Merhaba arkadaşlar. Şuanki sıkıntım başlıkta yazan konu evet ama herşeye en başından başlayacağım ki psikolojimi anlayabilesiniz. Ben çok iyi eğitim ve kariyer sahibi anne babanın en büyük çocuğuyum. Kendim de hep başarılı bir çocuktm ortaokulu 2. likle bitirdim ve bisiklet hediye ettiklerinde ailemin haberi oldu. Çok yoğunlardı ama mutluyduk istanbulda güzel bir hayatımz vardı. Yurtdşı seyahatleri imkanlar hep rahattık ama annemle hiç anlaşamazdk beni sevmediğini düşünürdm. Babamsa gözümün içine bakardı. Öyle ki en özel şeylerimle bile kızmadan bıkmadan ilgilenir hep yumuşak davranırdı. Ama annem tam tersiydi korkardm ondan. Ne olduysa lisede oldu, çok iyi bir lise kazanmştm ama ben tam bir asi genç oldum. Dersleri astım sürekli arkadaşlarımlaydm vs. Annemin baskısı ve hakaret içerikli konuşmalrı beni daha da çok itti. Ve gel zaman git zaman iyice koptm onlardan, ben koptukça baskılar arttı. Artk ortaokuldaki her açıdan mükemmel çocuk değildm onlar için. Gerçi annem o zaman da kıymetimi bilmiyordu. Lise bitti ben başarısız oldgm icn ortalama bir puan yaptım ve babam da beni amerikada bir üniversiteye kaydettirdi. Hayalimdi orada okumak. Gittim ama onlara maddi olarak minnet duymak istemediğim için pişman oldum kısa bi sire sonra geri döndüm. Tekrar hazırlandm ve biz bu süre içinde küçük bir orta karadeniz şehrinde yaşayan anneannemin yanına taşındk yalnız olduğu için. Babam ve annem işlerini oraya taşıdılar. Ve maddi durumları daha da iyiye gitti. Ben güzel bir puan yaptm ama babam hukuk okumamı istiyordu ama devlet hukuklarına puanım tutmuyordu. Onları çok üzdüğüm için hayır diyemedm burada yazmadm ama erkekler ile ilgli çok hayal kırıklığı yaşattm onlara. Özellikle de babama. Hukuk okumak istemedm bormal bir devlet üniye gidip kendi halime bakmak istedm ama korktm. Babam kendn ettin kendn buldun demesin diye onu dinlemek zorunda kaldım ve özel bir üniversitede hukuk okudum. İstanbula da geri dönememiş oldum. Ama onlardan ayrı bir şehre gittim. Çok mutsuzdum onların rızasınınkazanamamış olmak beni yoruyordu. Annemin kapanma baskıları başlamıştı bak şu kapanmış aaa bu da kapanmş anneleri ne şanslı diye diye beni mahvetti. Ben ki her tatilde soluğu onların yanında alıuordum evime bağlıydm derslerimde başarılıydm ama yine yaranamadım. Sonra babam bana bir araba aldı ojuduğum şehirde toplu taşıma çok kötüydü ve kampüs kaldığım yere cok uzaktı. Ben niyeyse bnun altında çok ezildim. Halbuki onun durumu çok müsaitti. Ve kendmi daha kötü hissetmeye başladım. Onlar bana neler yapıyor ben haketmiyorm diye. Sonra biriyle tanıştm benden 7-8 yaş büyük. Ve tam ailem için ideal damat adayıydı. Dinini güzel yaşamk için amerikada yaşarken buraya gelmş falan. Oralar çok uzun hikaye. Herşeyden önemlisi dünyanın en iyi en merhametli insanıydı. Anneme anlattm. Çok mutlu oldu. O da babama söylemiş. E zaten karşımdaki insan da evlenmek istiyordu. Tamam dedik evlenelim. Annem bu sefer önce tesettür sonra nişan demeye başladı. Çıldırmak istiyordum ama dünyada en son kapanacak insan benim dedim ona. Üniversite 3. sınıftaydm bu arada. Velhasıl bi süfe sonra erkek arladaşm benden ayrlmak istedi. Annem de sen kapalı değilsn ondan ayrldı senden bak gör kapandıktan sonra nasıl dönecek sana dedi. Zaten hayat bitmş benim için, kızamadm belki de haklıdır dedm adam din uğruna ne fırsatlar tepmş. Velhasıl biz barıştk. Söyledm ona, kapanmamı iste rmisin diye? Senin kararın ben ne diyebilirim ki dedi. Ama annem benii öyle bi işledi ki. Yine ayrılacak senden yine bırakacak kapanmadığın sürece mutlu olamayacaksn diye diye mahvetti beni. Ben de öyle korkuyorum ki onu kaybetmekten. Hani yapmamış olmaym pişmanlık kalmasn