- 7 Ekim 2016
- 211
- 104
- 53
- Konu Sahibi powerpoint
- #1
Merhaba,
Benim çok sorunlu,çok huzursuz bir ailem var. Kendimi bildim bileli huzur görmedim bu evde. Sürekli kavga ve olayların içindeydim. Çocukluğumu yaşayamadım. Çocukken arkadaşlarımla dışarda oyun oynarken bile evde şuan kavga var mıdır diye düşünmekten mutlu olamazdım. Kimsenin bir çocuğa bunu yaşatma hakkı yoktu ama malesef benim tüm hayatım böyle geçti.
Çocukluğumda evde hep bir süs eşyasıymışım gibi hissederdim. Babam devamlı kavga çıkarıp annemi aşağılardı. Annem ise babamı düşünmekten benimle asla ilgilenmezdi. Hep okuldan geldiğimde annem beni güler yüzle karşılasın isterdim ama o hep aceleyle kapıyı açıp yüzüme bile bakmadan sinirli sinirli arkasını dönüp giderdi. Ben hep babamla tartıştıkları zaman isterdimki en azından annem beni sakinleştirsin, gece yanıma gelip iki cümle söylesin, yalan da olsa geçecek kızım önemli bir şey yok desin. Ama hep görmezden gelindim. Çocukken acıkırdım, annemden bisküvi isterdim mesela. O kadar tahammülsüz davranırdıki bana. Hemen bağırıp terslerdi. Çekil başımdan baban gelecek derdi. Ben babamı yıllar önce zaten sildim. Aynı evde yaşadığımız için konuşuyorum gerekince. Yoksa onu affetmem mümkün değil. Ama annemi affetmek istiyorum. O da yaptıklarının farkında, ben bunları yüzüne vurunca kabul de ediyor. Şuan bana çok iyi davranıyor, arkadaş gibiyiz. Ama bu beni avutmuyor. Çünkü 24 yaşındayım artık. Ben çocukken başım okşansın istedim. Şimdi değil.
Çocukken ben hastalanırdım. Öksürdüğüm için annemden azar işitirdim. Acıkırdım, görmezden gelinirdim. Kavga ederlerdi, umursanmazdım. Olaki bir kavgayı görmedim, hemen bana anlatırdı annem. Hiç üzülür anlatmayayım, bunu da bilmesin demezdi. Ben onun çocuğuydum, ve çocuktum. Nasıl destek olabilirdim ki ona. Onun beni düşünmesi gerekliydi. Bunları ve daha binlerce şeyi aşamıyorum.
Şuanda da yeni bir derdim var. Ben artık kavgaya ve yüksek sese dayanamıyorum. Ölecek gibi hissediyorum. Devamlı anne babamı düşünüyorum. Kavga edecekler diye ödüm kopuyor. Ki ediyorlar da. O zaman dünyanın sonu gelmiş gibi hissediyorum. Dayanamayıp öleceğim bir gün. Dışardayken de huzurlu olamıyorum. Aklım hep evde. Devamlı ailemi düşünüyorum ama devamlı. Kardeşim var benden küçük. O da benimle aynı şeyleri yaşayacak diye çok korkuyorum. Kardeşimi tek bırakamayacağım için evden de gidemiyorum. Gitsem daha kötü olacağım düşünmekten. Şimdi hiç değilse gözümün önünde herkes diye düşünüyorum. İyice takıntı haline geldi bu durum bende. Olurda bir kaç saat annemle babam iyi anlaşırsa sanki yeryüzündeki en mutlu insanım gibi hissediyorum. Mutlu olmamın tek yolu onların iyi olması gibi . Ama değiller. Ve ben mutlu olamıyorum. Sürekli kötü bir şey olacak hissiyle yaşıyorum. Kalbim sıkışıyor. Zaten panik atak hastasıyım. Çok zorlanıyorum artık. Karamsar ve mutsuz bir insanım.
O yüzden lütfen bana evden git vs demeden, nasıl umursamaz, kendi hayatına bakan, düşünmeyen bir insan olacağımı anlatır mısınız? Ben bunu iyice takıntı haline getirmeden kurtulmak istiyorum. Annem ile babamın tartışması,babamın bağırması dünyanın sonuymuş gibi görmekten nasıl kurtulurum? Biraz bencil ve gamsız olmak istiyorum.
Ve sizin de böyle bir hayatınız olduysa ve bunları aştıysanız nasıl yaptığınızı anlatır mısınız?
Benim çok sorunlu,çok huzursuz bir ailem var. Kendimi bildim bileli huzur görmedim bu evde. Sürekli kavga ve olayların içindeydim. Çocukluğumu yaşayamadım. Çocukken arkadaşlarımla dışarda oyun oynarken bile evde şuan kavga var mıdır diye düşünmekten mutlu olamazdım. Kimsenin bir çocuğa bunu yaşatma hakkı yoktu ama malesef benim tüm hayatım böyle geçti.
Çocukluğumda evde hep bir süs eşyasıymışım gibi hissederdim. Babam devamlı kavga çıkarıp annemi aşağılardı. Annem ise babamı düşünmekten benimle asla ilgilenmezdi. Hep okuldan geldiğimde annem beni güler yüzle karşılasın isterdim ama o hep aceleyle kapıyı açıp yüzüme bile bakmadan sinirli sinirli arkasını dönüp giderdi. Ben hep babamla tartıştıkları zaman isterdimki en azından annem beni sakinleştirsin, gece yanıma gelip iki cümle söylesin, yalan da olsa geçecek kızım önemli bir şey yok desin. Ama hep görmezden gelindim. Çocukken acıkırdım, annemden bisküvi isterdim mesela. O kadar tahammülsüz davranırdıki bana. Hemen bağırıp terslerdi. Çekil başımdan baban gelecek derdi. Ben babamı yıllar önce zaten sildim. Aynı evde yaşadığımız için konuşuyorum gerekince. Yoksa onu affetmem mümkün değil. Ama annemi affetmek istiyorum. O da yaptıklarının farkında, ben bunları yüzüne vurunca kabul de ediyor. Şuan bana çok iyi davranıyor, arkadaş gibiyiz. Ama bu beni avutmuyor. Çünkü 24 yaşındayım artık. Ben çocukken başım okşansın istedim. Şimdi değil.
Çocukken ben hastalanırdım. Öksürdüğüm için annemden azar işitirdim. Acıkırdım, görmezden gelinirdim. Kavga ederlerdi, umursanmazdım. Olaki bir kavgayı görmedim, hemen bana anlatırdı annem. Hiç üzülür anlatmayayım, bunu da bilmesin demezdi. Ben onun çocuğuydum, ve çocuktum. Nasıl destek olabilirdim ki ona. Onun beni düşünmesi gerekliydi. Bunları ve daha binlerce şeyi aşamıyorum.
Şuanda da yeni bir derdim var. Ben artık kavgaya ve yüksek sese dayanamıyorum. Ölecek gibi hissediyorum. Devamlı anne babamı düşünüyorum. Kavga edecekler diye ödüm kopuyor. Ki ediyorlar da. O zaman dünyanın sonu gelmiş gibi hissediyorum. Dayanamayıp öleceğim bir gün. Dışardayken de huzurlu olamıyorum. Aklım hep evde. Devamlı ailemi düşünüyorum ama devamlı. Kardeşim var benden küçük. O da benimle aynı şeyleri yaşayacak diye çok korkuyorum. Kardeşimi tek bırakamayacağım için evden de gidemiyorum. Gitsem daha kötü olacağım düşünmekten. Şimdi hiç değilse gözümün önünde herkes diye düşünüyorum. İyice takıntı haline geldi bu durum bende. Olurda bir kaç saat annemle babam iyi anlaşırsa sanki yeryüzündeki en mutlu insanım gibi hissediyorum. Mutlu olmamın tek yolu onların iyi olması gibi . Ama değiller. Ve ben mutlu olamıyorum. Sürekli kötü bir şey olacak hissiyle yaşıyorum. Kalbim sıkışıyor. Zaten panik atak hastasıyım. Çok zorlanıyorum artık. Karamsar ve mutsuz bir insanım.
O yüzden lütfen bana evden git vs demeden, nasıl umursamaz, kendi hayatına bakan, düşünmeyen bir insan olacağımı anlatır mısınız? Ben bunu iyice takıntı haline getirmeden kurtulmak istiyorum. Annem ile babamın tartışması,babamın bağırması dünyanın sonuymuş gibi görmekten nasıl kurtulurum? Biraz bencil ve gamsız olmak istiyorum.
Ve sizin de böyle bir hayatınız olduysa ve bunları aştıysanız nasıl yaptığınızı anlatır mısınız?
Son düzenleme:
annemle babam boşansa ve şuandan itibaren babamı bir saniye bile görmeyeceksin deseler dünyanın en mutlu insanı ben olurum. Fakirlikten ,yokluktan sürünelim ama yine de bu huzursuzluğu yaşamayalım artık. Annem böyle düşünmüyor ne yazıkki. Bu benim düşüncem.
