Kadınlar çocuk bakımına erkekli dahil etse suç, etmese yine suç.bu kadın doğum yaparken ölebilirdi de.o zaman bu şekilde söve söve mi yaşayacaktı.Ben size işsizsiniz demiyorum ama önceliğiniz bebeğiniz olmalı. Temizlik ütü vesaire hepsi ikinci planda yettiği kadar.
Çocuk bakmak zor ve yıpratıcı. Tahammül zorlayıcı. Anneler fıtratında bir merhametle,şefkatle vardır bu yüzden daha iyi bakar bebeğe. Evet baba yardım edecek anneye ama yardım edecek. Siz direk babaya vermişsiniz bakımı e tabi adam böyle olur o zaman bu halini kabul edeceksin.
Eşinin işi rahat olmasından bahsetmiyorum ben kadın ve erkek fıtratından bahsediyorum.
ha çocuk gelir 5-6 yaşına babayla tatile bile gitsin annesiz hiç problem değil. Mahkeme neden 0-5 yaşı çocuğu neredeyse her şartta anneye verir ?
Kolayınıza gelmiş bu durum şimdi ceremesini çekin madem
Yav bi okuduğunu anla da öyle yorumla bacım.Ben diyorum ki erkek yardımcı olacak asli görevli olmayacak. Hele ki kadın çalışmıyor evde ise asli bakıcı kadın olmalı.Kadınlar çocuk bakımına erkekli dahil etse suç, etmese yine suç.bu kadın doğum yaparken ölebilirdi de.o zaman bu şekilde söve söve mi yaşayacaktı.
Yani bu hesap sizin de yaptığınız bir popo pışpışıOğluma uyku eğitimi verdim. Yatıyorum yatağına 5-10 dk kadar pışpışlayınca poposuna uykuya dalıyor. Yani haldır huldur sallama vs yok. Yaptığı popo pışpışı oturduğu yerden.
Eşiniz hem çalışıp hem bu kadar bebek sorumluluğu alıyorsa gerilmesi çok normal bence. Ben evdeyim izindeyim ona rağmen bebek bakımından dolayı geriliyorum zaman zaman. Siz kendinize vakit ayırıyor musunuz kalan sürede ne yapıyorsunuz? Evdeyseniz biraz daha az sorumluluk verin bence eşinize, bırakın kendine daha çok zaman ayırsın. Bunalmıştır normal. İlk defa birine böyle diyorum sjfjksksk bu kadar sorumluluk alması güzel ama hem işe gidip hem böyle alması çok yorucu yıpratıcı benceHerkese Merhaba
Öncelikle biliyorum ki yalnız değilim bu konuda çünkü bir sürü konu açılmış ama yine de dertleşmek istedim.
Eşimle 6 yıllık evliyiz. 9.5 aylık bir bebeğimiz var. İsteyerek oldu çocuğumuz. Zor bir bebek değil ama tabii ilk çocuk olduğu için bir de yalnız büyüttüğümüz için acemiliğimiz var.
