- 6 Ağustos 2020
- 318
- 381
-
- Konu Sahibi Deniz Mavisiyim
- #1
Herkese merhaba,
Ben 5 yıllık evliyim annemlere hafta sonu 2 3 saatlik gelirim öyle uzun mesafe koymam araya.
Ta ki içinde bulunduğum 3 haftaya kadar. Çalışmıyorum normalde, eski iş yeri 3 haftalık iş teklifi yaptı kabul ettim elime param geçsin diye. 3 yaşında kızımla annemlere geldik ben işe gidince annem bakıyor zaten 3 hafta uzun zamanlı değil. Garip duygulara gelince 6 da evde oluyorum annem, babam kız kardeşim yaşıyor, işten geliyorum ailece yemek yeriz, (normalde kızımla yeriz akşam yemeğini) sonrası sohbet, ortak izlenen film yada yapılacak bişeyler, hep birlikte içilen kahve muhabbeti kaybettiğim duygular sanki. Bazen bi köşede annem babamı sohbet ederken izliyorum birbirlerini dikkatli dinliyor aynı anda kahkaha atıyorlar. Babam çok esprili anneme meyve soyup eliyle yedirir kendimi bildim bileli öyle
Sabah kızımla kahvaltı öğlen kızımın uyku saati, ev temizliği, bulaşık yemek yap döngüsünde dönüyor ev halim pazar günü bile kızımla kahvaltı yapıyoruz son zamanlarda akşama kadar uyumak istiyor eşim bi pazar günüm var diye, tamam 12 1 e kadar uyu diyorum birlikte kahvaltı yapalım akşam 4e kadar uyumayı tercih eder. Fark ettim ki huzur, mutluluk denilen şeyden uzak kalmışım annem babam balkonda kahve içerken nekadar mutlu aslında. Bazen diyorum şöyle balkonda bi sohbet edelim kahve içelim ben kahve sevmiyorum biliyorsun diyor mesele kahve değil anlatamıyorum. Bize ayıracak vakti yok ve şu an içten içe şu 3 hafta bitmese diyorum
Şuan huzurlu mutlu olduğum gibi evime geçincede yalnızlık sıkılmak istemiyorum ne yapmam gerekiyor. Sadece çocuk bakıp temizlik yapıp yemek yapan biri olmak istemiyorum. Anlattım eşime bunu defalarca sadece dinliyor uygulamıyor ondan ev, araba istemiyorum kira zorluğumuz yok çok şükür daha saati uyan iş bul diyorum oda sende beni anlamıyorsun diyor. Gerçekten anlamıyormuyum? Evlilik zaten buna benzer şeylerden ibaret mi?
Ben 5 yıllık evliyim annemlere hafta sonu 2 3 saatlik gelirim öyle uzun mesafe koymam araya.
Ta ki içinde bulunduğum 3 haftaya kadar. Çalışmıyorum normalde, eski iş yeri 3 haftalık iş teklifi yaptı kabul ettim elime param geçsin diye. 3 yaşında kızımla annemlere geldik ben işe gidince annem bakıyor zaten 3 hafta uzun zamanlı değil. Garip duygulara gelince 6 da evde oluyorum annem, babam kız kardeşim yaşıyor, işten geliyorum ailece yemek yeriz, (normalde kızımla yeriz akşam yemeğini) sonrası sohbet, ortak izlenen film yada yapılacak bişeyler, hep birlikte içilen kahve muhabbeti kaybettiğim duygular sanki. Bazen bi köşede annem babamı sohbet ederken izliyorum birbirlerini dikkatli dinliyor aynı anda kahkaha atıyorlar. Babam çok esprili anneme meyve soyup eliyle yedirir kendimi bildim bileli öyle
Sabah kızımla kahvaltı öğlen kızımın uyku saati, ev temizliği, bulaşık yemek yap döngüsünde dönüyor ev halim pazar günü bile kızımla kahvaltı yapıyoruz son zamanlarda akşama kadar uyumak istiyor eşim bi pazar günüm var diye, tamam 12 1 e kadar uyu diyorum birlikte kahvaltı yapalım akşam 4e kadar uyumayı tercih eder. Fark ettim ki huzur, mutluluk denilen şeyden uzak kalmışım annem babam balkonda kahve içerken nekadar mutlu aslında. Bazen diyorum şöyle balkonda bi sohbet edelim kahve içelim ben kahve sevmiyorum biliyorsun diyor mesele kahve değil anlatamıyorum. Bize ayıracak vakti yok ve şu an içten içe şu 3 hafta bitmese diyorum
Şuan huzurlu mutlu olduğum gibi evime geçincede yalnızlık sıkılmak istemiyorum ne yapmam gerekiyor. Sadece çocuk bakıp temizlik yapıp yemek yapan biri olmak istemiyorum. Anlattım eşime bunu defalarca sadece dinliyor uygulamıyor ondan ev, araba istemiyorum kira zorluğumuz yok çok şükür daha saati uyan iş bul diyorum oda sende beni anlamıyorsun diyor. Gerçekten anlamıyormuyum? Evlilik zaten buna benzer şeylerden ibaret mi?