Bebekli Hayat Bana Göre Değilmiş

Koalina , arada sirada girip bakiyorum konuya ama yazacak hicbirsey bulamiyorum , hic hissetmedigim duygular hakkinda nasil yardimci olabilirim diye dusundum her seferinde , yada bazen agir seyler yazmak istedim ama seni kirmamak icin yazmayip ciktim konundan
Sana bir anne olarak yorum yazamam ama bir evlat olarak yazabilirim sanirim
Benim annemde senin gibiydi , ben burada pek cok anne konusunda yazmisimdir ondan uzun yillar nefret ettigimi
Cok kucukken bile keske beni dogurmayip aldirsaymis diye dusunurdum yada baskasina , beni sevecek birine verseymis derdim
Simdi 40 yasindayim , 10 sene once affettim kendisini , ama 30 senem heba oldu diyebilirim , oturup uzun uzun yazmayacagim ruhumda actigi yaralari ve bunun hayatimda verdigim kararlara etkisini
Sadece bebegin acisindan bakabilmen icin yazdim bunlari , lutfen bir insanin insanini heba etme , psikiyatriste git gerekirse ilac al , gerekirse bebegi birkac gun annene birak esinle tatile git , ne yapman gerekiyorsa yap ve topla kendini
Bak idrak gecen hafta bir konu acti , usenmezsen her sayfasini oku , onlarca kadinin anne dramini oku , lutfen topla kendini
 
Insallah ölmüstür diye sevinmis mii?!?!
Aman Allahim.
Kiyamam masum yavruya.
 
Sevgili milena o kadar güzel yazmışsınız ki.
Ben de bunu anlatmak istedim aslında ama kırarım üzerim belki diye söyleyemedim.
Evet evlatlık verme seçeneğini düşünmesini söyledim.Çünkü konu sahibi düzelemeyecek ve her zaman bebeği bir yük olarak gibi hissettim.Umarım yanılıyorumdur.
Bu yüzden en azından bebek sevgi dolu bir ortamda büyür diye düşündüm.
 
Bak ne güzel söylediniz 5 yas civarı güzel vakit geçirmeye başladık diye. Bu kilit cevap. Hani diyorsunuz ya,hep böyle gidecek diye,gitmeyecek emin olun,kendini ifade etmeye baslayacak,kendi kendine yemek yiyecek falan,size olan yükü azalacak bebeğinizin büyüdükçe. Bakin kızım 6 yaşında şu an ve benim arkadaşım gibi oldu,ama bebekken biri bana böyle olacağını söylese güler geçerdim,inanmazdım zira zor bir bebekti.
Seviyorsunuz kardeşinizi ,demekki bebeğinizi de seveceksiniz.
Keşke zamanında başka bir çözüm bulsaymış aileniz ,sizin ne kadar yıprandığınızı farkedememişler,15 yaşında bir genç kız olarak o sorumluluk size fazlaca ağır gelmiş.
Belkide hatta muhtemelen şu an hislerinizin sebebi olmuş kardeşinize bakmak zorunda bırakılmanız.
Ben böyle düşünüyorum.
Tabiki uzman desteği alın, atlatıp önünüze bakmanıza yardımı olur
 
Ama evlatlik verme opsiyonunu suan icin dusunmuyor sanirim. Bebegin basina bi sey gelse uzulmeyecegini yazmasi hepimizi derinden uzdu evet, ama buyuk bir depresyonun icinde ve saglikli dusunemiyor; bu yogun depresif ruh haliyle yaziyor bunlari ve doktor arayisi icinde, duzelmek istemese ugrasmazdi; insallah toparlanir ve bebegine sevgiyle sarilir, eger hala olmuyorsa..bebegi sevecek sicak bir yuvaya verme ihtimalini ozaman dusunur sanirim.
 
Bence koalina duzelecek ama cok caba harcamasi lazim , iyi bir psikiyatriste gitmeli , neden boyle hisettigini bulmalilar , belki de cevaplari kendi cocuklugunda bulacak
Sonucta hamilelikten beri kendini biliyor koalina ve hep cozum arayisinda , insallah cok gec olmadan bulabilir o cozumu
 
İnşallah toparlanır.Aslında sevmediğini düşünmüyorum ama sorumluluk korkutuyor sanırım konu sahibini.Yaklaşık 6 yıldır anneyim sorumluluk hala ölesiye korkutuyor beni de.Ama umarım sevgisiz büyümek zorunda kalmaz bebeği.
 
İnşallah bir an önce çözüme kavuşur.Arkadaşa da söylediğim gibi çocuğunu bence seviyor ama sorumluluk korkutuyor konu sahibini.İnanın bilemiyorum hem bebeğe hem anneye üzülüyorum sevgisiz büyümesini istemiyorum.
 
Bir şey yazmanıza gerek yok, ben annemin bana sarıldığını hatırlamam ve çocukluğuma dair onunla ilgili bir anım yok, hep bbaam var. Kötü davranırdı bizi ihmal ederdi demiyorum ama ev ve iş arasında kalmıştı ve ailevi sorunları vardı. Ayrıca inanılmaz otoriter bir kadındı. Ben evlenince rahatladım, kendi kurallarım oldu istediğimi yaptım. İlk 2 sene de eşimle sorunlar yaşadık kv-kp sebebiyle. O zamanları da saymazsak 2 senedirnispeten huzurlu ve sakiniz pek kavga etmiyoruz ve daha iyi vakit geçiriyoruz.

Bir ara, bir rahatsızlık geçirip ameliyat olmam gerekti ve ailemin yanına gittim. 2 ay sürdü bu durum ve o zaman aile önemli moduna girdim. Acaba bir çocuk o kadar da kötü bir fikir değil mi, olsa mı, çocuğum olmadığı için pişman olur muyum diye düşündüm ve hamile kaldığımı öğrendim. Başka zaman olsa muhtemelen mevzubahis olmazdı direk aldırırdım ama öyle bir zmaandı ki sanki bana " evet çocuğun olmazsa pişman olursun, al sana çocuk" denmiş gibiydi.
Velhasıl işte buralara geldik, neticede bana bir emanet verildi, hiç suçu ğnahı olmayan bir canlı. Ama ben mutlu olamıyorum, ilk zamanlar gerçeklik algım da kaybolmuştu çoğu günün rüya olduğunu dğşğnüyor ve gerçek mi değil mi diye kontrol ediyordum. Hala ara ara ciddi buhtanlar yaşıyorum ama nadir de olsa mutlu oldupum zamanlar oluyor.
Geçecek mi bilmiyorum ama sanırım evlatlık durumu doğurduğum zaman hemen olsa olabilirdi. Şu saatten sonra yani bu annelik yükü benim omuzuma bindikten sonra bu sefer de iyi bakıyorlar mı, nasıl, acaba kötü mü ettim, ileride bu durumu öğrenince ne halde olur diye hırpalanırım. Çünkü eşim sesini yükseltse bile benim içim çok fena sızlıyor. Zaten aileler de evlatlık durumuna müsaade etmez, o derece sorun olursa muhakkak elden ele büyütür verdirmezler.
 
Koalina size zaten birçok uzman fikri gelmiş yaşadığınız şehirde ama ankaraya gelecek durumunuz olursa bana lütfen ulaşın, hiçbir ücret ödemeden annemle görüşün.

Hem zamanında anne olmayı hiç sevmemiş bir anne, eski bir doktor, şimdi çocuk terapisti, size yardım edebileceğini düşündüm. telefonla görüşme yapmıyor maalesef ama ankaraya gidebilme imkanınız olursa lütfen yazın gerçekten hiçbir ücret talep etmeden ilgilenecek.
 
Eşiniz sesini yükselttiği vakit içiniz cız ediyorsa siz bebeğinizi baya baya seviyorsunuz şu an çok mutlu oldum.Tek bir sorun kaldı ozaman önünüzde sorumluluktan korkmayacaksınız.İnşallah terapiler ile bu duygu İLE de başa çıkarsınız.
 
Hanımlar karsınızda yaralı bi insan var,siz dönüp bi çizik daha atıyorsunuz?
Kime ne faydası var?
Bakın yukarda bi cok anne baslarda ne kadar bocaladığını anlatmış,merhem olmaya calısmıs.
Sız o annelere çocuğunu evlatlık ver diyebilir misiniz?
Azcık empati..
Gececek bunlar..
 
