BEN ÇOK MU TAKINTILIYIM

Yazsam mı yazmasam mı diye çok düşündüm ama yazmak geldi içimden.
Bende hatta bizde desem daha iyi olur. Küçüklüğümüzden beri hepimiz aynı şeyi yaşadık. 4 kız kardeş...
Sabah öğle akşam günde üç öğün kavga gürültü vardı hep. Geceye kadar kavga ederlerdi bizim ödümüz kopardı korkudan. Ama onlar gece hiç bir şey olmamış gibi gider yatarlardı. Sabahlara kadar ağladığımı biliyorum. Okuldan gelirdik belki aferin derler diye daha küçücükken ev işleri yapardık. Çamaşır yıkardık. Ocağa yetişmeyen boyumuzla yemek yapmaya çalışırdık. Ama yine ne olurdu biliyor musun?? Allah senin belanı versin tursili çok kullanmışsın. Yok işte tüp çok yanmış veya kirlenmiş. Evi sürürsek suç süpürmesek suç. Bir Allah ın günü hep beraber kahvaltı yapmadık. Sohbet ederek gülerek yemek yiyemedik. Toplu bir aile fotoğrafımız bile yok. Çok dövüyor diye ablam bir gece bahçede yatmış. Komşularımız ramazanda bayramda güle güle oturup zaman geçirirken biz kulaklarımızı sıkıca kapatırdık kavga seslerini duymayalım diye. Sonra yavaş yavaş büyüdük tabi. Biz büyüdükçe kavgalarda büyüdü. Her ezan vaktinde dua ederdim Allah bizi hayırlı insanlarla karşılaştırsın diye. Çünkü ne evde ne okulda rahat yoktu. En büyüğümüz evlendi gitti uzaklara ama hiç değişmediler. O geldikçe yine kavga gürültü. Onun bir küçüğü daha uzağa gitti ve annemde babamda yine aynıydı. İkisinede çeyizin ç sini bile yapmadılar. O gelince de yine aynı şeyler oldu. Sofrada hep kavga. Oturunca kavga. Ablam da bir an önce gitmek isterdi. Çok şükür eniştelerimle anlaşıyorlar. Ve sıra bana gelmişti bende evlendim ikisinden daha da uzağa geldim. Benden sonra düzeldiler ama iş işten geçti. Kardeşim kaldı oda kurtulsa o zaman tam anlayacaklar ama geç olacak.Arkadaşlarımız annelerinin yaptığı şeyleri anlatırken bizim içimiz kan ağlardı. Babam bana şunu aldı dediklerindede...
Hala içimde bir uktedir o masaya gülerek oturamadık topluca bir yemek yiyemedik.
Onca şeye rağmen biz hiç karşı gelmedik onlara. Ne deseler ne isteseler yapardık belki kıymet bilirler diye. Ama annem bize hep beddua etti.şimdi hastanelerde sürünüyoruz. Şimdi dua ediyor iyileşelim diye ama iş işten geçti ki.Anne baba kavgasını çok biliyorum.ah ah yazsam sabaha kadar yazarım.Kusura bakmayın Çok uzun oldu ama Allah büyüktür. İnşaallah Allah sizi iyi insanlarla karşılaştırır.

Onların kavgası onların sınavı, sizin değil. Dilerim bir an önce kendi evinize çıkarsınız. O zaman huzurlu bir hayat yaşamaya başlarsınız :)

Aşamadim. Hala ruyalarimda görüyorum. Çünkü hala kendilerini mükemmel anne baba olarak görüyorlar. Haftanın iki günü mutlu olduk diye, kıyafet aldılar diye, okula gönderdiler diye, arada bizi hatırlayıp sevgi gösterdiler diye, yazın tatile götürdüler diye bütün o kavgaların bir önemi olmadığını düşünüyorlar. Benim nankör olduğumu söylüyorlar. Ben görüşmüyorum. Bir konu açmıştım. Yoruldum evlat olmaktan diye. Okumak istersen bak. Yalnız değilsin. Sen ne hissediyorsan aynısını yasadim, evlendim, hala kafamda yaşıyorum. Umarım bir gün geçer.

powerpoint kendi geçmişimi tekrar yaşadım okurken. Seni çok iyi anlıyorum, ben de aynı şeyleri yaşadım ve tabiri caizse evden resmi şekilde uzaklaşmak için ilk ciddi kısmetimle 25 imde evlendim. Çok sorun yaşadım ama çok da tecrübe sahibi oldum. Şunu öğrendim ki hayatta kendine en büyük zararı da yararı da kendin verebilirsin. Benim kardeşim yurtdışına gitti mesela ben kız çocuğuyum diye izin verilmedi ama keşke kardeşim gibi gizli yapsaydım, bana da söyleseydi abla gidelim deseydi mesela. Artık geçmiş için çok geç, bugünle geleceğimizi oluşturuyoruz çünkü. Çalışıyor musun bilmiyorum ama kendine yeni bir hayat kur onlar değişmiyorsa sen değiş kendine yeni bir hayat yarat.

Seni hak etmiyorlar gerekmedikçe görüşme. onlara bağlı değilsin.

Kaygı durum bozukluğu. Acilen bir psikolog ile görüşmelisin. İlerleyen yaşlarda daha kötü olur çünkü...