Söylediklerimizi çok iyi anladım. Kesinlikle faydası olacaktır hepsinin. Bir nevi ritüel gerçekleştirme gibi diyorsunuz sanırım.. Ritüelin kendisi şifa olmasa da sırf ona yüklenen anlam ve ondan şifa beklentisi içinde olma hali insanı daha fazla çabalamak için motive eder. O çaba insanı bir miktar iyi eder, iyi olan insan daha fazla çabalar falan. Bu kesinlikle çok iyi bir döngü. Deneyeceğim, inşallah başarabilirim."fake it till you make it" / "gerçekleşene kadar taklit et"
hoşunuza gitmese de eşinizle aynı yatağa girin. sizi soğutan bir sebep yaşasanız dahi yaşanmamış gibi sayın ve eşinizle birlikte vakit geçirmeye çalışın. olumsuzlukları görmezden geldikçe zamanla zihniniz buna uyum sağlayacaktır. yani davranışlarınızı duygularınıza dönüştüreceksiniz. fobilerini yenen insanları düşünün, "korkmalarına rağmen" korkularının üzerine giderek fobilerini yeniyorlar.
terapiye mükemmeliyetçi şekilde yaklaşmanıza da gerek yok. maddi durumunuz el verdiğince gidin. sizin 1 defa dahi terapiye gitmeniz, harcadığınız emeğin yüksekliği sebebiyle (para ve zaman) zihninizin konuyu çok daha fazla ciddiye almasına yardımcı olabilir.
Söylediklerimizi çok iyi anladım. Kesinlikle faydası olacaktır hepsinin. Bir nevi ritüel gerçekleştirme gibi diyorsunuz sanırım.. Ritüelin kendisi şifa olmasa da sırf ona yüklenen anlam ve ondan şifa beklentisi içinde olma hali insanı daha fazla çabalamak için motive eder. O çaba insanı bir miktar iyi eder, iyi olan insan daha fazla çabalar falan. Bu kesinlikle çok iyi bir döngü. Deneyeceğim, inşallah başarabilirim.
Çalışacağım. Çok teşekkür ederimdeneyin, denerken de kesinlikle yılmayın, sabredin, tekrar tekrar deneyin. süreç işi bu. sonuç alırsınız inşallah
afedersiniz ama tam öküz...Yeni üyelik ve ilk sorum, ama uzun zamandır birçok farklı konu için sayfalarca yorum okudum forumdan. Hep üye olup sormayı düşünüp vazgeçmiştim. Bugün vazgeçmedim..
Sonuna kadar okuyabilen arkadaşların yorumlarını çok merak ediyorum.
Olabildiğince kısa yazmaya çalışacağım. 5 yıllık evliyim. Evlenince eşimin memleketine taşındım. Gayet iyi işim vardı, onu bıraktım. Ne arkadaş ne aile kimsem yoktu orada. Benim her şartta yanımda olacağını falan söylerdi hep. Ama öyle olmadı. Ailesi, hem akrabaları hem arkadaşları hem komşuları herkesin yanında aşağılar beni. Anlamamış duymamış gibi yaptım gece sabahlara kadar ağladım, gözlerim kan çanağına döndü çok defa eşim bir kez bile niye ağladığımı sormadı. Ben de onun haberi olmayan konuları anlatmadım ona hiç. Çok birikince bişeyler bir iki şey anlatacak olsam "biz de böyle yapacak bişey yok" dedi.. Sonrasında hiç anlatmadım.
Bir gün izni olurdu, arkadaşlarıyla gezdi tozdu, bu kızın kimsesi yok beni bekler demedi. Kaç yıl boyunca sadece annesiyle akraba gezmesine gittim. Eşimle bir kez çıkıp oturduğum mahelleyi bile gezmedim. Ki ben çalışan her gün dışarda olan bir insandım. Çok zor ve travmatik bir doğum yaptım. Eve çıktığım ilk hafta odaya yanıma sadece bana kızmak için geldi, niye sütüm gelmiyormuş diye, o larva dikişin vardı, oturup kalkamıyordum ama nasılsın diye sormadı hiç... Aileme söylemedikleri laf kalmadı. Ben kimseye bişey diyemedim, hep sanki suçlu gibi kendimi açıklamaya çalıştım.. Tam bir ezik gibiydim.
