davranış çocuğunuzu korumak adına mantıklı olmuş. fakat benim asla anlayamayacağım ve her zaman kızacağım şey şu: öğretmen eleştirilemez diye bir kural yok. fakat çevremde gözlemliyorum öğretmenlerin büyük bir kısmı hiçbir şekilde eleştiri kabul etmiyor.
sizin örneğinizde, ben iyi davranınca öğretmen çocuğuma daha ilgili davrandı demişsiniz. anaokulu dahi olsa o, oğlunuzun öğretmeni. sizinle sıkıntı yaşasa dahi çocuğunuza bunu yansıtamaz. dışarıdan konuşmak kolay diyenler için de şu örneği vereceğim: hadi biz özel sektörde çalışanız. şirketteki çalışanlarla sorunlarımızı işimize yansıtalım, 1-2 olur, 3.de işte bu kapı derler adama. çocuklarda öğretmenlerin işleridir.
bu derece kendi yaptığı herşeyi doğru sanan bir öğretmenin yetiştirdiği çocuklara nasıl bir faydası olabilir.
daha önce başka bir konuda da yazmıştım; öğretmenlik, doktorluk, avukatlık direkt insanın hayatı ile ilgili mesleklerdir. bu işleri yapan insanlar bu mesleklerin ideallerini kişiliklerinde yaşatan ve özel hayatlarında dahi uygulayan kişiler olmalıdır. çünkü kimse özünde olmadığı biri gibi olup bunlar gibi hayata dokunan işleri yapmamalı bana göre.
misal içip içip karısını döven bir avukatın, evde çocuğuna hakaret eden bir çocuk doktorunun mesleki başarısı bence anlamsızdır.
belki düşüncem çok uç ama bana göre olması gereken budur. hadi bu kadar uca gitmesin kimse, en azından soru sorulmasını ve eleştiriyi karşılamayı öğrenmek gerek.
