Öncelikle herkese merhaba. Nerden başlasam bilemiyorum ama artık tek başıma üstesinden gelemediğim için sizlerden destek almak istedim. Dilim döndüğünce anlatmaya çalışıcam biraz uzun olabilir kusuruma bakmayın... Şu an 20 yaşındayım 2015 senesinin ekim ayında babamı kaybettim. 19 yaşına yeni girmiştim çok küçüktüm bence. Tabiki herkes babasıyla ilişkisinin çok özel olduğunu düşünür ben de öyleyim. Tek çocuğum o yüzden babam bi nebze daha üzerime titrerdi. Bir dediğim iki olmaz istediğim şeyleri ben unuturum o unutmaz önüme getirirdi. Baba kızdan çok arkadaş gibiydik. Birbirimizi öpüp sarılmadan içimiz rahat etmezdi.Babam çok merhametli çok pimpirikli panik biriydi. Yani her dakka birbirimizi arayıp ulaşamayınca felaket senaryoları yazan tiplerdendik. Şöyle anlatayım evden çıkınca arardım otobüse binince arardım inince arardım gittiğim yere varınca arardım vs vs.. Kendine o kadar bağlı yetiştirdi ki beni ve bu o kadar kötü bi özellik ki bence. Dediğim gibi çok panik her an bana bi şey olacak diye korkan biriydi. Bana da az buçuk bulaştırmıştı Ama ben onun kadar değildim hiçbi zaman. Türlü türli hastalıkları vardı (tansiyon, şeker,panik atak,astım,obezite ) bunlardan sadece bi kaçı..o yüzden kendimi bildim bileli hep ona bi şey olacak korkusuyla yaşadım. Ayda 1 2 gece mutlaka acillik olurdu uykusundan ben ölüyorum diye kalkar bembeyaz bi şekilde kapıdan çıkmaya çalışmaları inanın gözümün önünden gitmiyo onu öyle görmek tarif edemem yani neyse.. yine bi gün böyle bi gece panikle kalktı annemle bende peşinden tabi. Yine herzamanki gibi tansiyonu çıktı panik atağı tuttu derken en son asansör kapısında gördüm onu. ona bakıp bi şeyin yok baba sakin ol derken meğer kalp krizi geçiriyormuş haberimiz yok. Annemle birlikte aşağı kapıya kadar inmişler yığılıp kalmış oraya ben çığlıklara koştum aşağı. 18 yıllık kahramanınız o dev gibi sizi her şeyden koruyan adam yerde yatıyo hareketsiz..ve komşuların ağzına tutuğu kaşık olmasa tek başına nefes bile alamıyo ve ben bunların hepsini gördüm.. yaşadığım travma gerçekten az çok bi şey değil. Ama annemle birbirimize tutunduk ikimiz de ne ilaç ne doktor desteği almadık şimdiye kadar.
Gelelim asıl soruma..
Ben babam varken görebileceğiniz en gamsız en hayalperest en maceracı insanken şu an korkağın teki bi karamsarım. Kendimi o kadar aciz hissediyorum ki. Hayattan zevk almayı unuttum. Annemi kaybetme korkum başladı.Gece sürekli annemin nefes alıp almadığını kontrol ediyorum. Onu bırakıp bi yere gittiğim zaman aklım onda kalıyo acaba bi şey mi oldu diye düşünmekten gittiğim ortamı unutuyorum. Telefonumu 1 kere açmasın mesajıma cevap vermesin deliye dönüyorum. 1 buçuk senelik sevgilim var ailelerimiz de tanışıyo sözlü sayılırız. Onunla yaşadığım gezdiğim yerlerden bile vicdan azabı duyuyorum. Ben geziyorum ama annem gezemiyo annemin canı sıkılıyo diye düşünmekten kendimi bitiriyorum. Anneme bunları söylediğimde saçmaladığımı kendisinin de gezdiğini keyfime bakmamı söylüyo ama yapamıyorum. Sanki annem çok yalnız gibi geliyo. Anneme duyduğum korku dışında kendim içinde korkuyorum. Ölüm korkusu geldi.Yalnız başıma yemek bile yiyemiyorum artık boğulup ölürüm diye düşünmekten.En ufak bi yerim ağrısa acaba ölüyo muyum diyorum. İç sesim tam olarak şöyle"kalp krizi mi geçiriyorum kesin bana bi şey oluyo bütün kötü hastalıklar bende ölücem benden sonra annem napıcak babamdan sonra ona tekrar böyle bi acı yaşatamam"uzayıp gider.
Çok uzattım çok özür dilerim ama artık dayanamıyorum nolur bana yardım edin. Ben bu ruh halinden nasıl çıkarım. Daha önce çok sevdiği birini kaybeden var mı? Bu aşamaları o da yaşadı mı yoksa ben çok mu acizim?
Not: Doktora gitmek istemiyorum insanlar beler neler yaşıyo da hala yaşama sevinci dolu bunu kendim atlatmak istiyorum ama nasıl??