Tüm bunlar yaşanırken cinsel ilişkimiz devam ettiği için eşim açısında hiçbir sorun yoktu. Yeni evli olduğumuz için her gece birlikte olmak ister ve olurduk. Ama ben aşırı aşırı soğudum tüm yaşananlardan dolayı. Bana kendimi kıymet ailesi ve kendisinin hizmetini görmeye getirilmiş bir şey gibi hissettirdi. Sırf istediği için ve ben de hayır di-ye-me-diğim için çok isteksiz şekilde ilişkilerimiz devam etti. Taa ki doğumdan sonraki olanlardan sonra ayrılmak istediğimi söyleyene kadar.
Sonra gerçekten çok değişti. Elinden geldiğince her işte yardımcı olmaya çalışıyor, yapmak istemediğim işlerde bana ısrarcı olmuyor, kızımın bakımında yardımcı oluyor. Ailesine karşı beni zor durumda bırakmıyor vs. Gayet iyi bir eş şu an..
Ama benim ona gram güvenim kalmadı. Eğer benim arkamda duran bir ailem olmasaydı, boşanamayacak biri olsaydım ömür boyu bana aynı zorbalığı yapacaklarını düşünüyorum. Bu yüzden şu andaki geldikleri noktanın gözümde kıymeti yok. Çünkü bana değer verdikleri için değil sırf boşanma olmasın diye bu iyi halleri bence.
Esas sorunum ise şu: Cinsel anlamda onsadece ona karşı değl, genel anlamda cinsellikten soğudum. Yani erkek olarak çirkin biri değil, bakımsız değil. Ama ömür boyu birlikte olmasak asla aklıma gelmez, hatta memnun olurum. Ama sırf madem boşanmadık, bari evli gibi olalım diye zorluyorum kendimi. Yaşananları unutmaya çalışıyorum. Şu anki halinin bu soğukluğu haketmediğini düşünüyorum. Ama max 10 gün süreyle 1 -2 günde bir ilişkimiz oluyor sonra yine 1.5-2 ay boş geçiyor. Çünkü ailesi yada kendisiyle en ufak anlaşmazlıkta ilk gözden çıkarttığım cinsellik oluyor. Eşimi yatakta sayısız kez reddetmişimdir bu yüzden. Ama o şu an buna bile bişey demiyor. Kırılıp küsme falan yok, bişey dememişim gibi devam ediyor herşey.
Yani defalarca kez konuştuk, artık eskileri aşalım, ben değiştim, hatalarımı anladım ,artık bir düzenimiz olsun diyor.
Ama ben bu kısır döngüden nasıl çıkacağım bilmiyorum. Boşanmayı düşünmüyorum. Ama sağlıklı bir evliliğim de yok.
Hiç kötü şey yaşanmamış gibi olsun istiyorum, bu isteksizliği nasıl aşabilirim. Sağlıklı bir rutinim olmasını nasıl sağlarım ?
telafi edildi sanırsınız ama o çatısı akan ev gibi ilk sıddetlı yagmurda yenıden pıt pıt damlar...Ben kalp kırıklığının iyileşen bir şey olduğunu düşünmüyorum. O yüzden terapi falan diyemeyeceğim. Ama sizin boşanma düşünceniz yoksa kendinize eziyet ediyorsunuz bu şekilde.
ama eşiniz sanırım hatasını anlamış ve düzelme olmuş davranıslarında.Yeni üyelik ve ilk sorum, ama uzun zamandır birçok farklı konu için sayfalarca yorum okudum forumdan. Hep üye olup sormayı düşünüp vazgeçmiştim. Bugün vazgeçmedim..
Sonuna kadar okuyabilen arkadaşların yorumlarını çok merak ediyorum.
Olabildiğince kısa yazmaya çalışacağım. 5 yıllık evliyim. Evlenince eşimin memleketine taşındım. Gayet iyi işim vardı, onu bıraktım. Ne arkadaş ne aile kimsem yoktu orada. Benim her şartta yanımda olacağını falan söylerdi hep. Ama öyle olmadı. Ailesi, hem akrabaları hem arkadaşları hem komşuları herkesin yanında aşağılar beni. Anlamamış duymamış gibi yaptım gece sabahlara kadar ağladım, gözlerim kan çanağına döndü çok defa eşim bir kez bile niye ağladığımı sormadı. Ben de onun haberi olmayan konuları anlatmadım ona hiç. Çok birikince bişeyler bir iki şey anlatacak olsam "biz de böyle yapacak bişey yok" dedi.. Sonrasında hiç anlatmadım.
Bir gün izni olurdu, arkadaşlarıyla gezdi tozdu, bu kızın kimsesi yok beni bekler demedi. Kaç yıl boyunca sadece annesiyle akraba gezmesine gittim. Eşimle bir kez çıkıp oturduğum mahelleyi bile gezmedim. Ki ben çalışan her gün dışarda olan bir insandım. Çok zor ve travmatik bir doğum yaptım. Eve çıktığım ilk hafta odaya yanıma sadece bana kızmak için geldi, niye sütüm gelmiyormuş diye, o larva dikişin vardı, oturup kalkamıyordum ama nasılsın diye sormadı hiç... Aileme söylemedikleri laf kalmadı. Ben kimseye bişey diyemedim, hep sanki suçlu gibi kendimi açıklamaya çalıştım.. Tam bir ezik gibiydim.
Tüm bunlar yaşanırken cinsel ilişkimiz devam ettiği için eşim açısında hiçbir sorun yoktu. Yeni evli olduğumuz için her gece birlikte olmak ister ve olurduk. Ama ben aşırı aşırı soğudum tüm yaşananlardan dolayı. Bana kendimi kıymet ailesi ve kendisinin hizmetini görmeye getirilmiş bir şey gibi hissettirdi. Sırf istediği için ve ben de hayır di-ye-me-diğim için çok isteksiz şekilde ilişkilerimiz devam etti. Taa ki doğumdan sonraki olanlardan sonra ayrılmak istediğimi söyleyene kadar.
Sonra gerçekten çok değişti. Elinden geldiğince her işte yardımcı olmaya çalışıyor, yapmak istemediğim işlerde bana ısrarcı olmuyor, kızımın bakımında yardımcı oluyor. Ailesine karşı beni zor durumda bırakmıyor vs. Gayet iyi bir eş şu an..
Ama benim ona gram güvenim kalmadı. Eğer benim arkamda duran bir ailem olmasaydı, boşanamayacak biri olsaydım ömür boyu bana aynı zorbalığı yapacaklarını düşünüyorum. Bu yüzden şu andaki geldikleri noktanın gözümde kıymeti yok. Çünkü bana değer verdikleri için değil sırf boşanma olmasın diye bu iyi halleri bence.
Esas sorunum ise şu: Cinsel anlamda onsadece ona karşı değl, genel anlamda cinsellikten soğudum. Yani erkek olarak çirkin biri değil, bakımsız değil. Ama ömür boyu birlikte olmasak asla aklıma gelmez, hatta memnun olurum. Ama sırf madem boşanmadık, bari evli gibi olalım diye zorluyorum kendimi. Yaşananları unutmaya çalışıyorum. Şu anki halinin bu soğukluğu haketmediğini düşünüyorum. Ama max 10 gün süreyle 1 -2 günde bir ilişkimiz oluyor sonra yine 1.5-2 ay boş geçiyor. Çünkü ailesi yada kendisiyle en ufak anlaşmazlıkta ilk gözden çıkarttığım cinsellik oluyor. Eşimi yatakta sayısız kez reddetmişimdir bu yüzden. Ama o şu an buna bile bişey demiyor. Kırılıp küsme falan yok, bişey dememişim gibi devam ediyor herşey.
Yani defalarca kez konuştuk, artık eskileri aşalım, ben değiştim, hatalarımı anladım ,artık bir düzenimiz olsun diyor.
Ama ben bu kısır döngüden nasıl çıkacağım bilmiyorum. Boşanmayı düşünmüyorum. Ama sağlıklı bir evliliğim de yok.
Hiç kötü şey yaşanmamış gibi olsun istiyorum, bu isteksizliği nasıl aşabilirim. Sağlıklı bir rutinim olmasını nasıl sağlarım ?
Cevaplarınız için çok teşekkür ederim. Burada ilk paylaştığım dönem çok kötüydüm psikolojik olarak, sürekli kendimi motive edip yeniden başlayıp tekrar aynı noktaya dönmek beni çok yormuştu.ama eşiniz sanırım hatasını anlamış ve düzelme olmuş davranıslarında.
bu anlamda sevındım adınıza ve umarım kalıcı olur
belkı de babalık olgunlastırdı belkı sızı kaybedecegını anladı bılemıyorum ama onemlı olan degısmıs olması.
guvenmeye calısın, bır sure deneyın ama bu surede ıkıncı cocugu dusunmeyın lutfen. bu surede calısmaya ve bırıkım yapmaya calısın cunku bır bosanma durumu olması durumunda, en az hasarla cıkmıs olursunuz bu evlılıkten.
cınsellıge gelınce, onun ve aılesının davranısları kendınızı eksık ve degersız hıssetmenıze neden oldu, kadınlık gururunuzun yukseltmesı lazım kı kendınıze sevgınız saygınız yukselsın. bunlar yukselırse esınıze olan saygı tutku sevgı de yukselebılır bunlar artarsa ona karsı tutkunuz da artabılır yanı aslında hersey ılıskınıze ve esınıze baglı.
ama bu surecte dıkkatlı de olmak lazım esınız aldatır mı bıleme...
ama o aldatacak dıye ıstemedıgınız bır ılıskıyı de yasamanızı asla ıstemem. o zaman zorlama olur resmen ve bu bence bır kadın ıcın cok da hasar verici bir durum.
bır baska ısteksızlık sebebınız; annelık hormonları. 1000 kadından 90 'ı, dogum sonrası bır cok sebebe baglı olarak tutkusunu kaybedıyor ya da azalıyor bu hisler. bu her annenın yasayacagı bırsey olabılecegınden buna zaman dıyorum
Öncelikle kendinizle barışın ve eşinizi affedin. Ona karşı kötü duygu ve düşünceler sizi etkiliyor. Mümkünse bireysel terapi almaya başlayın hızlıca. Sonraki aşamada eşinizi de dahil edinKesinlikle öyle oluyor. Bide o kadar yoğun bir insanım ki, gün içinde bazen 5 dk oturmadan akşam olur. Ama o yoğunluğun içinde tüm kötü yaşantıları kafamın içinde taşımaya devam ediyorum.
Eşinizin davranışlarına baş kaldırıp boşanmak istediğinizde eşinizin düzeldiğini yazmışsınız. Eşinizin normal bir eş standardına dönmesi sizin değişen tavrınız zaten. Eskiye dönüp verici taraf olup aşırı ve gereksiz hoşgörülü olduğunuzda yine aynı kişiyi karşınızda bulacaksınız. Değişmesini sağlayan şey sizin net duruşunuz ve cepte olmadığınızı göstermeniz. İlla da boşanmayacağım derseniz net duruşunuzu sürdürün cinsellikte olmasın evladınızla ilgilenin. Biraz sizden sevgi ilgi gördüğünde tepenize çıkacaktır. Tecrübe ile sabit bu babamın aynısı.Yeni üyelik ve ilk sorum, ama uzun zamandır birçok farklı konu için sayfalarca yorum okudum forumdan. Hep üye olup sormayı düşünüp vazgeçmiştim. Bugün vazgeçmedim..
Sonuna kadar okuyabilen arkadaşların yorumlarını çok merak ediyorum.
Olabildiğince kısa yazmaya çalışacağım. 5 yıllık evliyim. Evlenince eşimin memleketine taşındım. Gayet iyi işim vardı, onu bıraktım. Ne arkadaş ne aile kimsem yoktu orada. Benim her şartta yanımda olacağını falan söylerdi hep. Ama öyle olmadı. Ailesi, hem akrabaları hem arkadaşları hem komşuları herkesin yanında aşağılar beni. Anlamamış duymamış gibi yaptım gece sabahlara kadar ağladım, gözlerim kan çanağına döndü çok defa eşim bir kez bile niye ağladığımı sormadı. Ben de onun haberi olmayan konuları anlatmadım ona hiç. Çok birikince bişeyler bir iki şey anlatacak olsam "biz de böyle yapacak bişey yok" dedi.. Sonrasında hiç anlatmadım.
Bir gün izni olurdu, arkadaşlarıyla gezdi tozdu, bu kızın kimsesi yok beni bekler demedi. Kaç yıl boyunca sadece annesiyle akraba gezmesine gittim. Eşimle bir kez çıkıp oturduğum mahelleyi bile gezmedim. Ki ben çalışan her gün dışarda olan bir insandım. Çok zor ve travmatik bir doğum yaptım. Eve çıktığım ilk hafta odaya yanıma sadece bana kızmak için geldi, niye sütüm gelmiyormuş diye, o larva dikişin vardı, oturup kalkamıyordum ama nasılsın diye sormadı hiç... Aileme söylemedikleri laf kalmadı. Ben kimseye bişey diyemedim, hep sanki suçlu gibi kendimi açıklamaya çalıştım.. Tam bir ezik gibiydim.
