Herkese merhabalarrr!
28 yaşındayım. Nerden nasıl başlayacağımı bilmiyorum ama şu 5 yılıma o kadar acı sığdırdım ki..
Çok güzel sayılmasa da güzel bir çocukluk ve genç kızlık dönemi geçirdim. Doğu da ne kadar güzel yaşanabiliyosa o kadar diyeyim. Ailemi çok seviyorum hepsi de benim için baştacı. Lise bitip üniversiteye batıda bir ile gidince işte o zaman bocalladım. Çünkü benim yaşadığım şehre benzemiyordu ve talihsizlikler ardı ardına geldi. Çok sevdiğim evleneceğim dediğim adam tam özgürlük kapımı çalmışken özgürlüğümü kısıtlamaya başlamıştı. Kıskançlıkları artık beni bunaltıyodu ve ayrılmak istiyordum hemde defalarca. Seviyordu ilgiliydi ama sadece ikimize ait bir dünya istiyordu ne arkadaş ne dost kimse kalmayacaktı yanımda. Git gide bozulan ilişkimizi bu kez güvensizlik almıştı bana güvenmiyordu. Ve birgün zorla bekaretimi aldı elimden. Ewet zorla çünkü ben istemedim. Sonrasında ise tek açıklaması şu oldu beni bırakıp gitmemen için yaptım bunu dedi. O çok sevdiğim adam gözümde en nefret ettiğim insana dönüştü. Ben bin bir emekle hayalle okumaya gelmiştim oysaki.Ama herşey çok kötü gidiyordu. Sırf bekaretimi aldı diye ona mecbur olmak istemiyordum ölürüm daha iyi diyordum. Okulun yaz tatiline girmesine az bi süre kalmıştı bitince memleketime dönecek hayatıma kaldığım yerden devam edecektim. Ama öyle olmadı. 2 ayın sonunda hamile olduğumu öğrendim bir kez daha yıkıldım. Şimdi ne yapacaktım ölmek istedim yapamadım. Bebeği aldırdık. O Hep benimleydi yapma evlenelim dedi ama onunla evlenmeyecektim. Yüzüne her baktığımda ellerimin arasından giden hayatım ve hayallerimi görecek ondan nefret edecektim. Okul tatil oldu memleketime geldim Binevi kaçtım gibi. Bana burda bulaşamaz sandım ayrılmak istedim yine. Ama bırakmadı ne geldiyse elinden yaptı tehditler aile fertlerimi bir bir arayıp herşeyi anlatmazlar. Kabus gibi hayatım orda da devam etti. Ve kardeşimi trafik kazasında kaybettik o sene. Allahım imtihanın da başım üstüne dedim ama katlanacaak gücüm yok diye isyan ettim. Kardeşimin ölümü hepimizi mahvetti.aylar geçti babam beni bir aile dostuna vermek istedi yok dedim ya ben okuyacam kendime geldiğimde yine hayallerimi başaracam ama olmadı. Babam psikolojisi bozulmuştu diretiyordu bende aynı şekil ve sonuç beni seven bir arkadaşıma evet dedim. O Hep beni sevmiş. Ona Biraz anlattım başıma gelenleri kabul etti. Her halinle kabulumsun dedi sağlıklı düşünemiyordum herkes kabul et falan dedi. Bana çok güzel bir hayatımız olacak yeter ki kabul et diyordu. Ailem gözü kapalı verdi tanyorlarmış ailesini sözde. Evlendik ve sorunlar başladı bu hayat inanılmaz farklıydı. Eve kapatmalar baskılar annenlere ayda bir ancak gidersin demeler...başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Kardeşimin mezarına bile gitmeme izin yoktu. Sonra hamile kaldım doğurdum bir kızım oldu. Eşim seviyordu beni ama ailesine söz geçirecek cesareti yoktu. 5 yıl o azabı çektim. Abim vefat etti ondan sonra daha da yıkıldım çöktüm nerdeyse..ikinciye hamileydim bu kez. Doğurdum. İki kızım var şimdi ve çok mutsuzum artık sabrım tükendi. Bekar halimi çok çok özledim onu da özledim. Duydum evlenmiş bir oğlu var evlenene kadar sormuş beni. İkimizde seviyoruz hala ama evlendik başkalarıyla. Hatalarımızın bedelini sadece ben ödüyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum