Evliligimi kastediyorsunuz sanırım. Evet şükürler olsun. İki insanin problemsiz anlasamayacagini bilerek karsilikli görmezden geldigimiz problemler olsa da mutlu bir evliligim var. Bana bir arkadaş, bir baba, hatta kanka olabilen hepsinden onemlisi iyi bir insan olan birini çıkardı Allah karşıma. Yasadiklarimin bir kismindan esime bıktırana kadar anlatip aglayarak kurtuldum. Öyle ki sen boşuna okumuşsun ben sana psikologluk yapıyorum diye takılır bana. Canım benim. Allah hakeden herkesi iyilerle karsilastirin.Siz şanlıymışsınız..
O yüzden lütfen bana evden git vs demeden, nasıl umursamaz, kendi hayatına bakan, düşünmeyen bir insan olacağımı anlatır mısınız? Ben bunu iyice takıntı haline getirmeden kurtulmak istiyorum. Annem ile babamın tartışması,babamın bağırması dünyanın sonuymuş gibi görmekten nasıl kurtulurum? Biraz bencil ve gamsız olmak istiyorum.
Merhaba. Hikayelerimiz yakın. Üzüntünüzü paylaşıyorum. 28 yaşındayım, babamın emegi çoktur üzerimde ama hiç ona kırılacak kadar nazım gecmedi. Annemi affetmek istiyorum ama affedemiyorum ben de. Sanırım babamin aciklanacak bir yani olmadigi, anneminse yasadigi zor hayatin hatalarına gerekçe gosterilebilecegi düşüncesi belirliyor anneme ve babama karşı hislerimi.
Çocukken annem gerçekten umursamaz, kırıcı, çocukların ihtiyacini giderme konusunda çok tembel bir kadindi. 1. Sınıfa giderken bana benden 1 yas buyuk sınır zeka ablamı emanet eder, sabah evden çıktık mi kaçta çıktık ne yedik haberi olmazdi. Babanızın cebinden 25 kuruş alın derdi akşamdan. Sabah odalarına girer, iki simit parası alırdım babamın cebinden, sessizce anne biz gidiyoruz derdim. İyi hadi gidin derdi gözü kapali. Öğle arası 20 dakika yuruyup eve gelirdik, ortada sofra yok, ev supuruluyor, biz ayak altında olduğumuz için fırça yiyoruz. Afra tafralarla bir tepsiye konulmus kahvaltılık margarin ve peyniri ekmek arası yapıp hızlıca yiyoruz. Çünkü 1 saatlik öğle arasinin 40 dakikası yolda, 10 dakikası evde sofra beklemekle geçiyor. Evden besleme gibi çıkıp okula birlikte gittigimiz amca cocuklarini çağırmak için kapılarını caliyoruz. Kapı doğrudan sofralarına aciliyor. Yengem bir yanına kızını bir yanına oğlunu oturtmuş. Çay yapmış, sofrada ya patates kizartmasi ya menemenli yumurta ya ekmek köftesi ya hamur kizartmasi oluyor. 7 yasindayim, yemeklere değil o tabloya imreniyorum.
Burda anlatamayacagim orneklerle buyudum, okudum, üstelik psikoloji okudum. Çalıştım, insanlara psikolojik destek vererek para kazandim, aşık oldum, çok sevildim, evlendim, anne oldum, askla buyutuyorum. Ama hala yengesinin sofrasına imrenerek bakan 7 yaşında bir çocuğun kirginliklarini yaşıyorum, o çocuga yaptıkları ve yapmadıkları için sucluyorum annemi. Hala hatirlayip ağlıyorum, affedemedigim ve bunun yükünden kurtulamadığım için ağlıyorum bu yaşımda. Belki yuzlesebilsem kurtulacaktim bu yükten ama şu an annem hatalarinin bir kısmını anladığı için çok derin pişmanlık içinde. Onun yaşında bu kadar pişmanlık yaşayan biri anlatacaklarimi kaldiramayacagi için susuyorum.
Ben açıkçası böyle yaşıyorum, affetmis gibi, birbsey olmamis gibi. Bir gün gerçekten affedebilmeyi umutla bekliyorum.
O evde yaşamaya mecbur olduğunuz sürece çözüm bulmak adına yapabileceğiniz bir şey oldugunu zannetmiyorum. Sizin yapacaginiz şey anlatarak rahatlamak, çekinmeden aglayabilmek ve daha az hasar alarak baş etmeyi öğrenmek. Butcenizi bilemediğim için devlet hastanesinde bir psikiyatriste başvurmanizi öneriyorum. Gerekiyorsa ilaç tedavisini de kabul ederek psikoterapi almak istediğinizi soylerseniz psikiyatrist sizi psikologa yönlendirecektir. Daha sonra hiç ücret ödemeden psikoterapi almaya baslayabilirsiniz.