Tüm bunlar yaşanırken cinsel ilişkimiz devam ettiği için eşim açısında hiçbir sorun yoktu. Yeni evli olduğumuz için her gece birlikte olmak ister ve olurduk. Ama ben aşırı aşırı soğudum tüm yaşananlardan dolayı. Bana kendimi kıymet ailesi ve kendisinin hizmetini görmeye getirilmiş bir şey gibi hissettirdi. Sırf istediği için ve ben de hayır di-ye-me-diğim için çok isteksiz şekilde ilişkilerimiz devam etti. Taa ki doğumdan sonraki olanlardan sonra ayrılmak istediğimi söyleyene kadar.
Sonra gerçekten çok değişti. Elinden geldiğince her işte yardımcı olmaya çalışıyor, yapmak istemediğim işlerde bana ısrarcı olmuyor, kızımın bakımında yardımcı oluyor. Ailesine karşı beni zor durumda bırakmıyor vs. Gayet iyi bir eş şu an..
Ama benim ona gram güvenim kalmadı. Eğer benim arkamda duran bir ailem olmasaydı, boşanamayacak biri olsaydım ömür boyu bana aynı zorbalığı yapacaklarını düşünüyorum. Bu yüzden şu andaki geldikleri noktanın gözümde kıymeti yok. Çünkü bana değer verdikleri için değil sırf boşanma olmasın diye bu iyi halleri bence.
Esas sorunum ise şu: Cinsel anlamda onsadece ona karşı değl, genel anlamda cinsellikten soğudum. Yani erkek olarak çirkin biri değil, bakımsız değil. Ama ömür boyu birlikte olmasak asla aklıma gelmez, hatta memnun olurum. Ama sırf madem boşanmadık, bari evli gibi olalım diye zorluyorum kendimi. Yaşananları unutmaya çalışıyorum. Şu anki halinin bu soğukluğu haketmediğini düşünüyorum. Ama max 10 gün süreyle 1 -2 günde bir ilişkimiz oluyor sonra yine 1.5-2 ay boş geçiyor. Çünkü ailesi yada kendisiyle en ufak anlaşmazlıkta ilk gözden çıkarttığım cinsellik oluyor. Eşimi yatakta sayısız kez reddetmişimdir bu yüzden. Ama o şu an buna bile bişey demiyor. Kırılıp küsme falan yok, bişey dememişim gibi devam ediyor herşey.
Yani defalarca kez konuştuk, artık eskileri aşalım, ben değiştim, hatalarımı anladım ,artık bir düzenimiz olsun diyor.
Ama ben bu kısır döngüden nasıl çıkacağım bilmiyorum. Boşanmayı düşünmüyorum. Ama sağlıklı bir evliliğim de yok.
Hiç kötü şey yaşanmamış gibi olsun istiyorum, bu isteksizliği nasıl aşabilirim. Sağlıklı bir rutinim olmasını nasıl sağlarım ?
Ya o kadar haklısınız ki.. Ben de defalarca tecrübe ettim bunu.Ne zaman ona anlayışla sevgiyle ilgiyle yaklaşsam (bence olması gerektiği gibi) pişman oldum. Bence bunu bilinçli yapmıyor, aşırı rahat alışmış ailesinden. Aileisnde de gelinler her işi yapar, görümceler yan gelir yatar falan. Ama ben böyle sürekli gardımı alarak yaşayacağım bir ilişki hiç istemiyordum. O kadar mutsuzum ki bu durumdan. Ben hep hayat arkadaşlığı yapacağımız bir eviilik hayal etmiştim ama maalesef sürekli cazgırlık yaparak kendimi vâr edebildiğim bir ilişki yaşıyorum..Eşinizin davranışlarına baş kaldırıp boşanmak istediğinizde eşinizin düzeldiğini yazmışsınız. Eşinizin normal bir eş standardına dönmesi sizin değişen tavrınız zaten. Eskiye dönüp verici taraf olup aşırı ve gereksiz hoşgörülü olduğunuzda yine aynı kişiyi karşınızda bulacaksınız. Değişmesini sağlayan şey sizin net duruşunuz ve cepte olmadığınızı göstermeniz. İlla da boşanmayacağım derseniz net duruşunuzu sürdürün cinsellikte olmasın evladınızla ilgilenin. Biraz sizden sevgi ilgi gördüğünde tepenize çıkacaktır. Tecrübe ile sabit bu babamın aynısı.
