- 16 Ağustos 2016
- 3.566
- 8.825
- 158
- Konu Sahibi coldekisimyaci
-
- #261
Ben zaten bu dediklerinize tezat olacak bir şey yazmadım ki o yorumda. Hatta konuda kocasını kandırarak hamile kalmak için verilen dahiyane(!) fikirlere de tepkimi belirttim.
Ben zaten bu dediklerinize tezat olacak bir şey yazmadım ki o yorumda. Hatta konuda kocasını kandırarak hamile kalmak için verilen dahiyane(!) fikirlere de tepkimi belirttim.Dünyaya çocuk getirmek ciddi bir eylemdir. Şuan dünyada olmayan bir çocuk için boşanmak ayrı bir şey, çocuk sorumluluğu alamayacağını bildiği ama karşı tarafın da hakkına girmemek için ayrılığı kabul etmek ayrı bir şey. Eşim sevmediğimi düşünmesin diye çocuk yapamaz ki kimse.
Allah sizin gibilerden korusun herkesi. Çok tehlikelisiniz siz.Ovulosyon test al tam yumurtlama gününden önce ve sonraki günler prezervatifin içindeki spermi şırınga yardımıyla kendine aktarabilirsin
40lı yaslarıma doğru 10lu yaslarda bir cocuk evlat edinirim ben 65 yasindayken bana bakar geleceğe yatırımOlmaz öyle. Yaşlandığında sana bakacak çocuğun bile yok peh.
Ayrıca bebek yapmıyorsan niye evleniyorsun? Bu geçerli bir sebep değil cık cık cık
Ah o kadar haklısınız ki. En azından bir tane evladınız varmış Allah bağışlasın inşallah kardeşi de olur. Ama evet neden? Çok anaerkil olacak ama taşıyan, doğuran, bakımının çoğunu üstlenen kadın. Yükün çoğunu kadın alıyor üstüne. Erkekler neden böyle düşünüyor, keşke daha açık olsalar. Ya da kendilerini çözseler de biz de anlayabilsek.
Evlendirdiler derken anlayamadım herkes kendi isteğiyle atıyor imzayı diye biliyorum.Kuzeniniz kızın günahına girmiş netAdam 27 yasinda 3.5 yillik evli. Daha cocukken evlenmis denebilir. Tum genclik hevesleri kursaginda kalmis.
Benim kuzenimi de universiteyi bitirdigi gibi genc yasta evlendirdiler. Gencligimi yasayamadim diye 2 sene sonra bosandi. Kiz ben seviyorum bosanmak istemiyorum diye agliyormus. Duyunca Cok uzulmustum.
Malesef erken evlenen erkeklerde bu tarz sorunlar olabiliyor. Esin bir sure sonra bosanmayi dusunuyor olabilir. Ya da erken evlendigi icin sevgisinin devam edip etmeyecegini en az bir 30 yasina gelene kadar gormek istiyor olabilir.
Bilemiyorum bu iki ihtimal geldi aklima.
Yaman çelişkisi içinde size darbe vuruyoBen de bunu anlamıyorum. Seviyor, ama benden çocuğu olsun istemiyor. Bu ne yaman çelişki :)
Ben de 23 yaşındayım. Benim çocuğumun iyi şartlarda okumasını, yaşamanı ve aynı zamanda faydalı olmasını isterim. Hastane ve diğer masraflar,kendinden feragat etme fikri,kariyerimin/ilmimin sekteye uğrama ihtimali ve stresli,negatif karakterimin olması çocuk istememe nedenlerim.Ben 23 yaşındayım. Çoğunluğa göre annelik için erken sayılabilir ama bence bunun yaşı yok, genç anne olmak istiyorum. Enerjimi hevesimi çocuğuma vermek, onunla olgunlaşmak istiyorum.
Aaaa olur mu hiç? yaşlanınca geline/damada eziyet etmek dururken niye gezsinler? Ne münasebet.40lı yaslarıma doğru 10lu yaslarda bir cocuk evlat edinirim ben 65 yasindayken bana bakar geleceğe yatırımya o değil de emekli olan maaşı olan insanların cogunun bakıma ihtiyacı yok. Sürekli ben yaşlandım ayaklarıma cocuklarının yanına cöküyorlar ben olsam gider gezerim emekli maasimla günümü gün ederim
İlla ki fikir değişiyor. Ben 3 sene önceki ben değilim mesela. Bir insan mesela evlendikten sonra işleri battı,çocuk yapmaktan vazgeçti. Bencil mi oluyor bu durumda?Sonradan istemezse ne olacak peki? İnsan duygu ve düşünceleri tek bir çizgide ilerlemez ki.
Kesinlikle katılıyorum. Evlenmeden önce pek çok şey konuşuluyor ama hayatın ne getireceği hiç belli olmuyor ki. Eşi o zamanlar istiyormuş ama şimdi kendini yeterli hissetmiyor belki de.İlla ki fikir değişiyor. Ben 3 sene önceki ben değilim mesela. Bir insan mesela evlendikten sonra işleri battı,çocuk yapmaktan vazgeçti. Bencil mi oluyor bu durumda?
Belki de dünyadaki hastalık,tecavüz,şiddet, ekonomik zorluk,cinsiyet eşitsizliği durumlarını düşünüyordur. Ya da baba olma sorumluluğu ağır geliyordur. Ya da istemiyordur,koronadan sonra tatile çıkıp kafasını dağıtacaktır. Ya da eşini bu iş için genç buluyordur.Kesinlikle katılıyorum. Evlenmeden önce pek çok şey konuşuluyor ama hayatın ne getireceği hiç belli olmuyor ki. Eşi o zamanlar istiyormuş ama şimdi kendini yeterli hissetmiyor belki de.
Evlendirdiler derken anlayamadım herkes kendi isteğiyle atıyor imzayı diye biliyorum.Kuzeniniz kızın günahına girmiş net
Ben de aynı sorunu yaşadım.Evlendigimizde 36 yaşındaydım.İlk üç ay vajinismus sorunu yaşadım ve bir an önce çözmeye çalıştım çocuk işine bakmak için ama gel gör ki vajinismusu yendim adam demesin mi ki benim zaten çocuğum.var ikinciye gerek yok.Hem iki yıl dolmaliymis filan.Kavga gürültü derken dedim ben pes ettim bosanalim.Bari daha fazla vakit kaybetmeden belki yeni bir evliligim olur o zaman yaparım.Bunu dediğim gün başladık çalışmalara.Ben ciddiydim ama..Hani burada çocuğum olmuyor, eşimle yıllardır deniyoruz nasip olmadı diye dert yanan kadınlar var ya... İşte ben onlara bile özeniyorum. Neden mi? Çünkü en azından eşleriyle birlikte uğraşıyorlar, beraber deniyorlar. Kocası onu çocuklarının annesi olarak görmek istiyor, ondan çocuğu olsun istiyor. Acıyı birlikte çekiyorlar, birlikte göğüs geriyorlar. Ben bunu bile kıskanıyorum. Çünkü yalnız çekiyorum ben o acıyı, her ay yaşadığım ince ama yıkıcı hayal kırıklığında yanımda destek verecek kimse olmadan ve eşim bebek istemediği, korunduğu halde bir umut her ay saf bir heyecanla beklediğim, şüphelendiğim için kendime kızarak. Üç buçuk yıllık evliyim, ilk senemizden beri deli gibi çocuk istiyorum. Eşimse bebeğin b'sini ağzıma aldırmıyor, her türlü yolu denedim. Güzellikle konuşmayı da, ağlayıp bağırmayı da. Sen lafını ettikçe daha da soğuyorum diyor. Lütfen bebekli ailelere gidin, kucağına verin falan demeyin. Etrafımız bebek dolu, kardeşleri, en yakın arkadaşları hep peş peşe baba veya anne oldular. Bebekleri sevmiyor değil, bayılıyor. Sadece sanırım benden olsun istemiyor. Belki de beni layık görmüyor. Bunu ona söylediğimde inkar ediyor ama hiçbir sağlık problemi olmayan, maddi imkanı olan ve birbirini sever görünen bir çift üç buçuk yıldan sonra neden hala bebek istemesin? Canım çok yanıyor artık. Bu öyle vitrinde beğenilen bir çanta değil ki hevesimi kırıp vazgeçeyim, başka şeylerle oyalanayım ve unutayım. Annelik bu, analık... İçim öyle acıyor ki. Nerede hamile veya anne görsem eziliyorum saçma bir şekilde, sanki o anneliğe layıkmış gibi, sanki eşi onu çok sevmiş güvenmiş ve evlatlarına anne olsun istemiş gibi. Asla istemiyorum demiyor ama bakın ben istediğimden beri iki buçuk sene geçti bile ve en az birkaç sene daha aklının ucundan geçmeyecekmiş gibi görünüyor. Benimse ciğerim sökülüyor artık. Bir akıl verin, yardımcı olun lütfen. Evlat hasreti gibisi yokmuş...
