. rahatladım" dedi. Sonraki gün arkadaşıyla konuştum. O da bana "ona acıdığım üzüldüğüm için devam etme kararı aldım. İstemiyorum sevmiyorum artık" dediğini söyledi. Yaşadığım şoku tahayyül etmek imkansız...
Bir adam 2 ayda değişmişti. Tanıdığım benim için canını feda edebilecek adam, bir anda yabancıya dönüşmüştü. Bir kez daha konuştum. "şu an bunalımdasın.Geçmesini beklerim, seni beklerim" dedim. "bekleme ne bekliyorsun" diye bağırdı. "Bari yüz yüze konuşsaydık" dedim. "gerek yok" dedi ve 4 yılı bir telefon konuşmasıyla bitirdi.
Sonrasında duyduğum şeyler ise berbattı. Arkadaşlarına "bana evlenmeyi düşünmeyecek takılmalık kız bulun" demesi, eski sevgililerine facebook'tan mesaj atması, mutlu mesut hayatına devam etmesi vs. O şu anda çok mutlu ve rahat. Ben ise 1 buçuk aydır hayata kapattım kendimi.
Annesi beni aradı. Ağladı. Kızım anlamadık biz de neden böyle olduğunu ama istemiyorum diye tutturdu dedi. Psikiyatra gitmiş. Psikotik özellikli depresyon teşhisi koyulmuş ve ağır ilaçlarla tedaviye başlamış. Belki hastalıktandır tüm bunlar diye kendimi avuttum ama benim dışımda herkese karşı gayet olumlu ve mutlu.
Çevremdeki herkes şoka girdi. Çünkü onun sevgisi bağımlılık gibiydi. Çevremdeki herkes aynı şeyi söylüyordu. "bu devirde böyle seven, sadık kalan başka adam yoktur" ben de ona öylesine güvenmiştim ki, asla terketmez beni bırakmaz diyordum. Daha sonra arkadaşlarıyla konuşmalarımda, arkadaş çevresinin onu çok doldurduğunu öğrendim. Yaşantılarınız çok farklı, mutlu olamazsınız demiş her biri. Ki bunu hep diyorlardı ama o, onlarla alakasını kesmişti. Bana sahip çıkmıştı. Şimdi ise onlara geri döndü ve halinden gayet memnun.
1 buçuk ayda 6 kilo verdim. Tüm vücudum stresten sivilce doldu. Evden dışarıya çıkmıyorum ve hayatımı sürekli erteliyorum. Onu mutlu gördükçe daha da üzülüyorum. Benim yüzüme karşı, "hala seviyorum ama bu işin oluru yok" diyen adam, arkamdan "sevmiyorum onu bana kız bulun" diyebiliyor. Arkamdan kötü konuşabiliyor. Ben onunla ilgili hiç kötü konuşmamışken...
İnanın, bunu yapabilecek son kişilerden biriydi. Nasıl oldu da 2 ayda 4 yıldır tanıdığım bir adam böylesine değişti aklım almıyor. 4 yılı bir mail ve telefon konuşmasıyla bitirdi. Aklım almıyor ve çıldıracak gibi oluyorum.
O, bensiz hayatına çoktan alıştı. Ben ise 1 buçuk aydır aynı acıyla yaşıyorum. Ne yapmam gerek, nasıl unutmalıyım bilmiyorum. Lütfen, birileri unutulur desin...
Oturacağımız ev, eşyalarımız her şey konuşulmuştu... Bana telefonda "yüzüğü bozdurabilirsin" dediğinde öyle katıydı ki. Beni 4 yılda bir kez bile kırmamış bir adam 1 ayda hayatımı mahvetti. Keşke hiç hayatıma girmeseydi.
Ben nasıl unutucam bu travmayı, hiç bilmiyorum...
Yazmadı cevap tabi ki. Şaşırmadım, cevap yazsın diye yazmadım zaten. Ama tutamadım işte kendimi, keşke tutsaydım.
Belki dedim o şehitlerin arasında onun da arkadaşları vardı. Belki aynı kaptan yemek yediği kişileri kaybetti. Belki dedim, vicdanı sızladı onun da. BAŞIN SAĞOLSUN dedim beni her gün öldürmesine rağmen.