Eşinizin aile yapısına benzer bir aile yapısı var babamlarında ama inanın düzelmiyorlar babam haricindeki annem kardeşim ve ben üçümüzünde psikolog psikiyatri geçmişi oldukça kabarık ve ilaçlar kullanıyoruz. Kendisi hala çivi gibi maalesef bizim ruhumuzu hasta etti. Psikoterapi aldığım bir psikiyatr vardı babamı kendisine anlatmamı istemişti ve ona narsist kişilik bozukluğu teşhisi koymuştu. Olabildiğince elimden geldiğince az muhabbet etmemi uzak kalmamı şiddetle önermişti. Böyle insanlar hasta insanlar fiziksel olarak kendinizi uzak tutamıyorsunuz ve fakat ruhunuzu uzak tutmak elinizde. Yaşadığınız şeyleri tahmin edebiliyorum. Annemde her seferinde babama inanmak ister mesela. Ama gerçekten yol arkadaşlığı edebilecek tarzda insanlar hiç değil. Onlar huzursuzluktan aşağılamaktan kötü sözden beslenirler. Dediğim gibi boşanamıyorsunuz maalesef ona onun anladığı dilden konuşacaksınız cazgırlık yapacaksınız. Ben sizin yerinizde olsam şayet işinize göre dönebiliyorsanız işe dönerim. Onun ve onun aile ortamından uzak kalabilmek ve kendinize yeni ortamlar yaratabilmek adına. Hem bu elinizi güçlendirir. Davranışlarınızın yanında bir işiniz de olursa sizi asla yenemeyeceğini daha iyi anlayacaktır.Ya o kadar haklısınız ki.. Ben de defalarca tecrübe ettim bunu.Ne zaman ona anlayışla sevgiyle ilgiyle yaklaşsam (bence olması gerektiği gibi) pişman oldum. Bence bunu bilinçli yapmıyor, aşırı rahat alışmış ailesinden. Aileisnde de gelinler her işi yapar, görümceler yan gelir yatar falan. Ama ben böyle sürekli gardımı alarak yaşayacağım bir ilişki hiç istemiyordum. O kadar mutsuzum ki bu durumdan. Ben hep hayat arkadaşlığı yapacağımız bir eviilik hayal etmiştim ama maalesef sürekli cazgırlık yaparak kendimi vâr edebildiğim bir ilişki yaşıyorum..
İşe başlamanıza sevindim umarım bundan sonraki süreciniz daha da güzel ilerler. Evladınızla huzurlu bir hayat sürmenizi diliyorumAh çok üzüldüm, yaşadıklarıma benzer şeyler yaşayan benim gibi başkalarının olduğunu bilmek gerçekten çok üzdü.. Her söylediğiniz de çok haklısınız. Eşim baya değişti aslında, ama yine de yerleşmiş bazı düşünce ve davranış kalıpları var. Belli yaştan sonra değişmiyor. Onlardan dolayı bağırıp çağırıyorum, bir kaç gün yada hafta biraz dikkat ediyor ama sonra yine aynı. Zaten bağırmadan güzellikle söylesem hiiç duymaz bile. Keşke "insan" gibi anlaşabilseydik.. iş mevzusunda çok haklısınız, çalışmaya başladım yeni. Ve gerçekten iyi geldi. Daha az maruz kalıyorum eşimin ailesine.. inşallah siz, anlayabileceğiniz birbirinizi daima duyup göreceğiniz ilişkiler kurarsınız.
Bir çift terapisine gidebilirsiniz .Yeni üyelik ve ilk sorum, ama uzun zamandır birçok farklı konu için sayfalarca yorum okudum forumdan. Hep üye olup sormayı düşünüp vazgeçmiştim. Bugün vazgeçmedim..
Sonuna kadar okuyabilen arkadaşların yorumlarını çok merak ediyorum.
