Sizde resmen kendimi gördüm annem bakkala insin karşıya geçip geçmediğini kontrol için pencere başından ayrılmam görüş mesafemden uzak bi yere gidince de telefon elimde gitti mi vardı mı noldu geç kaldı aramak için falan.. gerçekten hayat kalitesini çok ama çok etkileyen bi durum kafayı yeme derecesine geliyorum bazen. Başınız sağ olsun bu arada çok acı bi durum ölümler,kayıplar..Yasadiklarinizn bir kismini bende yasiyorum ustelik allaha sukur henuz ailemde boyle bir kayip yasamadigim halde. Ama bende cok kisa araliklarla enistem dayim 23 yasinda kuzenim ananem babanem dedem hepsini aniden kaybettim. Durum boyle olunca bende onlari da kaybetme korkusu sardi 30 yasindayim ve evliyim buna ragmen gecmedi.sabah uyanir uyanmaz ilk isim vatsaptan annemin babamin son online oldugu saate bakmak oluyor, namaza uyaninca bakarlar genelde eger bakmadilarsa hemen ariyorum kombiden mi zehirlendiler gece bisey mi oldu haberim olmadi diye. Balayina gittim istanbulda deprem olacak onlar enkazda kalacak kurtaramicam diye tadini cikaramadim. 2 sokak var aramizda gunde 6-7 defa telefonlasiriz mesajlasmalarimizi saymiyorum bile. Annem bana gelir eve dondunmu diye 10 dk sonra ararim hele acmasin o telefonu aninda duserim yollara. Biraz keyifsiz gelsin telefonda sesi gece 12 olsa bile kalkar gider bi bakarim hastalarmi diye. Gece kalkip nefeslerini dinledigimi cok bilirim bende bekarligimda. 2 saatlik bir mesafede yazligimiz var zirt pirt gider gelirler yol boyunca belki 10 defa ararim. Cok kotu bir durum gercekten. İyi olduklarini bileyim hicbirsey olmayacagina emin olayim 2 sene gormesem sorun degil sadece kaybetme korkusu var deli gibi.
Cok eahatsizim bu durumdan bende. Butun hayat kalitemi dusuruyor ama yapacak bisey yok. Destek te aldim ama fayda etmedi.
Bu sene hamile kaldim onlar yazliktaydi. Sonra bebegimi kaybettim ne yazikki. O gunden beri durum epey degisti. Kurtaja girdigimde gelmeye kalktilar hayir dedim isiniz yok gelmeyin. Ve 10 gun boyunca bir kez bile aramadim aklima bile gelmediler bebegim icin canim oyle cok yaniyordu ki...
O gunden beri nisbeten daha rahatim, bir cok seyi ogrendim sindirdim sanirim. Olacagin onune gecemedigimizi sindirdim, kendi bebegimi kaybetmenin acisi oyle buyuk ki onlari kaybetme korkusunu bastirdi galiba...
Ama sanırım ki ne sizin anneniz ne de benimki böyle bi şeyi istemez :/ bunu nasıl atlatıcaz acabaBen de öyleyim. Evlenince annem yalnız kalır diye evlenmeyi bile düşünmüyorum.
Aslında biliyor musun annem de bensizlikten çok korkuyor, her ne kadar bana belli etmemeye çalışsa da.. bilmiyorum ki canım hayat biz istemesek de bi şekilde devam ediyor ve kendimizi bi şeyleri yaşarken görüyoruz. Ben düşünmemeye çalışıyorum, kendimi hayatın akışına bıraktım sen de öyle yapmalısınAma sanırım ki ne sizin anneniz ne de benimki böyle bi şeyi istemez :/ bunu nasıl atlatıcaz acaba
Malesef ben ne kadar inkar etsem de baş göstermeye başladılar..haklısınız kendimi ikna edebildiğim ilk gün doktora gidicem inşallah
+1Psikoloğa gidin.
Konuşun ,dertleşin
Baktınız değişen birşey yok o zaman Psikiyatri den yardım alırsınız.
Etrafınızda ki insanlar yardımcı olamaz size.Herkes kendi derdini bilir.
İnşallah zamanla herşey düzelirAslında biliyor musun annem de bensizlikten çok korkuyor, her ne kadar bana belli etmemeye çalışsa da.. bilmiyorum ki canım hayat biz istemesek de bi şekilde devam ediyor ve kendimizi bi şeyleri yaşarken görüyoruz. Ben düşünmemeye çalışıyorum, kendimi hayatın akışına bıraktım sen de öyle yapmalısın
Twşekkür ederim tavsiyeleriniz için. Aslında kısmen yapıyoruz dediklerinizi. Bunları annemle yaparken sorun yok ama ne zaman sevgilimle,arkadaşlarımla bi yere gitsem vicdan çöküyo bana keyif alamıyorumbence annenle aktiviteler yapmalısın.. sinemaya git alışveris yap evinizi boyayın. birlikte temzilik yapın.. yani babanız olmadan da birlikte hayata turunduğunuzu,sizi güçlü hissettiren şeyler yapın. benım de babam çok küçük yaşta öldü. annemle tutunduk hayata. yani bir erkek olmadan hayata tutunabileceğimizi gördük hissettik. sizinde bunları görmeniz lazım.. ama herşey zamanla tabii...seni çok iyi anlıyorum
Aynen malesef bende bu durumdayım ve çok yoruyo artık. Kaldı ki annem kendi parasını kazanan istese gezebilen bi insan. Zamanında gezdim yeterince kafamı dinliyim diyo ama yok ben bunu kabullenmiyorum illa yalnız o canı sıkılır düşüncesi varkendimden biseyler buldum sende, ben de gezsem tozsam annem aklima gelir hayatinda böyle bi yere gitmedi diye düsünüp üzülürüm ve aklim annemde kalir( eskiden daha fazlaydi simdi biraz kontrol altina aldim cok sükür) doktora gittim sonra fark ettim ki baya bir azaldi ankiseyete bozuklugum
evet o bende de oluyor çoğu zaman. eşimle bi yere giderken annemi de sürüklüyordum. ama tabi annemin bizimle olmaktan çok mutlu olmadığını anladım.haliyle eşim de mutlu olmuyor. zamanında annen babanla yaşamıştır hayatını. tamamen yalnız bırak tabi ki demiyorum ama sen yoluna bakmadığın sürece oda mutsuz olacak.zamanla aşacaksn inşallah bu durumlarıTwşekkür ederim tavsiyeleriniz için. Aslında kısmen yapıyoruz dediklerinizi. Bunları annemle yaparken sorun yok ama ne zaman sevgilimle,arkadaşlarımla bi yere gitsem vicdan çöküyo bana keyif alamıyorum
ALLAH YAR VE YARDIMCIN OLSUN DUA HERSEYIN ILACIDIR ALLAH INSANLARA ALTINDAN KALKAMAYACAGI BIR YUK YUKLEMEZ KIMLER GELDI KIMLERI KAYBETTİK AMA INSALLAH ASIL OLACAGIMIZ YERDE BULUSURUZ EFENDIMIZ SAV IN YANINDAÖncelikle herkese merhaba. Nerden başlasam bilemiyorum ama artık tek başıma üstesinden gelemediğim için sizlerden destek almak istedim. Dilim döndüğünce anlatmaya çalışıcam biraz uzun olabilir kusuruma bakmayın... Şu an 20 yaşındayım 2015 senesinin ekim ayında babamı kaybettim. 19 yaşına yeni girmiştim çok küçüktüm bence. Tabiki herkes babasıyla ilişkisinin çok özel olduğunu düşünür ben de öyleyim. Tek çocuğum o yüzden babam bi nebze daha üzerime titrerdi. Bir dediğim iki olmaz istediğim şeyleri ben unuturum o unutmaz önüme getirirdi. Baba kızdan çok arkadaş gibiydik. Birbirimizi öpüp sarılmadan içimiz rahat etmezdi.Babam çok merhametli çok pimpirikli panik biriydi. Yani her dakka birbirimizi arayıp ulaşamayınca felaket senaryoları yazan tiplerdendik. Şöyle