içimde diye lanet olsun diyerek çat diye kapandm. Ailemin yanında değil okudğm şehirdeysm iki gğn sonra gidexektm ailemin yanına. Çktm erkek arkadaşımn karşısına. Şok oldu önce bi yadırgadı. Sonra bana teşekkür etti, bendeki bir eksikliği gördüm sayende, yanımda kapalı biri hc olmamştı yeni bir adım attm dedi. Ben mutlu oldm tabi ama içim içimi yiyo o gexe hc uyumadım. Annesi falan da gördü arkadaşlarm hepsi gördü açamıyorum. Ölmek istedim çok kötüydüm ama erkek arkadaşımın karşısında böyle kötü bir duruma düşmemek için açamadım başımı. Eve gittim.... annemin o sevinçlerini gördükçe ağlamak istedim yıkıldım. Babaö sadece hayırlı olsun güzel olmş dedi. Neyse böyle kapandm işte. Sonra biz evlendk. Ben hala kapakıym ama çok pişmanım. Eşim acaip yakışıklı her gören bi daha bakıyor. Ben de çok güzelim gerçekten. Ama kapandıktan sonra özgüvenim sıfır oldu herkes çok beğendi giyim tarzımı vs ama ben beğenemedm kendmi hep ağladım aynaya bakıp. Evlendk kayınvalide ile oturdum kayınpeder yok. Anlaşamadık taşınmak istedim. Eşim uzağa gitmek istemedi yakın çevre se hep müstakil kiralar karşılayabileceğimz gibi değil. Eşim çok iyi kazanmıyor o dönem mesleğin başında, ben de son sınıf bitirmek üzereyim. Babam ben vwririm kiranızı dedi. Sonra vazgeçti ev alaym dize dedi. Kadından kaçmak uğruna minneti falan düşünmedim kabul ettim. Babam müstakil bir ev aldı bize. Kayınpeder yaşıyor ve aşırı zengin ama eşimle çok iyi değiller. Ve evde tadilat gerekti. Ev masrafı kadar da tadilat yaptırdı babam.. fayansından duvar kağıdına klimasına en pahalısını en iyisini seçtirdi bana iç mimar tutup.. biz oturdk bu eve. Ve rüya gibi bi evim oldu. Ama bi süre sonra minnet başladı yşne bende. Ve arabamı da değiştirdi bu arada. İçim içimi yiyo tamam babamın durumu iyi ama haketmedm keşke istemeseydm diye diye kendmi yedim bitirdim. Ve bu zaman içinde hep açlmak istiyordum. Sonra bebeğimiz oldu. Be bendeki açlma hissi tavan yaptı artk. Eşimle konştm senin kararın ben istemem ama sen nasıl mutlu olacaksan öyle yap dedi. Şok oldum istemeyeceğini düşndüğüm için söyleyemiyordum. Mutlu mutlu babama anneme söyledim. İşte o an bitti her şey... babam ben sana bir an olsn kapan demedm eğer böyle bişey yaparsan yüzüne bakmam dedi. Ben ağlaya ağlaya mahvoldm 1 hafta boyunca. 1 yıl sonra tekrar denedim. Yine aynı tepkiyi aldım benle 4-5 ay konşmadı bile. Görüştüğümz zamanlarda bonemden biraz saçm çkmş olsa bile görüşmeyi zehir etti bana sürekli anlamam için gözlerini saçıma dikti rahatsz olmam için.. çocuğum 2 yaşına geldi dayanamadım yine söyledm artk yapamıyorjm diye. Evine uğramam beni yıkarsın yapma ne olur dedi. Ama ben hayata küstm artk nefret ettm şaldan da şal takanlardan da. O gün tekrar konuştum. Onlarda kalıyordum. Ya sen beni üzme artk hayatın boyunca üzdün zaten kalbimde rahatsızlık var söyletme insana bnu illa mecbur musun beni üzmeye dedi. Annem de işte biz sana ev verdk araba verdk mutlu ol diye hala olmuyorsun minvalinde bi konşma yaptı. Bu arada ben de okul bittikten 1.5 yıl sonra çok iyi bir meslek sahibi oldum güzel puanlarla güzel bir yere atandım hukukçu olarak. Ailem hep bnu isterdi. Velhasıl babamın kalp damarlarından birinde takip edilmesi gereken ve ilerlerse baya ciddi ölümlü vakalara yok açan bir hastalık oldgnu öğrendim. Üzmek istemiyorm kesnlkle ama hala açılmak istiyorm eşim artk açıl yapacak birşey yok diyor ama babam hem üzülür hem benle eskksi gibi assslaaaaa olmaz biliyorum. Çooook uzun oldu biliyorm ama durumumu içimi iyice anlayın benim yerimde hissedebilin diye herşeyi yazdım. Babama maddi minnetim çok fazla. Keza anneme de öyle. Ne olur yardım edin ya siz olsanız ne yapardınjz?
Son düzenleme: