- 20 Mart 2008
- 141.234
- 212.403
- 60
Korktun ve ağladın buda iyi birşey canısı,demekki içinde bir sevgin olduğunu korktuğunun göstergesi bu işte.
Yanş bilemiyorum o bahsedilen sevgi bu mu, bir kaç hafta önce kafasını ani çevirince tırnağım yüzüne battı ve çizildi. Çok üzüldüm ve ağlaya ağlaya tırnaklarımı dibinden kestim ki ben tırnak uzatmaya ve ojeye bayılan biriyim. Yani hem kesiyorum üzülüp ağlıyorum hem tırnak bile uzatamam artık diye ağlıyorum... Böyle karmaşadayım.
Evet tabiki kurtulacak bende inanıyorumDüzelecek kurtulacak bu üzgün hallerinden ben inanıyorum buna..
Evet tabiki kurtulacak bende inanıyorumamin inşallah
Ben sen ver bebegini diye yazmadim onu , sadece bir cocuk olarak ben bunu istemistim yazdim cunku cocuk annesi tarafindan sevilmeyince bunu bile dusunup isteister hale geliyorBir şey yazmanıza gerek yok, ben annemin bana sarıldığını hatırlamam ve çocukluğuma dair onunla ilgili bir anım yok, hep bbaam var. Kötü davranırdı bizi ihmal ederdi demiyorum ama ev ve iş arasında kalmıştı ve ailevi sorunları vardı. Ayrıca inanılmaz otoriter bir kadındı. Ben evlenince rahatladım, kendi kurallarım oldu istediğimi yaptım. İlk 2 sene de eşimle sorunlar yaşadık kv-kp sebebiyle. O zamanları da saymazsak 2 senedirnispeten huzurlu ve sakiniz pek kavga etmiyoruz ve daha iyi vakit geçiriyoruz.
Bir ara, bir rahatsızlık geçirip ameliyat olmam gerekti ve ailemin yanına gittim. 2 ay sürdü bu durum ve o zaman aile önemli moduna girdim. Acaba bir çocuk o kadar da kötü bir fikir değil mi, olsa mı, çocuğum olmadığı için pişman olur muyum diye düşündüm ve hamile kaldığımı öğrendim. Başka zaman olsa muhtemelen mevzubahis olmazdı direk aldırırdım ama öyle bir zmaandı ki sanki bana " evet çocuğun olmazsa pişman olursun, al sana çocuk" denmiş gibiydi.
Velhasıl işte buralara geldik, neticede bana bir emanet verildi, hiç suçu ğnahı olmayan bir canlı. Ama ben mutlu olamıyorum, ilk zamanlar gerçeklik algım da kaybolmuştu çoğu günün rüya olduğunu dğşğnüyor ve gerçek mi değil mi diye kontrol ediyordum. Hala ara ara ciddi buhtanlar yaşıyorum ama nadir de olsa mutlu oldupum zamanlar oluyor.
Geçecek mi bilmiyorum ama sanırım evlatlık durumu doğurduğum zaman hemen olsa olabilirdi. Şu saatten sonra yani bu annelik yükü benim omuzuma bindikten sonra bu sefer de iyi bakıyorlar mı, nasıl, acaba kötü mü ettim, ileride bu durumu öğrenince ne halde olur diye hırpalanırım. Çünkü eşim sesini yükseltse bile benim içim çok fena sızlıyor. Zaten aileler de evlatlık durumuna müsaade etmez, o derece sorun olursa muhakkak elden ele büyütür verdirmezler.
Teşekkğrler evet tespitleriniz doğru, destek elbette alacağım çünkü böyle yaşanmıyor. Umarım ben de atlatabilirim...Konunu sürekli takip ediyorum. İçten içe iyi olduğunu bilmek istiyorum sanırım. Neden böyle hissettiğimi de anlamadım, sonuçta ne tanışıklığımız ne de forum üstünden bile yazışmamız yok.
Anne değilim anlamam bunları diye düşünüp yorum yapmak istemedim. Şimdi farkediyorum ki seninki lohusa depresyonu değil, senin hayat görüşün ve değişikliklere adapte olma zorluğundan dolayı gelen bir depresyonun var.
