- 2 Temmuz 2013
- 16.466
- 12.868
- 498
- Konu Sahibi coldekisimyaci
-
- #281
Aslında net olsa belki sende ikna olup beklersin ama adam net olmayınca sıkıntı. Bundan sonra hiç konusunu açma ve mesafeli dur gerekli açıklamayı yapmasını bekle.
Çocuk büyütmek kolay değil her anlamda sorumluluk istiyor belkide bu sorumluluğa hazır değildir siz ısrar ettikçede baskı hissedip kaçıyodur annelik hakkınızı elinden alması bencillik gibi durabilir ama sırf siz istiyorsunuz diye çocuk yapmak zorunda değil ki demek ki hazır değil saygı beklerken saygı göstermemenizdeki tek neden sizle alakalı bi sorun var zannetmeniz. Sizi layık görmese zaten en başta evlenmezdi kompleks yapmışsınız bence biraz rahat olun baktınız lafını açmadığınız halde ilerleyen zamanlarda da istemiyor o zamn çaresine bakarsınız. Eşinizi çok iyi anlıyorum benm üstümdede eşim baskı yapardı anne olmaya hazır değildim ve çok sıkılıyordum istesemde istemez hale gelmiştim beni babalığa layık görmüyorsun derdi iyice sinirlenirdim yahu hazır değilim işte bu ne ısrar çocuk yapmak kolay yeriştirmek kolay mı bi sürü sorumluluk hele ki bu devirde diye düşünürdüm eşimlik bi sıkıntı olmamasına rağmen kompleksi beni bezdirmişti isterdim belki ama o iyice soğuttu bu konuyu eşe eşe. Ters teper yani ısrar etmeyin salın biraz kendiniziHani burada çocuğum olmuyor, eşimle yıllardır deniyoruz nasip olmadı diye dert yanan kadınlar var ya... İşte ben onlara bile özeniyorum. Neden mi? Çünkü en azından eşleriyle birlikte uğraşıyorlar, beraber deniyorlar. Kocası onu çocuklarının annesi olarak görmek istiyor, ondan çocuğu olsun istiyor. Acıyı birlikte çekiyorlar, birlikte göğüs geriyorlar. Ben bunu bile kıskanıyorum. Çünkü yalnız çekiyorum ben o acıyı, her ay yaşadığım ince ama yıkıcı hayal kırıklığında yanımda destek verecek kimse olmadan ve eşim bebek istemediği, korunduğu halde bir umut her ay saf bir heyecanla beklediğim, şüphelendiğim için kendime kızarak. Üç buçuk yıllık evliyim, ilk senemizden beri deli gibi çocuk istiyorum. Eşimse bebeğin b'sini ağzıma aldırmıyor, her türlü yolu denedim. Güzellikle konuşmayı da, ağlayıp bağırmayı da. Sen lafını ettikçe daha da soğuyorum diyor. Lütfen bebekli ailelere gidin, kucağına verin falan demeyin. Etrafımız bebek dolu, kardeşleri, en yakın arkadaşları hep peş peşe baba veya anne oldular. Bebekleri sevmiyor değil, bayılıyor. Sadece sanırım benden olsun istemiyor. Belki de beni layık görmüyor. Bunu ona söylediğimde inkar ediyor ama hiçbir sağlık problemi olmayan, maddi imkanı olan ve birbirini sever görünen bir çift üç buçuk yıldan sonra neden hala bebek istemesin? Canım çok yanıyor artık. Bu öyle vitrinde beğenilen bir çanta değil ki hevesimi kırıp vazgeçeyim, başka şeylerle oyalanayım ve unutayım. Annelik bu, analık... İçim öyle acıyor ki. Nerede hamile veya anne görsem eziliyorum saçma bir şekilde, sanki o anneliğe layıkmış gibi, sanki eşi onu çok sevmiş güvenmiş ve evlatlarına anne olsun istemiş gibi. Asla istemiyorum demiyor ama bakın ben istediğimden beri iki buçuk sene geçti bile ve en az birkaç sene daha aklının ucundan geçmeyecekmiş gibi görünüyor. Benimse ciğerim sökülüyor artık. Bir akıl verin, yardımcı olun lütfen. Evlat hasreti gibisi yokmuş...
