Merhaba. Vakit ayırdığınız için teşekkür ederim öncelikle. Bahsedeceğim sorunumu yakınlarımla paylaştığımda üzerimde baskı hissediyorum. O yüzden sizlerden tarafsız cevap almak iyi gelir diye düşündüm.
37 yaşındayım. Şimdiye kadar bebek sahibi olmayı öteledik. Ötelerken pişman olmamak adına eşimle düzenli kontrol yaptırdık. Sağlık açısından şu an bir engel olmamakla birlikte, Yumurta rezervim biraz olması gerekenden düşük olduğu için doktorum max 3-4 ay deneyin sonra takiple süreç planlayalım dedi. (aşılama ya da
tüp bebek süreci yaşamanız olası dedi.)
Bunun üzerinden 3 ay geçmesine rağmen ben hala anne olmaya hazır mıyım kestiremiyorum. Eşimde ben de evlat sahibi olmak istiyoruz aslında . fakat 1-2 yıl daha sonra olsa diye istiyorduk . bir yandan da Eşim saygı duyuyor ve sağlık sebebiyle olmaması durumunda ya da tercihimizle olmaması durumumuzda biz mutluyuz sorun yok . İsteyip istemediğine karar ver diyor. yani eşim açısından baskı yok.
Benim kendi içimde kararsızlığım ise hayatımdan oldukça memnunum. bir çocuk büyütmek evet çok büyük sorumluluk ve hayatımı tamamen ele geçirecek bir olay gibi görüyorum. Dönüşü yok. Bir yandan da anne olmayı hep çok isterdim. istediğim zaman olacağım diye düşünürdüm ama doğurganlık düştükçe ihtimal yok olursa üzülür müyüm yoksa tercihim buydu der hayatıma mı bakarım emin olamıyorum.
Çalışıyorum, memurum. Çok yorucu olmayan bir iş hayatım var. Özel sektörde stresle ve yoğun çalıştıktan sonra şu an cidden rahatım. Fakat artık yaş mı kendi miskinliğim mi bilmiyorum. Akşam eve geldiğimde bitap düşmüş oluyorum.
Eğer iş çıkışı program yapmışsak enerjim var. Eve geçmişsek direk dinlenme modu. koltuktan kalkasım gelmiyor.
Kaç haftadır düşünüyorum. Bebeğimiz olduğunda ben bu yorgunlukla akşam ne verebileceğim o çocuğa. Özbakımını yaparız tamam ama asıl önemli olan sadece özbakım da değil.
Bu enerjisizlikle iyi bir anne olamayacağımı düşünüp bebeğime haksızlık etmek istemiyorum. Anne olmadan da yaşanılıyor diyorum.
Ama içim anne olmayı da arzuluyor. kaçtığımın farkındayım da.
Çok git gelli karmaşık yazdım sanırım. Kendimi en iyi şekilde anlatmaya çalıştım. Çalışırken ya da çalışmazken annelik nasıl? Gerçekten zorlandıklarınız neler?
Zorlanırım diye düşünüp aslında zor değilmiş dediğiniz şeyler oldu mu? Ya da tam tersi mis gibi hallederim diye düşünürken afalladıklarınız nelerdi?