Bir örnek vericem tabi ki çocuk üzerine değil, senin papağanların varmış bu örneği de anlarsın diye düşünüyorum.
Ve başlıyorum anlatmaya; kuş fobisi olan bir adama, birinin kuşunu bırakmasıyla başlıyor hikaye. Zorunluluktan alıyor kuşu çünkü dışarı bıraksa ölecek, gönlü el vermiyor ölmesine. Ama kuştan da çok korkuyor. Aylarca kuşa dokunmadan onu besliyor ve bakımını yapıyor. Kuş hasta olduğunda da can hıraş kliniğe getiriyor. Adamla böyle tanışmıştım. Bu tedavi süresince kahroldu üzüntüsünden; ben bakamadım, ben ondan korkuyorum diye strese girdi, üzüldü diye düşünerek. Kuşu iyileştirdik ve kuşa ilk kez ben eline koyduğumda dokundu. Hep dokunamam, yapamam, heyecanlanır atarım kuşu elimden diyordu. Kuş benim elimdeyken bile defalarca vazgeçti, yok geri koy ben yapamıcam, hazır değilim, zarar vericem ona eminim diyordu. Ama artık dönüşü yok belli ki birlikte yaşayacaksınız, derin nefes al avcunu kapat dediğimde kapatacaksın bu kadar dedim. Kuş avcundayken gözlerindeki ışıltıyı unutmuyorum hiç. İlk cümlesi ne kadar yumuşaak olmuştu :) şu an sorunsuz yaşıyorlar hatta tırnaklarını bile kendi kesiyor artık, gelmiyorlar kliniğe
Peki ben niye anlattım bunu? Çünkü hayatta sevmediğin ve zorunda olduğun bir durumdasın. Bunu bebeğinin varlığından nefret ederek devam ettirebilirsin ya da ona şans verirsin. Şu an senin bebeğinin adamın kuşundan bir farkı yok. Kendini bu bebekle kaldım hayatım boyunca diye depresyona sokmak bir seçenekken, olumlu bakıp canından bir parçayla hayatını paylaşmak ve mutlu olmak da bir seçenek. Kendini inanılmaz bir şartlandırmaya sokmuşsun ve dibe çekiyorsun.
Tanımadığım biri gülümseyerek günaydın dese bende gülümsüyorum istemsiz. Gülmek bulaşıcıdır aslında. Ama sana gülen bebeği görüp gülümseyip mutlu olmuyorsan kendini şartlamandan, bebeğe önyargından dolayı.
İnsanız biz. Bu dünyada bu kadar çok yayılmamızın sebebi her koşula adapte olabilmemiz! İnsanlar değişir, hafızalarını kaybedip yeni kimlik edinmezler. Sen anne olmadan önceki sen değilsin bu doğru ama depresyon sebebi değil.
Ben çocukluğumdaki ben değilim, lisedeki ben değilim, bekar halimdeki ben bile değilim. Yaşadıkça, aldığım her nefeste pişmanlık mı yaşamalıyım? Hayır. Her seferinde daha da geliştim yeni bir şey öğrendim diye düşünüyorum.
Lütfen başka bir doktora git ve ilaç tedavisine ek olarak psikolojik destek al. İlaçtan daha etkili olacağını düşünüyorum senin için. Düşünce yapısı değişmeden duyguların değişmesi çok zordur. Küçük bir jelibonla mutlu olan insanlar varken, bu pırlanta çok küçük diye ağlayan insanlar da var dünyada. Tek nedeni de düşünceleri.
Umarım bir an önce mutlu bir aile olursunuz.
Atlatırsın azıcık kendine guvenTeşekkğrler evet tespitleriniz doğru, destek elbette alacağım çünkü böyle yaşanmıyor. Umarım ben de atlatabilirim...
Sen şuan çukurun içinde gibisin kendine biraz dışardan bakabilsen daha rahat çözümleyeceksinTeşekkür ediyorum, bir erkek kardeşim var 3 yaş küçük bir de 15 yaş küçük sınava hazırlanan kız kardeşim. En büyük benim yani yardımcı olamıyorlar herkes kendi derdinde...