Biz de evlendikten 5 yıl sonra bebeğimiz oldu. Eşim de derdi hep istemiyorum hazır değilim diye. Gerçi ilk yıllar ben de hazır değildim istemiyordum ama sonra ben istemye başlayınca eşim ben daha hazırım değilim diyordu. Bekledim üstüne varmadım sonra bir gün kendisi bana dedi artık olsun . Ve 5. Yılımzda oldu. Seni çok iyi anlıyorum. Bence bir süre gündeme getrme bebek işini. Oluruna bırak. Bişiyorum bunu demek kolay ama bebek her iki tarafın da istediği zaman gelse daha güzel olucak inan. Sabret bekle .Hani burada çocuğum olmuyor, eşimle yıllardır deniyoruz nasip olmadı diye dert yanan kadınlar var ya... İşte ben onlara bile özeniyorum. Neden mi? Çünkü en azından eşleriyle birlikte uğraşıyorlar, beraber deniyorlar. Kocası onu çocuklarının annesi olarak görmek istiyor, ondan çocuğu olsun istiyor. Acıyı birlikte çekiyorlar, birlikte göğüs geriyorlar. Ben bunu bile kıskanıyorum. Çünkü yalnız çekiyorum ben o acıyı, her ay yaşadığım ince ama yıkıcı hayal kırıklığında yanımda destek verecek kimse olmadan ve eşim bebek istemediği, korunduğu halde bir umut her ay saf bir heyecanla beklediğim, şüphelendiğim için kendime kızarak. Üç buçuk yıllık evliyim, ilk senemizden beri deli gibi çocuk istiyorum. Eşimse bebeğin b'sini ağzıma aldırmıyor, her türlü yolu denedim. Güzellikle konuşmayı da, ağlayıp bağırmayı da. Sen lafını ettikçe daha da soğuyorum diyor. Lütfen bebekli ailelere gidin, kucağına verin falan demeyin. Etrafımız bebek dolu, kardeşleri, en yakın arkadaşları hep peş peşe baba veya anne oldular. Bebekleri sevmiyor değil, bayılıyor. Sadece sanırım benden olsun istemiyor. Belki de beni layık görmüyor. Bunu ona söylediğimde inkar ediyor ama hiçbir sağlık problemi olmayan, maddi imkanı olan ve birbirini sever görünen bir çift üç buçuk yıldan sonra neden hala bebek istemesin? Canım çok yanıyor artık. Bu öyle vitrinde beğenilen bir çanta değil ki hevesimi kırıp vazgeçeyim, başka şeylerle oyalanayım ve unutayım. Annelik bu, analık... İçim öyle acıyor ki. Nerede hamile veya anne görsem eziliyorum saçma bir şekilde, sanki o anneliğe layıkmış gibi, sanki eşi onu çok sevmiş güvenmiş ve evlatlarına anne olsun istemiş gibi. Asla istemiyorum demiyor ama bakın ben istediğimden beri iki buçuk sene geçti bile ve en az birkaç sene daha aklının ucundan geçmeyecekmiş gibi görünüyor. Benimse ciğerim sökülüyor artık. Bir akıl verin, yardımcı olun lütfen. Evlat hasreti gibisi yokmuş...
30 lu yaşlarda olsanız çok haklısın derdim ama sen 23 o 27 bunlar baya genç sayılan yaşlar eşin demek ki tam olgunlasmadi. 30 a kadar bekleyebilir bence ki sende çok gençsin ben ilk doğumu 32 ikinci 36 da yaptım evet benimki de biraz geçti ama sen 3 sene bile beklesen 26 olacaksın , peşinizden at koşturur gibi bunaltmanin anlamı yok benceBen 23 yaşındayım. Çoğunluğa göre annelik için erken sayılabilir ama bence bunun yaşı yok, genç anne olmak istiyorum. Enerjimi hevesimi çocuğuma vermek, onunla olgunlaşmak istiyorum.