Kızlar ben onu artık istemiyorum, onunla olmak istemiyorum ama bitsin istiyorum bu acım. Biliyorum dönse de olamıycaz eskisi gibi. Onca engeli azalmış belki de tükenmiş bir sevgiyle aşamıycaz biliyorum.
Aileler, çevre bu kadar öğrenmişken her şeyi, bu kadar tepkiliyken çevrem ona, artık asla bir gelecek olamaz bizim için.
Hakkımda hiç hayırlı biri olmadığını da biliyorum. Ama atamıyorum içimden onu. Ben bu kadar acı çekerken onun mutlu olmasını kaldıramıyorum.
Hiç mi merak etmez insan ne oldu bu kıza diye? Hiç mi vicdanı rahatsız etmez onu? Şu iki ayda ne çektiğimi ben bilirim. Gitmediğim doktor kalmadı. Bunları hiç mi düşünmez azıcık vicdanı olan insan?
Ben onun bana tüm çektirdiklerine rağmen onu hala merak ediyorum. Aman yine de ölmesin, başına bir şey gelmesin diyorum. O neden bu kadar kalpsiz ve vicdansız.
Kızlar ayakta duramıyorum, gücüm kalmadı artık. Söküp atmak istiyorum onu kalbimden. 4 yılı hiç yaşanmamış gibi gömmek istiyorum geçmişe. Ama başaramıyorum.
En ufak bir kırgınlığımda karşımda çocuk gibi ağlayan adam nerede şimdi? Aşk biter anlarım da vicdan, merhamet sevgi bu kadar çabuk biter mi?
Dayanamıyorum ben...
yoknaz arkadaşım !
Yakışıyormu senin gibi güçlü bir kıza...unutmak kolay olmuyor evet haklısın ne söylesem boş..kalbimizde en kuytu zindanlara yerleştiriyoruz onları..aşk..sevgi..sadakat..bağlılık..ve en pisi de alışkanlık...şimdi hemen kalkıp dünyaya farklı bi pencereden bakma zamanı ...dışarda bi hayat var...çıkar onu o zindandan bir güvercin gibi bırak uçsun gitsin ! ağlama diyemiyorum ama gülerek ağla...şükret..kendine zaman ver...bak bi dışarıya gülüm dışarıda hayat var...büyük bir yüreğin var senin..güzel bi yüreğin bahtında öyle olsun inşallah...verdiğin emeklerinin hatrına onu çıkar at kalbinden kendine olan saygını düşün ona verdiğin tanıdığın toleransları düşün..çok emek harcadım ama olmadı diye düşün gözünden akan yaşları onun haketmediğini düşün..seni senin onu sevdiğin kadar sevemediğini aciz olduğunu düşün ben güçlüyüm de sevdim ama o sevemedi diye düşün...zamanını aldığı için emeklerine yazık ettiği için bırak aç kalbinin kapılarını usulca çıksın gitsin...güçlü ol ailen var yanında senin..senin yanında sen varsın unutma yalnızlığa itme kendini yalnızsızlığa doğru yol al...herşey gönlünce olur inşallah dostum....
Çok teşekkür ederim arkadaşım. Bu sözler bana o kadar iyi geliyor ki tahmin bile edemezsin. İnşallah atlatırım ve erkeklere olan güvensizliğim, öfkem son bulur bir gün. Keşke yazmasaydım ona o mesajı ama tutamadım kendimi yine. Bu zayıflığıma kızıyorum beni hiç hak etmediğini bildiğim halde onun karşısında böyle zayıf olmaktan nefret ediyorum. Dua edin bana da bitsin bu azabım.
sende farkindasin zaten halen onun icin aci cekmenin ne kadar yanlis oldugunun..
kendini sagligindan etme arkadasim..
ölenle ölünmüyor diye bir laf var ya hani, sende gidenin ardindan hayatini kendini terketme..
biraz bencil ol onun gibi, ona inat mutlu ol..
kendine saygin olsun biraz, bir daha da asla ona mesaj felan atma, sen öyle yaptikca onun egosu tatmin etmis olucak sadece..
yarini degistirmek senin elinde, daha 24 yasindasin yasayacagin onca güzel sey varken, küsme hayata bosunca..
allah yar ve yardimcin olsun...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?