Merhabalar nerden baslasam bilemiyorum,esimle nerdeyse 2 senedir evliyiz..maddi proplemler var en basindan beri ailesi hicbirseye yardim etmedi dugun zamani ve bircok seyi kendimiz hallettik uzun zamandit is bakiyorum bende destek olmak icin ama malesef yok bulmadim hala,borclar ayni hatta dahada kabarik duruyor ve ben kendimden bircok seyden fedakarlik yapiyorum varlikli bir aileden geliyorum ve sirf seviyorum diye herkes sustu evliligimde cunku esimi seviyorum diye evimiz kira arabamiz yok ve bunlarin hicbiride olamayacak gibi inancim.kalmadi cunku ilk evlendigimde saskinliklar icersinde naptim ben diye soklar yasadim kendimce ust uste yine kendimce kimseye anlatmadan atlatmaya calistim ama dedigim.gibi esimi seviyorum sadece maddi zorluklara alismak zor oldu ve simdi baslikta anlisilcagi gibi bir bebek istiyorum hemde cok istiyorum oyle boyle degil iliklerime kadar istiyorum hemde bana soyledigi sey maddi proplemler ve benim baski yaptikca sogudugunu belirtiyor uyuuamiyorum yemek yiyemiyorum hep aklimda bi cumleleri cunku cok istiyorum...ve bu isteksizik iliskimii zedeleyecek biliyorum kendimi cok iyi taniyorum..Ailesi hicbir yardim etmedigi icin suan bu haldeyiz herseyi kendimiz halletmeye calistigi icin benim ailem cok fazla destek oldular bu arda özellikle annem herseyimi karsiladi diyebilirim...,simdi yine ben b para muhabbetleri yuzunden bebek sahibi olamiycam ne zaman olucagimda belki degil hemende olmuyorki bi isler borclari kapatmayi beklersek 2 belkide 3 sene surecek ve bu durumdan sıkildim ev istedim olmadi kirada cocuk yapmayi bile kabullendim sinirlarini zormadim reesmen ama yine yok yine yok..en son dun konustuk ve aglayarak ciktim odadan hicbirsey soylemedi nolcak bilmiyorum...birkacgun sessiz donuk kalmayi dusunuyorum cunku cok kirginim bi maddi proplermler beni cok gerdi herseyin bir oluru bulunur diye dusunuyorum ama esim anlamiyor..yani özetle fikirlerinize ihtiyacim var
ben o kadar iyi anlıyorum ki sizi.
bizim de aynı şekilde.eşyalar için kredi çektik. ilk 2 yıl misafir odamız yoktu. ki ben de eğitimli ve çalışan bir bayanım.2lisans bir yüksek lisans yaptım.iyi bir işim var. düğün istemedim çünkü biliyordum bu bizi daha çok batıracaktı.
yazık ki hevesim kursağımda eşimi sevdiğim ve onun doğru insan olduğunu düşündüğüm için heveslerimi içime gömüp birçok şeyden de vazgeçip evlendim. ailem elinden gelen herşeyi tam tekmil yaptı. hep bi yanlarım eksik kaldı. zor zamanlardı. benim de şimdiye kadar hep ailem yardım etti. karşı taraftan bişey göremedik ama çok da sorun değil. bir arkadaşın dediği gibi ailelere değil kendimize güvenip yola çıktık.
yardım edenlerden Allah razı olsun.köstek olmaya çalışanları zaten Allaha havale ettim. en güzelini bilir.
şimdi 2 yıllık evliyiz yaklaşık. eşimin ailesi salon takımı almamaıza yardım etti ilk kez.eşya borçlarımız bitti.
sonra eşim daha yakın bir yerde iş buldu.yol masrafımız düşünce de krediye dayanıp ev aldık kira vermek yerine daha uygun bir muhitte ev almak mantıklı geldi.zaman zaman cebimizde harçlığımız olmadan da dolaştık.
şimdi neredeyse 4aylık hamileyim. düşünüyorum yetebilir miyiz diye bazen. çünkü bakacak kimsem yok ve bebeğime benim bakmam daha doğru olacak. tek maaşla nasıl olur bilmiyorum ama bebek kısmetiyle gelir diyenlere katılıyorum. birileri illaki yardımcı olacak yeni kapılar açacak Rabbim biz biraz daha kemer sıkacağız.bir şekilde olacak işte.
ama şu var ben 32 yaşındayım.daha geç kalmak istemiyordum bebek için.
yaşınız kaç bilmiyorum ama daha gençseniz acele etmeyin. birkaç yıla kadar düze çıkar daha rahat edebilirsiniz. yine de annelik isteği çok ağır basıyorsa asla eleştirmem çok haklısınız. yine de eşinizle ortak karar alıp bebeğe evet diyin.
inanılmaz bir sorumluluk. az beslenerek az çeşit giyerek büyüyebilir bebekler. ama gerilimin olduğu bir ortamda sağlıklı bir psikoloji ile büyümesi zor.
çok uzun yazdım.kusura bakmayın.sizin yaşadıklarınız beni geçen yıllara götürdü.tutamadım kendimi.
Allah hakkımızda hayırlısını versin. inşallah herşey gönlünüzce olur....