Yani kendisini babalığa hazır hissetmiyorsa babalık da yapamaz ki.Bence zorlamayın.Ya yolunuza bakın ya da kabullenin.Hani burada çocuğum olmuyor, eşimle yıllardır deniyoruz nasip olmadı diye dert yanan kadınlar var ya... İşte ben onlara bile özeniyorum. Neden mi? Çünkü en azından eşleriyle birlikte uğraşıyorlar, beraber deniyorlar. Kocası onu çocuklarının annesi olarak görmek istiyor, ondan çocuğu olsun istiyor. Acıyı birlikte çekiyorlar, birlikte göğüs geriyorlar. Ben bunu bile kıskanıyorum. Çünkü yalnız çekiyorum ben o acıyı, her ay yaşadığım ince ama yıkıcı hayal kırıklığında yanımda destek verecek kimse olmadan ve eşim bebek istemediği, korunduğu halde bir umut her ay saf bir heyecanla beklediğim, şüphelendiğim için kendime kızarak. Üç buçuk yıllık evliyim, ilk senemizden beri deli gibi çocuk istiyorum. Eşimse bebeğin b'sini ağzıma aldırmıyor, her türlü yolu denedim. Güzellikle konuşmayı da, ağlayıp bağırmayı da. Sen lafını ettikçe daha da soğuyorum diyor. Lütfen bebekli ailelere gidin, kucağına verin falan demeyin. Etrafımız bebek dolu, kardeşleri, en yakın arkadaşları hep peş peşe baba veya anne oldular. Bebekleri sevmiyor değil, bayılıyor. Sadece sanırım benden olsun istemiyor. Belki de beni layık görmüyor. Bunu ona söylediğimde inkar ediyor ama hiçbir sağlık problemi olmayan, maddi imkanı olan ve birbirini sever görünen bir çift üç buçuk yıldan sonra neden hala bebek istemesin? Canım çok yanıyor artık. Bu öyle vitrinde beğenilen bir çanta değil ki hevesimi kırıp vazgeçeyim, başka şeylerle oyalanayım ve unutayım. Annelik bu, analık... İçim öyle acıyor ki. Nerede hamile veya anne görsem eziliyorum saçma bir şekilde, sanki o anneliğe layıkmış gibi, sanki eşi onu çok sevmiş güvenmiş ve evlatlarına anne olsun istemiş gibi. Asla istemiyorum demiyor ama bakın ben istediğimden beri iki buçuk sene geçti bile ve en az birkaç sene daha aklının ucundan geçmeyecekmiş gibi görünüyor. Benimse ciğerim sökülüyor artık. Bir akıl verin, yardımcı olun lütfen. Evlat hasreti gibisi yokmuş...
Bu çocuk meselesi tanışıldıktan sonra konuşulan konular , bunlara hiç mi değinilmedi
Çok şaşırdım
Bu dertler hiç bitmeyecek mii ? Benim de 2 yıllık sevgilim evlenmek istemiyor.Bırak çocuğu.Sizinkisi de bir başka değişikmiş yandan çarklısıymış yani.Allah kolaylık versin en azından evlenmiş diyelim bari ne diyelim.Ama neticede çocuk olsun da mutlu olduğum baska bır adamdan da olur dıyorsanız sız de benım gıbı o adamı terk etmeyı dusunebılırsınız.Sonucta çocuk yoksa daha kolay olacaktır boşanmak.Sevince zor ama.. çocuk mu ? O adam mı diye sorun kendinize.Aile olamıyorsanız evlenmenin ne anlamı var ki, al işte bizimkinden ne farkı var. ?
