Babamın vefatından sonra toparlanamadım

Öncelikle ben de babasını kaybetmiş biri olarak seni çok iyi anlıyorum.Derler ya "Baba,dağdır;gölgesi yeter."O gidince kendini güşsüz savunmasız hissediyorsun,ben de sen gibi çok neşeli gamsızdım hatta şımarık da sayılırdım.Ama o gidince kalbimde kocaman bir boşluk oluştu.Doktoru yüzüme birkaç haftası kaldığını söylediğinde dünya başıma yıkıldı sandım ki artık asla gülemem artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.Ama oluyor,bi bakmışsın her şeyi unutmuşsun Rabbim bizlere "unutmak" gibi çok büyük bi nimet vermiş...Benim tavsiyem psikologlara ve psikiyatriste gitmemen yönünde,çünkü psikolog birkaç saat dinliyor,sonra hop psikiyatriste o da ilaç veriyor,sarhoş gibi geziyorsun ki hayatta her an uyanık olup gafletten uzak kalmamız gerekirken...Öncelikle anneni kaybetme korkunu yenmelisin,bu korkuyla yaşamak mümkün değil,hem annen de bir birey ve kendi çevresi var yaşantısı var sen ayrı bireysin senin de kendince yaşantın var...Sen o korkuyu yaşadığında anneni korumuş olmuyorsun,hayat bir armağan kıymetini bil,annenle güzel vakitler geçir,babanı hep güzel günlerdeki haliyle an;o kötü geceyi sil at hafızandan,baban hiç o güçsüz duruma düşmedi aslında,o hep senin güçlü kahramanın ve Rabbim bilir tabi ki ama mutlaka hissediyordur her yaptığını.İyi bir insan ol,iyilikler yap,babanın hayat düsturlar vardır onları uygula.Mesela benim babamın en büyük kuralı "İnsanlar sana taş atsa da sen kucağında güllerle git"Sen de babanın böyle önemli kurallarını kendince uygula ,bak nası huzur bulacaksın.