- 14 Ocak 2017
- 47
- 17
- 28
-
- Konu Sahibi Kedilikiz1
- #21
Çok teşekkür ederim
Çok teşekkür ederimCanım başın sağolsun tabi ölüm hepimiz için ama en yakın olunca daha zor olur Allah sabır versin inşallah doktora git yardım al içini dök senin dik durup annene destek olman lazım cnm
İşte bende bu yüzden doktora gitmek istemiyorum :/ insanlar neler çekiyo neler yaşıyo yine de hayat dolu yaşama sevinçleri var ben niye beremiyorum bunuBasin sagolsun cnm....
Benve bir psikologa gorun...
Ve de sunu unutma herzaman beterin beteri vardir...annesini babasini ayni anda kaybeden minicik bebekler ve dahasi...allahim sabir versin cnm
Evet gerçekten çok zor.. 1 buçuk yıl gibi bi süre bana çok uzun gelse de sanırım hala acım çok taze o yğzden kabullenmekte güçlük çekiyorumBir kız çocuğu için babasını, ilk aşkını kaybetmek gerçekten çok zor. Başınız sağolsun.
Biliyorsunuz hepimiz bir gün ölümü tadacağız bundan kaçışımız yok. Öncellikle yapmanız gereken babanızın vefat ettiği gerçeğini kabullenmeniz. Şöyle düşünün, en azından babanızla güzel vakit geçirdiniz. Ya hiç göremeyenler ne yapsın? Çok zorlanıyorsanız psikolog yardımı alın. Çok üzgünüm. Allah sabır versin
Malesef ben ne kadar inkar etsem de baş göstermeye başladılar..haklısınız kendimi ikna edebildiğim ilk gün doktora gidicem inşallahKıyamam sana ya, Allah sabır versin, farkında mısın bi çok psikolojik rahatsızlıkların baş göstermeye başlamış inan bana doktora gitmek sana iyi gelecek, kafanda takıntı yapma doktor istemiyorum ilaç istemiyorum diye terapi ile başlarsın ilaca doktor karar verir, kendini bu kadar sıkma şartlandirma, git Insaallah.
Aynen işte bende bu durumdayım ve bu bana artık rahatsızlık vermeye başladı çok yıpratıyo yoruyoBende babamı erken kaybettim. Kaç yaşına geldim hala bir yanım eksik. Paranoyak oldum babamı kaybettikten sonra. İnsan benim başıma gelmez sanıyor yaşayana kadar. Sevdiklerim için endişe duyuyorum hep. Babamdan sonra neredeyse 1yıl düzenli olarak rüyamda annemide kaybettiğimi gördüm. Eğer ailemden birine uzun süre ulaşamazsam hemen senaryo yazıyorum kafamda.
Bakın siz ne güzel başedebilmişsiniz tek başınıza bunu bende başarmak istiyorumAllah rahmet etsin mekanı cennet olsun ölümün tek gerçek olduğunu kabul et ona göre yaşa benim annem babam yaşıyor hala. Belki önemsiz çoğuna göre. Ama 10 yaşındayken kardeşimi kaybettim ona çok düşkündüm ben de yanımdan ayirmazdim hiç. sonra tam annem için azaldı acısı artık annem dışarı çıkıyor sosyalleşiyor gülüyor derken 10 yıl sonra abimi kaybettim. 20 yaşindaydim. İkisi de ani bir kaza sonucu gitti burdan. Bir evde bir annenin mutsuzluğunun çocukları nasıl etkilediğini bilirsiniz. Ben de şöyle etkisi oldu abimden sonra. Artık ölüm tek gerçek. sonsuza kadar ayrilmadiğimizi biliyorum. Buna inaniyorum. Bir gün onlara kavuşmayı diliyorum sadece. En büyük dileğim bu. Ama ben de korkuyorum birini daha kaybetmekten. baban için çok dua et onun buna ihtiyacı var sadece hem de senin duan çok önemli herkesten çünkü sen tek evladisin. Psikoloğa gitmeni öneririm yine de.
