Yapma, sen alttan aldıkça daha da arsızlaşıyor bu model. Biz her yolu denedik. Küstüğü zaman gönlünü almayı, hiçbir şey olmamış gibi bir kaç gün sonra tekrar aramayı, bağırmayı, karşılık vermeyi. Ne geldiyse aklımıza. Yeter ki normal bir insan olsun, bize insan gibi davransın, dedik. Ama yok. Sen standart anne modeline nasıl davranılması gerekiyorsa, gönlü kırılmasın diye ne yapmak gerekiyorsa onu yapıyorsun. Sanıyorsun ki senin vazifen bu, ama değil. Gerçekten değil. Onun egosu tatmin olsun diye sen köpek olamazsın.
Bak san bir anımı anlatayım. 1 tılımız dolmamış daha eşimle. Kuzenimin düğününe gittik. Düğün evinin kapısından eşimin spor ayakkabıları çalınmış, süğünde klasik ayakkabı giyildiğinden ayakkabıların kaybolduğunu ancak evden ayrılacağımızda farkettim. Hay ağzımı açmaz olaydım. Hem çiçeği burnunda kocamın hem bütün sülalenin önünde yerin dibine soktu beni, ağlatana kadar uğraştı ve sana yemin ediyorum bunu yaparken de kendiyle gurur duyuyordu. Bunun gibi binlercesini yaşadım ben. Hep alttan aldım. Ben alttan alıp bunlar yaşanmamış gibi davrandıkça o daha da saldırganlaştı. Bir bayram evini temizledim, teşekkür edeceğine 'yapmasaydın" dedi. Trafik kazası yaptım, eşimin kaburgası kırıldı "geçmiş olsun" diyeceğine "çok gezmeseydiniz olmazdı" dedi. Ben her seferinde daha çok yaralandım. Ama o evladının da bir insan olduğunu asla düşünmedi. Seninki de düşünmüyor. Ne vicdanı yapıyorsun ki, farkına var artık onun içindeki tek duygu küçümseme ve aşağılama, sevgi acıma üzülme vicdan gibi şeyler yok. Dolayısıyla o küstüğünde senin huzursuz olmanı gerektirecek bir şey de yok. Olsa olsa empatını kaybettiği için canı sıkılır. Evlat acısı falan çekmez. Terapi al, sil at, vallahi huzur bulacaksın. Aslında senin var sandığın anne-evlat bağı yok aranızda. İnan bana