Annem evet olayın boyutunu bilse sanırım çocuğu alıp beni de hastaneye yatırır. Şu an onun zannettiği ben gezemiyorum, tozamıyorum diye ağlıyorum yahut susturamayınca gece uyuyamayınca ağlıyorum. Hadi çık dışarı diyor ama şu an en çok istediğim yete gitsem bile zevk almayacağım. Çünkü anne olma yükü çöktü içime ve çok bunaltıyor bu beni.
Annem 10 gün kaldı ama kayınvalidem bir süre dha bizde kalıp gitti. Sonra ben kötü olunca kırk güne kadar onlarda kaldım. Tamamen yalnız kalmadım ama kimse de bana sarılıp geçecek demedi, ya ben anlatamadım ya onlar anlamadı.
Eşim sağolsun hem uzun saatler çalışıp bir de benim buhranımla uğraşıyor. Bense atlatamayacakmışım gibi hissediyorum ve bari o kendini kurtarsın modundayım şu ara.
Eşimin de "ciddi bir maddi sorunumuz yok, beraber mutluyuz, sağlıklı bir çocuğumuz var. İnsanlar bunlara sahip olmak için neler yapıyor, şükret, şımarık olma" dediği zamanlar da çok olmuştur ama işte anlayamadığı için diye düşünüyorum. Genelde tam destek olmaya çalışıyor. Atlatırım inşallah, sürekliliği olması adına psikoloğa dönünce başlayacağım, burada da psikiyatride randevum var bakalım.Sen şuan çukurun içinde gibisin kendine biraz dışardan bakabilsen daha rahat çözümleyeceksin
Malesef lohusa depresyonu konusunda insanlar çok bilgisiz
Birde yaşamayanlar durumu hafife alıyorlar
Ama bak en azından eşin seni anlıyor elinden heleni yapıyor onu kendinden uzaklaştırmak yapacağın en büyük hata olur
Daha sıkı sarıl eşine
Yakın olsak yanına gelirdim inanki
Özel mesaj konusundaki önerimide dikkate al lütfen
Sımsıkı sarılıyorum sana
Bunu yeni okudum bu üye her kimse onun adına çok üzgünüm ama kendisi çıkamadı diye herkes aynı şekilde olmayacakÜyelik iptali istedim çünkü özel mesajla yazanlar daha fena. Geçmeyecek minvalşnde şeyler yazılmış ve az umut kırıntım varsa o da yok oldu,örnek:
ben var ya, hislerimi burda ifade etsem linç ederler beni.
kızımı çok seviyorum ama hergün ve hergün öfke doluyum. lanet olsun seni doğurduğum güne diyorum. bir görsen o kadar akıllı hiç üzmeyen bir bebek ki...
hangi akla hizmet bebek sahibi oldum bilmiyorum. kötü bir anbe olmaktan korkuyorum. benim yüzümden psikolojisi kötü bir çocuk büyüsün istemiyorum..
daha bir kaç aylıkken uzun zaman uyuyunca acaba öldü mü deyip içten içe sevinirdim...
annemi arayıp etrafta bebek isteyen varsa götür onların olsun demişliğim var...
hala attığım her adımın bebeğime bağlı olmasından nefret ediyorum.
evcil hayvan besliyor olsan kurtulma şansın var, ama bunun yok...
anne olmak isteyen herkese YAPMAYIN diye hakırasım var...
anne olanın aklına sıçsınlar diyorum sürekli.
ne bileyim öyle işte
Eşin anlamadığından değilde işte tam olarak neyi nasıl yapacağını bilmediğindenEşimin de "ciddi bir maddi sorunumuz yok, beraber mutluyuz, sağlıklı bir çocuğumuz var. İnsanlar bunlara sahip olmak için neler yapıyor, şükret, şımarık olma" dediği zamanlar da çok olmuştur ama işte anlayamadığı için diye düşünüyorum. Genelde tam destek olmaya çalışıyor. Atlatırım inşallah, sürekliliği olması adına psikoloğa dönünce başlayacağım, burada da psikiyatride randevum var bakalım.
