merhabalar,
öncelikle belirtmeliyimki yazdıklarım tamamen gerçek uydurma hikayeler değil.
yorum yaparkende insanların piskolojisini düşünüp ona göre yapın lütfen kimse bileisteye kendine kötülük etmez.
konu 10 senelik bir ilişkim. Okadar çok yazacak şey varki çok kısa özetleyeceğim.
29yaşındayım 10 sene önce bile isteye hiç olmayacak biriyle sevgili oldum. kötü bir insan değil sadece fikir düşünce olarak tam zıttık.o dönemlerde kendimi çok yalnız ve kimse tarafındanbeğenilmeyen biri olarak görüyordum ki bu çocuğun peşinden koşarak kendime aşık ettim. arkadaşlarım asla bizi yakıştırmadılar çok şişman olduğunu bana yakışmadığı vs. Kimseye aldırış etmeden sevdim . sonra ilk senemizde aldattın suçlaması yaptı bana halbuki arkadaşımdı suçladığı kişi bende yediremedim sözler verdim bir daha hiçbir erkekle konuşmicam filan derken
seneler geçti..
geçen tüm senelerde de aldattın hayır aldatmadım kavgası. iş yerimde günaydın diyenlere cevap verdiğim için kavgalar.kuzenlerim eve gelirse eve göndermeme odadan çıkarmama. bir türlü ayrılamadım beraber olduk iftiralar o zaman başladı. başkasıyla aldattın beni kandırıp evlenmeye çalışıyorsun. hayatımı mahvettin diyerek sürekli savaş halindeyiz. Gerçekten asla onu aldatmadım. hakaret iftiralarına hep yenildim. binlerce kez ayrıldım yine ben gidip yalvardım. defalarca terapi aldım yine gidip yalvardım. şimdi gerçekten savaşamıyorum artık gücüm yok sevip sevmediğimden emin değilim. İstekleri çok fazla arttı. ailemin hiçbir şey den haberi yok ama bir şeylerin kötü gittiğinin farkındalar.
asla fiziksel bir şiddet yaşamadım. Ama duygusal psikolojik şiddeti her gün her dakika gece uykumdan uyandığımda bile yaşıyorum. sürekli ölmek isteyip hiçbir şey yapamıyorum. kendime sözler verip asla tutmuyorum.kimseye verdiğim sözü tutamıyorum ki. kendimden nefret ediyorum. karşımdaki kötüyü ben yaratmışım gibi geliyor. verdiğim sözleri tutmayıp ayrılmasına da izin vermediğim için.
yazarken bile kendimden nefret ettim. ben bu hayatımı nasıl düzelteceğim, nereden başlayacağım. öyle kültürsüz cahil biri de değilim ama konu 10 senelik ilişki olunca ruhum can çekişiyor.
Benzer bir ilişkiden geçtim. Birisi vardı, çok etkileniyordum ama kendime denk göremiyorum onu. Çok yakısıklı, başarılı bir adamdı. Bana şans verdiğinde kendimi resmen ona adamıştım. Gözüm baskasını görmüyordu.
Ben de ilk birlikteliğimi onunla yaşadım, çünkü aşıktım. Karşıma onun gibi birisi çıkmayacak biliyordum, onun kadar birini sevmeyeceğimi de biliyorum. İlgiliydi de, beni görmek için gelirdi, arardı, hiç sevilmemis hissetmedim. Bende ne buluyor ki diyordum.
Ama gittikçe o da bana bağlandı, her günümüz beraber geçiyordu.. Buna rağmen benden haber alamadığı her zaman beni onu aldatmakla suçlardı. İlişkinin sonunda da bana şiddet uyguladı. İlişkimiz bu nedenle bitti. Sizin gibiydim, durmadan ona onu asla aldatmadığımı kanıtlamaya çalışıyordum. Meğer hasta olan oymuş. Eski bir ilişkisinde aldatılmış ve bunu aşamamış.
Ayrılınca ilk aylar zor geçti. Çok üzüldüm, çok ağladım. Bazen düşündüm, bunu neden yaşıyorum ki dedim. Ortada hiçbir şey yok neden birbirimizi sucluyoruz ki dedim. Ama bugün anlıyorum. Asıl size güvenmeyen insana güvenmemelisiniz. Belki komik olacak ama "benim kocam yapmaz/ benim karım yapmaz" demeyi bilmek gerekiyor biraz ilişkide.
Diyelim siz bir gün ortadan kayboldunuz, bu onun için terk etmek olacak. Belki de başınıza kötü bir şey gelecek.. Ama o sizi "beni aldattı" diye suclayacak. Arkasını dönecek.
Sizden haber alamadığında sizi merak edecek birisiyle beraber olun, sizden şüphelenecek birisiyle değil. Nasıl görünürse görünsün. Ne kadar kazanırsa kazansın. Hayat kısa. Bir gün evleneceksiniz, birbirinizin en yakın arkadaşı olacaksınız. Sizin her zaman arkanızda durabilecek birisiyle olun.