Eşimle çocuk öncesi iyi gittiğine inandığım bir evliliğimiz vardı. İşinden evine evinden işine gider gelir, ailesiyle sorunlarda benden yana olur, tartışsak da kısa sürede gönlümüzü alırdık birbirimizin. Ben annemi yıllar önce kaybettim babam yeniden evlendikten sonra bağımız giderek koptu. Yani bir kaç akrabam dışında pek kimsem yok. Eşimin akrabalarıyla (annesi hariç) aramız iyi görüşüyoruz. Neyse sadede geleyim;
Hamileliğim güzel geçti ilişkimiz açısından. Çok ilgiliydi eşim. Normal doğum yaptım doğum anı haricinde baştan sona yanımdaydı. Ailesi geldi 3 gün durup gitti. O zaman üzüldü ilgilenmedikleri için ben de onun üzülmesine üzüldüm. Yani o anlarda da sevgimiz ve şefkarimizde problem yoktu. Sonra zamanla bir şeyler değişmeye başladı. (Bebeğimize birlikte bakıyoruz. Gece eşim uyutuyor tüm gece uyuyor zaten bebeğim. Sabah da işe gidene kadar oynuyor falan. Evde olduğunda ben emziriyorum ve yemeğini hazırlıyorum geri kalan sorumlulukları eşimde.) Eşimde şefkat azaldı öfke ve gerginlik arttı. Sürekli gergin sürekli azarlama modunda. Herkese, herşeye öfkeli. Oturttum konuştum olmadı, şikayet ettim olmadı, küstüm olmadı, ağladığımı gördü olmadı, bebeğim stresimi anladı hırçınlaştı olmadı, kavga ettik olmadı. Ne yapacağımı şaşırdım. Başbaşa vakit geçireceğimiz zamanlar oluyor onlarda da ben yanaşmazsam asla elimi bile tutmuyor. Eskiden sarılırdık, öperdik ne bileyim en basiti birlikte gülerdik. Şimdi ben bir adım atmazsam asla ama asla bana iyilikle yaklaşmıyor. Bayramda da yaptı aynı şeyi. Ben kimsesiz hissettiğim için bayramlarda hassaslaşıyorum. Asla duygularımı anlamak ona göre davranmak istemiyor. Bir sürü hormonlarım değişti, şefkate çok ihtiyacım vardı ama beni resmen sevgisizliğe mahkum etti. Sevmiyormuş beni bence. Seven insan böyle yaklaşamaz sevdiğine. Ben de artık eskisi gibi katlanamıyorum yaşım 32. Çok zorluklar yaşadım. İlk evliliğimde şiddet gördüm zar zor boşandım. Şimdiki eşimle evlilik benim için çok büyük bir adımdı. Allah razı olsun asla lafını etmedi ilkinin ama bu sevgisizlik hissi beni mahvediyor. Ben de ona birşey hissedemiyorum böyle olunca.
Boşanmak istemiyorum çünkü ben kimsesiz kaldım, ailesizlik nedir bilirim. Bebeğim yaşasın istemiyorum.
En büyük hayalimdi güzel bir yuvamızın olması, aile olabilmek. Bunları biliyor herşeye şahit. Ona rağmen kendisine çeki düzen vermiyor. Ne yapmalı nasıl yaklaşmalı bilmiyorum. En büyük korkum sevgisiz bir evlilikti başıma mı geldi yoksa düzelir mi çocuğumuz büyüdükçe?
Şimdiden teşekkür ederim cevaplarınız için.
Siz calismiyorsunuz , bebeğiniz zor bir bebek değil ve gün boyu uyuyor ama geceleri sabah işe gitmesi gereken kocanız uykusuz kalıyor rolleri degistirmissiniz. Evet baba da ilişkide fedekar olmalı en az anne kadar yardımcı olmalı da siz biraz abartmissiniz.Herkese Merhaba
Öncelikle biliyorum ki yalnız değilim bu konuda çünkü bir sürü konu açılmış ama yine de dertleşmek istedim.
Eşimle 6 yıllık evliyiz. 9.5 aylık bir bebeğimiz var. İsteyerek oldu çocuğumuz. Zor bir bebek değil ama tabii ilk çocuk olduğu için bir de yalnız büyüttüğümüz için acemiliğimiz var.