Çok teşekkürler, düşünmen yeter
Kanser olsan allah korusun ben kanserim diye oturup aglicak tedavi olmucakmisin koalina. Bu hisler gecicek sabretmelisin. Diyelimki hic gecmicek o zamanda bu hisler gecmicek mevcut duruma alisip daha iyi yapmaliyim demelisin. Ben de ozelden yazcaktim sana baktim ifşa ediyosun :)) ben yasadiklarimi anlatsam linc degil idam ederler bak sen tirnagin batti diye uzuluosun ben 2 aylik cocuga tokat attim düşün nasi kotuydum nasil sewmiyodum. Bende dedim allahim ölse en azindan sen alcan canini diye kac kere dua ettim. Esimle gunlerce kavga ettim bosanmak istiyorum diye al cocuk sende kalsin. Ama noldu sonucta caresi yok kendini ve bebegi etrafindakileri uzmenin. Evet onu hic istemiyosun hatta ölse diyosun sonra düşünuyosun ölürse nolur. Ölse bile sen eski sen olucaginimi saniosun ki. Daha da kahrolcaksin zaten sewmedim istemedim onu ondan oldu diye. Bak anlatiyorum sana canli ornek benim siddete kadar gitti benimki. Benimde eşim aldirtmadi. Ama inan gercekten geciyor. Ha oyle cok aşk yasamiyosun tabi mukemmel anne olmuyosun. Ama bir mevcut duruma alisiyosun. Iki yasi buyudukce bakimi kolaylasio benim oglum deliksiz gece 12 saat uyur mesela. Esinle surekli konus benim esim bana destek oldu cok. Aglamak istiosanda agla kendini sikma. Biz sana ne desekte bu mutsuzlugun hemen gecmicek zaten. Ne zaman gecer bebek biraz toplayip ele avuca gelince azalicak. Ha hala diceksin araara keske dogurmasaydim diye ama oda bebek zorladigi zamanlarda olucak boyle hergun degil. Sonra 2 yasina geldimi gercekten cok rahatliyosun bak herkes ayni seyi soyluyo sana. Herkes bu durumlari az cok yasamiş. Sen cok yasamissin ben senden daha kotu daha cok yasadim. Once su sorumlulugu atman gerekiyor. Yoksa iyilesemezsin koalina ver kocana baksin biraz yada annende daha cok kal o baksin biraz daha. Ustune yuk bindikce biniyor. Senin cabalaman lazim. Eger istersen ben zana ozelden anlatiyim neler yasadim nasil duzeldi. Ben dipte degil artik magmadaydim. Cozum senin elinde canimYanş bilemiyorum o bahsedilen sevgi bu mu, bir kaç hafta önce kafasını ani çevirince tırnağım yüzüne battı ve çizildi. Çok üzüldüm ve ağlaya ağlaya tırnaklarımı dibinden kestim ki ben tırnak uzatmaya ve ojeye bayılan biriyim. Yani hem kesiyorum üzülüp ağlıyorum hem tırnak bile uzatamam artık diye ağlıyorum... Böyle karmaşadayım.