Öncelikle herkese merhaba. Nerden başlasam bilemiyorum ama artık tek başıma üstesinden gelemediğim için sizlerden destek almak istedim. Dilim döndüğünce anlatmaya çalışıcam biraz uzun olabilir kusuruma bakmayın... Şu an 20 yaşındayım 2015 senesinin ekim ayında babamı kaybettim. 19 yaşına yeni girmiştim çok küçüktüm bence. Tabiki herkes babasıyla ilişkisinin çok özel olduğunu düşünür ben de öyleyim. Tek çocuğum o yüzden babam bi nebze daha üzerime titrerdi. Bir dediğim iki olmaz istediğim şeyleri ben unuturum o unutmaz önüme getirirdi. Baba kızdan çok arkadaş gibiydik. Birbirimizi öpüp sarılmadan içimiz rahat etmezdi.Babam çok merhametli çok pimpirikli panik biriydi. Yani her dakka birbirimizi arayıp ulaşamayınca felaket senaryoları yazan tiplerdendik. Şöyle anlatayım evden çıkınca arardım otobüse binince arardım inince arardım gittiğim yere varınca arardım vs vs.. Kendine o kadar bağlı yetiştirdi ki beni ve bu o kadar kötü bi özellik ki bence. Dediğim gibi çok panik her an bana bi şey olacak diye korkan biriydi. Bana da az buçuk bulaştırmıştı Ama ben onun kadar değildim hiçbi zaman. Türlü türli hastalıkları vardı (tansiyon, şeker,panik atak,astım,obezite ) bunlardan sadece bi kaçı..o yüzden kendimi bildim bileli hep ona bi şey olacak korkusuyla yaşadım. Ayda 1 2 gece mutlaka acillik olurdu uykusundan ben ölüyorum diye kalkar bembeyaz bi şekilde kapıdan çıkmaya çalışmaları inanın gözümün önünden gitmiyo onu öyle görmek tarif edemem yani neyse.. yine bi gün böyle bi gece panikle kalktı annemle bende peşinden tabi. Yine herzamanki gibi tansiyonu çıktı panik atağı tuttu derken en son asansör kapısında gördüm onu. ona bakıp bi şeyin yok baba sakin ol derken meğer kalp krizi geçiriyormuş haberimiz yok. Annemle birlikte aşağı kapıya kadar inmişler yığılıp kalmış oraya ben çığlıklara koştum aşağı. 18 yıllık kahramanınız o dev gibi sizi her şeyden koruyan adam yerde yatıyo hareketsiz..ve komşuların ağzına tutuğu kaşık olmasa tek başına nefes bile alamıyo ve ben bunların hepsini gördüm.. yaşadığım travma gerçekten az çok bi şey değil. Ama annemle birbirimize tutunduk ikimiz de ne ilaç ne doktor desteği almadık şimdiye kadar.
Gelelim asıl soruma..
Ben babam varken görebileceğiniz en gamsız en hayalperest en maceracı insanken şu an korkağın teki bi karamsarım. Kendimi o kadar aciz hissediyorum ki. Hayattan zevk almayı unuttum. Annemi kaybetme korkum başladı.Gece sürekli annemin nefes alıp almadığını kontrol ediyorum. Onu bırakıp bi yere gittiğim zaman aklım onda kalıyo acaba bi şey mi oldu diye düşünmekten gittiğim ortamı unutuyorum. Telefonumu 1 kere açmasın mesajıma cevap vermesin deliye dönüyorum. 1 buçuk senelik sevgilim var ailelerimiz de tanışıyo sözlü sayılırız. Onunla yaşadığım gezdiğim yerlerden bile vicdan azabı duyuyorum. Ben geziyorum ama annem gezemiyo annemin canı sıkılıyo diye düşünmekten kendimi bitiriyorum. Anneme bunları söylediğimde saçmaladığımı kendisinin de gezdiğini keyfime bakmamı söylüyo ama yapamıyorum. Sanki annem çok yalnız gibi geliyo. Anneme duyduğum korku dışında kendim içinde korkuyorum. Ölüm korkusu geldi.Yalnız başıma yemek bile yiyemiyorum artık boğulup ölürüm diye düşünmekten.En ufak bi yerim ağrısa acaba ölüyo muyum diyorum. İç sesim tam olarak şöyle"kalp krizi mi geçiriyorum kesin bana bi şey oluyo bütün kötü hastalıklar bende ölücem benden sonra annem napıcak babamdan sonra ona tekrar böyle bi acı yaşatamam"uzayıp gider.
Çok uzattım çok özür dilerim ama artık dayanamıyorum nolur bana yardım edin. Ben bu ruh halinden nasıl çıkarım. Daha önce çok sevdiği birini kaybeden var mı? Bu aşamaları o da yaşadı mı yoksa ben çok mu acizim?
Not: Doktora gitmek istemiyorum insanlar beler neler yaşıyo da hala yaşama sevinci dolu bunu kendim atlatmak istiyorum ama nasıl??