Olabildiğince kısa yazmaya çalışacağım. 5 yıllık evliyim. Evlenince eşimin memleketine taşındım. Gayet iyi işim vardı, onu bıraktım. Ne arkadaş ne aile kimsem yoktu orada. Benim her şartta yanımda olacağını falan söylerdi hep. Ama öyle olmadı. Ailesi, hem akrabaları hem arkadaşları hem komşuları herkesin yanında aşağılar beni. Anlamamış duymamış gibi yaptım gece sabahlara kadar ağladım, gözlerim kan çanağına döndü çok defa eşim bir kez bile niye ağladığımı sormadı. Ben de onun haberi olmayan konuları anlatmadım ona hiç. Çok birikince bişeyler bir iki şey anlatacak olsam "biz de böyle yapacak bişey yok" dedi.. Sonrasında hiç anlatmadım.
Bir gün izni olurdu, arkadaşlarıyla gezdi tozdu, bu kızın kimsesi yok beni bekler demedi. Kaç yıl boyunca sadece annesiyle akraba gezmesine gittim. Eşimle bir kez çıkıp oturduğum mahelleyi bile gezmedim. Ki ben çalışan her gün dışarda olan bir insandım. Çok zor ve travmatik bir doğum yaptım. Eve çıktığım ilk hafta odaya yanıma sadece bana kızmak için geldi, niye sütüm gelmiyormuş diye, o larva dikişin vardı, oturup kalkamıyordum ama nasılsın diye sormadı hiç... Aileme söylemedikleri laf kalmadı. Ben kimseye bişey diyemedim, hep sanki suçlu gibi kendimi açıklamaya çalıştım.. Tam bir ezik gibiydim.
Tüm bunlar yaşanırken cinsel ilişkimiz devam ettiği için eşim açısında hiçbir sorun yoktu. Yeni evli olduğumuz için her gece birlikte olmak ister ve olurduk. Ama ben aşırı aşırı soğudum tüm yaşananlardan dolayı. Bana kendimi kıymet ailesi ve kendisinin hizmetini görmeye getirilmiş bir şey gibi hissettirdi. Sırf istediği için ve ben de hayır di-ye-me-diğim için çok isteksiz şekilde ilişkilerimiz devam etti. Taa ki doğumdan sonraki olanlardan sonra ayrılmak istediğimi söyleyene kadar.
Sonra gerçekten çok değişti. Elinden geldiğince her işte yardımcı olmaya çalışıyor, yapmak istemediğim işlerde bana ısrarcı olmuyor, kızımın bakımında yardımcı oluyor. Ailesine karşı beni zor durumda bırakmıyor vs. Gayet iyi bir eş şu an..
Ama benim ona gram güvenim kalmadı. Eğer benim arkamda duran bir ailem olmasaydı, boşanamayacak biri olsaydım ömür boyu bana aynı zorbalığı yapacaklarını düşünüyorum. Bu yüzden şu andaki geldikleri noktanın gözümde kıymeti yok. Çünkü bana değer verdikleri için değil sırf boşanma olmasın diye bu iyi halleri bence.
Esas sorunum ise şu: Cinsel anlamda onsadece ona karşı değl, genel anlamda cinsellikten soğudum. Yani erkek olarak çirkin biri değil, bakımsız değil. Ama ömür boyu birlikte olmasak asla aklıma gelmez, hatta memnun olurum. Ama sırf madem boşanmadık, bari evli gibi olalım diye zorluyorum kendimi. Yaşananları unutmaya çalışıyorum. Şu anki halinin bu soğukluğu haketmediğini düşünüyorum. Ama max 10 gün süreyle 1 -2 günde bir ilişkimiz oluyor sonra yine 1.5-2 ay boş geçiyor. Çünkü ailesi yada kendisiyle en ufak anlaşmazlıkta ilk gözden çıkarttığım cinsellik oluyor. Eşimi yatakta sayısız kez reddetmişimdir bu yüzden. Ama o şu an buna bile bişey demiyor. Kırılıp küsme falan yok, bişey dememişim gibi devam ediyor herşey.
Yani defalarca kez konuştuk, artık eskileri aşalım, ben değiştim, hatalarımı anladım ,artık bir düzenimiz olsun diyor.
Ama ben bu kısır döngüden nasıl çıkacağım bilmiyorum. Boşanmayı düşünmüyorum. Ama sağlıklı bir evliliğim de yok.
Hiç kötü şey yaşanmamış gibi olsun istiyorum, bu isteksizliği nasıl aşabilirim. Sağlıklı bir rutinim olmasını nasıl sağlarım ?