anlatayım evden çıkınca arardım otobüse binince arardım inince arardım gittiğim yere varınca arardım vs vs.. Kendine o kadar bağlı yetiştirdi ki beni ve bu o kadar kötü bi özellik ki bence. Dediğim gibi çok panik her an bana bi şey olacak diye korkan biriydi. Bana da az buçuk bulaştırmıştı Ama ben onun kadar değildim hiçbi zaman. Türlü türli hastalıkları vardı (tansiyon, şeker,panik atak,astım,obezite ) bunlardan sadece bi kaçı..o yüzden kendimi bildim bileli hep ona bi şey olacak korkusuyla yaşadım. Ayda 1 2 gece mutlaka acillik olurdu uykusundan ben ölüyorum diye kalkar bembeyaz bi şekilde kapıdan çıkmaya çalışmaları inanın gözümün önünden gitmiyo onu öyle görmek tarif edemem yani neyse.. yine bi gün böyle bi gece panikle kalktı annemle bende peşinden tabi. Yine herzamanki gibi tansiyonu çıktı panik atağı tuttu derken en son asansör kapısında gördüm onu. ona bakıp bi şeyin yok baba sakin ol derken meğer kalp krizi geçiriyormuş haberimiz yok. Annemle birlikte aşağı kapıya kadar inmişler yığılıp kalmış oraya ben çığlıklara koştum aşağı. 18 yıllık kahramanınız o dev gibi sizi her şeyden koruyan adam yerde yatıyo hareketsiz..ve komşuların ağzına tutuğu kaşık olmasa tek başına nefes bile alamıyo ve ben bunların hepsini gördüm.. yaşadığım travma gerçekten az çok bi şey değil. Ama annemle birbirimize tutunduk ikimiz de ne ilaç ne doktor desteği almadık şimdiye kadar.
Gelelim asıl soruma..
Ben babam varken görebileceğiniz en gamsız en hayalperest en maceracı insanken şu an korkağın teki bi karamsarım. Kendimi o kadar aciz hissediyorum ki. Hayattan zevk almayı unuttum. Annemi kaybetme korkum başladı.Gece sürekli annemin nefes alıp almadığını kontrol ediyorum. Onu bırakıp bi yere gittiğim zaman aklım onda kalıyo acaba bi şey mi oldu diye düşünmekten gittiğim ortamı unutuyorum. Telefonumu 1 kere açmasın mesajıma cevap vermesin deliye dönüyorum. 1 buçuk senelik sevgilim var ailelerimiz de tanışıyo sözlü sayılırız. Onunla yaşadığım gezdiğim yerlerden bile vicdan azabı duyuyorum. Ben geziyorum ama annem gezemiyo annemin canı sıkılıyo diye düşünmekten kendimi bitiriyorum. Anneme bunları söylediğimde saçmaladığımı kendisinin de gezdiğini keyfime bakmamı söylüyo ama yapamıyorum. Sanki annem çok yalnız gibi geliyo. Anneme duyduğum korku dışında kendim içinde korkuyorum. Ölüm korkusu geldi.Yalnız başıma yemek bile yiyemiyorum artık boğulup ölürüm diye düşünmekten.En ufak bi yerim ağrısa acaba ölüyo muyum diyorum. İç sesim tam olarak şöyle"kalp krizi mi geçiriyorum kesin bana bi şey oluyo bütün kötü hastalıklar bende ölücem benden sonra annem napıcak babamdan sonra ona tekrar böyle bi acı yaşatamam"uzayıp gider.
Çok uzattım çok özür dilerim ama artık dayanamıyorum nolur bana yardım edin. Ben bu ruh halinden nasıl çıkarım. Daha önce çok sevdiği birini kaybeden var mı? Bu aşamaları o da yaşadı mı yoksa ben çok mu acizim?
Not: Doktora gitmek istemiyorum insanlar beler neler yaşıyo da hala yaşama sevinci dolu bunu kendim atlatmak istiyorum ama nasıl??