Eşimle çocuk öncesi iyi gittiğine inandığım bir evliliğimiz vardı. İşinden evine evinden işine gider gelir, ailesiyle sorunlarda benden yana olur, tartışsak da kısa sürede gönlümüzü alırdık birbirimizin. Ben annemi yıllar önce kaybettim babam yeniden evlendikten sonra bağımız giderek koptu. Yani bir kaç akrabam dışında pek kimsem yok. Eşimin akrabalarıyla (annesi hariç) aramız iyi görüşüyoruz. Neyse sadede geleyim;
Hamileliğim güzel geçti ilişkimiz açısından. Çok ilgiliydi eşim. Normal doğum yaptım doğum anı haricinde baştan sona yanımdaydı. Ailesi geldi 3 gün durup gitti. O zaman üzüldü ilgilenmedikleri için ben de onun üzülmesine üzüldüm. Yani o anlarda da sevgimiz ve şefkarimizde problem yoktu. Sonra zamanla bir şeyler değişmeye başladı. (Bebeğimize birlikte bakıyoruz. Gece eşim uyutuyor tüm gece uyuyor zaten bebeğim. Sabah da işe gidene kadar oynuyor falan. Evde olduğunda ben emziriyorum ve yemeğini hazırlıyorum geri kalan sorumlulukları eşimde.) Eşimde şefkat azaldı öfke ve gerginlik arttı. Sürekli gergin sürekli azarlama modunda. Herkese, herşeye öfkeli. Oturttum konuştum olmadı, şikayet ettim olmadı, küstüm olmadı, ağladığımı gördü olmadı, bebeğim stresimi anladı hırçınlaştı olmadı, kavga ettik olmadı. Ne yapacağımı şaşırdım. Başbaşa vakit geçireceğimiz zamanlar oluyor onlarda da ben yanaşmazsam asla elimi bile tutmuyor. Eskiden sarılırdık, öperdik ne bileyim en basiti birlikte gülerdik. Şimdi ben bir adım atmazsam asla ama asla bana iyilikle yaklaşmıyor. Bayramda da yaptı aynı şeyi. Ben kimsesiz hissettiğim için bayramlarda hassaslaşıyorum. Asla duygularımı anlamak ona göre davranmak istemiyor. Bir sürü hormonlarım değişti, şefkate çok ihtiyacım vardı ama beni resmen sevgisizliğe mahkum etti. Sevmiyormuş beni bence. Seven insan böyle yaklaşamaz sevdiğine. Ben de artık eskisi gibi katlanamıyorum yaşım 32. Çok zorluklar yaşadım. İlk evliliğimde şiddet gördüm zar zor boşandım. Şimdiki eşimle evlilik benim için çok büyük bir adımdı. Allah razı olsun asla lafını etmedi ilkinin ama bu sevgisizlik hissi beni mahvediyor. Ben de ona birşey hissedemiyorum böyle olunca.
Boşanmak istemiyorum çünkü ben kimsesiz kaldım, ailesizlik nedir bilirim. Bebeğim yaşasın istemiyorum.
En büyük hayalimdi güzel bir yuvamızın olması, aile olabilmek. Bunları biliyor herşeye şahit. Ona rağmen kendisine çeki düzen vermiyor. Ne yapmalı nasıl yaklaşmalı bilmiyorum. En büyük korkum sevgisiz bir evlilikti başıma mı geldi yoksa düzelir mi çocuğumuz büyüdükçe?
Şimdiden teşekkür ederim cevaplarınız için.
Şuan bende sorunlu bir dönemdeyim maalesefDilerim siz yaşamazsınız
Kimse size ev hanımısın işin yok yan gelip yatıp çocuk büyütüyorsun demediÇalışmıyorum şuan için. Çalışıyordum bebeğimden dolayı ara verdim. Eşimin işi bir çok insana göre rahat. O bebeğimize bakarken ben yan gelip yatmıyorum. Ev işleri, yemek, ütü, temizlik ne geliyorsa aklınıza yapıyorum. Bu düşüncede olan kadınları gerçekten anlamıyorum. Bebeğimleyken bu işleri yapamıyorum çünkü yürüme aşamasında asla durmuyor yerinde bıraksam bağırıyor ve düşecek ya da bir şeyleri tepesine yıkacak diye korkuyorum bırakamıyorum yalnız.
Ev hanımı olmak işsizlik demek değildir. İki hayatı da bilen bir kadın olarak yazıyorum.