AcHani burada çocuğum olmuyor, eşimle yıllardır deniyoruz nasip olmadı diye dert yanan kadınlar var ya... İşte ben onlara bile özeniyorum. Neden mi? Çünkü en azından eşleriyle birlikte uğraşıyorlar, beraber deniyorlar. Kocası onu çocuklarının annesi olarak görmek istiyor, ondan çocuğu olsun istiyor. Acıyı birlikte çekiyorlar, birlikte göğüs geriyorlar. Ben bunu bile kıskanıyorum. Çünkü yalnız çekiyorum ben o acıyı, her ay yaşadığım ince ama yıkıcı hayal kırıklığında yanımda destek verecek kimse olmadan ve eşim bebek istemediği, korunduğu halde bir umut her ay saf bir heyecanla beklediğim, şüphelendiğim için kendime kızarak. Üç buçuk yıllık evliyim, ilk senemizden beri deli gibi çocuk istiyorum. Eşimse bebeğin b'sini ağzıma aldırmıyor, her türlü yolu denedim. Güzellikle konuşmayı da, ağlayıp bağırmayı da. Sen lafını ettikçe daha da soğuyorum diyor. Lütfen bebekli ailelere gidin, kucağına verin falan demeyin. Etrafımız bebek dolu, kardeşleri, en yakın arkadaşları hep peş peşe baba veya anne oldular. Bebekleri sevmiyor değil, bayılıyor. Sadece sanırım benden olsun istemiyor. Belki de beni layık görmüyor. Bunu ona söylediğimde inkar ediyor ama hiçbir sağlık problemi olmayan, maddi imkanı olan ve birbirini sever görünen bir çift üç buçuk yıldan sonra neden hala bebek istemesin? Canım çok yanıyor artık. Bu öyle vitrinde beğenilen bir çanta değil ki hevesimi kırıp vazgeçeyim, başka şeylerle oyalanayım ve unutayım. Annelik bu, analık... İçim öyle acıyor ki. Nerede hamile veya anne görsem eziliyorum saçma bir şekilde, sanki o anneliğe layıkmış gibi, sanki eşi onu çok sevmiş güvenmiş ve evlatlarına anne olsun istemiş gibi. Asla istemiyorum demiyor ama bakın ben istediğimden beri iki buçuk sene geçti bile ve en az birkaç sene daha aklının ucundan geçmeyecekmiş gibi görünüyor. Benimse ciğerim sökülüyor artık. Bir akıl verin, yardımcı olun lütfen. Evlat hasreti gibisi yokmuş...
Kendisi doğuracak sanki acıyı çekecek olan sensin o değil bunu senin söylemen gerekirdiDenemedim mi sizce? Her konuda olduğu gibi bunda da muallakta. Bilmiyorum neden istemediğimi, hazır değilim ne zaman isterim bilmiyorum diyor hep. Ağzını açıp da kendini anlatmıyor ki. Kendisi de bilmiyor belki.
Kendi açınızdan düşünürken kaçırdığınız bir nokta olabilir.Bazı erkeklerin kromozal bozuklukları oluyor,örneğin XY olacakken XXY olduğunda çocuğu olmuyor, sperm ayrıştırılması olsa bile sağlıklı sperm bulunamayabiliyor. Bu durum ailenin erkeklerinden mesela amcası, dedesi ya da dedesinin erkek kardeşi vs. Gibi kişilerde olabilir. Klinefelter sendromu sadece bir örnek, eşinizin bu tür bir problemi olduğunu düşünüyorum.O kesin spermlerindeki sorun varsa bunu bilip ona göre davranıyor.Kendinizi suçlamayın.Hani burada çocuğum olmuyor, eşimle yıllardır deniyoruz nasip olmadı diye dert yanan kadınlar var ya... İşte ben onlara bile özeniyorum. Neden mi? Çünkü en azından eşleriyle birlikte uğraşıyorlar, beraber deniyorlar. Kocası onu çocuklarının annesi olarak görmek istiyor, ondan çocuğu olsun istiyor. Acıyı birlikte çekiyorlar, birlikte göğüs geriyorlar. Ben bunu bile kıskanıyorum. Çünkü yalnız çekiyorum ben o acıyı, her ay yaşadığım ince ama yıkıcı hayal kırıklığında yanımda destek verecek kimse olmadan ve eşim bebek istemediği, korunduğu halde bir umut her ay saf bir heyecanla beklediğim, şüphelendiğim için kendime kızarak. Üç buçuk yıllık evliyim, ilk senemizden beri deli gibi çocuk istiyorum. Eşimse bebeğin b'sini ağzıma aldırmıyor, her türlü yolu denedim. Güzellikle konuşmayı da, ağlayıp bağırmayı da. Sen lafını ettikçe daha da soğuyorum diyor. Lütfen bebekli ailelere gidin, kucağına verin falan demeyin. Etrafımız bebek dolu, kardeşleri, en yakın arkadaşları hep peş peşe baba veya anne oldular. Bebekleri sevmiyor değil, bayılıyor. Sadece sanırım benden olsun istemiyor. Belki de beni layık görmüyor. Bunu ona söylediğimde inkar ediyor ama hiçbir sağlık problemi olmayan, maddi imkanı olan ve birbirini sever görünen bir çift üç buçuk yıldan sonra neden hala bebek istemesin? Canım çok yanıyor artık. Bu öyle vitrinde beğenilen bir çanta değil ki hevesimi kırıp vazgeçeyim, başka şeylerle oyalanayım ve unutayım. Annelik bu, analık... İçim öyle acıyor ki. Nerede hamile veya anne görsem eziliyorum saçma bir şekilde, sanki o anneliğe layıkmış gibi, sanki eşi onu çok sevmiş güvenmiş ve evlatlarına anne olsun istemiş gibi. Asla istemiyorum demiyor ama bakın ben istediğimden beri iki buçuk sene geçti bile ve en az birkaç sene daha aklının ucundan geçmeyecekmiş gibi görünüyor. Benimse ciğerim sökülüyor artık. Bir akıl verin, yardımcı olun lütfen. Evlat hasreti gibisi yokmuş...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?