Öncelikle herkese merhaba. Nerden başlasam bilemiyorum ama artık tek başıma üstesinden gelemediğim için sizlerden destek almak istedim. Dilim döndüğünce anlatmaya çalışıcam biraz uzun olabilir kusuruma bakmayın... Şu an 20 yaşındayım 2015 senesinin ekim ayında babamı kaybettim. 19 yaşına yeni girmiştim çok küçüktüm bence. Tabiki herkes babasıyla ilişkisinin çok özel olduğunu düşünür ben de öyleyim. Tek çocuğum o yüzden babam bi nebze daha üzerime titrerdi. Bir dediğim iki olmaz istediğim şeyleri ben unuturum o unutmaz önüme getirirdi. Baba kızdan çok arkadaş gibiydik. Birbirimizi öpüp sarılmadan içimiz rahat etmezdi.Babam çok merhametli çok pimpirikli panik biriydi. Yani her dakka birbirimizi arayıp ulaşamayınca felaket senaryoları yazan tiplerdendik. Şöyle anlatayım evden çıkınca arardım otobüse binince arardım inince arardım gittiğim yere varınca arardım vs vs.. Kendine o kadar bağlı yetiştirdi ki beni ve bu o kadar kötü bi özellik ki bence. Dediğim gibi çok panik her an bana bi şey olacak diye korkan biriydi. Bana da az buçuk bulaştırmıştı Ama ben onun kadar değildim hiçbi zaman. Türlü türli hastalıkları vardı (tansiyon, şeker,panik atak,astım,obezite ) bunlardan sadece bi kaçı..o yüzden kendimi bildim bileli hep ona bi şey olacak korkusuyla yaşadım. Ayda 1 2 gece mutlaka acillik olurdu uykusundan ben ölüyorum diye kalkar bembeyaz bi şekilde kapıdan çıkmaya çalışmaları inanın gözümün önünden gitmiyo onu öyle görmek tarif edemem yani neyse.. yine bi gün böyle bi gece panikle kalktı annemle bende peşinden tabi. Yine herzamanki gibi tansiyonu çıktı panik atağı tuttu derken en son asansör kapısında gördüm onu. ona bakıp bi şeyin yok baba sakin ol derken meğer kalp krizi geçiriyormuş haberimiz yok. Annemle birlikte aşağı kapıya kadar inmişler yığılıp kalmış oraya ben çığlıklara koştum aşağı. 18 yıllık kahramanınız o dev gibi sizi her şeyden koruyan adam yerde yatıyo hareketsiz..ve komşuların ağzına tutuğu kaşık olmasa tek başına nefes bile alamıyo ve ben bunların hepsini gördüm.. yaşadığım travma gerçekten az çok bi şey değil. Ama annemle birbirimize tutunduk ikimiz de ne ilaç ne doktor desteği almadık şimdiye kadar.
Gelelim asıl soruma..
Ben babam varken görebileceğiniz en gamsız en hayalperest en maceracı insanken şu an korkağın teki bi karamsarım. Kendimi o kadar aciz hissediyorum ki. Hayattan zevk almayı unuttum. Annemi kaybetme korkum başladı.Gece sürekli annemin nefes alıp almadığını kontrol ediyorum. Onu bırakıp bi yere gittiğim zaman aklım onda kalıyo acaba bi şey mi oldu diye düşünmekten gittiğim ortamı unutuyorum. Telefonumu 1 kere açmasın mesajıma cevap vermesin deliye dönüyorum. 1 buçuk senelik sevgilim var ailelerimiz de tanışıyo sözlü sayılırız. Onunla yaşadığım gezdiğim yerlerden bile vicdan azabı duyuyorum. Ben geziyorum ama annem gezemiyo annemin canı sıkılıyo diye düşünmekten kendimi bitiriyorum. Anneme bunları söylediğimde saçmaladığımı kendisinin de gezdiğini keyfime bakmamı söylüyo ama yapamıyorum. Sanki annem çok yalnız gibi geliyo. Anneme duyduğum korku dışında kendim içinde korkuyorum. Ölüm korkusu geldi.Yalnız başıma yemek bile yiyemiyorum artık boğulup ölürüm diye düşünmekten.En ufak bi yerim ağrısa acaba ölüyo muyum diyorum. İç sesim tam olarak şöyle"kalp krizi mi geçiriyorum kesin bana bi şey oluyo bütün kötü hastalıklar bende ölücem benden sonra annem napıcak babamdan sonra ona tekrar böyle bi acı yaşatamam"uzayıp gider.
Çok uzattım çok özür dilerim ama artık dayanamıyorum nolur bana yardım edin. Ben bu ruh halinden nasıl çıkarım. Daha önce çok sevdiği birini kaybeden var mı? Bu aşamaları o da yaşadı mı yoksa ben çok mu acizim?
Not: Doktora gitmek istemiyorum insanlar beler neler yaşıyo da hala yaşama sevinci dolu bunu kendim atlatmak istiyorum ama nasıl??