Çok teşekkğr ederim sağolun. Dediğiniz gibi acım taze ama babam sanki 20 yıldır yok gibi hissettiğim için sanki üzerinden çok uzun yıllar geçmiş ama ben atlatamamışım gibi hissediyorumBen de babamı 19 yaşında kaybettim. Şimdi neredeyse 29 oldum. Vay be babamsız tam 10 yıl geçmiş. Bu arada ben çok yalnızlık çektim, acı çektim, hatalar yaptım, ağladım, özledim, kızdım, isyan ettim. Sonra hayata atıldım, aile kurdum, anne oldum.. Babam bunların hiçbirini göremedi. Zamanla yokluğuna alıştım, var olduğu zamanlar hayal gibi gelmeye başladı. İnsanoğlu her duruma alışmak üzere tasarlanmış, şimdi acın taze, yaşın genç. Zamanla daha güçlü biri olduğunu fark edeceksin.
Başın sağolsun.
Çok teşekkür ederim. Sizin de başınız sağ olsun. 1 buçuk yıl geçti neredeyse benimde ama bana yüzyıllar gibi geliyo yokluğu.. acısıysa dün gibi. En kötüsü de kabullenememek..Bir anne babanın yerini ne alır, bilemem. Annemin ardından koskoca 1 sene geçti, ama nasıl geçti gelsinler de bana sorsunlar. Acın geçmeyecek, zamanla uyuşuyorsun sadece. Alışmadım hala, yeri gelince de ağlıyorum. Ama sonra kendimi topluyorum bir şekilde. Koklaya koklaya yıkadım onu son yolculuğunda. Nelerimi vermezdim bu satırları yazmak yerine dizine kıvrılmış olmak için... Allah yardımcın olsun.
48 yaşındaydıBabanız kaç yaşındaydı?
O kadar zor ki hele ki daha onlarla yaşarken kendi aileniz yokken tek varlığnız onlarken gitmeleri..banada anneme 10 yil oldu , dile kolay
nisanliydim anne birakip gitme dedim olmadi gitmesi gerekiyordu gitti 42 yasinda
uç dort sene once kardesimin yanina gittim, bi tane yegenim var ; kardesuiimin kv si bizi davet etti,yegenimde annanneye gidecez fln dedi, benim çocuklar anneanneyi kadin adi sandi ONLRDA ANNEANNE YEnge dediler oyle uzuldum agladimki annem o gun gitmis gibi
uzun lafin kisasi daha çokk zamanin olacak aglamak aramak hayaller için .. hayat devam ediyor
bende gormedim dr falan,ama en ufak seyde oturup ziril ziril aglarim çocuk gibi belkide hata ettim bilmiyorum gitmeliydim belkide ama babam ve kardesimle ilgilenmekden kendime sira gelmedi ..
annemin yasina 10 senem kaldi ,sanki bende gidecem gibi dusunuyorum bazenO kadar zor ki hele ki daha onlarla yaşarken kendi aileniz yokken tek varlığnız onlarken gitmeleri..
O kadar kötü bi durum ki ölümü de geçtim en ufak şeyler bile rahatsız ediyo mesela normalde insanlar düğünlerini evlendiklerini mutlu hayal ederler ben o günü düşünmek bile istemiyorum sanki anneme ihanet edicekmişim gibi geliyoSeni kendime o kadar yakın hissettim ki.. babanla ilişkiniz benle babamın ilişkisine çoook benziyor.. ben de babamı kaybettim, 7 yıl önce.
Evet alışıyorsun yıllar geçtikçe ama bir yanın hep eksik kalıyor..
Ben de babamdan sonra anneme çok bağlandım. Bir gün ondan ayrılacağımı bilmek çok acı veriyorbu psikolojiden nasıl kurtulurum ben de merak ediyorum.
Başın sağ olsun canım
İnsan onların yaşadıklarının aynısını yaşayacağını sanıyor ben de öyleyim.. ama sanırım kendimize haksızlık yapıyoruzannemin yasina 10 senem kaldi ,sanki bende gidecem gibi dusunuyorum bazen
aslinda çok saçma anneannem 80 yasinda gecen yil vefat etti
kader iste ..
Ben de öyleyim. Evlenince annem yalnız kalır diye evlenmeyi bile düşünmüyorum.O kadar kötü bi durum ki ölümü de geçtim en ufak şeyler bile rahatsız ediyo mesela normalde insanlar düğünlerini evlendiklerini mutlu hayal ederler ben o günü düşünmek bile istemiyorum sanki anneme ihanet edicekmişim gibi geliyo