Yanş bilemiyorum o bahsedilen sevgi bu mu, bir kaç hafta önce kafasını ani çevirince tırnağım yüzüne battı ve çizildi. Çok üzüldüm ve ağlaya ağlaya tırnaklarımı dibinden kestim ki ben tırnak uzatmaya ve ojeye bayılan biriyim. Yani hem kesiyorum üzülüp ağlıyorum hem tırnak bile uzatamam artık diye ağlıyorum... Böyle karmaşadayım.
 
Hala çok fazla annelik duygusu yuklenmemis ustunuze hiç girip bakmiyordum konuya en azından sorumlulugunuzu biliyorsunuz buda iyi bişey bebeğinle daha çok zaman geçir esin biyere gitsin mesela bi kaç gün sen o bebeğe sarıl ve yat tek kaldığın zaman o küçük bebek sana nasıl can yoldasi oluyor gör film dizi gezmek eğlenmek herzman yapılacak Şeyler Ama onun kucuklugu birdaha geri gelmeyeck 3 yaşına geldigi zman eşinle tartissan o kuzu sana sarilacak sana destek olmaya calisacak küçücuk haliyle ve birazda büyüdüğü zman onunla yaptığın hersey daha güzel gelecek bence çok kasiyorsun kendini rahat bırak ve sevmeye çalış evlat tan daha üstün kimse olmadığını anlayacaksin sorumluluklari daha ağır basmistir belki korkutmustur seni bilemiyorum ama sevgiyle büyüyen çocuklar herzman daha başarılı ve mutlu zman kaybetme
 
Koalina
Bence psikolojik destek alarak üstesinden geleceksin ben inanıyorum buna.
Ayrıca ücretsiz izin değil de işe dönmeni de tavsiye edebilirim.

Benim kızım da plansız oldu ve evlendikten bir ay sonra gibi kısa bir süreçte hamile olduğumu öğrenip bir de üstüne 29 haftalıkken erken doğumla dünyaya geldi. Evlenmek ve çocuk sahibi olmak bana çok uzak şeylerdi.
Kızıma hamileliğimde zaman zaman tereddütler yaşadım, ama o 2 aya yakın kuvözde kalınca aklım başıma geldi. Belki zamanında doğurup eve gelsem depresyona girerdim ama kaybetme korkusu bir kez yaşanınca çok farklı oldu.
Beyninde tasarlamak düşünmekle o korkuyu yaşamak çok farklı şeyler emin ol.
Şimdi 4,5 yaşı geçtik ve bazen uyurken gidip izliyorum gözlerim doluyor ben bu güzelliği hak edecek ne yapmış olabilirim diye.. Hepsi zamanla biriken anılarımızın ve iletişim kurmaya ve iletişimimizin her geçen gün artmaya başlamasının sonucu. Hayaller kuruyorum genç olduğunda, ben de genç ve fit bir anne olup, arkadaş gibi birlikte takılacağız diye.
 
Işte bu annelik canım tırnağını onun için kesmişsin bakara süresin aç evin içinde dinle çok faydasını görürsün öpüyorum seni
 
Evet evet bahsedilen sevgi bu korkmayın bu sevgiden.
Oje elbetteki süreceksiniz belki de oğlunuz seçecek rengini azıcık koyuverin kendinizi.
Evet sorumluluk ağır zor size Gül bahçesi var ucunda diyemem ama Gül yüzlü bir oğlancık olacak sonunda azıcık sabır öğretmenim.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

Ben mi yanlış yapıyorum?
Yorumlar
5
Görüntüleme
442
oralardamevsimyazmi
A
Eşimin ailesiyle yaşadığım son durum
2 3
Yorumlar
52
Görüntüleme
3K
suzan3333
S
Akıl rica edeceğim..
2
Yorumlar
34
Görüntüleme
2K
Cattyhol
Z
Annemle aram çok kötü
2
Yorumlar
32
Görüntüleme
2K
Tardis_2718
B
Esim benimle tanisirken baskasiyla yazisiyormus
2 3
Yorumlar
57
Görüntüleme
2K
Cicek Kiz
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…