Önemle söylemek istediğim bir şey daha var. O evde bir dakika daha durmak istemediğinizi biliyor ve size hak veriyorum. Fakat hayatta alacağınız hiçbir kararın sebebi o evden kurtulmak olmasın. Özellikle evlilik konusunda çok doğru olduğundan emin olduğunuz adımlar atın. Kimseye beni bu evden kurtaracak düşüncesiyle baglanmayin. Siz güçlü bir insansiniz. Bu kadar zorluk size sadece kendinizi düşünmeyi de öğretebilirdi fakat siz hala kardeşinizi düşünüyor ve annenizi affetmek istiyorsunuz. Elbet bir gün sizin de saclarinizi sadece acinizi dindirmek için okşayacak bir el bulacaksiniz. Bunun için acele etmeden, doğru adımlar atarak bekleyin. Allah yardımcınız olsun
Çünkü bazı şeyler affedilmez.Evden giderek. Başka yolu yok. Onlarla yaşamaya devam ettikçe kaygıların hep yüzeye çıkmak için tetikte bekleyecek. Yaşamak için sebeplerin, hedeflerin yok mu? Kariyer, yüksek lisans, evlenmek, bir alanda uzmanlaşmak? Ailene yakın bir yerden ev tutup kardeşinle kalabilirsin. Biraz güçlü ol.
Geri kalanını onlar kendi aralarında halletsin, bırak. Anneye şans var da babaya neden yok ?
Kardeşim reşit olmadığı için böyle bir şey yapmama babam müsaade etmez. Zaten ona bakabilecek bir durumum da yok, öğrenciyim. Belki yıllar sonra olabilir bu dediğiniz fakat o zamana ruh sağlığımı iyice kaybetmezsemKardeşini de alman mümkün değil mi yanına. Çok üzüldüm sana da ona da annene de. Sen bari kendi yasayamadiklarini kardeşine yaşat. Bir de şunu söyleyebilirim bu kadar kafaya takarsan sen de annenle aynı davranmaya başlayabilirsin. Kardeşini düşünerek rahatla.
Duanız için teşekkür ederim. Annemin yaptıklarına bir sebep bulabiliyorum en azından. Ama babam için hiçbir açıklama yapamıyorumAksam aksam nasil uzuldum anlatamam.. Rabbim bir an once babani islah etsin su ezan vakti.. dua ettim senin icin.. ahh o annen ahh ne desem bilemedim.. acisini sizlerden cikarmis gibi duruyor.. kimisinin kendisi sinav oluyor.. umarim en dogru karari alirsiniz...
Nereye gönderdi anneniz sizi orayı anlayamadım. Çok üzüldüm aynı duyguları paylaşıyor olmamıza. Gerçekten bu hissi yaşamayan bilemez. Her şey düzelse bile insanın bir yanı hep buruk kalıyorKonunuzu ağlayarak okudum çünkü kardeşmişiz gibi aynı şeyleri yaşamışız aynı şeyleri hissetmişiz benim babam çok şükür öldü ve kurtulduk ondan sonra geçti tskıntım ben anneme bişey yapar diye çok korkardım evden çıkamazdım Annem bigün beni evden zorla gönderdi sırf psikokojim bi parça düzelsin diye hatta orda gülebildiğime çok şaşırmıştım gülmeyi unutur mu bi insan unutmuşum resmen tek ilaç kendi kendime telkin yaparak uzaklaşmak o evden Allah yardımcın osun
Kendi çocukluğumu gördüm sizde, sarılasım geldi saçınızı okşayasım geldi hatta yanına kendi çocukluğumu da katıp. Bizimkiler kırk yaşından sonra duruldular çok şükür. Ama bende ki etkisi devam ediyor, kolay değil tabi böyle harpten çıkmış bir çocukla hayata devam etmek. Terapiye gidin bence faydasını görürsünüz.
Teşekkür ederim, inşallahBöyle evlilikler neden sürüyor bu çocuklar işte böyle oluyorlar ahh ahh..Sorsanız çocuklar için derler ama en büyük yarayı böyle böyle deşe deşe açıyorlar..Halbuki ayrılsalar anne kendi hayatını kursa ,kendi mutlu olsa çocuğunu da mutlu eder.Ne diyebilirim ki konu sahibi arkadaşım ,kendi yuvanı kurduğunda çok mutlu olursun inşallah
Hani bazı kadınlar derler ya eşimle aram kötü ama çocuğuma çok iyi bir baba diye. Bu çok yanlış, burada görüyoruz. Birçok pedagog şunu der: Bir erkek karısına iyi davranır, onu sever, mutlu ederse karısı da o evlilikte zaten üzerine yüklenmiş olan aşırı ve dengesiz iş yükünü psikolojik olarak tolere eder ve çocuklarına mutlu bir anne sunar; işte bu erkek ancak bunu yaparsa iyi bir baba olarak nitelendirilebilir.
Babanız annenize kötü davranmış, anneniz depresyona girmiş ve size kötü davranmış yani güçlünün güçsüze gücü yetmiş. Bunların hepsi psikolojik şiddettir. Ve maalesef ki gün gelir, yaşlandıklarında bu durum o anne babanın aleyhine döner. Çünkü çocuklar bu psikolojik şiddeti çok normal görürler, hayatın normal akışı gibi. Onlar da aynı şiddeti anne babalarına gösterirler. Doğrusu, bunun şiddet olduğunun bile bilincinde olmazlar.
Ne çok kişi varmış benimle aynı şeyler yaşayan. Sizinkilerin durulmasına sevindim. Ama biliyorumki bu çok bir şey ifade etmiyor artık sizin için
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?