Nick falan vermiyorum ifşa sayılmaz ama siz diyorsunuz ki geçti... Bana 3 sene oldu hala gçeen bişey yok yazılıyor bu bana nasıl örnek olabilir? Neresinden tutayım bunun şuhaliyle?Kanser olsan allah korusun ben kanserim diye oturup aglicak tedavi olmucakmisin koalina. Bu hisler gecicek sabretmelisin. Diyelimki hic gecmicek o zamanda bu hisler gecmicek mevcut duruma alisip daha iyi yapmaliyim demelisin. Ben de ozelden yazcaktim sana baktim ifşa ediyosun :)) ben yasadiklarimi anlatsam linc degil idam ederler bak sen tirnagin batti diye uzuluosun ben 2 aylik cocuga tokat attim düşün nasi kotuydum nasil sewmiyodum. Bende dedim allahim ölse en azindan sen alcan canini diye kac kere dua ettim. Esimle gunlerce kavga ettim bosanmak istiyorum diye al cocuk sende kalsin. Ama noldu sonucta caresi yok kendini ve bebegi etrafindakileri uzmenin. Evet onu hic istemiyosun hatta ölse diyosun sonra düşünuyosun ölürse nolur. Ölse bile sen eski sen olucaginimi saniosun ki. Daha da kahrolcaksin zaten sewmedim istemedim onu ondan oldu diye. Bak anlatiyorum sana canli ornek benim siddete kadar gitti benimki. Benimde eşim aldirtmadi. Ama inan gercekten geciyor. Ha oyle cok aşk yasamiyosun tabi mukemmel anne olmuyosun. Ama bir mevcut duruma alisiyosun. Iki yasi buyudukce bakimi kolaylasio benim oglum deliksiz gece 12 saat uyur mesela. Esinle surekli konus benim esim bana destek oldu cok. Aglamak istiosanda agla kendini sikma. Biz sana ne desekte bu mutsuzlugun hemen gecmicek zaten. Ne zaman gecer bebek biraz toplayip ele avuca gelince azalicak. Ha hala diceksin araara keske dogurmasaydim diye ama oda bebek zorladigi zamanlarda olucak boyle hergun degil. Sonra 2 yasina geldimi gercekten cok rahatliyosun bak herkes ayni seyi soyluyo sana. Herkes bu durumlari az cok yasamiş. Sen cok yasamissin ben senden daha kotu daha cok yasadim. Once su sorumlulugu atman gerekiyor. Yoksa iyilesemezsin koalina ver kocana baksin biraz yada annende daha cok kal o baksin biraz daha. Ustune yuk bindikce biniyor. Senin cabalaman lazim. Eger istersen ben zana ozelden anlatiyim neler yasadim nasil duzeldi. Ben dipte degil artik magmadaydim. Cozum senin elinde canim
Hayır asla böyle bir anne diyerek küçümsemedim veya kınamadım yanlış anladın cümlelerimi.@Casper25 @Sismaniye veUyuyan Adamdan Nefret
Ben üzgün değil miyim sizce? Yahut elimde olsa deliler gibi sevmek, sevmez miyim? İşkence mi ediyorum, bakmıyor muyum, sürekli yüzüne seni sevmiyorum falan mı diyorum? Bebeğe yazık ama bana değil mi? Elimde olmayan duygularla boğuşuyorum. Siz de "böyle bir anne" diyorsunuz. Zaten bir şeylerin yanlışlığını farkettiğim için bu haldeyim.
Nick falan vermiyorum ifşa sayılmaz ama siz diyorsunuz ki geçti... Bana 3 sene oldu hala gçeen bişey yok yazılıyor bu bana nasıl örnek olabilir? Neresinden tutayım bunun şuhaliyle?
Gecti derken diyorum ya tabikide bizim gibi insanlarda tamamen gecmez. Su an nasi kotusun hergun mutsuzsun. Buyudukce sadece zorladigi gunlerde dahada buyudukce zaten cok bi zorlugu kalmio cok ekstrem durumlarda dersin off bulduk basa belayi. Benim mesela cok cok nadir oluyor artik. Oda eşim bildigi icin hemen olaya mudahale ediyor. Ben sana demiyorum ki ayy geciyo koalina asik oluyosun :)) yo gecmiyo iste ama cok nadir geliyor ve eskisi gibi acitmiyor. Cunku alisiyosun o sana yuk gelmiyor artik ve sewiyosun konusuyor cunku. Derdini söylüyor. Sevgi karsilikli sen onu sewiyosun o seni seviyor. O seni sewince sen onu daha cok seviyosun. Boyle boyle hersey duzeliyor.Nick falan vermiyorum ifşa sayılmaz ama siz diyorsunuz ki geçti... Bana 3 sene oldu hala gçeen bişey yok yazılıyor bu bana nasıl örnek olabilir? Neresinden tutayım bunun şuhaliyle?