Gerçekten hayretle okudum yorumunuzu. Bir günde neler yaptığımı yazdım yukarıda. Okumanızı rica ediyorum.Kimse size ev hanımısın işin yok yan gelip yatıp çocuk büyütüyorsun demedi
Çocuğu bakmak ilgilenmek kadının görevidir de demedi
Eşinizin size bir zamanlar beslediği merhamet eşinize karşı sizde yok. Sorun da bu. Adamı bir süre dinlendirin bir zahmet ya az gözünüz görsün olanı biteni. Adam sesini çıkarmıyor şikayet etmiyor diye robot muamelesi yapıyorsunuz. Yok işi kolay yok bilmem ne , eee sizin de işiniz kolay tüm gece uyuyan gündüz de sakin tabiatlı bir bebek beklentisi olmayan aklı başında anlayışlı bir eşle sizin işiniz çok daha kolay. Adam siz yorulmayın dinlenin diye hasta olacak neredeyse. Bir süre dinlenmesine nefes almasına imkan şunun bakın nasıl eskisi gibi oluyor
Ben de işime yeniden başlamak istiyorum. Evden çalıştığım ce freelance olduğum için biraz daha büyümesini bekliyorum. Muhtemelen ona da ağır geliyor ama ben istiyorum ki konuşarak hafifletelim kavgayla gerilmekle değil.Valla benim esim de sabaha kadar cocuk bakar işe giderdi bunun yargilanmasini anlamiyorum. Kadinin degisen hormonlari gun içerisinde bebeginle olan ayni rutini insanin çok etkiliyor. Ama ben 8 aylikken ise dondum bu rutinden ciktim yani ve inanin ruhuma iyi geldigi icin bedenen yogunlugumu bile hissetmedim. Calismazken yapamadiklarimi yapmaya basladim vs. Bence sizin ruh haliniz etkilenmis olabilir eşinizi oyle görüyorsunuz veya etki tepki.
Çocuğum sabaha kadar uyanmadan uyuyor. Okumadınız sanırım yazdığımı.Gece sabaha kadar eşiniz niye çocuk bakıyor anlamadım
Çocuk bakımında asli görev annenindir eşinizi bunaltmışsınız gibi duruyor
Eleştirmiyor da mesela bir şey söylüyorum çok basit sıradan “bu şöyle olmuş” vs gibi bana direk sesini yükseltip “hayır öyle değil şöyle şöyle” diye çıkışıyor. Bana bağırma diyorum “bağırmıyorum” diyor bağırarak falan gibi.Bebekten sonra asla eskisi gibi olmuyor bence ya
Bagirip azarladigini yazmamissiniz konunuzda
Sadece gergin saniyordum ben
Azarlamak derken elestiriyor o zaman sizi
Konuya sen yazmışsın arkadaşım evde olduğunda tüm sorumluluk eşimde diye ben müneccim miyim nerden bilecem senin ne kadar iş onun ne kadar iş yaptığını. Gece eşim uyutuyor,sabah işe kadar eşim ilgileniyor,evde olduğu sürede tüm sorumluluk eşimde yazmışsın.
Hayret bi şey
Bebeğimin yanında yatıyorum. Uyanırsa uyanıyorum zaten duyuyorum yani 3 ayda gece max 4-5 kere uyanmıştır.Yani bu hesap sizin de yaptığınız bir popo pışpışı
Kusura bakmayın ama bence eşinize çok yük yüklemişsiniz. Sonuçta Allah da bizi anne yapıyorsa bir bildiği var. Benim eşim bebeğimiz olana kadar çıt sesine uyanırdı ben tam tersiydim şimdi olan o top patlasa uyanmaz, ben bebeğim kıpırdansa uyanıyorum. Bu arada bence eşinize sorun kesintisiz sabaha kadar uyuyor mu siz farkında değilsiniz belki de. Atak haftaları diş çıkartma uykusuzluklarimi ben bilirim. Bilmiyorum diğer anneler ne der bu konuda
Bunun dışında gün içinde bebek uyurken ev işi yapabilirsiniz.
Beni yanlış anlamayın Allah razı olsun eşinizden ne güzel size yardımcı oluyormuş da bana bencillik yapıyorsunuz gibi geldi. Sizin için zaten size yardımcı olmak için evladına bakıyor maşallah elinden de geliyormuş, benim eşimin elinden gelmiyo çocuğum kucağında 5 dk durup sonra ağliyo valla.
Eşinizin yanaşmamasi gibi şeyler bende var eşime karşı cunku inanın çok yoruluyorum gece uykusuzluğu, bölük pörcuk uyumak çok yorucu bir şey. Bir hafta siz deneyin isterseniz yemekleri ev işini o yapsın gece siz bakın cocugunuza