Ya evlenelim ya ayrılalım olayına girmeyin.Sizinle gerçekten evlenmek isteyen bunun için çaba sarf edecek kişilerle evlilik yoluna girmenizi tavsiye ederimBu dertler hiç bitmeyecek mii ? Benim de 2 yıllık sevgilim evlenmek istemiyor.Bırak çocuğu.Sizinkisi de bir başka değişikmiş yandan çarklısıymış yani.Allah kolaylık versin en azından evlenmiş diyelim bari ne diyelim.Ama neticede çocuk olsun da mutlu olduğum baska bır adamdan da olur dıyorsanız sız de benım gıbı o adamı terk etmeyı dusunebılırsınız.Sonucta çocuk yoksa daha kolay olacaktır boşanmak.Sevince zor ama.. çocuk mu ? O adam mı diye sorun kendinize.Aile olamıyorsanız evlenmenin ne anlamı var ki, al işte bizimkinden ne farkı var. ?
Böyle bir durumu ne kadar saklayabilir ki ? Bence sağlık sorunu yok.Psikolojik bir sorun varKendi açınızdan düşünürken kaçırdığınız bir nokta olabilir.Bazı erkeklerin kromozal bozuklukları oluyor,örneğin XY olacakken XXY olduğunda çocuğu olmuyor, sperm ayrıştırılması olsa bile sağlıklı sperm bulunamayabiliyor. Bu durum ailenin erkeklerinden mesela amcası, dedesi ya da dedesinin erkek kardeşi vs. Gibi kişilerde olabilir. Klinefelter sendromu sadece bir örnek, eşinizin bu tür bir problemi olduğunu düşünüyorum.O kesin spermlerindeki sorun varsa bunu bilip ona göre davranıyor.Kendinizi suçlamayın.
Saklar hemde nasil yeterki erkekligine laf gelmesin.Bazi adamlar kendilerinde sorun olupta toplum tarafindan cocuk olmadigi biliniyorsa, kadinda sorun oldugunu lanse etmeyi pek iyi biliyorlarBöyle bir durumu ne kadar saklayabilir ki ? Bence sağlık sorunu yok.Psikolojik bir sorun var
Evlenmeden önce konuşulmadığını nereden çıkardınız? Evlenmeden önce de evliliğin ilk yılında da bebek için başımın etini yiyen oydu :)Birbirini seven ve evli olan herkes bebek istemeyebilir. Bebek maddi/manevi büyük sorumluluktur. Bekarım sınıf öğretmeniyim ama ne cocukken ne ergenken ne yetiskinken hicbir zaman çocuk hayali kurmadım. Sizin instagramda gördüğünüz bakımlı bloggerların ünlülerin 2-3 bakicisi var. Eşiniz bu sorumluluğu almak istememek de haklı. En başından beri size istemediğini söylediği halde ısrar etmissiniz. Ya boşanın ya kabullenin.
Bir de kadına haksizlik da adama değil mi ? Annekik yücedir bla bla bla... Baba olmak istemeyen birini santajla baba yapmak haksizlik değil mi ? Evlenmeden önce konuşulmamış evlendikten sinra da sorun olmuş iki tarafa da haksızlık olacak bir durum yok. Beklentiler uymuyorsa ayrılmak gerekiyor
Arkadaşınıza Allah sabır ve deva versin, inşallah ben de onun gibi olmam.Merhaba konuyu simdi okudum bir arkdasmin eside oyle ama esi sorumlulukdan korkan biri kiza cok bagli ve esine düşkün onlarin sevgililik ve dugun evlilik olaylari da hep zor oldu adam yenilige cok acik degil hep korkaktir zmaana bıraktılar.sanim 5.yil ve hazir degil kiza ailesinden ve etrafdan bayagi baskida var neden cocuk yapmiuorlar dye arkdasm bayagi bunalima girmisdi herkes bir sorun oldgndan supelenirdi çünkü ve sorgulardi öyle devam ediyor hâlâ
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?