Merhaba. Hikayelerimiz yakın. Üzüntünüzü paylaşıyorum. 28 yaşındayım, babamın emegi çoktur üzerimde ama hiç ona kırılacak kadar nazım gecmedi. Annemi affetmek istiyorum ama affedemiyorum ben de. Sanırım babamin aciklanacak bir yani olmadigi, anneminse yasadigi zor hayatin hatalarına gerekçe gosterilebilecegi düşüncesi belirliyor anneme ve babama karşı hislerimi.
Çocukken annem gerçekten umursamaz, kırıcı, çocukların ihtiyacini giderme konusunda çok tembel bir kadindi. 1. Sınıfa giderken bana benden 1 yas buyuk sınır zeka ablamı emanet eder, sabah evden çıktık mi kaçta çıktık ne yedik haberi olmazdi. Babanızın cebinden 25 kuruş alın derdi akşamdan. Sabah odalarına girer, iki simit parası alırdım babamın cebinden, sessizce anne biz gidiyoruz derdim. İyi hadi gidin derdi gözü kapali. Öğle arası 20 dakika yuruyup eve gelirdik, ortada sofra yok, ev supuruluyor, biz ayak altında olduğumuz için fırça yiyoruz. Afra tafralarla bir tepsiye konulmus kahvaltılık margarin ve peyniri ekmek arası yapıp hızlıca yiyoruz. Çünkü 1 saatlik öğle arasinin 40 dakikası yolda, 10 dakikası evde sofra beklemekle geçiyor. Evden besleme gibi çıkıp okula birlikte gittigimiz amca cocuklarini çağırmak için kapılarını caliyoruz. Kapı doğrudan sofralarına aciliyor. Yengem bir yanına kızını bir yanına oğlunu oturtmuş. Çay yapmış, sofrada ya patates kizartmasi ya menemenli yumurta ya ekmek köftesi ya hamur kizartmasi oluyor. 7 yasindayim, yemeklere değil o tabloya imreniyorum.
Burda anlatamayacagim orneklerle buyudum, okudum, üstelik psikoloji okudum. Çalıştım, insanlara psikolojik destek vererek para kazandim, aşık oldum, çok sevildim, evlendim, anne oldum, askla buyutuyorum. Ama hala yengesinin sofrasına imrenerek bakan 7 yaşında bir çocuğun kirginliklarini yaşıyorum, o çocuga yaptıkları ve yapmadıkları için sucluyorum annemi. Hala hatirlayip ağlıyorum, affedemedigim ve bunun yükünden kurtulamadığım için ağlıyorum bu yaşımda. Belki yuzlesebilsem kurtulacaktim bu yükten ama şu an annem hatalarinin bir kısmını anladığı için çok derin pişmanlık içinde. Onun yaşında bu kadar pişmanlık yaşayan biri anlatacaklarimi kaldiramayacagi için susuyorum.
Ben açıkçası böyle yaşıyorum, affetmis gibi, birbsey olmamis gibi. Bir gün gerçekten affedebilmeyi umutla bekliyorum.
